βράδυ σαββάτου..

Όλα σε μια αταξία..αλλού το μυαλό..αλλού η καρδιά..το σώμα..η ψυχή..

και εγώ? που είμαι?

να τα κοιτάω που προσπαθούν να παραβούν τον νόμο της βαρύτητας..
οι έρωτες? οι αγάπες? μου είχες τάξει ότι θα τα φέρεις..
βρίσκομαι στην ακρογιαλιά να κοιτάω τον ωκεανό..να μου φέρει τα μηνύματα μέσα στο μπουκάλι..αυτό το απρόσμενο..
βρίσκομαι στην άβυσσο να ψάχνω την έξοδο του λαβυρίνθου..
βρίσκομαι στο κενό..στο άσπρο φόντο..η μαύρη κουκίδα που προσπαθεί να πάρει μορφή..

που είμαι?..

νιώθω σαν φλιπεράκι που περιμένει μια μπίλια για να νιώσει χρήσιμο..

η συγκομιδή τους αργεί..
και είμαι σκορπισμένη παντού και πουθενά..μα πως γίνεται??

ρε γαμώτο...που είσαι?
γονατισμένη..με δάκρυα στα μάτια..τα χέρια στα μαλλιά.. έτσι είμαι..αληθινή και σε περιμένω..
μου γυρνάς την πλάτη..πάλι..αλλά εγώ είμαι ακόμα εδώ..
νιώθω ξένη στα οικεία..
με έκανες να μην είμαι αυτό που θέλω..
και πονάω...

με ακούς; πονάω..