domino...

και έτσι ένιωσα απόψε..το πρώτο πιόνι από το αγαπημένο μου παιχνίδι..έτσι...
νομίζουμε πολλά..η κοινή θνητή σκέψη νομίζει..και νομίζει..και βγάζει συμπεράσματα..και μετά πάλι νομίζει..

η αρχή έγινε κάπου αλλού..από κάποιον άλλον..κάποια άλλη χρονολογία..σε κάποια άλλη τοποθεσία..και μετά μπήκε το επόμενο πιόνι..και ύστερα το επόμενο..και έπειτα το επόμενο..και κάπως έτσι σχηματίστηκε αυτός ο διάδρομος..όλα τα πιόνια μπήκαν στη θέση που αυτά νόμιζαν ως καλύτερη..κράτησαν τις απαραίτητες αποστάσεις το ένα από το άλλο..έμειναν σταθερά, στάσιμα να πολεμάνε για τις ιδέες τους και να προσπαθούν να τις περάσουν στα προηγούμενα ή στα επόμενα..όλα τα πιόνια αντιπροσωπεύουν δυνάμεις μεγάλες..δυνάμεις δυνατές(!) μα όχι δυνάμεις ευέλικτες...
οπότε λοιπόν..και τα πιόνια νομίζουν..ακόμα και αυτά νομίζουν...

και έτσι όπως είναι τέλεια τοποθετημένα στην πραγματικότητα του σύμπαντός τους.. κάποιος..μία μέρα..ή μία νύχτα..σταματάει πλέον να νομίζει..και αρχίζει να ρωτά..
για να μάθει..και όχι για να βγάλει συμπεράσματα αλλά για να κατανοήσει..(και να προχωρήσει...?)

κάτι τέτοιο έγινε απόψε..έπεσα πάνω στο προηγούμενο πιόνι και αυτό με την σειρά του στο προηγούμενο και όλα τα ντόμινο μέσα σε δευτερόλεπτα έπεσαν και ...δεν στεναχωρήθηκα που χάλασα τις ιδανικές τους συντεταγμένες..
ένιωσα λίγο πιο σοφή..λίγο πιο ήρεμη..

καλώς να έρθεις 2014...

θα..

τυλίχτηκα γύρω από του χρόνου το κουβάρι ..ενώθηκα με το νήμα του και μπλέχτηκα στις χαραμάδες των στιγμών του..φύσηξε ο βοριάς και με παρέσυρε..κύλησα ως το τέλμα..δεν μπόρεσα να το περάσω όμως το κοίταξα στα μάτια με θράσος..

σε αυτά που θα έρθουν λοιπόν πίνουμε..σε αυτά που θα έρθουν..

και αυτό..και εκείνο..και το άλλο...όλα μαζί..

όχι..δεν το κατάλαβες καλά..ακόμα..δεν πειράζει λες..ναι ..ναι..δεν πειράζει..

έχει ήλιο έξω..με φαντάζομαι στο φλοίσβο..σε εκείνο το παγκάκι που είχα κάτσει πριν μήνες και κοιτούσα την θάλασσα..για πολύ ώρα..έχει ήλιο έξω..το είπα;

με φαντάστηκα ορειβάτισσα για μια στιγμή να ανεβαίνω εκείνο το βουνό που δεν έχει όνομα..ένιωσα την παγωνιά..το λιγοστό οξυγόνο..ένιωσα και ικανοποίηση ότι θα τα καταφέρω..ένιωσα καλά..ναι..καλά..

δεν ξέρω τι με έπιασε από το πρωί..κοιμήθηκα στον καναπέ απόψε..δεν είχα όρεξη να πάω στο κρεβάτι..είχε πολύ παγωνιά..έτσι είδα το πρώτο φως..είχα καιρό να το δω..και μάλλον αυτό με έπιασε..

