Σκυμμένο το σώμα να ακουμπά την γη για να θυμάται τις ρίζες του..ένα με το χώμα για να μην πονά..η υγρασία θα φύγει με τον καιρό και ο ήλιος θα το βοηθήσει να γίνει ξερό..άγονο..

τα γόνατά μου έχουν ματώσει..Σέρνομαι αιώνες τώρα για να βρω το κλειδί της πόρτας μου για να ξεχυθεί η ευτυχία..εγώ την είχα κλειδώσει εκεί..

τα μάτια δακρυσμένα από τις ιστορίες που φέρνει ο άνεμος στα αυτιά μου..Δεν είμαι ο Οδυσσέας..δεν θα βάλω κερί να τα βουλώσω..οι Σειρήνες του μυαλού με έκαναν δυνατό..και δεν είμαι δειλός να υποστώ τις συνέπειές τους..

κι αν πήρα την απόφαση να σηκωθώ είναι γιατί δεν ήθελα οι λάσπες της δικιάς σας βρωμιάς να λερώσουν το καθαρό τούτο κορμό..

ακόμα κι αν δεν πρόλαβα να σας ξεφύγω..ακόμα κι αν οι ρίζες μου συνδέονται με τον σκληρό τούτο κόσμο..τα φύλλα μου..οι καρποί μου στέκουν περήφανοι στον αέρα..

κι ακόμα περισσότερο στέκει το θράσος της γνώσης μου πως ναι..κοινοί θνητοί..τρέφεστε από τους καρπούς μου και η αλήθεια τους μπαίνει στα σωθικά σας και σας καίει..
και το ταξίδι τους μόλις άρχισε...