time..

δεν είχα σκοπό να γράψω..το κρασάκι φταίει..ξέρει να επηρεάζει κατάλληλα τις αισθήσεις..να τις αποδυναμώνει..μα ποτέ να τις αφανίζει..ίσα ίσα..που νομίζω ότι αποδυναμωμένες είναι και πιο επικύνδυνες..

το ταξίδι άρχισε από την στιγμή που έλαβα το τηλεφώνημα για να πάμε έξω..έχω τόσο καιρό να βγω..παλιότερα έλεγα ότι έχω καιρό να μείνω μέσα..αλλάζουν οι καιροί ε?...

μπαίνω στο άδειο λεωφορείο..η Πάτρα αδειάζει πάντα τέτοιο καιρό..φεύγουν όλοι..κάθομαι τελευταία θέση όπως συνήθως..η θέα είναι καλύτερη από εκεί..και αρχίζουν οι σκέψεις του ενός εικοσάλεπτου..τόσο όσο για να σηκωθώ μηχανικά να σταματήσω στην στάση μου..

αποφάσεις..πάνε πακέτο με τις επιλογές..αυτόν το καιρό ο αέρας μου μπούχτησε από δαύτες..
με φαντάζομαι να έχω σταμπάρει μία κόκκινη κουκίδα στο τέλος του διαδρόμου και παρόλο που αλλάζω συνεχώς προορισμούς η κουκίδα μένει ανέπαφη στο τέλος..που ποτέ δεν πλησιάζει..

το βρεγμένο χώμα μυρίζει διαφορετικά..λέω..ο φλεβάρης φέρνει αλλαγές..α λ λ α γ έ ς...και τρομάζω..τρομάζω..

στην ουσία όμως τρομάζω περισσότερο στο σημείο που οι αλλαγές αυτές δεν θα έρθουν..πρέπει να έρθουν όμως σκέφτομαι..

σε λίγο ξημερώνει..ήρθε η ώρα...