100 + 1..

τακτοποίησα πολύ γρήγορα τα πράγματά μου..έτοιμη προς αναχώρηση..αυτό ήταν το φέτος..πάει...ταξίδι για τα οικεία..μέσα στα ξένα..ευχές για τα απραγματοποίητα..ελπίδες για τα απρόσμενα..

Καλά Χριστούγεννα..Καλή χρονιά..

Ξημέρωσε ξανά...

http://www.youtube.com/watch?v=qInxR_jtDjA

Για δες ξημέρωσε ξανά
γεννάει φως η σκοτεινιά
κοίτα τα μάτια της ανοίγουν και φωτίζουν
κι όλες οι θάλασσες γλυκό νερό γεμίζουν

Για δες ξημέρωσε ξανά
ο ήλιος σβήνει τα παλιά
το μάτι κλείνει η αλήθεια στον χειμώνα
καινούρια όνειρα φυτρώνουνε στο χώμα
για δες ξημέρωσε ξανά.

Ο δρόμος ανοιχτός για να περάσεις
γλυκαίνει ο καιρός.
Καινούριος ουρανός για να πετάξεις
κυλάει ο ποταμός.

για δες ξημέρωσε ξανά
οι σκέψεις τρέχουν σαν παιδιά
κι αν ξεθωριάζουνε οι νότες στο τραγούδι
με χίλια χρώματα γεννιέται ένα λουλούδι.

για δες ξημέρωσε ξανά
όλα τα βλέπω καθαρά
τα μαύρα σύννεφα σε μία γωνιά μαζεύω
κι απ' το μπαλκόνι τους τον κόσμο αγναντεύω
για δες ξημέρωσε ξανά.

Μουσική/Στίχοι/Ερμηνεία:Κώστας Τηλαβερίδης

Κρήτη 2005..
Αυτό το τραγούδι μου θυμίζει την εποχή που απλά περίμενα τα πράγματα να φτιάξουν..και πράγματι έφτιαξαν!..οπότε το ακούω πάλι..και θα φτιάξουν όλα..καινούρια εποχή έρχεται..
ο δρόμος ανοιχτός..
γλυκαίνει ο καιρός..
για δες ξημέρωσε ξανά..

time..

δεν είχα σκοπό να γράψω..το κρασάκι φταίει..ξέρει να επηρεάζει κατάλληλα τις αισθήσεις..να τις αποδυναμώνει..μα ποτέ να τις αφανίζει..ίσα ίσα..που νομίζω ότι αποδυναμωμένες είναι και πιο επικύνδυνες..

το ταξίδι άρχισε από την στιγμή που έλαβα το τηλεφώνημα για να πάμε έξω..έχω τόσο καιρό να βγω..παλιότερα έλεγα ότι έχω καιρό να μείνω μέσα..αλλάζουν οι καιροί ε?...

μπαίνω στο άδειο λεωφορείο..η Πάτρα αδειάζει πάντα τέτοιο καιρό..φεύγουν όλοι..κάθομαι τελευταία θέση όπως συνήθως..η θέα είναι καλύτερη από εκεί..και αρχίζουν οι σκέψεις του ενός εικοσάλεπτου..τόσο όσο για να σηκωθώ μηχανικά να σταματήσω στην στάση μου..

αποφάσεις..πάνε πακέτο με τις επιλογές..αυτόν το καιρό ο αέρας μου μπούχτησε από δαύτες..
με φαντάζομαι να έχω σταμπάρει μία κόκκινη κουκίδα στο τέλος του διαδρόμου και παρόλο που αλλάζω συνεχώς προορισμούς η κουκίδα μένει ανέπαφη στο τέλος..που ποτέ δεν πλησιάζει..

το βρεγμένο χώμα μυρίζει διαφορετικά..λέω..ο φλεβάρης φέρνει αλλαγές..α λ λ α γ έ ς...και τρομάζω..τρομάζω..

στην ουσία όμως τρομάζω περισσότερο στο σημείο που οι αλλαγές αυτές δεν θα έρθουν..πρέπει να έρθουν όμως σκέφτομαι..

σε λίγο ξημερώνει..ήρθε η ώρα...

κράτα αναπνοή...

ένα απλό βράδυ και σήμερα..τι σου είναι η νύχτα όμως..
όλα τα αρνητικά συναισθήματα..με το α- στερητικό..γιατί μου στερεί πολλά..
σαν τουβλάκια ένα ένα τοποθετημένα με ακρίβεια..για να μην χάσουν ούτε ένα εκατοστό από την πολύτιμη ζωή μου..όλα σωστά και μετρημένα..για να μου υπενθυμίσουν αποτυχίες που υπέπεσαν στο δρόμο μου..ή και αυτές που ακόμα σκοντάφτω πάνω τους..
έτσι όμως είναι τέτοια βράδια..

η βροχή έξω..η μουσική μέσα..και εγώ μόνη εδώ..

αδιόρθωτες στιγμές που πρέπει να ζεις μαζί τους..γιατί ο σβηστήρας σου χάθηκε..αυτοτιμωρία λοιπόν λέγεται..

άγνωστα τα χέρια σου πια..γερασμένα..γιατί βιάστηκες να φύγεις..γιατί δεν πρόλαβες να ζήσεις..

οι επιλογές μας λοιπόν..στο ποτάμι της ζωής μας το οποίο ακολουθούν..μας παρασέρνουν..στις όχθες κάβοι παλιοί..από φοβίες κατασκευασμένοι..μην τυχόν και ξεφύγουμε από την ροή του ποταμιού..σκόρπια σωσίβια τρύπια..επιπλέουν γύρω μας..

οι επιλογές μας..αυτό είμαστε..αυτό θα πολεμάμε..
καλές βουτιές λοιπόν πάλι..

μυστικό..

το μυστικό...

σκάβεις μια τρύπα σε ένα δέντρο..του ψιθυρίζεις τα κρυμένα..βάζεις λάσπη..την σκεπάζεις..και απλά φεύγεις...

www.youtube.com/watch?v=NdReiC3heu8&feature=related

αλήθεια..πόσα μυστικά μπορεί να αντέξει να κουβαλά μια ψυχή?..τα μυστικά είναι συνώνυμα με τα όνειρα?..

αν αυτό που φαίνεται δεν υπάρχει..αν αυτό που κυνηγάμε είναι ακατόρθωτο..

αν το βλέμμα δεν υψώνεται..αν η φωνή δεν ακούγεται..

αν το "αν"¨απλά μας εμποδίζει...

το μυστικό μου?

έρχονται χριστούγεννα..ή θα το θάψω στο φετινό δέντρο μπας και μου περάσει.. ή απλά θα το βάλω ξανά στην αναμονή..

ready!..

το χαζό κρυφό χαμογελάκι από το τίποτα αρχίζει..
παίρνεις μια μέρα κ μια νύχτα..μια ανάμνηση και ένα θέλω..τα ανακατεύεις και έτοιμο!...

(διάλειμμα... υποσχέσεων)

αργείς..που είσαι?
ο χρόνος κυλά εις βάρος μου..οι ρυτίδες διαγράφονται στο κουρασμένο πρόσωπό μου..έχει σκαφτεί από την αλμύρα των δακρύων..σημάδια που δείχνουν ό,τι δεν έζησα..

αργείς..που είσαι?
έχω στρωμένο το τραπέζι με τριαντάφυλλα..από αυτά που έκλεβες από τους κήπους της καρδιάς μου..

αργείς..που είσαι?
είχα μυστήρια βαλμένη στα όνειρά μου αγάπη..για σένα..

και εσύ αργείς..αργείς..

και εγώ εδώ..εδώ..
στο σκονισμένο συρτάρι..πεταμένο ανθρωπάκι που δυσκολεύεται να ανασάνει..καταχωνιασμένο στο πίσω μέρος του μυαλού σου γιατι είσαι δειλός να παραδεχτείς ότι ανήκω στο εμπρόσθιο..

τρεχούμενη σκιά που αδιάκοπα αναζητά το βλέμμα σου..

αργείς..που είσαι?
σκοντάφτω στις μισοτελειωμένες υποσχέσεις σου..

και εγώ εδώ..εδώ..
η αυγή απλώνεται στο σώμα μου..ξημέρωσε..
κι εσύ..ακόμα να φανείς..

faith...

όσο έχω internet μάλλον περισσότερο κακό μου κάνει παρά καλό..με προκαλεί..
με προκαλεί να μπαίνω στο blog και να θυμάμαι τα παλιά..

έχω την ανάγκη να πιστεύω σε κάτι..κάτι που θα είναι οδηγός μου όταν αρχίζουν οι σκέψεις να γίνονται επικίνδυνες..να με βοηθά να είμαι σταθερή σε κάθε βήμα που κάνω μπροστά..να είναι τόσο γερό αυτό το κάτι..που θα είμαι σίγουρη για την επιλογή μου..θα έχω αυτά τα γερά θεμέλια για να αντιμετωπίσω τις βραδιές όπως απόψε που δοκιμάζομαι..

