Ανάσα..

Παίρνω μια ανάσα και αφήνομαι στα χέρια σου..πόσο δυνατός είσαι.. με πόση ευκολία βουτάς το κεφάλι μου στο νερό και με βυθίζεις..και με πόση διαλλακτικότητα με αναδύεις στην επιφάνεια..
παίζεις ε?
δεν είμαι μέρος της σκακιέρας σου..στο ασπρόμαυρο παρκέ της ζωής σου δεν θα βάλω χρώμα..δεν είμαι η βασίλισσα σου..
όμως γιατί είσαι ο πύργος μου;
στρατιώτακι σου είμαι..ένα βήμα κάθε φορά..κι αν έχω εμπόδιο μπροστά μου δεν επιτρέπεται να πάω πουθενά..άδικο....το ρουά..το ματ..οι λέξεις αυτές έχουν νόημα μόνο αν ακουστούν από τα χείλη τα δικά σου..
εγώ μόνο πατ σου προσφέρω..και μου γυρνάς την πλάτη..
με πνίγεις...το νερό που εισχωρεί στους πνεύμονές μου είναι γλυκό όμως..έτσι έμαθα να λέω..
κι αν βρίσκομαι στο πάτωμα είναι που έψαχνα να βρω ένα μέρος να κρυφτώ..να ξεφύγω από σένα..με βρήκες πάλι..
το οξυγόνο μου τελείωσε..
αυτό θες? αυτό θες από μένα? να υποφέρω? άφησε με σε παρακαλώ..
δεν είναι ελευθερία αυτό που θα μου δώσεις..ούτε χάρη θα μου κάνεις..
μου το χρωστάς..το αξίζω..το κέρδισα όταν σε βρήκα διαμελισμένο και σε ένωσα..το αξίζω για τις νύχτες που ενώ σε κοίταγα να φεύγεις ήμουν στο ίδιο σημείο και σε περίμενα να γυρίσεις..
σφίγγω τις γροθιές μου..τα χείλη ..τα μάτια..σφίγγω όλο το κορμί..δεν θα σε αφήσω να με δεις έτσι..είναι η τελευταία φορά που με κοιτάς έτσι..
τώρα φύγε.. στα είπα όλα τα κρυμμένα..άνοιξε την πόρτα και φύγε..