Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

προς αποστολή..

η δύναμη να βλέπουμε την αλήθεια...κατάματα..
να διώχνουμε τον πόνο που νιώθουμε τώρα..να πολεμάμε τα κακά πνεύματα..να σηκωνόμαστε άθικτοι από τις κακές εμπειρίες..

αυτό πρακτικά πρέπει να επιδιώκουμε..
να έχουμε θέσει εμείς του κανόνες του παιχνιδιού μας και να παίζουμε χωρίς ζαβολιές..δίκαια..
στο λέω απλά..στο λέω με όλη την ειλικρίνειά μου..
είμαι ερωτευμένη..ναι είμαι!όμως αυτό μου κάνει περισσότερο κακό από καλό..δεν έχεις να μου δώσεις τίποτα..και εγώ αξίζω πολλά..τα αξίζω..δεν τα διεκδικώ..

είναι όλα αυτά που τόσα χρόνια περίμενα και θα περιμένω..και ας μην έρθουν ποτέ..

καθώς διαβάζεις αυτό το γράμμα να ξέρεις ότι είσαι χαμένος..χαμένος γιατί άφησες ό,τι με δολιότητα οι άλλοι σου είχαν καταστρέψει, να εκδικηθείς σε εμένα για να νιώσεις έτσι -ζώντας στην ψευδαίσθηση - δυνατός..

ζώντας στο καβούκι σου κατ' επιλογή..εγώ θα γελάω..θα γελάω γιατί ελευθερώθηκα από σένα που με έγδαιρνες αργά και βασανιστικά..σε έβλεπα τα βράδια ωραίε μου εφιάλτη ..ζούσα με τα απομεινάρια σου..τα αποφάγια σου..που τα έφτυνες πάνω μου και εγώ τρεφόμουν από σένα..

με πονάς..με πόνεσες..και θα με πονάς..θα το αντέξω όμως..είμαι πιο δυνατή από όσο φαντάζεσαι..είμαι στην άκρη μου τώρα..έχω τα στοιχεία της φύσης στο πλευρό μου μα τα πολεμάω γιατί μπορώ να το κάνω..μπορώ και θα τα καταφέρω..

έχω τον ήχο από το πληκτρολόγιο να με συνεπαίρνει..με ωθεί στα άκρα μου..να σου ανοίξω την ψυχή μου μπας και δεις..βρεις το φως σου από την σκοτεινιά που άφησες να σε κατακλείσει..

δεν με είδες ποτέ..ποτέ όπως πραγματικά ήμουν..όπως σου φανερώθηκα εκείνο το πρωινό..γιατί εγώ αγαπάω την ημέρα..το φως ..τον ήλιο..τις μουσικές της ζωής μου..τα αγάπησα όλα αυτά..ξέρω να αγαπάω..
ενώ εσύ όχι..σε λυπάμαι..πόσο σε λυπάμαι..
τρέμουν τα χέρια μου..θέλω να προλάβω να στα πω όλα..πριν μου γυρίσεις ξανά την πλάτη..δειλό πλάσμα..και φύγεις..μόνο αυτό κάνεις..
δεν θα ζω όμως πια στην απουσία σου..στα ανύπαρκα σ'αγαπώ σου..στα αφανέρωτα θέλω σου..

έχω πνοή..είμαι από ευέλικτη ύλη κατασκευασμένη και μπορώ να προχωράω στην ζωή μου..ξέρω να ξεπερνώ τα όρια μου..και τώρα καταλαβαίνω την δύναμη αυτής μου της ικανότητας..
είσαι ο τελευταίος που μπαίνεις στην ζωή μου και που επιτρέπω να παραποιήσει έτσι..
είμαι ακάθαρτη..αναμάρτυτη..έχω τα ηλιοβασιλέματά μου ακέραια..
είμαι εδώ..

εδώ..

ενώ εσύ μου άφησες σκιές..σκιές να με αμαυρώνουν..
δεν τις θέλω πια..πάρτες..κουράστηκα..

πρέπει να φύγω..

η έξοδός μου άνοιξε..