η καθημερινότητα σε κάνει να ξεχνάς..να ξεχνάς..αυτή είναι η μαγική λέξη μου για σήμερα..θολώνει το τοπίο και περπατάς σαν τυφλός..σαν κουτσός..ανάπηρος από αυτά που σου ψιθυρίζουν οι άλλοι..ξεχνάς αυτά που κουβαλάς εσύ για σένα..και γίνεσαι το ρομποτάκι τους...

ξεχνάς..κι όταν αρχίζεις και θυμάσαι..όταν αρχίζει ο λοβός σου πάλι να λειτουργεί..

νιώθεις όπως νιώθω εγώ σήμερα..σήμερα..ακούς? 

έχει ήλιο έξω..το είπα?

ναι..ναι..δεν πειράζει..

σήμερα...

έτσι..η αλήθεια σου, απλώνεται σε στιγμές που δεν το περιμένεις..σε στιγμές που έχεις τα μάτια και τα αυτιά κλειστά..σε στιγμές που είσαι αδύναμος..σε στιγμές που φοβάσαι..
η αλήθεια σε χαιρετά από μακριά και σου κλείνει το μάτι πονηρά..
είμαι εδώ σου τραγουδά..όποτε θες να με δεχτείς θα είμαι εδώ..

και ποιος μπορεί να σε προστατέψει από τον πόνο της..και ποιος μπορεί να σε καθησυχάσει ότι την χρειάζεσαι..ότι μόνο για αυτήν την ζεις..ποιος μπορεί να σου υποσχεθεί ότι μόλις την δεχτείς όλα θα πάνε καλά..όλα θα γίνουν γαλήνια..τίποτα δεν θα σε ενοχλεί..τίποτα δεν θα σε κάνει να κλαις..

έτσι λοιπόν..απλώθηκε η αλήθεια μου..απλώθηκε σε μια στιγμή..απλώθηκε..
κ τι κάνω τώρα;

μαπετ σοου..

κάπως έτσι πρέπει να είναι..έχω αυτό το συναίσθημα..ή τα συναισθήματα..

κοιτώ τον ουρανό..ίσως να έχουν αυτό το χρώμα..λίγο πριν την μπόρα..

νιώθω αδύναμη..ένα κουβάρι σε μια σκοτεινή γωνιά που αρνείται να σηκωθεί..

κι όμως..θα σηκωθεί..αυτή η μαριονέτα θα σηκωθεί..θα φορέσει το πιο όμορφο χαμόγελο και θα συμμετέχει ξανά χωρίς κούραση στην παράσταση της ημέρας.. και το βράδυ που θα γυρίσει πίσω στην φυλακή της θα τυλιχτεί πάλι γύρω από την ασχήμια της και θα περιμένει το επόμενο πρωί να μακιγιαριστεί και να φτιαχτεί για τον κόσμο..για αυτόν που βλέπει αλλά δεν κοιτά..

κάπως έτσι πρέπει να είναι..πολεμίστρια ναι..

αλλά όχι σήμερα..

σήμερα μόνο μαριονέτα..

www.youtube.com/watch?v=TEVlDb43v-4

συνειδητοποίηση..

ένα φιλάκι είναι λίγο πολύ λίγο...

αυτή είναι η αλήθεια..έχεις ένα βαρύ σώμα και ένα ελαφρύ πνεύμα..μπερδεμένα ανδρείκελα ζωγραφισμένα σε άσπρο χαρτί..

βροχή και μυρωδιά από ποπ κορν...

δύο φιλάκια είναι λίγα τι να πω..

σημειώσεις για εγκέφαλο, νήματα μέσα σε φακέλους και βλέμματα γνωστά με ερωτική διάθεση..

τρία φιλάκια είναι λίγο πολύ λίγο..

συζητήσεις βαθιές..αστραπές να φωτίζουν στιγμιαία τις σκιές μας..

άνθρωποι να μπαίνουν να βγαίνουν..

δώσε μου τέσσερα αν θες να σ'αγαπώ..