όλα είναι καλά..αυτό το ξέρω..

www.youtube.com/watch?v=bO4F9WkNyrQ

...

ο καρπός ακόμα μεγαλώνει...είμαι καλά..πραγματικά!

όμως απλά δεν μπορώ να απαρνηθώ αυτήν την ανάγκη να γράφω..τώρα δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να πω..δεν έχω κάποιες σκέψεις που με απασχολούν..δεν έχω κάτι να παραπονιέμαι..να με ενοχλεί..απλά ήθελα να γράψω..

και αυτό ευτυχισμένη με κάνει..

εις το επανιδείν λοιπόν...

the end...

Μέρες το σκεφτόμουν..πρέπει να αλλάξει η ζωή μου γιατί δεν μου αρέσει..απλά έλεγα ότι θα γίνει όταν θα είμαι έτοιμη, με πολύ χρόνο, προσπάθεια και θέληση..

μπορεί να είναι και η τελευταία ανάρτηση αυτή εδώ..δεν θέλω να γράφω έτσι..ή μάλλον πρέπει να σταματήσει αυτή η συνήθεια-ανάγκη να γράφω έτσι..

σήμερα ξεγυμνώθηκα μπροστά σε ένα καθρέπτη διαφορετικής οπτικής γωνίας και νιώθω τόσο ανάλαφρη..λες και έφυγαν οι αμαρτίες που κρατούσα στην ψυχή..λες και ξαναγεννήθηκα..

Θέλω να αρχίσω από το μηδέν..πραγματικά από το μηδέν..να ξεχάσω ό,τι έχω ζήσει..να ξεχάσω γενικά αυτήν την κοπέλα..και μαζί αυτή τη θλιμμένη ψυχή..

να βάλω ένα τέλος..ήρθε η ώρα νομίζω να προχωρήσω ουσιαστικά και με νόημα στην ζωή μου..Αρχίζω από το μηδέν..έχοντας τίποτα..χωρίς να ελπίζω σε τίποτα..μένοντας μόνη μου σε αυτό το δωμάτιο..τίποτα οικείο και η φράση "θυμάμαι" έχει διαγραφεί διαπαντώς..
γιατί από το τίποτα νομίζω μπορεί να αρχίσουν πολλά..

έχω φυτέψει ένα καινούριο καρπό στην καρδιά μου, που περιμένω να ανθίσει..διαφορετικά αυτή τη φορά..

δεν σε ευχαριστώ που με έκανες να κλάψω..είμαι πολύ θυμωμένη μαζί σου..πληγωμένη..πάλι έχω ερωτηματικά..αναπάντητα..αλλά όπως είπα..θα τα θάψω όλα σήμερα..μαζί και εσένα..

τέλος λοιπόν..καλή συνέχεια σε όλους..καλή αντάμωση..

rain in my pillow..

Κυριακή πρωί..αρχή μιας εβδομάδας..μιας νέας εβδομάδας..
Ο καιρός μουντός..το φως μπαίνει έντονα στο δωμάτιό μου..
το Rain της Griffin παίζει ατελείωτες ώρες στον υπολογιστή μου..
παρόλα αυτά ησυχία..
το παράπονο με έπιασε πάλι..άθελά μου το άφησα να κυλήσει πάνω στο πρόσωπο..δεν ήθελα να του φανερωθώ..
γελαστές και επιτυχημένες φάτσες στην τηλεόραση..

Sometimes all I can do is weep weep weep

With all this rain falling down

η θλίψη έγινε ανάσα μου..
η ανάγκη εκπνοή μου...μπαίνει στο σώμα μου..και αποβάλλεται ακούσια..

το κουρδιστό παιχνιδάκι που δίνει ελάχιστη απόλαυση στους γύρω του..
όλες ψιθυριστές φράσεις που φοβάμαι να τις ξεστομίσω..

Now I don't wanna beg you baby
For something maybe you could never give
I'm not looking for the rest of your life
I just want another chance to live

είναι κάποιες σκέψεις που δεν λέγονται..αυτές κάνω τώρα και νιώθω αδύναμη..γιατί ζητάω μια απάντηση και δεν μου την δίνει..ένα λόγο να συνεχίσω..και δεν υπάρχει..
όμως για να επιμένω..μάλλον σε κάτι έχω εγκλωβιστεί και δεν μπορώ να αποδράσω..ή απλά με κάτι έχω δεθεί και είναι δύσκολο να αποκόψω..

ζητάω την μόνιμη ευτυχία..αυτή η εφήμερη με πληγώνει..
τώρα μένει μόνο να αποφασίσω..

λαιμαργία..

το δεύτερο θανάσιμο αμάρτημα..
για μένα το πρώτο...

τα θέλω όλα..χωρίς κόπο..
όλα έτοιμα να είναι..στρωμένα στο βασιλικό τραπέζι της ζωής μου να μοσχοβουλούν..να ευφραίνουν την ψυχή..να τα καταβροχθίζω αδιάκοπα..να μην τελειώνουν..έρωτες..πάθοι..ευτυχία..

να ανοίγω ένα ένα ντουλαπάκι στο σώμα και να είναι γεμάτο από δαύτα..χωρίς να έχω προσπαθήσει καν..
οι παλμοί να ανεβαίνουν θέλοντας να απορροφηθούν όλα στιγμιαία..να μην χαθεί ούτε ψίχουλο..και εγώ να δυναμώνω όλο και περισσότερο από τα θρεπτικά τους στοιχεία..

δεν θα αηδιάσω..έχω εθιστεί σε αυτά..ο οργανισμός μου τα χρειάζεται τόσο πολύ που κινείται ανεξέλεγχτα ψάχνοντάς τα..δεν θα υπάρχει τέλος..τα θέλω όλο και περισσότερο..

μην φέρνετε αντιρρήσεις..για τις συνέπειες δεν θα είμαι υπέυθυνη..

κλείνω τα μάτια..εκστασιασμένη από την ηδονή τους..

δεν με ντροπιάζει η γύμνια μου..δεν με ντροπιάζει που το ομολογώ..
θέλω να ζήσω..να ζήσω..

Παντοπωλείο η ελπίς..

Η θέα από εκεί ψηλά πάντα μου άρεσε..με έκανε να αισθάνομαι μόνη και δυνατή μακριά από τις ψεύτικες ζωές των άλλων..
κι όταν τ'αποφάσιζα..
κατέβαινα σιγά σιγά στην πόλη με το πάσο μου και ψώνιζα από κάτι παλιατζίδικα καπνό ευτυχίας..για μια τζούρα στα κρυφά..έβαζα στο καλαθάκι μου καραμελίτσες για να πιπιλίζω γλυκά τον εαυτό μου ότι αυτήν την γεύση έχει η ζωή μου..

έπειτα πήγαινα πίσω πίσω..κοντά στην αποθήκη για να ψάξω άχρηστα πράγματα μπας και μπορέσω να τα μετατρέψω σε χρήσιμα..για να δώσω ένα αξιοπαίνευτο νόημα..

όταν τελείωνα τα άκρως απαραίτητα ψώνια έκανα και ένα τελευταίο γύρο για να ελέγξω μήπως και έχω παραμελήσει κάτι που θα με έκανε ιδεατά χρήσιμη..

γύριζα σπιτάκι μου περήφανη για τα λάφυρα που φάνταζαν σωτήρια λύση στην μονοτονία μου..το παλτουδάκι δεν το έβγαζα τόσο γρήγορα ..δεν ήταν ζεστό το σπίτι..

με την κρυάδα του χειμωνιάτικου καιρού φρόντιζα να τακτοποιώ τ' αποκτήματα καταναλωτισμού..

ώσπου μια μέρα δεν άντεξα..είπα: "βαρέθηκα.."

"δεν θέλω να αναλώνομαι σε κάλπικα κατασκευάσματα ευτυχίας.."

τα επέτρεψα κακήν κακώς όλα.."δεν τα χρειάζομαι πια..δεν τα χρειάστηκα ποτέ η αλήθεια είναι.."
ήδη μισοχρησιμοποιημένα..έχοντας χάσει τα λεφτά μου..

έχοντας χάσει την ουσία..έψαξα στις τσέπες και βρήκα καταχωνιασμένη την ελπίδα..ανάμεσα στο ακριβό και στο ανεκτίμητο..

μπορεί να μην έχει όλα τα καλά η καρδιά..το παντοπωλείο μου..αλλά από ελπίδα..δεν ξεμένουμε ποτέ..

οπότε..πάρε κόσμε..σε τιμή ευκαιρίας..

ούτε την καληνύχτα σου δεν έχω απόψε..αυτήν την γλυκιά ηχώ που με σκέπαζε τα βράδια μακριά σου..

η "καλημέρα" και η "καληνύχτα" σου ήταν ζωτικής σημασία για μένα..η ζωή μου θα άρχιζε και θα τελείωνε με τις δυο αυτές σου λέξεις..βλέπεις..η ζωή μου ήσουν εσύ..

τώρα που έφυγες και με άφησες σεντούκι γεμάτο αναμνήσεις θάφτηκα πίσω στους σκοτεινούς αποθηκευτικούς σου χώρους..

