δεν ξεκινούν από βαθιά μέσα μου για να καταλήξουν στο στόμα για να γίνουν φωνή να ακουστώ..ακολουθούν την αντίθετη πορεία..
συσσωρεύονται στις άκρες των ποδιών μου και τις βαραίνουν..έπειτα δυσκολεύουν το βάδισμά μου ώσπου δεν μπορώ να περπατήσω άλλο και έτσι μένω πίσω..
ένα πλαστικό χαζοκούτι που απαρνιέμαι την ηχώ μου..
κλεισμένο σε δωμάτια με λάμπες που φωτίζουν αδιάκριτα την ζωή μου..
αυτό που συνειδητοποιώ είναι..ότι πάντα..ξέρω ότι θα έχω και μια έξοδο κινδύνου..
καιρός είναι λοιπόν να την περάσω..
........................exit
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου