ανάποδα..

μπερδεμένα αρώματα απόψε.. οι αναμνήσεις ήρθαν και με χτύπησαν..ίσως και κάτω από τη μέση..
ανόητα τηλεφωνήματα..ανόητα φιλιά και αγκαλιές..

τα ψέμματα με πήραν από το χέρι και μου έδειξαν τι είχα αφήσει σε μια γωνιά..

τελικά τι είναι αυτό που βιώνω τώρα; έχει κάποιο νόημα αυτό το χαζό κυνηγητό με την ευτυχία; έχω αρχίσει και βαριέμαι τις ίδιες λέξεις κάθε φορά..

είμαι τόσο ίδια με τους υπόλοιπους ανθρώπους..τόσο ανιαρή και προβλέψιμη..και πίστευα τόσο καιρό πως ήμουν διαφορετική..

και έχω ανάγκη εσένα..να βρίσκεσαι πλάι μου..ξαπλωμένος να ακουμπάς το κορμί μου..και το ανύπαρκτο εσύ με κάνει να σε θέλω όλο και πιο πολύ..μάλλον σε αυτό το σημείο είναι που μοιάζω με άνθρωπο..

και αυτό που ζητάω είναι τόσο απλό αλλά τόσο δύσκολο για σένα..

"έχω χάσει περισσότερα από όσα έχω κερδίσει"..αυτό φοβάμαι ότι θα ξεστομίσω ένα πρωινό..

φτάνει..τέλος πια..

δεν υπάρχει κάποιο νόημα που είναι εύκολο να κατανοηθεί..θέλω να ελπίζω..να ονειρεύομαι..υπάρχει η σάρκα μου που χρειάζεται..που αδημονεί..να μετατρέψει τα θέλω σε ζωή..να ρισκάρει και να χάσει..να ρισκάρει και να κερδίσει..
τα φθινοπωρινά απογεύματα..κ τα χειμωνιάτικα τοπία να τα βλέπω το καλοκαίρι..γιατί ο κόσμος μου θα είναι ανάποδος..

χαχα....τι γράφω θεέ μου..
όλα θέλω να τα ζήσω από το τέλος..γιατί υπάρχουν πάντα τόσα ξεκινήματα που όταν βλέπω πως οδηγούν σε αδιέξοδο..πρέπει να ανακαλύπτω τρόπους να ξεφεύγω..και η εφευρητικότητά μου έχει αρχίσει να εξαντλείται..