δεν με πειράζει..εσύ να είσαι καλά..

άλλη εποχή ξεκινήσαμε..καλοκαίρι..το σώμα ζεστό..οι γεύσεις δροσερές..
τώρα..;που δεν θα έχω αποκτήσει χειμωνιάτικες στιγμές μαζί σου..αν και της ονειρεύτηκα..κουλουριασμένοι κι οι δυο στο κρεβάτι..
τώρα; τι θα κάνω..

..κλαίω κλαίω..κάποια στιγμή δεν θα έχω δάκρυα πια..
φωνάζω φωνάζω..κάποια στιγμή δεν θα βγαίνει ήχος από εκεί..

θα έρθει κι η σειρά μου όμως που θα ακουμπήσω αυτό το πόμολο που τώρα καίει ακόμα..και δεν θέλω να πληγωθώ άλλο..ούτε να μου μείνει κάποιο σημάδι..

(εφούλα όλο δικό σου..)

http://www.youtube.com/watch?v=cCSpfE8bzhk&feature=fvw

ραντεβού..

Με κυνηγάς κρυφέ μου πόθε..εγώ είμαι!ο μικρός φλεγόμενος στόχος σου..
..ακριβώς στην καρδιά με πετυχαίνεις..
Τσακισμένη νιώθω..από την "Καλημέρα".. "Τι κάνεις?"
όλα απαραιτήτως ίδια..μα συνάμα αναγκαιοτήτως διαφορετικά..
περπατάω τρέχοντας και κλαίω γελώντας γιατί σε ξεγελώ..
απόψε το βράδυ είναι δικό μου..αφιερωμένο σε ανθισμένες μανόλιες που ακουστικά παραποιούν το όνομά μου για όποιον δεν με ξέρει..τι κι αν τυχαίνει να έχω μαραθεί..το άρωμά μου σε ξεπερνά..φανερέ μου πόθε..
εραστή μου και καλύτερέ μου φίλε..

είμαι πιο άδεια και από την απλότητα της νύχτας..πιο απλή και από τις δύο σημαντικές σου λέξεις..πιο ασήμαντη και από την συνιστώσα δυναμή σου..

ξέρω..στα λέω πάλι μπερδεμένα..μα ο γρίφος ο δικός μου δεν ψάχνει μια τυχαία λύση..αιωρείται στους δρόμους που περπάτησες για να την βρει από μόνος του..εσύ θα του την δώσεις...
σε καληνυχτίζω..αγαπημένε αδελφέ..

αύριο σε περιμένει το κεφάλαιο που θα γράψεις για την αφετηρία σου..θα είμαι εκεί..να ξεκινήσουμε παρέα..

απόψε όμως..είναι δικό μου βράδυ..είσαι δικός μου πόθος..

(αφιερωμένο στα μπερδεμένα βράδια..στην παρέα που λείπει..στους πόθους που δεν ημερεύουν..)

προς αποστολή..

η δύναμη να βλέπουμε την αλήθεια...κατάματα..
να διώχνουμε τον πόνο που νιώθουμε τώρα..να πολεμάμε τα κακά πνεύματα..να σηκωνόμαστε άθικτοι από τις κακές εμπειρίες..

αυτό πρακτικά πρέπει να επιδιώκουμε..
να έχουμε θέσει εμείς του κανόνες του παιχνιδιού μας και να παίζουμε χωρίς ζαβολιές..δίκαια..
στο λέω απλά..στο λέω με όλη την ειλικρίνειά μου..
είμαι ερωτευμένη..ναι είμαι!όμως αυτό μου κάνει περισσότερο κακό από καλό..δεν έχεις να μου δώσεις τίποτα..και εγώ αξίζω πολλά..τα αξίζω..δεν τα διεκδικώ..

είναι όλα αυτά που τόσα χρόνια περίμενα και θα περιμένω..και ας μην έρθουν ποτέ..

καθώς διαβάζεις αυτό το γράμμα να ξέρεις ότι είσαι χαμένος..χαμένος γιατί άφησες ό,τι με δολιότητα οι άλλοι σου είχαν καταστρέψει, να εκδικηθείς σε εμένα για να νιώσεις έτσι -ζώντας στην ψευδαίσθηση - δυνατός..

ζώντας στο καβούκι σου κατ' επιλογή..εγώ θα γελάω..θα γελάω γιατί ελευθερώθηκα από σένα που με έγδαιρνες αργά και βασανιστικά..σε έβλεπα τα βράδια ωραίε μου εφιάλτη ..ζούσα με τα απομεινάρια σου..τα αποφάγια σου..που τα έφτυνες πάνω μου και εγώ τρεφόμουν από σένα..

με πονάς..με πόνεσες..και θα με πονάς..θα το αντέξω όμως..είμαι πιο δυνατή από όσο φαντάζεσαι..είμαι στην άκρη μου τώρα..έχω τα στοιχεία της φύσης στο πλευρό μου μα τα πολεμάω γιατί μπορώ να το κάνω..μπορώ και θα τα καταφέρω..

έχω τον ήχο από το πληκτρολόγιο να με συνεπαίρνει..με ωθεί στα άκρα μου..να σου ανοίξω την ψυχή μου μπας και δεις..βρεις το φως σου από την σκοτεινιά που άφησες να σε κατακλείσει..

δεν με είδες ποτέ..ποτέ όπως πραγματικά ήμουν..όπως σου φανερώθηκα εκείνο το πρωινό..γιατί εγώ αγαπάω την ημέρα..το φως ..τον ήλιο..τις μουσικές της ζωής μου..τα αγάπησα όλα αυτά..ξέρω να αγαπάω..
ενώ εσύ όχι..σε λυπάμαι..πόσο σε λυπάμαι..
τρέμουν τα χέρια μου..θέλω να προλάβω να στα πω όλα..πριν μου γυρίσεις ξανά την πλάτη..δειλό πλάσμα..και φύγεις..μόνο αυτό κάνεις..
δεν θα ζω όμως πια στην απουσία σου..στα ανύπαρκα σ'αγαπώ σου..στα αφανέρωτα θέλω σου..

έχω πνοή..είμαι από ευέλικτη ύλη κατασκευασμένη και μπορώ να προχωράω στην ζωή μου..ξέρω να ξεπερνώ τα όρια μου..και τώρα καταλαβαίνω την δύναμη αυτής μου της ικανότητας..
είσαι ο τελευταίος που μπαίνεις στην ζωή μου και που επιτρέπω να παραποιήσει έτσι..
είμαι ακάθαρτη..αναμάρτυτη..έχω τα ηλιοβασιλέματά μου ακέραια..
είμαι εδώ..

εδώ..

ενώ εσύ μου άφησες σκιές..σκιές να με αμαυρώνουν..
δεν τις θέλω πια..πάρτες..κουράστηκα..

πρέπει να φύγω..

η έξοδός μου άνοιξε..

ανάποδα..

μπερδεμένα αρώματα απόψε.. οι αναμνήσεις ήρθαν και με χτύπησαν..ίσως και κάτω από τη μέση..
ανόητα τηλεφωνήματα..ανόητα φιλιά και αγκαλιές..

τα ψέμματα με πήραν από το χέρι και μου έδειξαν τι είχα αφήσει σε μια γωνιά..

τελικά τι είναι αυτό που βιώνω τώρα; έχει κάποιο νόημα αυτό το χαζό κυνηγητό με την ευτυχία; έχω αρχίσει και βαριέμαι τις ίδιες λέξεις κάθε φορά..

είμαι τόσο ίδια με τους υπόλοιπους ανθρώπους..τόσο ανιαρή και προβλέψιμη..και πίστευα τόσο καιρό πως ήμουν διαφορετική..

και έχω ανάγκη εσένα..να βρίσκεσαι πλάι μου..ξαπλωμένος να ακουμπάς το κορμί μου..και το ανύπαρκτο εσύ με κάνει να σε θέλω όλο και πιο πολύ..μάλλον σε αυτό το σημείο είναι που μοιάζω με άνθρωπο..

και αυτό που ζητάω είναι τόσο απλό αλλά τόσο δύσκολο για σένα..

"έχω χάσει περισσότερα από όσα έχω κερδίσει"..αυτό φοβάμαι ότι θα ξεστομίσω ένα πρωινό..

φτάνει..τέλος πια..

δεν υπάρχει κάποιο νόημα που είναι εύκολο να κατανοηθεί..θέλω να ελπίζω..να ονειρεύομαι..υπάρχει η σάρκα μου που χρειάζεται..που αδημονεί..να μετατρέψει τα θέλω σε ζωή..να ρισκάρει και να χάσει..να ρισκάρει και να κερδίσει..
τα φθινοπωρινά απογεύματα..κ τα χειμωνιάτικα τοπία να τα βλέπω το καλοκαίρι..γιατί ο κόσμος μου θα είναι ανάποδος..

χαχα....τι γράφω θεέ μου..
όλα θέλω να τα ζήσω από το τέλος..γιατί υπάρχουν πάντα τόσα ξεκινήματα που όταν βλέπω πως οδηγούν σε αδιέξοδο..πρέπει να ανακαλύπτω τρόπους να ξεφεύγω..και η εφευρητικότητά μου έχει αρχίσει να εξαντλείται..

Is anybody there?

κάνω σκέψεις..

δεν ξεκινούν από βαθιά μέσα μου για να καταλήξουν στο στόμα για να γίνουν φωνή να ακουστώ..ακολουθούν την αντίθετη πορεία..

συσσωρεύονται στις άκρες των ποδιών μου και τις βαραίνουν..έπειτα δυσκολεύουν το βάδισμά μου ώσπου δεν μπορώ να περπατήσω άλλο και έτσι μένω πίσω..

ένα πλαστικό χαζοκούτι που απαρνιέμαι την ηχώ μου..

κλεισμένο σε δωμάτια με λάμπες που φωτίζουν αδιάκριτα την ζωή μου..

αυτό που συνειδητοποιώ είναι..ότι πάντα..ξέρω ότι θα έχω και μια έξοδο κινδύνου..

καιρός είναι λοιπόν να την περάσω..

........................exit

όρια..

το ρολόι δείχνει περασμένες 2 .. ύπνος? ....δεν θέλω..δεν θέλω να κοιμηθώ..θα χάσω στιγμές από σένα..

αγκαλιά μου είσαι..ακουμπώ πάνω σου και σε αναπνέω..το πρόσωπό μου στο μπράτσο σου..το καταφύγιό μου μακριά από την σκληρότητα του εαυτού μου.. νιώθω τόσο ζωντανή..τα δάχτυλά μου εξερευνούν τις άκρες του προσώπου σου, που ορίζει το φως του φεγγαριού..αυτό μου αρκεί να σε γνωρίσω καλύτερα..να σε αποτυπώσω στην μνήμη μου..

τα σώματα κόλλησαν και χορεύουν ενωμένα στους ρυθμούς που ορίζει η επιθυμία μας ..

τα λεπτά περνάνε και με τιμωρούν που δεν μπορώ να κρατήσω την στιγμή αυτή..τις στιγμές μαζί σου..

πάλεψα για σένα..στα όρια της τρέλας...

η αναζήτησή σου ήταν δύσκολη..ζαλισμένη από οάσεις τριγύρω..χάθηκα..στα όρια της μοναξιάς..

κάπου άρχισα να φωνάζω.. στα όρια της αφωνίας..

γιατί δεν σε έβρισκα..

κυνηγάω τα σημάδια σου στο κορμί μου..μετατράπηκα σε καμβά..που ξέχασες να ονομάσεις..να ολοκληρώσεις..στα όρια της φαντασίωσης..

συνέχισα με αυτό που μου άφησες..μια χούφτα φωτογραφίες από στιγμιαία ψέμματα και υποσχέσεις.. στα όρια του πόνου..

«μου λείπεις» ..ψιθυρίζω.. στα όρια της σιωπής..

με άφησες να ζω..στα όρια της πραγματικότητάς σου χωρίς να θες να συμμετέχω σε αυτήν..

προχωράω στις νοητές γραμμές που επιδέξια έχεις σχηματίσει γύρω μου..

αφορούν το «εσύ» και το « εγώ»..δεν θα γίνουν ποτέ «μαζί»..

κοιτάω τις παλάμες μου για να δω τα όρια της ζωής μου..

κοιτάω γύρω μου απογοητευμένα..

αναρωτιέμαι.."άραγε η καρδιά μπορεί να ξεπεράσει τα όρια που θέτουν τα μάτια;.."

(http://www.youtube.com/watch?v=pFbjE7NFmUI)

nipping?..

είναι ένα τσιμπηματάκι που νιώθεις καμιά φορά -σαν από καρφίτσας- δεν ξέρω που..στην καρδιά? έστω ότι συμβαίνει στην καρδιά..σε επηρεάζει όμως..παντού..
τα χέρια τρέμουν..το πρόσωπο ζαρώνει..τα μάτια μουσκεύουν..τα πόδια λυγίζουν..η φωνή ακούγεται διακεκομένη..έρχεται και φεύγει..
ένα μόνο
τσιμπηματάκι..

Το παράπονο

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Οδυσσέας Ελύτης.." Τ' αφανέρωτα "

i know what you did last year..

κοιτάω το ημερολόγιο σήμερα..26..οκτωβρίου..
μετά κοιτάω επίμονα μία γωνία του τοίχου μου..τι έκανα πέρυσι τέτοια μέρα..?

2008
ήταν κυριακή..είχε γιορτή (παραδόξως βέβαια..) η έφη.. μπορεί να είχαμε βγει την προηγούμενη μέρα επομένως μπορεί και να είχα ξυπνήσει αργά το μεσημέρι..το απόγευμα είχα πάει στην θεατρική (που άδοξα το διαλύσαμε τελικά..) και το βράδυ είχα γράψει πάλι στο blog..

2009
ξύπνησα πρωί..διάβασα..πήγα στην βιβλιοθήκη και κατέβασα κάτι άρθρα (ενθουσιάστηκα γιατί θυμήθηκα τον λόγο που έχω ερωτευτεί τόσο πολύ την σχολή μου)..πήγα στη γραμματεία για να εξυπηρετήσω μια φίλη..διάβασμα πάλι..το απόγευμα πήγα εκτάκτως στη δουλειά.. τώρα έχει πάλι διάβασμα..( το ρολόι φωνάζει 7:56)

ενδιαφέρον ε?...

τωρινές σκέψεις: (8:54)

1. νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο να μην γράφω τόσο συχνά εδώ..
2. δεν έχει αλλάξει και πολύ (βασικά σχεδόν καθόλου) η ζωή μου από πέρυσι (ή από πάντοτε!)..
3. πρέπει να σταματήσω να ζω σε παλιές ημερομηνίες και να προσπαθήσω να δω πως θα γεμίσω τις καινούριες..
4. δεν είναι καν τα γενέθλιά μου και με έπιασε κρίση προσωπικότητας! (ευτυχώς που ψιλοαργούν κι αυτά γιατί θα ήταν too much για το στομάχι μου..)
   
5. έπρεπε να είχα κάνει εκείνο το τηλεφώνημα..
6. πρέπει να τελειώσω το Donald που έχω αφήσει στη μέση του τοίχου άγχρωμο..
7. νομίζω ότι έχω πολλά "πρέπει"..( τα αντικαθιστώ με το "καλό θα ήταν")
8. http://www.youtube.com/watch?v=bWUWm2FA1YA

enough for today..

ο μονόλογος της Μ...

σκηνή πρώτη..η αυλαία ανοίγει..

(καθισμένη σε μια παλιά πολυθρόνα , η κοπέλα απευθύνεται στο κοινό..ακολουθεί ένας παράλογος διάλογος..)

-νιώθεις?
-αμέ..αν δεν ένιωθα δεν θα ήμουν ζωντανό ον..

σκηνή δεύτερη:
(η κοπέλα όρθια τώρα κοιτά το παράθυρο)

-τι νιώθεις?

-χαχα..συγγνώμη που γελάω..αλλά αλήθεια θες να μάθεις τι νιώθω?είναι γελοίο..
εϊ..ψιτ ..με ρωτάς για να με ακούσεις?χα χα...
δεν γελάς εσύ?
με θες σοβαρή?..ωραία λοιπόν..
άκου..

σκηνή τρίτη:
(η κοπέλα όρθια κοιτά τον καθρέπτη)

νιώθω ένα κενό..ένα μπέρδεμα..που αδυνατώ να το περιγράψω με απλά λόγια..
δεν θέλω να το περιγράψω με απλά λόγια..γιατί συγχρόνως θα το μετατρέψω σε κοινό..και θα χάσει την ομορφιά του..θα το καταλάβουν οι θνητοί..και δεν το θέλω..δεν είμαι θνητή..δεν είμαι..
νιώθω πολλά και παράλληλα λίγα ουσιώδη..
νιώθω ότι είμαι θυμωμένη..απογοητευμένη..ανούσια ονειροπόλα..
νιώθω ότι λανθαμένα κινούμαι στο νήμα που οι άλλοι έχουν ορίσει..
νιώθω ότι έχω ένα σκοπό και χορεύω αβημάτιστα γύρω από αυτόν χάνοντας όλη την ουσία..
νιώθω ότι όσο κι αν αδιάφορα προχωράω δίπλα σας το επιμύθιο που αντλώ είναι ότι αναζητώ το πομπώδες..είναι το δηλητήριό μου για να μείνω ζωντανή..
νιώθω ότι ανικανοποίητα και κυρίως παραπονεμένα έφυγαν όλα τα όνειρα..που ψέλλιζα κάθε βράδυ..
νιώθω ότι μπορώ να ανασαίνω τον αέρα σας..αλλά είμαι τόσο μόνη για να τον εκπνέω..

νιώθω αυτά και άλλα τόσα..

κοιτάζεις το ρολόι σου?..πρέπει να άργησες στο ραντεβού σου..μην σε καθυστερώ άλλο..όταν πάλι μπορέσεις εδώ θα είμαι εγώ..(που να πάω..)


σκηνή τελευταία:
(η κοπέλα κάθεται πάλι στην πολυθρόνα..)

δεν είμαι εγώ αυτό που φαίνεται..δεν έχω όρια και περιορισμούς στην μορφή μου..σαν χαμαιλαίων προσαρμόζομαι στις ανάγκες της στιγμής..σαν ηθοποιός φοράω την μάσκα μου και αρκούμαι στο χειροκρότημα στο τέλος..και αφήνομαι στο δευτεροδείκτη μου..καλογρασαρισμένος με οδηγεί με ασφάλεια στο ανύποπτο..

η αυλαία πέφτει..

-χειροκρότημα..
(υπόκλιση)

a mess................

Απόψε που οι ήχοι τρελάθηκαν σε έναν μαγικό χορό γύρω από τα όνειρα..
σαν παιδιά δεν ζωγραφίζουμε πια στα αστέρια..
τις νύχτες ο άνεμος δεν χτυπά στις καρδιές για να ξυπνήσουμε..
τα βήματα δεν ακολουθούν τα χνάρια από τα ψέμματα..
οι σκέψεις δεν μπήκαν στα μονοπάτια τους..
τα μάτια δεν πιάστηκαν να ζηλεύουν..
τα χέρια δεν κρατούσαν την αγάπη τους..
τα δάκρυα δεν ταξίδεψαν στο πρόσωπο..
τα χείλη δεν άνοιξαν για να φωνάξουν..
η άρνηση δεν έχασε το δρόμο της..
ο πόνος δεν έγινε φίλος με την θύμηση..
το γέλιο δεν άργησε στο άκουσμα..
ο χρόνος δεν σταμάτησε στο πλάι σου..
και εσύ..
κι εσύ απλά δεν εμφανίστηκες...

reflections...

παίζω με τις αντανακλάσεις μου..(σου)
κρύβομαι από την πραγματικότητα..προσπερνάω εμένα (εσένα)..
κρατάω έναν καθρέπτη και παίζω με το φως του..στοχεύω ένα σημείο, τρέχω και πέφτω πάνω του..τι κι αν χτυπάω..
δεν αγγίζω τίποτα όμως..αφού ξέρω ότι όλα είναι ψεύτικα (πόσο πιο απλά να το πω..) υπάρχει κάποιο νόημα;
και δεν πονάω που όλα είναι ψεύτικα..δεν με νοιάζει που παίζω με το ανύπαρκτο..με σκιές..
ίσως και να είναι πιο ανώδυνες από την ιδέα του "πραγματικού"..τελικά...

και τρυπώνω στις χαραμάδες για να κρυφοκοιτάω εσάς..ευτυχισμένα πλάσματα..

στο μαύρο γυαλί ..εκεί κοιτάω..ρεαλισμός να υπάρχει..για να υπάρχω και εγώ..

http://www.youtube.com/watch?v=ehk1QT7jMTI&feature=related

σςσςς..

τα μάτια κλειστά..τα χέρια ανοιχτά να αγκαλιάζουν τον αέρα..
είναι τόσο όμορφο αυτό το συναίσθημα..η αλήθεια γραμμένη με τόσο απλοϊκό τρόπο που νομίζω ότι αυτή η σιωπή αντηχεί στην ψυχή μου και μου λέει όλα θα πάνε καλά..
Θα πάνε;;αναρωτιέμαι..
(τι σημασία έχει τώρα πια..)

δεν σκέφτομαι ..απλά ανασαίνω την ομορφιά..απλά περπατάω μέχρι το τέλος..
και ταξιδεύω..

επιστροφή στο σπίτι..αυτήν την φορά τα δάκρυα κόλλησαν στα μάτια..ανύπαρκτα..και αλήθεια..προσπάθησα πολύ να μουσκέψω το πρόσωπο..αλλά δεν τα κατάφερα..
είναι όλη αυτή η κούραση που νιώθω..και συνειδητοποιώ ότι είμαι πια άδεια..κενή..τίποτα ζεστό να κυλά μέσα μου..

sunday night..

καλή εβδομάδα...

tears..

αφήνω τα δάκρυα να κυλάνε ερμητικά στο δρόμο μου..και έτσι μαύρα όπως είναι μένουν σαν στάμπα πάνω του και δεν με αφήνουν να χάσω την πορεία μου..
δυστυχώς...
αμφιταλαντεύομαι μεταξύ την πηγής που μου προκαλεί πόνο και της ελκτικής δύναμης που όσο και αν απομακρυνθώ από αυτήν την πηγή..θα με γυρνάει πίσω..
οι δυνάμεις της φύσης με νίκησαν..

sunday morning..

βράδυ σαββάτου..

Όλα σε μια αταξία..αλλού το μυαλό..αλλού η καρδιά..το σώμα..η ψυχή..

και εγώ? που είμαι?

να τα κοιτάω που προσπαθούν να παραβούν τον νόμο της βαρύτητας..
οι έρωτες? οι αγάπες? μου είχες τάξει ότι θα τα φέρεις..
βρίσκομαι στην ακρογιαλιά να κοιτάω τον ωκεανό..να μου φέρει τα μηνύματα μέσα στο μπουκάλι..αυτό το απρόσμενο..
βρίσκομαι στην άβυσσο να ψάχνω την έξοδο του λαβυρίνθου..
βρίσκομαι στο κενό..στο άσπρο φόντο..η μαύρη κουκίδα που προσπαθεί να πάρει μορφή..

που είμαι?..

νιώθω σαν φλιπεράκι που περιμένει μια μπίλια για να νιώσει χρήσιμο..

η συγκομιδή τους αργεί..
και είμαι σκορπισμένη παντού και πουθενά..μα πως γίνεται??

ρε γαμώτο...που είσαι?
γονατισμένη..με δάκρυα στα μάτια..τα χέρια στα μαλλιά.. έτσι είμαι..αληθινή και σε περιμένω..
μου γυρνάς την πλάτη..πάλι..αλλά εγώ είμαι ακόμα εδώ..
νιώθω ξένη στα οικεία..
με έκανες να μην είμαι αυτό που θέλω..
και πονάω...

με ακούς; πονάω..

Πάτωμα..

Κοντά στα κύματα
θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες
μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα
θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες
μου φάγανε τα χρόνια

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια

Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία
...........................................

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Στο πάτωμα..το σπίτι μου εκεί είναι..
χαμηλά..επίπεδα..
και ξεγελιέμαι ότι όλα είναι ψηλά..ο ήλιος..οι προσδοκίες μου..
καμιά φορά απλά πρέπει να ονειρεύεσαι ότι σκαρφαλώνεις..

sorry sir..it's too late..

περπατώντας μόνη..επιστροφή στα δικά σου..
ένα χαμόγελο πικρίας σε διακατέχει..αυτό που σου υπενθυμίζει που είσαι..τι έχεις κάνει μέχρι τώρα..ένας ήχος βγαίνει από μέσα σου..σκληρός..μονότονος..
το συγκεκριμένο γίνεται αόριστο..
και το βλέμμα στο έδαφος πια..ανύμπορο να σηκωθεί..το κοιτάς σαν αμαξοστοιχία..το "γρήγορο" έχει την σημασιολογία της φυγής..και το "χθες" απλά σε πονά..

!

Ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο μόνη..κανένα δείγμα ομιλίας στο σπίτι..κανένας ήχος που να δηλώνει ότι υπάρχει ένας άνθρωπος εδώ..μόνο η μουσική που και που έσπαγε αυτό το φράγμα σιωπής..
και (διστακτικά) συνειδητοποίησα ότι δεν με ενόχλησε και τόσο πολύ αυτή η απέραντη γαλήνη μακριά από τους υπερβολικούς θορύβους της ενεργητικότητας..

www.youtube.com/watch?v=CgYnRh8ACGQ&feature=related
www.youtube.com/watch?v=I0tMmsUEGOY&feature=related

(δυο μελωδίες που λατρεύω ιδιαίτερα..)

μάλλον..

Αυτή η νύχτα μένει..

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
Κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα και γω κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουριά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου'γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι


Στίχοι/Μουσική : Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Παπίου

Άλλο τραγούδι έψαχνα..άλλο βρήκα..βασικά άλλα άκουγα..απλά ήθελα να τα μοιραστώ..
(Αράχνη, Όποιος φεύγει, Του χρόνου τα σκυλιά, Ο κήπος, Μια άλλη φωνή, Δώρο του κόσμου -Μάλαμα / Πριν το τέλος- Παπακωνσταντίνου / Ο ερωτευμένος- Μάρθα Φριτζήλα

(anyway..enjoy your self..)

...