μα πως..γίνεται να μην σ'αγαπώ; 

η στιγμούλα μου..

σφήνωσα σε μια στιγμούλα ξεχασμένη στο κελί του τώρα..

εκεί στάθηκα για την αιώνια εξόρμησή μου..

δεν κοίταξα ξανά πίσω..δεν τόλμησα να κοιτάξω μπροστά..

με τα μάτια χαμηλωμένα ήλπισα σε ανέφικτα γεγονότα..

με τα μάτια πλημμυρισμένα θέλησα να ζήσω σε ψευδαισθήσεις..

σφήνωσα στην ασφάλεια της στιγμούλας μου ότι όλα κυλούν απλά..

δεν υπάρχει δυσκολία και η άνοιξη τραγουδάει στο μπαλκόνι μου..

δεν υπάρχουν μνήμες και ούτε θέλω..

δεν χρειάζομαι τίποτα...η στιγμούλα μου έχει το οξυγόνο..ούτε τροφή ούτε νερό..

χώθηκα στη ζεστή αγκάλη της και χάθηκα στα μακρινά μου ταξίδια..

δεν ζητώ τίποτα..

μόνο..

μια ακόμα τέτοια στιγμούλα..

www.youtube.com/watch?v=3imebIeEtM0

...

το πρωί έβρεχε..πολύ..με τρόμαξε ο ήχος της βροχής πάνω στα κάγκελα..ξύπνησα με δυσκολία..ένιωθα τα βλέφαρα βαριά, το σώμα δύσκαμπτο και βαρύ..το ίδιο και τα σκεπάσματα..σηκώθηκα μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες..σηκώθηκα και άρχισα με βηματισμό μικρό, σέρνοντας σχεδόν τα πόδια μου, να κατευθύνομαι προς το μπάνιο..κάθε βήμα και στριγκλιά πνιχτή..αντηχούσε σε όλο το σπίτι..αηδιαστικές πνιχτές στριγκλιές μέσα στο κεφάλι μου..

έφτασα στον καθρέπτη και έμεινα να κοιτάζομαι..η ίδια εικόνα..

τούβλα..το ένα πάνω στο άλλο..τα ονομάζω ζωή..ένας τοίχος που χτίζεις πολύ προσεχτικά..με περίσσια υπομονή και στρατηγική..κάθε τούβλο με στοργή, σοφία, προσοχή, επαγγελματισμό τοποθετημένο..όλα νομίζεις πως τα ελέγχεις..όλα νομίζεις ότι περνάνε από το χέρι σου..

κι όμως δεν τα υπολόγισες όλα..υπάρχει μια βαριοπούλα που αιωρείται πάνω από τον τοίχο σου..άλλοτε τον φθείρει σε αρμονία με τον χρόνο και άλλοτε..σε ανυποψίαστη στιγμή αρχίζει να τον χτυπά για να τον ρίξει..

και εσύ..δεν έχεις επιλογή..αυτή η βαριοπούλα αποφασίζει..

f@ck..f@ck..

"Καρτερωντας το αυριο περιμενουμε θαυματα αυτα ομως γλιστρουν σαν αμμος στα δαχτυλα μας"

έπεσε το φως πάνω στις παλάμες μου και στάθηκα να τις κοιτάω σαν χαζή..δεν είχα παρατηρήσει πόσες χαρακιές έχουν πάνω τους..
γέλασα..
οι δρόμοι που δεν διάβηκα ποτέ..αυτό είναι ο τίτλος για απόψε; τι φοβάσαι; πες..

δεν χρειάζεται να ξέρεις πάντα τι ακολουθεί..είναι ωραίο να κυλιέσαι στο χορτάρι χωρίς να σε νοιάζει να λερωθείς..είναι ωραίο να βουτάς σε χειμάρρους δίχως να ξέρεις που θα σε βγάλουν..τι θες να πω; ότι όλα θα πάνε σκατά; αυτό θες να ακούσεις απόψε; να στο πω..όλα θα πάνε σκατά..

ευχαριστήθηκες; 

λες και δεν ξέρεις..ό,τι και να μας συμβαίνει σηκωνόμαστε..ό,τι και να γίνει..καλό, κακό, επιθυμητό, ανεπιθύμητο..ό,τι σκατά και αν είναι αυτά που πρέπει να λουστούμε θα το κάνουμε..
δεν σε έχω για μοιρολάτρη..μου έμαθες να λέω δεν πειράζει και τώρα το αρνείσαι; δεν το δέχομαι ούτε για ένα βράδυ..
ούτε σήμερα, ούτε αύριο..

δεν είσαι θεός..ούτε τέλειος..
άνθρωπος είσαι..και καμιά φορά είναι γαμημένα ωραία να είσαι άνθρωπος..
κι όταν αποδεχτείς την ανθρώπινη φύση σου, βραδιές όπως απόψε δεν θα σε κλείνουν πιο βαθιά στο αιώνιο κελί σου..

έχω θυμώσει τώρα..

..

μία και άλλη μία..

τις μετρώ..πλησιάζω στον καθρέπτη και τις βλέπω..έχουν αρχίσει να χαράσσονται για τα καλά στα σοκάκια του προσώπου μου..πάω λίγο πιο πίσω να δω αν φαίνονται από μακριά..προς το παρόν είμαστε εντάξει ξεφυσώ με ανακούφιση..

πλησιάζω πάλι..τις κοιτώ πιο προσεχτικά..σκέφτομαι μία για την γνώση, άλλη για την θλίψη, άλλη για άγχος, για προσμονή, για σκέψη, για χαρά, για γέλιο, για πίκρα,για δάκρυα, για επιθυμία, για έρωτα, για προσπάθεια..

μαζεύτηκαν πολλές..

σκέφτομαι..

ο χρόνος είναι ο χειρότερος φόβος μου..δεν θα τον ξεπεράσω ποτέ..

one of these mornings..

ο φόβος με νίκησε ομολογώ..

το ομολογώ..

δεν θέλω να μιλάω..μου αρέσει η σιωπή γιατί δεν χρειάζεται να ακούω..γιατί αν ακούω θα πρέπει να επεξεργάζομαι..και αν πρέπει να επεξεργάζομαι θα πρέπει να αντιδρώ..και αν αντιδρώ θα πρέπει να δέχομαι τις συνέπειες..

σποράκι λοιπόν θα το ονομάσω πάλι απόψε..ένα σποράκι που το είχα πάντοτε μέσα μου..δεν θυμάμαι αν το φύτεψα εγώ ή από γεννησιμιού μου το είχα..αγοροκόριτσο όπως έτρεχα στα σοκάκια του χωριού..

και ήρθες εσύ..μια πηγή με νερό που δεν ξέρω αν είναι καθαρό..μια πηγή φωτός που έχει σκοτεινιά..μια πηγή που μόλις πότισε το μικρό μου σποράκι, κατάφερε να το μεγαλώσει και να το κάνει ολάνθιστο μοσχομυριστό λουλούδι..

φοβάμαι λοιπόν..αυτό νιώθω..αν το ομολογήσω..φοβάμαι ότι θα χαθεί η μαγεία..φοβάμαι ότι ολάκερο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να ξεραθούν τα τρυφερά μου μπουμπουκάκια..

γιατί από το μικρό μου σποράκι άνθισε η ψυχή μου, άνθισε το σώμα μου..άνθισαν οι δρόμοι που περπατώ..τα όνειρα και καθετί που επιθυμώ..

κι αν φύγεις; κι αν στερέψεις; τι θα απογίνουν όλα αυτά;

φοβάμαι λοιπόν..θέλω κάτι να με κρατάει στη γη..γι' αυτό ξεγελώ τον εαυτό μου ότι πονώ..

ενώ στην πραγματικότητα είμαι ευτυχισμένη..

time..

χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ..περνά περνά η μέλισσα, περπατώ περπατώ εις το δάσος..

κάπου εκεί θα ήθελα να με αφήσει ξεχασμένη ο χρόνος που δεν συγχωρεί..δεν σου χαρίζει..

ό,τι δώρο μπορεί να σου προσφέρει μπορεί και να το πάρει πίσω..εύκολα, χωρίς ενδοιασμούς..
δεν τον αφορά αν πονάς, αν φωνάζεις..δεν ακούει..

σκληρός ο χρόνος..εχθρός μου απόψε..
τον εμπιστεύομαι όμως..

αν..αυτό ψιθυρίζω..δεν τολμώ να ξεστομίσω το τέλος της πρότασης..
αν..

αφήνομαι στην χρυσή του γνώση και με ταξιδεύει όπου θέλει..με τα πρέπει τα δικά του..
δεν έχω δικαίωμα να επιθυμήσω τίποτα..μόνο ακολουθώ τυφλά..ακολουθώ πιστά..

καλό ταξίδι πάλι απόψε..

fights

και να...
να σου...
βρέθηκα πάλι στο μικρό κουτάκι μου να πολεμώ με τα ίδια και τα ίδια..κ αυτό να στενεύει..να βρωμάει ο αέρας και από τα μεγάφωνα να ακούγονται οι ίδιοι ήχοι..να με τρυπάνε και να με ματώνουν..οι ίδιες τσιριχτές φωνές..με τα ίδια αιχμηρά λόγια..

δαίμονες και ανασφάλειες για αυτά που δεν μπορώ να καταλάβω, να δω, να αντιληφθώ..είναι πιο ψηλά από μένα και δεν μπορώ να τα φτάσω..
μόνο να τα σκέφτομαι..μόνο να τα εικάζω..

ξέρω..έχω το σπαθί στην άκρη..δεν θα το χρησιμοποιήσω..όχι τώρα..προτιμώ να πονέσω λίγο ακόμα..
μόνο έτσι μεγαλώνω..

www.youtube.com/watch?v=qgov4mxXMKU

...

άφησα το καυτό νερό να τρέχει πάνω μου για ώρα..από την μία άκρη του κορμιού μου στην άλλη...το άκουγα καθώς έφτανε στο πλακάκι..άκουγα ακόμα και τις πιο μικρές σταγόνες που δραπέτευαν..το άκουγα καθώς ξεγλιστρούσε στο πλάι του κεφαλιού μου..άλλαζε πορεία σαν τρελό..έμπαινε στα αυτιά..δεν με ενοχλούσε όμως..

αυτό το βουητό..σκέφτηκα..με ηρεμεί..

είχε αρχίσει να κοκκινίζει το δέρμα μου και να τσούζει αλλά δεν το σταμάτησα..ίσως και να άνοιξα την βρύση περισσότερο..ήθελα να ακούω το νερό..

μια δύναμη με έκανε να την κλείσω..πήρα την πετσέτα και τυλίχτηκα με γρήγορες κινήσεις..κάλυψα τα μάτια με τις άκρες της και στάθηκα όρθια ώρα πολύ..σε αυτό το θολό σκοτάδι..

δεν ήθελα να σκέφτομαι, να νιώθω, να βλέπω..

αυτή η πόλη..ψέλλισα..αυτή η πόλη θέλει να με καταστρέψει..

www.youtube.com/watch?v=GAJByxzevCs

φως..

έχω μια μικρή φλογίτσα ανάμεσα στα χέρια μου..την κρατάω σφιχτά για να μην φύγει..την κρατάω προσεχτικά για να μην σβήσει..

όταν νιώθω ασφάλεια ανοίγω την χούφτα μου και αυτή παίζει κρυφτό με τα δάχτυλά μου..την παρακολουθώ έτσι δειλά δειλά που κυλά στην παλάμη..την παρακολουθώ και θαυμάζω τον χορό της με τα ακροδάχτυλά μου..

