Υπάρχουν κάποιες στιγμές που τις βιώνω έντονα και νιώθω τόσο εύθραυστη..σαν πορσελάνινη κούκλα..ή κρυστάλλινο βάζο..και αυτές οι στιγμές είναι οι πιο επικύνδυνες γιατί νομίζω είμαι στο παραπέντε να σπάσω..πόσο φοβάμαι..
αναζητώ λίγο φως στη σκοτεινιά..κ ψάχνω πίσω στο χαρούμενο χτες..κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι ένα χαρούμενο αύριο..κ ξεγελώ τον εαυτό μου για ένα χαρούμενο τώρα..
πως αγγίζουμε κάτι εύθραυστο? που προσπαθούμε να μην κάνουμε ζημιά? αυτό περιμένω κι εγώ..κι αν ξεγελιέμαι ότι το βρήκα, αργά ή γρήγορα η αυλαία πέφτει..αυτό ίσως με έχει κουράσει περισσότερο..το άδοξο κυνηγητό με την ευτυχία..
και η φράση "έχω ανάγκη" με βρίσκει κουλουριασμένη και τσακισμένη στην γωνιά μου..όταν την ξεστομίζω νιώθω ότι όλα καταρρέουν..
την μοναξιά δεν την φοβάμαι..είναι φίλη..το να είμαι όμως με κάποιον και να νιώθω μόνη..αυτό..απλά δεν το αντέχω..
(ν.σμύρνη-αθήνα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου