ο μονόλογος της Μ...

σκηνή πρώτη..η αυλαία ανοίγει..

(καθισμένη σε μια παλιά πολυθρόνα , η κοπέλα απευθύνεται στο κοινό..ακολουθεί ένας παράλογος διάλογος..)

-νιώθεις?
-αμέ..αν δεν ένιωθα δεν θα ήμουν ζωντανό ον..

σκηνή δεύτερη:
(η κοπέλα όρθια τώρα κοιτά το παράθυρο)

-τι νιώθεις?

-χαχα..συγγνώμη που γελάω..αλλά αλήθεια θες να μάθεις τι νιώθω?είναι γελοίο..
εϊ..ψιτ ..με ρωτάς για να με ακούσεις?χα χα...
δεν γελάς εσύ?
με θες σοβαρή?..ωραία λοιπόν..
άκου..

σκηνή τρίτη:
(η κοπέλα όρθια κοιτά τον καθρέπτη)

νιώθω ένα κενό..ένα μπέρδεμα..που αδυνατώ να το περιγράψω με απλά λόγια..
δεν θέλω να το περιγράψω με απλά λόγια..γιατί συγχρόνως θα το μετατρέψω σε κοινό..και θα χάσει την ομορφιά του..θα το καταλάβουν οι θνητοί..και δεν το θέλω..δεν είμαι θνητή..δεν είμαι..
νιώθω πολλά και παράλληλα λίγα ουσιώδη..
νιώθω ότι είμαι θυμωμένη..απογοητευμένη..ανούσια ονειροπόλα..
νιώθω ότι λανθαμένα κινούμαι στο νήμα που οι άλλοι έχουν ορίσει..
νιώθω ότι έχω ένα σκοπό και χορεύω αβημάτιστα γύρω από αυτόν χάνοντας όλη την ουσία..
νιώθω ότι όσο κι αν αδιάφορα προχωράω δίπλα σας το επιμύθιο που αντλώ είναι ότι αναζητώ το πομπώδες..είναι το δηλητήριό μου για να μείνω ζωντανή..
νιώθω ότι ανικανοποίητα και κυρίως παραπονεμένα έφυγαν όλα τα όνειρα..που ψέλλιζα κάθε βράδυ..
νιώθω ότι μπορώ να ανασαίνω τον αέρα σας..αλλά είμαι τόσο μόνη για να τον εκπνέω..

νιώθω αυτά και άλλα τόσα..

κοιτάζεις το ρολόι σου?..πρέπει να άργησες στο ραντεβού σου..μην σε καθυστερώ άλλο..όταν πάλι μπορέσεις εδώ θα είμαι εγώ..(που να πάω..)


σκηνή τελευταία:
(η κοπέλα κάθεται πάλι στην πολυθρόνα..)

δεν είμαι εγώ αυτό που φαίνεται..δεν έχω όρια και περιορισμούς στην μορφή μου..σαν χαμαιλαίων προσαρμόζομαι στις ανάγκες της στιγμής..σαν ηθοποιός φοράω την μάσκα μου και αρκούμαι στο χειροκρότημα στο τέλος..και αφήνομαι στο δευτεροδείκτη μου..καλογρασαρισμένος με οδηγεί με ασφάλεια στο ανύποπτο..

η αυλαία πέφτει..

-χειροκρότημα..
(υπόκλιση)