16 σχόλια:

Σκιά με παλμό είπε...

τελείωσα να διαβάζω και μου έμεινε ακόμα ένα βάρος στο στήθος... ένα πράγμα θέλω να μου πεις... έχεις καταλάβει το "γιατί"?

:(

manolia είπε...

το "γιατί" πάνω σε ποιο πράγμα?

Βασικά θέλω να απολογηθώ για δυο πράγματα..δεν ξέρω το γιατί και σε ποιον πρέπει να απολογηθώ..τέλος πάντων..
μιλώντας γενικά και αόριστα:

1) Αυτό το κείμενο γράφτηκε χθες ακούγοντας φίλους..συνδύασα δικές μου και δικές τους εμπειρίες,αναμνήσεις,βιώματα και βγήκε αυτό..δεν είναι ό,τι καλύτερο αλλά μπορώ να φανταστώ ότι ίσως και να αντιστοιχεί σε μια μερίδα ανθρώπων που μπορεί να βρουν κοινά σημεία..δεν αφορά εμένα αποκλειστικά..
2)Το γεγονός ότι γράφω συνέχεια με αυτόν τον μονότονο, μουντό και αφόρητα καταθλιπτικό τρόπο ίσως έχει μεταφραστεί ότι είμαι έτσι και εγώ..και μου δημιουργεί ερωτήματα διάφορα για μένα..και απορίες..Θεωρώ ότι είμαι γελαστό άτομο και ευτυχισμένο (δεδομένου ότι η ερμηνεία της ευτυχίας είναι υποκειμενική)
απλά τυχαίνει και περιγράφω καταστάσεις με αυτό τον τρόπο..δεν θέλω να μου βάλω ταμπέλα..(ούτε θέλω να φαίνεται λες και μοιρολογώ συνέχεια ή μηρυκάζω την μαύρη μου την μοίρα)

αυτά νομίζω..και ευχαριστώ..

Σκιά με παλμό είπε...

πρώτα πρώτα αν σε έκανα έστω και σε ένα σημείο να αισθανεσαι υπόλογη σε κάτι, ζητώ συγνώμη, δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου...

Εγώ δεν έχω δει ένα ταμπελάκι, έχω όμως ένα συμπέρασμα για έναν ψυχισμό.

Ξες, κι εγώ χαμογελάω,δεν είμαι αριανός, ούτε από άλλη διάσταση.. Άλλες φορές πλασματικά και άλλες ειλικρινά...

Νομίζω πως με αγγίζουν τα βιώματά σου και των φίλων σου. Ανήκω σε αυτήν τη ομάδα νομίζω και εγω...

Γιατί εννοούσα, να συμβαινουν όλα αυτά...

πάντως δεν ήθελα να σε κάνω να αισθανθεις ασχημα.. για αυτό αν φταιω συγνώμη :(

manolia είπε...

δεν απολογήθηκα σε σένα..γενικά το είπα αυτό..εγω ζητάω συγγνώμη αν κατάλαβες κάτι τέτοιο..

το γιατί συμβαίνουν δεν μπορώ να το απαντήσω..απλά συμβαίνει..απλά το ανεχόμαστε..απλά δίνουμε ευκαιρίες στους άλλους..απλά ρισκάρουμε..δεν ξέρω είναι στην φύση μας να το ζούμε έτσι..γουστάρουμε την κάθε στιγμή και τα δίνουμε όλα..χωρίς ενδοιασμούς..
όπως πιστεύω ότι ακόμα κι όταν πληγωνόμαστε έχουμε την δύναμη να ξανασηκωνόμαστε..

και επίσης νομίζω ότι ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή τα πράγματα θα φτιάξουν..αυτό το "όλα θα πάνε καλά"..σε αυτό ελπίζουμε..

(νιώθω πια τόση οικειότητα μαζί σου..)

Σκιά με παλμό είπε...