πότε χορεύει πάνω τους, πότε κάτω..χαϊδεύει με στοργή το σκουριασμένο δέρμα μου..κουρνιάζει στις άγονες γωνιές του..διαβάζει τις γραμμές της παλάμης μου μα ποτέ δεν με κοιτά..

κ εγώ που θέλω να της μιλήσω..να της τραγουδήσω γλυκούς σκοπούς..ποτέ δεν προλαβαίνω να ανοίξω το στόμα μου..λες κι ό,τι βγαίνει από τα σκασμένα χείλη μου καταστρέφει τον αρμονικό χορό της..

μπορείς να μπεις στην καρδιά μου..αυτό θέλω..να την ζεστάνεις..

και αν σου περισσεύει φως..να φωτίσεις και την ψυχή..

μα αν το πω..φοβάμαι ότι θα την χάσω..
πως μια μικρή φλογίτσα μπορεί να σώσει τον σκοτεινό μου κόσμο;..

www.youtube.com/watch?v=7kqYwBQgdOY&feature=youtu.be

έφυγες..

έφυγες..έτσι απλά..δεν ρώτησες αν ήμουν έτοιμη..δεν ρώτησες αν ήθελα..δεν θα είχε νόημα βέβαια αφού το ήθελες εσύ..

έφυγες κ όλα άδειασαν..οι νύχτες είναι κρύες..τα πρωινά σκοτεινά και η καρδιά στεγνή..

έφυγες και εγώ πρέπει να ξανασηκωθώ..να ανθίσω σαν μανόλια..να μοσχομυρίσω σαν βασιλικός..

μου λένε όλοι έτσι πρέπει να γίνει..να ακολουθήσω το ποτάμι της ζωής..τι γελοία παρομοιώση..

μα εγώ?εγώ πονάω τώρα..πονάω..και θα πονάω για καιρό..

έφυγες και πήρες μαζί σου τις Κυριακές, τα αεράκια και τις παραλίες..

θυμάμαι..

έχω το χέρι στο στόμα..το κλείνω..δεν θες να ακούσεις την κραυγή μου..δεν θα το 'θελες..θα σου άνοιγε μια τρύπα στην καρδούλα σου..

τόσο μικρή..όπως έκανες εσύ στην δική μου..

μα θα κλείσει..που θα πάει..

θα κλείσει..

www.youtube.com/watch?v=vwwkjI65Q0A

όλα από την αρχή..

όλα από την αρχή πάλι Μανωλάκι..

"βρέθηκα στο πυκνό δάσος..δεν ξέρω πως..εκεί μάλλον ξύπνησα..μπορεί και να με στείλανε..ίσως και να χάθηκα στην πορεία..
ψηλά απειλητικά δέντρα..ήχοι πολλοί δυνατοί..τρομαχτικοί αλλά και οικείοι..πως βρέθηκα εδώ;γνώριμα τοπία αλλά και άγνωστα μαζί..γίνεται; 
πως βρέθηκα εδώ; ίσως να ακολούθησα το μονοπάτι..αυτό..εδώ, μπροστά μου..το ακολούθησα;
δεν θυμάμαι..
έχω ξανάρθει εδώ..είμαι σίγουρος..νιώθω ασφάλεια και φόβο..γίνεται; 
βλέπω ένα φως..γνώριμο.. το έχω ξαναδεί..έχω ξανάρθει εδώ..έχω ξανάρθει..μα που με πάει; πιο βαθιά..;ακόμα πιο μέσα..;
μα πως θα φύγω..; 
θέλω να φύγω;θέλω να μείνω; θέλω..;
δεν ξέρω..
μπορεί κ να πονάω..δεν το μαρτυρώ..μπορεί να νιώθω μόνος..δεν τολμώ να το πω..
δεν μιλάω γι΄ αυτό..δεν μιλάω..
χαμένος σε οικεία που με γδέρνουν..μακριά από το τώρα που δεν ζω..μακριά και από αυτά που θα ήθελα..
μακριά..
ταξιδεύω..
μα δεν έχω προορισμό.."

