Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Σιωπή;


Πώς να σωπάσω μέσα μου

την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ'άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;



Στίχοι:Κώστας Κινδύνης
Μουσική:Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση:Νίκος Ξυλούρης

Πρωτοβρόχια..

Ανέβηκα Αθήνα το Σαββατοκύριακο..Περπαντώντας στους δρόμους της συνειδητοποίησα κάποια πράγματα...
  1. Έχασα την ικανότητα μου να μαντεύω αν θα δω κάποιον γνωστό σήμερα..(την γνωστή μέθοδο "παίζει το μάτι μου" για την ακρίβεια το δεξί..)Νόμιζα ότι είχα μια έκτη αίσθηση αλλά που....πάει κι αυτή..
  2. Τα πρωτοβρόχια τα έζησα στο χωριό μου, πριν μια εβδομάδα. και ένιωσα τόσο όμορφα..Δεν μπορώ να περιγράψω την αίσθηση της βροχής όταν πέφτει στα πρόσωπό μου..Το άρωμα της γης..Τον ουρανό..Και μόνο στο χωριό μου έχει η βροχή αυτήν την αίσθηση..πουθενά αλλού...
  3. Στην Αθήνα οι άνθρωποι είναι τόσο αδιάφοροι..τόσο βιαστικοί..Μπαίνουν..Βγαίνουν..στο Μετρό τόσο απαθείς..Καμία βλεμματική επαφή..Απλά θέλουν να φτάσουν στον προορισμό τους..Πρώτοι αν γίνεται..
  4. Είμαι πολύ απαιτητική με τους φίλους μου..μάλλον..
  5. Κυνηγούσα να προλάβω πάντα τον χρόνο..Παραπονιόμουν ότι δεν τον χείριστηκαν καλά οι δίπλα μου με αποτέλεσμα τις συνέπειες του να τις βιώνω εγώ..Αλλά γιατί βιάζομαι να έρθει η επόμενη μέρα?Ο επόμενος χρόνος..
  6. Τέλος(;), συνειδητοποίησα ότι η μοναξιά είναι η καλύτερη παρέα μου τόσα χρόνια..Πάντα εκεί..πάντα εκεί..
Αυτά για σήμερα..

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

Άλλη μια μέρα...

Ο χρόνος..

Τι σου είναι κι αυτός..
Ξέρεις πόσες παροιμίες έχουν γραφτεί γι' αυτόν;..Πόσο τον επιφημούν όλοι..Ο χρόνος τα γιατρεύει όλα..Όλα..

Θεός ο χρόνος.. Θεός..

Κι εγώ..Ένα απλό μερμυγκάκι..έχω να διαφωνήσω κάθετα σε τέτοιου είδους πεποιθήσεις..
Απλά διαφωνώ..Δεν θα παραθέσω επιχειρήματα..
Νομίζω ότι οι άνθρωποι θέλουν ακόμη μια φορά να ρίξουν την ευθύνη σε κάποιον άλλον..
Ξέρεις πόσα χρόνια περιμένω να μου φέρει κάτι όμορφο ο χρόνος ;Πόσα βράδια περιμένω να περάσουν, για να έρθουν αυτά τα όμορφα πρωινά που μου είχαν τάξει όλοι ότι θα φέρει;...
Και πάντα στέκω στο ίδιο σημείο και περιμένω..Με τα μάτια πότε κλειστά ( για να είναι έκπληξη) και πότε ανοιχτά ( για να δείξω ότι είμαι ώριμη και έτοιμη)..

Και ο χρόνος απλά περνάει..Και δεν τον ακολουθώ..δεν με περιμένει..
κι η ζωή, αν το καλοσκεφτείς, είναι μικρή..

Δεν συνεχίζω άλλο γιατί θα πέσει πολύ η ψυχολογία..
Αυτά νομίζω για σήμερα..

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

Αυτό που θέλω..

Είναι κάτι βράδια ρε γαμώτο πολύ μοναχικά..Σε παίρνουν τηλέφωνο οι φίλες σου και σου λένε πόσο ωραία περνάνε με το καινούργιο αμόρε τους και εσύ χαίρεσαι πραγματικά..Ίσως περισσότερο απ' ότι θα χαιρόσουν για σένα..Αλλά μόλις κλέισει το τηλέφωνο αυτή η χαρά μετατρέπεται σε μελαγχολία και έπειτα σε απορία..Εγώ πότε επιτέλους θα ζήσω κάι παρόμοιο?

Έτσι αρχίζεις να ακούς μουσικούλα..Ξέρεις εσύ..Επιλέγεις κομμάτια που μόνο αυτά μπορούν να σε κάνουν να θυμηθείς όλες τις δυσάρεστες καταστάσεις..Όλα τα καταθλιπτικά συναισθήματα..

Είναι τόσο γελοίο..Κι όμως.. είναι η πραγματικότητά σου..

Επομένως..το πρωί σε βρίσκει πάλι μόνη..καθισμένη στο στενό δωματιάκι σου..προσπαθώντας να γίνεις αλχημιστής..

Το μυστικό όμως τελικά μπορεί να μην είναι στα συστατικά..

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008

Τα λόγια πραγματικά είναι περιττά...

Σήμερα θα ήθελα να γράψω κάτι άλλο, αλλά επειδή σέβομαι τον Π. και την οικογένειά του δεν θα αναφέρω τίποτα..Μόνο ότι λυπάμαι..

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008

Ησυχία..

Πολλά είπα λίγα έζησα και ξέμεινα εδώ πέρα
Το στόμα θάφτηκε βαθιά και οι λέξεις στον αέρα
Είπες, είπες για ξένες λύπες

Με δυο τραγούδια προσπαθώ όλους εσάς να πείσω
Μα ένα σας βλέμμα αρκεί για να πισωπατήσω
Είπες, είπες λέξη δεν είπες

Μα αν θα έπρεπε να τραγουδώ για όσα με πληγώνουν
Τα χείλη δεν θα τα άνοιγα θα τα άφηνα να λιώνουν
Ησυχία, ησυχία λέξη καμία

Γιατί όσα με πονούν βαθιά δεν έχουν σημασία
Όταν στα χείλη φτάνουνε χάνουνε
την ουσία
Η λέξη είναι μία, ησυχία, ησυχία



Στίχοι- Μουσική-Εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Ανοιχτή πληγή...

Έχω μια ανοιχτή πληγή στο σώμα μου..Την ματώνω μόνο όταν το θέλω εγώ..Και φυσικά θυμάμαι ότι την έχω, μόνο όταν το θελήσω εγώ..Και την ξύνω..Για να πονέσει..
Φοβάμαι μην μεγαλώσει, και μετά δεν θα μπορώ να την γιατρέψω..
Βασικά..Ούτως ή άλλως δεν μπορώ να την γιατρέψω..
Περιμένω σε ένα θαύμα της επιστήμης που θα την επουλώσει αμέσως..Αλλά ούτε αυτό θα έρθει ποτέ..
Κακή μέρα..
Τελικά είναι κακό να αφήνουμε τις πληγές μας ανοιχτές? Ή μήπως..το χειρότερο είναι να τις ξύνουμε συνέχεια..?

Όπως και να έχει, εμείς πάντα θα πονάμε το ίδιο..