καλό μήνα..
τα μαλλιά ακουμπούν στην γυμνή πλάτη..απόδειξη ότι ο καιρός έχει ακόμα αυτήν την ζεστή διάθεση..
το παράθυρο ανοιχτό..το δασάκι μου εκεί ακόμα τοποθετημένο..
όλα σε μια σειρά..σαν αράχνη που υφαίνω αργά τον ιστό μου..
έρχεται μπόρα και το νιώθω..
και εκείνος..
όσο γρήγορα έρχεται τόσο σύντομα και αβίαστα φεύγει..χωρίς ενδοιαμούς..
ο πιο πιστός και καλός μου φίλος..
το ραβασάκι που μου άφησε στην τσέπη ακόμα δεν τόλμησα να διαβάσω..
ανίκανα τα χέρια να κρατηθούν άλλο αφέθηκα..
κ η ελπίδα μου..ο μόνος ύμνος που ηχεί μέσα βαθιά στο σώμα..

Υ. Γ.

ήθελα πριν πέσω για ύπνο και επιχειρήσω συμφιλίωση με τον Μορφέα..να γράψω το υστερόγραφο αυτής της νύχτας..

είδες?..έτσι όμορφα και ήσυχα περνάει η ζωή πίσω από τα παρασκήνια..
σαν κομπάρσος να ζω το κάθε λεπτό έντονο..
η κάθε στιγμή βουής του κόσμου, να είναι σιωπής για μένα αντίστοιχα..έντονης σιωπής..
δεν βαρέθηκα όμως..έχει καλύτερη θέα από εκεί πίσω..
και όσοι νομίζουν ότι ζουν..καρικατούρες που αναπνέουν..

απλά μου αρέσει εκεί πίσω..παίζω με τους ήχους..ανάσες αδιάφορες..θροΐσματα παραπλανητικά..φρεναρίσματα επιδεικτικά..όλα γύρω μου απλόχερα αραδιασμένα..και τα ζω!
αυτή η σιωπή είναι ένα μεγάλο μέρος του δικού μου βόμβου..

Υ.Γ. αφιερώμενο στο αποψινό βράδυ..

Κάτω απ' το μαξιλάρι
είναι ένα βαθύ πηγάδι
που μέσα κατοικούν
οι ψυχές που σ' αγαπούν.
.............................................
Κι όταν σ' αναταράσσει
-για τα σκάρτα που 'χεις πράξει-
κύμα φαρμακερό,
να σου δίνουν φυλαχτό.

Μουσική, στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

απουσίες..

Είναι που οι μέρες με βροχή ξεπλένουν όλες τις κρυμμένες επιθυμίες μου και εγώ μένω γυμνή και μόνη στην μέση του κόσμου μου..να παλεύω με το κρύο και τον αέρα..
και μένοντας γυμνή, το μόνο που ίσως να με σώζει είναι εκείνες οι στιγμές που έχουν χαρακτεί στο σώμα μου..δεν τις λέω αναμνήσεις..είναι σημάδια που ο χρόνος έχει ανεξίτηλα αφήσει πάνω μου και με κρατούν ψηλά να μην βουλιάξω..
είναι που οι ήχοι από τις σταγόνες με κρατούν ρυθμικά στο χορό της ζωής να ταλαντεύομαι ερωτικά με την νύχτα..
είναι που καμιά φορά θα ήθελα τα πράγματα να κυλούν χωρίς περιορισμούς στην ζωή μου..όσο γεναιόδωρα τα δίνω..οι μελωδίες να γλυκαίνουν τα μονοπάτια που ακολουθώ..
και τα χείλη που ενώνονται να είναι παθιασμένα..όχι διστακτικά..
το απλό να ακουλουθεί τους κανόνες του παιχνιδιού μου και το περίπλοκο να με περιμένει στην γωνία για μία μόνο παρτίδα..
οι σκέψεις να μην τριγυρνάνε ύπουλα στο μυαλό και οι φοβίες να απουσιάζουν..
μόνο για απόψε..ένα βράδυ να κοιμηθώ ήσυχα..
αφού δεν έρχεσαι...ποτέ δεν έρχεσαι..
η φιγούρα μου να μην είναι τσαλακωμένη..τα χέρια να μην είναι γεμάτα παράπονο..
μόνο οι δυο μας.. στο κρυφτό το δικό μας..
με τις σκιές μας..
το ταξίδι μας χωρίς καπετάνιο..τα τραγούδια μας χωρίς τα κρυφά μηνύματα..
όλα απλά..
να μην σε περιμένω..να μην θέλω να ακούσω τα βήματά σου..να σε έχω δίπλα μου..
μόνο για απόψε..οι ασθήσεις μου διεγερμένες..τα μάτια κλειστά..και ο λαιμός μου, ελεύθερος στόχος για τα φιλιά σου..
μόνο για απόψε..


καληνύχτα..

partially alive..

Είμαστε κατασκευασμένοι να μην βλέπουμε ολόκληρη την εικόνα..αλλά μόνο ένα κομμάτι.. μάλλον τσιγκουνευόμαστε στην αλήθεια..κι αν αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που προσδοκούσαμε να δούμε απλά φεύγουμε..δεν πληρεί τα στάνταρ μας...δεν το χρειαζόμαστε..
μπορεί ο πληγωμένος μου εγωισμός να γιατρευόταν όταν επιτέλους αποκτούσε νόημα η εικόνα.. γιατί εγώ..δεν της γυρνώ την πλάτη..απλά ψάχνω τα κομμάτια της αποσπασματικά..χωρίς βιασύνη..και ελπίζω, ενδόμυχα, ότι κάποτε θα τα βρω..κι έτσι θα έχω βρει το νόημα..

hurt...

I hurt myself today
to see if I still feel
I focus on the pain
the only thing that's real
the needle tears a hole
the old familiar sting
try to kill it all away
but I remember everything
what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

I wear this crown of thorns
upon my liar's chair
full of broken thoughts
I cannot repair
beneath the stains of time
the feelings disappear
you are someone else
I am still right here

what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

if I could start again
a million miles away
I would keep myself
I would find a way

fragility..

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που τις βιώνω έντονα και νιώθω τόσο εύθραυστη..σαν πορσελάνινη κούκλα..ή κρυστάλλινο βάζο..και αυτές οι στιγμές είναι οι πιο επικύνδυνες γιατί νομίζω είμαι στο παραπέντε να σπάσω..πόσο φοβάμαι..

αναζητώ λίγο φως στη σκοτεινιά..κ ψάχνω πίσω στο χαρούμενο χτες..κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι ένα χαρούμενο αύριο..κ ξεγελώ τον εαυτό μου για ένα χαρούμενο τώρα..

πως αγγίζουμε κάτι εύθραυστο? που προσπαθούμε να μην κάνουμε ζημιά? αυτό περιμένω κι εγώ..κι αν ξεγελιέμαι ότι το βρήκα, αργά ή γρήγορα η αυλαία πέφτει..αυτό ίσως με έχει κουράσει περισσότερο..το άδοξο κυνηγητό με την ευτυχία..

και η φράση "έχω ανάγκη" με βρίσκει κουλουριασμένη και τσακισμένη στην γωνιά μου..όταν την ξεστομίζω νιώθω ότι όλα καταρρέουν..

την μοναξιά δεν την φοβάμαι..είναι φίλη..το να είμαι όμως με κάποιον και να νιώθω μόνη..αυτό..απλά δεν το αντέχω..

(ν.σμύρνη-αθήνα)

mix up..

κοιτώ το πάτωμα με τα πράγματά μου πεταμένα από εδώ και από εκεί..κάπως έτσι θα περιέγραφα και την ζωή μου..να μαζεύω τα κομμάτια της τσαπατσούλικα..και να τα κρύβω όπου μπορώ για να μην φανεί πόσο άσχημα τα έχω μετατρέψει..
ξεχωριστή η προσωπική ζωή..η επαγγελματική..η κοινωνική..όλα ξέχωρα..μα το ίδιο άσχημα..

έχω απέναντί μου, την αντανάκλαση του φεγγαριού στον καθρέπτη..ξεγελώ για δευτερόλεπτα τον ευατό μου ότι το φιλοξενώ..το έχω στο δωμάτιό μου..αυτήν την ομορφιά αναζητούσα τόσα χρόνια..μα την ξέχασα στην πορεία..την άφηνα σιγά σιγά πίσω με τα κομμάτια μου..

δεν μπορώ να καταλάβω πως μπερδεύτηκαν όλα έτσι..μυρωδιές, εμμονές, συγκινήσεις, συναισθήματα, θυμοί, ζήλιες, στεναχώριες, έρωτες, ψέμματα και αλήθειες..τα άφησα..με άφησαν..δεν ξέρω..

ο άξονας κόλλησε..δεν είμαι εγώ..η αντανάκλασή μου..
έφυγε το φεγγάρι..θα φύγω και εγώ..

σαν να σταμάτησε ο χρόνος σήμερα εδώ..σε αυτήν την κουκκίδα..
δεν προχωράει τίποτα..η μέρα ακριβώς ίδια..
στο ράδιο ακούγεται...

"Αχ, ξέρω και τη γλυκιά χαρά
που πλάι σου θα νιώσω
κι όταν θα φεύγω μακριά
γι' αυτήν θα μετανιώσω.."