όλα από την αρχή..

www.youtube.com/watch?v=_DxjFs_dsR8

trying...

προσπαθώ..

ναι..αυτό κάνω..μπήκε ο Οκτώβρης..ίσως όχι με τις καλύτερες προοπτικές..ούτε με τις καλύτερες υποσχέσεις..με κάτι μικροαναποδιές..αλλά ποιος νοιάζεται..υπάρχουν κ χειρότερα..έτσι λέω..

κάτι νιώθω στην ατμόσφαιρα που δεν μου αρέσει..την νιώθω θολή..την νιώθω να τρέχει με ταχύτητα κατά πάνω μου για να με γονατίσει..την νιώθω βαριά, αποπνικτική..

κάτι εμποδίζει την όραση να απολαύσει τον ορίζοντα..δεν έχει δύναμη να φτάσει ως το τέλος..

βλέπω  μόνο τα κοντινά..βλέπω θαμπά..ίσως και να μην βλέπω και καθόλου..

μπορεί να μην κοιτάω καν..

προσπαθώ..

έχω χαθεί..αλλά προσπαθώ να βρω ένα δρόμο..

το μονοπάτι της καρδιάς που λέει κι ο Δον Χουάν..

προσπαθώ..

http://www.youtube.com/watch?v=DagIVL4lMtg

Μονοτονία, Κ.Π.Καβάφης..

"Την μία μονότονην ημέραν άλλη 

μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν 

τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι - 

η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει και άλλον μήνα.

Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει,

είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.  

Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει. "

γελώ..και πονώ..η αλήθεια μου για απόψε..για κάθε απόψε που έφυγε ή γι' αυτό που έχει κληθεί να ακολουθήσει..

πονώ..και γελώ..η αλήθεια μου βαλμένη σε τετράστιχα, γραμμένα σε άλλη εποχή..από άλλο χέρι..

και τώρα;

τα λόγια με πνίγουν και η σιωπή με μεθά..
δεν ξέρω αν αυτά που θέλω βρίσκουν αντίκρυσμα στον δικό σας πλανήτη..
στον δικό μου χωροχρόνο όλα περίεργα φαντάζουν αν τα δείτε με τα δικά σας μάτια..

δεν περπατάω στη γη και δεν αναπνέω οξυγόνο..
δεν φοράω ρούχα και δεν μιλώ κατανοητά..

αρνούμαι να χορέψω ομαδικά και να προχωρήσω στην ευθεία..

με γελάσετε για ακόμα μια φορά αλλά η καρδιά μου ίσως να αντέχει περισσότερα..

έκλεισα τα μάτια γιατί δεν ήθελα να δω..μου παίρνετε ενέργεια κ μόνο που σας σκέφτομαι..

κλέφτης στιγμών με κατηγορήσατε ότι είμαι..

δεν θα ομολογήσω για κάτι που η αναζήτησή του δεν έχει τέλος..

λέξεις..λέξεις..λόγια..λόγια..σε προτάσεις στριμωγμένα..
γιατί οι πράξεις μας ανύπαρκτες παλεύουν με την γαμημένη πραγματικότητα..

ξανά...

Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και τον κοιτάω..δεν κάνω κάτι άλλο..απλά τον κοιτάω..περιμένω λες και θα μιλήσει..λες κ από τα ηχεία δεν θα ακουστεί μουσική..
μια μιλιά..ίσως γνωστή ίσως άγνωστη..δεν ξέρω αν με ενδιαφέρει τόσο..

γυρνάω κ κοιτάω το δωμάτιο..σκέφτομαι μήπως οι τέσσερις τοίχοι μπορούν να μου μιλήσουν..