Αχχ αυτό το "όλα θα πάνε καλά"... όσες φορές το έχω πιστέψει, ποτέ δε ήρθε να κάτσει δίπλα μου, να μου δωσει μετά την ελπίδα την όψη... Σαν να πειραματιζεται η φύση πάνω μας, σε ποιο βαθμό κάθε φορά θα πιστέψουμε στην ελπίδα και σε ποιο βαθμό θα μας εξαπατήσει...

(νομίζω ότι στο βαθμό που μας επιτρέπεται ο ένας να καταλαβαίνει τον άλλο, επικοινωνούμε, χωρίς κανένας να έχει δει τα μάτια του άλλου, ούτε να ακούσει τη φωνή του, με μια οικειότητα... Είναι η οικειότητα των λέξεων και των εννοιών τους..)

manolia είπε...

ακριβώς...πειραματόζωα..σε αυτόν τον φαύλο κύκλο..σε αυτόν το χορό..

Σκιά με παλμό είπε...

Και τελικά τι μπορούμε να κάνουμε;...

manolia είπε...

χμμ..τίποτα(σπουδαίο?)....

ίσως μόνο..
να ελπίζουμε..να ονειρευόμαστε..
ό,τι όλα θα πάνε καλά την επόμενη φορά..
και ίσως ότι δεν θα πονέσει τόσο πολύ πάλι..

αχ..πραγματικά δεν ξέρω..εγώ αυτό κάνω..μόνο ελπίζω..τι άλλο?

Σκιά με παλμό είπε...

απλά αισθάνομαι από τις συζητήσεις μας λείπει το πρακτικό κομμάτι... Το "τι κάνουμε...". Με ενοχλεί όταν σιωπώ ή όταν μιλώ χωρίς όταν τελειώσω τη κουβέντα να μην έχω βγάλει ένα συμπέρασμα στο τι να κάνω...

manolia είπε...

χμ..
το τι να κάνω..ή τι να κάνεις δεν μπρούμε να το απαντήσουμε..

λίγο πιο πρακτικά λοιπόν..
δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις..απλά με τα τότε δεδομένα βλέπουμε πως θα αντιδράσουμε..και εξαρτάται αποκλειστικά από τον χαρακτήρα του άλλου, από την ιδιοσυγκρασία του..από τα αποθέματα δύναμης που έχει..

συμπέρασμα?
εγώ όταν θα ζήσω κάτι που θα με πληγώσει..ναι θα πονέσω,θα κλάψω, θα με πάρει από κάτω..αλλά θα επιβιώσω και θα ξυπνήσω πάλι το επόμενο πρωί για να ζήσω την επόμενη μέρα (αναγκαστικά ή όχι)..αυτό είναι το πρακτικό κομμάτι μου..λέω οκ!πάμε παρακάτω..

(δεν ξέρω καν αν προσέγγισα αυτό που ζητούσες..)

Μικρές ανάσες είπε...

Αλήθεια πόσο εύκολο είναι να κλείνεις την πόρτα και να φεύγεις; 12 μέρες τώρα προσπαθώ να φύγω... 12 μέρες τώρα προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτό μου... Είμαι τόσο θυμωμένη μαζί του που φοβάμαι πως αν βρεθώ στον κόσμο, αν κάποιος πει μια λάθος λέξη, ένα λάθος βλέμμα, θα εκραγώ... Θα εκραγώ τόσο δυνατά, τόσο άσχημα που θα χτυπήσω άνθρωπο. Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω νιώσει τόσο θυμό, τόση αγανάκτηση... Και ξαωαρωτάω, πώς κλείνει η πόρτα;

manolia είπε...

η πόρτα θα κλείσει όταν εσύ θα είσαι πραγματικά έτοιμη..προς το παρόν λογικό είναι να ζεις στο χώρο του ακόμα με ό,τι τον θυμίζει..και ο θυμός..τα κλάματα και ό,τι άσχημο αισθάνεσαι το δικαιούσαι..δοκιμάζεις τα όριά σου..κάτι θα μάθεις και από αυτό..