ακριβώς..σαν να μην πέρασε μια μέρα..σαν να κόλλησε ο δευτεροδείκτης..όλα τόσο ίδια που νομίζω ότι υπάρχω σε αργή κίνηση..απλός παρατηρητής κι εγώ της δικιάς μου ζωής..

πληγή...

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
μονάκριβη δική μου
την ξεριζώνω απ' την καρδιά
φυτρώνει στην αυλή μου
............................................
Αγάπημενα πρόσωπα
αγαπημένα μάτια
έρχονται σαν τα κύματα
και αφήνουν κατακάθια

έτσι..ευχαριστώ μαριονέτες της γης που μου υπενθυμίζετε για ακόμα μια φορά πόσο μη γήινη είμαι..τυχαία βρέθηκα εδώ..τυχαία έμαθα την γλώσσα σας που έχει τόσο δύναμη να με γδέρνει..αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να υπομένω..εσάς και ίσως τον ίδιο μου τον εαυτό..κι αν εσείς βλέπετε μόνο το καλούπι..τι να πω..απολαύστε το θέαμα..

Βροχή..

όχι δεν με πήραν τα κλάματα..απλά κοίταγα κατάματα την βροχή και έτρεξε νερό στο πρόσωπό μου..
όχι δεν περίμενα να με θυμηθείς..απλά ήλπιζα ότι η απουσία μου ίσως σου άφηνε ένα είδος απώλειας..
όχι δεν έκανα τα ίδια λάθη..απλά ο φόβος για το σωστό ήταν πιο δυνατός..

δεν ήθελα να γράψω..καμιά φορά οι λέξεις είναι τόσο ανούσιες..πειραματίζεσαι με αυτές μπας και μπορέσουν να αποδώσουν το τι έχεις κρυμμένο στην ψυχή..απέτυχα σήμερα..κακή μέρα..η βροχή φταίει..

Ανάσα..

Παίρνω μια ανάσα και αφήνομαι στα χέρια σου..πόσο δυνατός είσαι.. με πόση ευκολία βουτάς το κεφάλι μου στο νερό και με βυθίζεις..και με πόση διαλλακτικότητα με αναδύεις στην επιφάνεια..
παίζεις ε?
δεν είμαι μέρος της σκακιέρας σου..στο ασπρόμαυρο παρκέ της ζωής σου δεν θα βάλω χρώμα..δεν είμαι η βασίλισσα σου..
όμως γιατί είσαι ο πύργος μου;
στρατιώτακι σου είμαι..ένα βήμα κάθε φορά..κι αν έχω εμπόδιο μπροστά μου δεν επιτρέπεται να πάω πουθενά..άδικο....το ρουά..το ματ..οι λέξεις αυτές έχουν νόημα μόνο αν ακουστούν από τα χείλη τα δικά σου..
εγώ μόνο πατ σου προσφέρω..και μου γυρνάς την πλάτη..
με πνίγεις...το νερό που εισχωρεί στους πνεύμονές μου είναι γλυκό όμως..έτσι έμαθα να λέω..
κι αν βρίσκομαι στο πάτωμα είναι που έψαχνα να βρω ένα μέρος να κρυφτώ..να ξεφύγω από σένα..με βρήκες πάλι..
το οξυγόνο μου τελείωσε..
αυτό θες? αυτό θες από μένα? να υποφέρω? άφησε με σε παρακαλώ..
δεν είναι ελευθερία αυτό που θα μου δώσεις..ούτε χάρη θα μου κάνεις..
μου το χρωστάς..το αξίζω..το κέρδισα όταν σε βρήκα διαμελισμένο και σε ένωσα..το αξίζω για τις νύχτες που ενώ σε κοίταγα να φεύγεις ήμουν στο ίδιο σημείο και σε περίμενα να γυρίσεις..
σφίγγω τις γροθιές μου..τα χείλη ..τα μάτια..σφίγγω όλο το κορμί..δεν θα σε αφήσω να με δεις έτσι..είναι η τελευταία φορά που με κοιτάς έτσι..
τώρα φύγε.. στα είπα όλα τα κρυμμένα..άνοιξε την πόρτα και φύγε..

Κοίτα...

Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις
δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
πώς καταφέρνω και κρατιέμαι

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Κοίτα εγώ αν θες να ξέρεις
είμαι όλα αυτά που αναφέρεις
Μόνο που κάπου κατά βάθος
όποιος με ξέρει κάνει λάθος

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Κοίτα εγώ
Κοίτα εγώ

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγέλατος
Μουσική : Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

Ιεροτελεστία..

Με βηματισμό δειλό αλλά πάντα με αποφασιστικότητα ξεκινά η επόμενη μέρα..Δεν με νοιάζει που πρέπει να κοιτάξω τον ήλιο κατάματα..ούτε που μέχρι το βράδυ τα αγκάθια θα έχουν τρυπήσει ολόκληρο το κορμί..τα χέρια θα έχουν δύναμη να κρατηθούν από κάπου..
όταν βλέπεις την ζωή σου σαν φιλμ φωτογραφικό..σε παζλ..που προσπαθείς να θυμηθείς με ημερομηνίες πότε συνέβει το κάθετί..και να ενώσεις τα κομμάτια..όταν οι κοινότυπες εκφράσεις στριφογυρίζουν στο μυαλό σου και δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι έχεις λύσει το μυστήριο του κόσμου..
ναι..κινήσαι πιστός στα χνάρια μιας αυστηρής ιεροτελεστίας που με τίποτα δεν θέλεις να παραβείς..γιατί αυτός ο ασφαλής καταναγκασμός σε κάνει να νιώθεις βασιλιάς της πιο ψηλής κορυφής..
δεν είμαι εγώ που φωνάζω τώρα..ο πόνος είναι μέρος της θρησκευτής τελετής..
και οι κανόνες παραμένουν για πάντα κανόνες..
η φωτιά δεν σβήνει..τις στάχτες θα τις πάρει ο αέρας..η ανάσα θα σιγοκαίει στην θύμησή σου..

ωριμότητα..την μισώ..

Κάπως έτσι δεν θες να είναι η ζωή σου..σε πλήκτρα μαύρα..να περνάνε από το δυαδικό σύστημα και να μετατρέπεσαι στην καλύτερη των περιπτώσεων σε ένα μηδενικό..τον άσσο των αφήνεις για τα χριστούγεννα..ξέρεις εσύ!για εκείνες τις δόλιες ευχές κάτω από το φωτεινό άστρο..Καμιά φορά πρέπει να αποφασίσεις τι δρόμο θα ακολουθήσεις..το όλα θα πάνε καλά και το όλα θα γίνουν όπως πρέπει δεν ισχύουν..πρέπει να ωριμάσεις επιτέλους!να πάρεις μια απόφαση και να μπορείς να υποστείς τις συνέπειές της..όποιες κι αν είναι αυτές..
το ξέρω γίνομαι κουραστική και αφόρητα πληκτική..
όμως...
η ευτυχία που όλοι περιμένουμε να 'ρθει έχει χάσει προπολού το τρένο..αλοίμονο σ' αυτόν που πιστεύει ότι την έχει βρει..
δεύτερο όμως..
όσο κακοί και εγωιστές μπορούμε να γίνουμε..πάντα δεν την αποζητάμε?δεν κάνουμε θυσίες γι' αυτήν?άρα είμαστε στις ράγες μιας αποπροσανατολισμένης διαδρομής..κι όμως προσπαθούμε..
συμπέρασμα..
κανένα..οι προκλήσεις υπάρχουν για να τις βιώνουμε..και οι στάμπες που μένουν στα ρούχα, στο δέρμα..τα αρώματα που μπερδέονται..όλες αυτές είναι οι δοκιμασίες που πρέπει να περάσεις?το θέμα είναι: γουστάρεις?

Σκυμμένο το σώμα να ακουμπά την γη για να θυμάται τις ρίζες του..ένα με το χώμα για να μην πονά..η υγρασία θα φύγει με τον καιρό και ο ήλιος θα το βοηθήσει να γίνει ξερό..άγονο..

τα γόνατά μου έχουν ματώσει..Σέρνομαι αιώνες τώρα για να βρω το κλειδί της πόρτας μου για να ξεχυθεί η ευτυχία..εγώ την είχα κλειδώσει εκεί..

τα μάτια δακρυσμένα από τις ιστορίες που φέρνει ο άνεμος στα αυτιά μου..Δεν είμαι ο Οδυσσέας..δεν θα βάλω κερί να τα βουλώσω..οι Σειρήνες του μυαλού με έκαναν δυνατό..και δεν είμαι δειλός να υποστώ τις συνέπειές τους..

κι αν πήρα την απόφαση να σηκωθώ είναι γιατί δεν ήθελα οι λάσπες της δικιάς σας βρωμιάς να λερώσουν το καθαρό τούτο κορμό..

ακόμα κι αν δεν πρόλαβα να σας ξεφύγω..ακόμα κι αν οι ρίζες μου συνδέονται με τον σκληρό τούτο κόσμο..τα φύλλα μου..οι καρποί μου στέκουν περήφανοι στον αέρα..