μέχρι ένα σημείο όμως..
γιατί εσύ είσαι εσύ..και αυτός είναι αυτός..το μαζί δεν υπάρχει πια και πρέπει να προχωρήσεις..
όμως σου υπενθυμίζω μόνο όταν θα είσαι έτοιμη..

το σλόγκαν μου είναι πάμε παρακάτω!παίρνω ό,τι καλό μου πρόσφερε..ό,τι έμαθα και ό,τι άντλησα για να γίνω καλύτερος άνθρωπος και τα άλλα τα πετώ..μαζί με αυτόν..

και μια άλλη πόρτα κάποια μέρα θα ανοίξει..και θα δεις..θα την περάσεις!
:)

Μικρές ανάσες είπε...

έχω ανάγκη να πιστέψω πως ήταν όλα ψέμματα, έχω ανάγκη να πιστέψω πως δεν ακυρώθηκα ως άνθρωπος - γυναίκ - φίλη...
έχω ανάγκη να καταλάβω το γιατί... αλλά δε μου είπε, απλώς μάζεψε τα πράγματά του και έφυγε και εγω; εγώ μένω στο ίδιο σπίτι ακόμα, στο σπίτι που μεγάλωσα, το σπίτι που μείναμε μαζί...
όσο για την άλλη πόρτα, μόνο τοίχους μπορώ να δω αυτή τη στιγμή... συγγνώμη

manolia είπε...

πίτεψε με..το γιατί δεν θα σε βοηθήσει να προχωρήσεις..και προχωράω δεν σημαίνει να βρεις κάτι καινούριο..ή να ονειρευτείς κάτι χαρούμενο..και η πόρτα δεν σημαίνει ότι θα είσαι ευτυχισμένη..
πες μου πόσες φορές στην ζωή μας πληγωνόμαστε και οι πληγές αυτές δεν επουλώνονται..έστω κι αν αργούν..θα επουλωθούν..κ το σημάδι τους θα είναι το επιθύμιο της ιστορίας..

μην ακούς κανέναν που θα σε παρηγορεί δήθεν λέγοντας ότι δν σου άξιζε κτλ..

τώρα! βγάλε ότι έχεις μέσα σου..ό,τι νιώθεις..ξέσπασε!μέχρι να νιώσεις κενή..και τότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή να πεις"θέλω να νιώσω πάλι κάτι"(και στο ξαναλέω δεν εννοώ να αγαπήσεις..)

απλα τώρα θα αισθάνεσαι έτσι..κ ίσως για πολύ καιρό..αυτό νομίζω το ξέρεις καλύτερα από τον καθένα..και εξαρτάται από τι έχεις μέσα στην ψυχή σου γι' αυτόν τον άνθρωπο..όσα περισσότερα νιώθεις..τόσο περισσότερο θα αργήσει..
(λυπάμαι αν ακούγομαι σκληρή..απλά μιλάω με την λογική μου και λέω την αλήθεια μου..μην ξεχνάς είμαι κι εγώ ανάμεσα στους άλλους που σε παρηγορούν..στην ουσία μόνη είσαι..μόνη σου θα μαζέψεις τα κομμάτια σου..μόνη σου θα γίνεις καλά..οι υπόλοιποι είμαστε διακοσμητικοί..)

Μικρές ανάσες είπε...

δεν είσαι καθόλου, αλλά ναι, δε μπορώ να ακούω άλλο πως δεν άξιζε, δεν μου ταίριαζε, δεν ...
θέλω αν σηκωθώ ένα πρωί και να νιώιω κάτι άλλο πέρα απο θυμό, με εξουθενώνει τόσος θυμός...

και όσο για τη διακόσμηση, είναι απλώς διακόσμηση αλλά προτιμώ ένα βάζο γεμάτο χρώματα και μυρωδιές απο ένα κομμάτι γυαλί ξεχασμένο στο τραπέζι...

manolia είπε...

..ο θυμός έχει αρχίσει να σε εξουθενώνει..έτσι γίνεται..

μόνο όταν φτάσεις στον πάτο θα νιώσεις την ανάγκη να αναδυθείς..και εκεί είναι που αποκτά νόημα η διακόσμηση..