κι ακόμα περισσότερο στέκει το θράσος της γνώσης μου πως ναι..κοινοί θνητοί..τρέφεστε από τους καρπούς μου και η αλήθεια τους μπαίνει στα σωθικά σας και σας καίει..
και το ταξίδι τους μόλις άρχισε...

Thank you for picking us up!

Ξεγυμνωμένη μπροστά στην απόλυτη μοναξιά μου..Μια απέραντη σιωπή να κατακλύζει ανυπόφορα την υγρασία του δωματίου μου..Να παίζω τα γνωστά παιχνιδάκια μου..Κρυφτό από τις αναμνήσεις που πονάνε..Κυνηγητό με την τωρινή ζωή μου που τρέχει ντοπαρισμένη να προλάβει, ούτε αυτή ξέρει τι..
Με τα μάτια να κοιτάνε επίμονα το ταβάνι και το βλέμμα να βγαίνει έξω από το δωμάτιο..να τρέχει πάνω από το έδαφος,να περνά θάλασσες, ίσως και την στρατόσφαιρα..να φτάνει στο τέλος του κόσμου και να σταματά εκεί ακριβώς..να κοιτάζει το χάος..
Τι ειρωνία...το ταξίδι αυτό να οδηγεί πάλι στο δωματιάκι σου..ένα βήμα μπροστά και γίνεσαι θύτης της ίδιας σου της ζωής..ένα βήμα πίσω και γίνεσαι θύμα του εαυτού σου..Ένα ταξίδι γύρω από τον άξονά σου γιατί απλά όταν στηρίζεσαι σε άλλους το συμπέρασμα που βγάζεις πάντα είναι ότι είσαι τόσο μόνη..
Have fun dear..enjoy your flight..

xa...xa...

γελάω..γελάω με τα ρεζιλίκια μου..σαν κοριτσάκι που κοιτάει από το παράθυρο την βροχή..σαν κοριτσάκι που ακούει παραμύθια και περιμένει τον πρίγκιπά της..σαν κοριτσάκι που κλαίει αθόρυβα κάτω από τα σκεπάσματα..
ποιος φταίει τελικά?για να ρίξω και εγώ κάπου τις ευθύνες..οι άνθρωποι φταίνε?τα παραμύθια?τα ηλιοβασιλέματα και οι πανσέληνοι?οι ευχές στα αστέρια?
ποιος φταίει?
η ψυχή που αποζητά ρομαντισμό για να μην μείνει άψυχη? άχρωμη? μόνη?...
τόσες κουβέντες με το άλλον τον εαυτό σου..τον κρυφό..τον σκληρό και λογικό..αυτός φταίει μάλλον...
τα μάτια φταίνε..κοιτούν εκεί που δεν πρέπει..ψάχνουν για χαραμάδες..για δέσμες φωτός που δειλά μπαίνουν στο σκοτεινό δωμάτιο σου..για να σε ξεγελάσουν με λίγες ελπίδες..
τα βήματα φταίνε..όταν έπρεπε να αλλάξουν βηματισμό..να βιαστούν για να προλάβουν..να αργοπορήσουν για να γλιτώσουν..τα βήματα..κάπου τα έχασαν στον συχρονισμό με τον χρόνο..
το σώμα φταίει..δεν ήταν δυνατό για να κρατηθεί όρθιο..και έπεσε..
όμως..φταις και εσύ λίγο..δεν ήσουν δίπλα μου να με κρατήσεις..
γελάω...ναι..γελάω..κάθομαι στην γωνιά μου και κοιτώ τους αντικατροπτισμούς μου που σαν βελινεκή χορεύουν άβουλα στα ίχνη σας κύριοί μου..και κυρίες..
θα σηκωθώ όμως..έχω σταμπάρει την έξοδο κινδύνου μου..δεν φοβάμαι πια..απλά περιμένω το σινιάλο..και απλά θα αποχωρήσω..είναι κάτι που κάνω καλά..

Θάρρος ή αλήθεια?

Επιστροφή στην Πάτρα πάλι..και αναχώρηση για Κρήτη την Δευτέρα..είχα πολύ καιρό να το πω αλλά μου έλειψε το σπιτάκι μου..τα τόσο οικεία που κατά καιρούς απαρνιόμουν τα θέλω πίσω απεγνωσμένα..θέλω να γίνω πάλι παιδάκι κουρνιασμένο στο ασφαλές κρεβατάκι του και να μην σκέφτεται περίπλοκα πράγματα..να μην περιμένει τηλέφωνα και μηνύματα..έρωτες και σκαμπανεβάσματα..
Back to reality now!ένα άδειο δωμάτιο που μου θυμίζει συνεχώς την βαρετή ζωή μου..η τηλεόραση στο mute για να μην χαλάει η σιωπή του δωματίου και το Media player να παίζει για ακόμα μια φορά το wish you were here..
και ναι!το παραδέχομαι..παίζω θάρρος ή αλήθεια με τον εαυτό μου για να κάνω ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών..για να μπούμε σε ένα πρόγραμμα πάλι..αν και το σιχαίνομαι το πρόγραμμα..
λοιπόν..αλήθεια για όλα όσα με αφορούν..
θάρρος για να φύγω από όλα όσα με κρατούν εικονικά στην ζωή..
(σειρά σου τώρα..θάρρος ή αλήθεια?μόνο πες αλήθεια και άσε με μόνη..θα την αντέξω)

Αντίπαρος : 17/7-24/7

τρέχουμε σαν τους τρελούς αυτές τις μέρες για να προλάβουμε να ετοιμαστούμε για το κάμπινγκ..πρώτη φορά πηγαίνουμε κ είμαστε πρωτάρηδες!αλλά δεν πειράζει..(σκέφτομαι)..μαζί να είμαστε και όλα καλά!θα γελάσουμε..θα τσακωθούμε..θα κοιμηθούμε αγκαλιά..έτσι είναι αυτά..και αν χρειαζόταν να κοιμηθώ και χωρίς σκηνή..δε θα με ένοιαζε!εγώ μαζί σας θέλω να είμαι..το ξέρω δεν θα κρατήσει για πάντα..ούτε στο χέρι μου είναι να υποσχεθώ ότι θα ξαναπάμε όλοι μαζί διακοπές κάπου..απλά το νιώθω ότι δεν τελειώσαμε έτσι απλά εμείς!(όπως λέει κ ο ρέμος..)πραγματικά..παρόλη την καταθλιπτικότητά μου..όσο κι αν στραβώνω την μουτσούνα μου..όλοι εσείς..πως το λένε....είστε το πακετάκι μου.. και το ξέρω..είμαι αισιόδοξη..ότι απλά δεν τελειώνουμε με το που θα γυρίσουμε από κατασκήνωση..όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν..έφη όσους κύκλους κι αν κλείσουμε..απλά το ξέρω..΄

οπότε......Πάτρα - Αντίπαρος : 0 - 1

Λόγια...

ξέρεις τι πιστεύω..?τα λόγια απλά καταλαμβάνουν χώρο στον αέρα..στο δωμάτιο..στο αυτοκίνητο..στις πλατείες..
τα ξεστομίζουμε χωρίς να σημαίνουν τίποτα και αυτά αιωρούνται με θράσος..και τελικώς τα βρίσκουμε μέσα στο μυαλό μας..στο υποσυνείδητό μας...
είναι τόσο ζωτικής σημασίας όμως...όπως χρειάζεται το ιστιοφόρο τον αέρα για να προχωρήσει..έτσι δεν είναι?σαν αδέσποτα περιμένουμε τα λόγια που θα μας πει κάποιος μόνο και μόνο για να γίνει το καύσιμό μας για πάρουμε μπρος..
βαρέθηκα...όχι άλλο..

είναι αλήθεια?

στα πιο κρυφά όνειρά μας..εκεί που έρχεται ο πρίγκιπας να μας σώσει..εκεί που κρατά το κλειδί του πύργου μας και τρέχει με το άλογο να μας πει ότι μας αγαπάει και ότι θα ζήσει για πάντα μαζί μας..και έζησε όλος ο υπόλοιπος κόσμος καλά και εμείς χειρότερα?....
τρέχουμε στις καλές αναμνήσεις..πίσω από όλα..πάνω από όλα...δυστυχώς καμιά φορά δεν αφήνουμε χώρο να βολέψουμε τις καινούριες..
αυτά τα βράδια..μπλέκονται σαν κουβάρι στο μύθο μου...και η ιστορία? όλο το μυστήριο είναι πως θα εξελιχθεί...και σε ποια γωνιά θα βρεθεί η άκρη του...
θα την βρω όμως...που θα πάει! ακόμα και στο πολύγωνο κόσμο μου..εκεί που η αντανάκλαση γίνεται παγίδα..έστω! η επιβίωση γίνεται παιχνίδι με τους δικούς μου όρους..
κλείνω μάτια..πιάνω την κλωστή...και ξετυλίγω το κουβαράκι μου...με ακολουθείς?...