σιωπή..πολύ σιωπή απόψε που διαπερνά το κορμί μου..δεν μου αρέσει η σημερινή σιωπή..με φοβίζει..

με φοβίζει γιατί ακούω τις σκέψεις μου με αυτήν την σιωπή..δεν μου αρέσουν απόψε..έχω χάσει τον ύπνο μου..έχω χάσει την φωνή μου..έχασα..μέσα σε δύο εβδομάδες έχασα αρκετά..κ είναι ακόμα Σεπτέμβρης σκέφτομαι..έχω μια ολόκληρη χρονιά μπροστά μου..

σκέφτομαι..σκέφτομαι..σκέφτομαι...
πφφφφ...

βαρέθηκα..
ξημερώνει μια καινούρια μέρα..

my cloud..

Έχω ένα σύννεφο πάνω μου..με ακολουθεί..
είναι μέρες που με πνίγει..έτσι σκουρόχρωμο όπως είναι με σκεπάζει, μου κρύβει τον ήλιο..

κι άλλες μέρες μικραίνει, είναι κάτασπρο και με δροσίζει..

έχω το σύννεφο κάθε μέρα..συντροφιά πικρή αλλά και καλή..ξέρω ότι δεν ξεχνά τίποτα..τα καταγράφει όλα και το βράδυ μόλις βγουν τα αστέρια έρχεται στο αυτί μου και μου τα ψιθυρίζει από την αρχή..για να πονώ ή να γελώ..
λες και δεν το νοιάζει όταν με κάνει να κλαίω..είναι η βροχή μου, μου είπε όταν το ρώτησα μια νύχτα..

ανώφελα κρυφτά και κουραστικά κυνηγητά έχουμε παίξει..

η συντροφιά μου..το σύννεφό μου..

www.youtube.com/watch?v=6kNZUi0CjYI&feature=youtu.be

...

άφησα τα χέρια ανοιχτά και έκλεισα τα μάτια..ο αέρας είχε ερωτική διάθεση απόψε..

κάτω στο δρόμο η τσιμεντένια ζωή συνεχίζεται ανενόχλητη..

αλλά στο κορμί μου κάτι άλλο συμβαίνει..λες και έχω βγει από αυτό το καλούπι..

ποτέ ξανά τίποτα δεν θα είναι το ίδιο..μου αρέσει αυτό..

άνοιξα την πόρτα και έφυγα..έτσι απλά..

www.youtube.com/watch?v=V2vhpwDDJHI

free..dom..

με έπιασε πάλι αυτός ο κόμπος στο στομάχι..ποια είναι η αλήθεια αναρωτιέμαι?

γιατί την αγαπώ τόσο πολύ ακόμα κι όταν δεν την ξέρω..δεν την διακρίνω..δεν υπάρχει..

είναι λες και θέλω όλα τα πράγματα στη ζωή μου να έχουν μια αλήθεια..το κάθε κύτταρό μου να ζει με αυτήν..όλα να είναι διάφανα, αφελή και χωρίς φόβο..

όταν ζω με την αλήθεια δεν φοβάμαι..νιώθω δυνατή..νιώθω ικανή..

την αναζητώ λοιπόν..πίσω από τις λέξεις, τις εικόνες, τα βλέμματα και τα χάδια..πίσω από τις σκιές, στον αέρα, στον κόσμο μέσα..την αναζητώ και εύχομαι να την βρω..

όταν ξέρεις την αλήθεια νιώθεις ελεύθερος;..

αυτό θα ήθελα και εγώ..να είμαι ελεύθερη..

www.youtube.com/watch?v=25-JZp0CqsY

στιγμές..

Είναι κάτι στιγμές που θες να τις φυλακίσεις στου χρόνου τη ροή..να μείνουν εκεί όσο το δυνατόν περισσότερο..να παρατείνεις το παραμύθι σου..αυτό που δεν πίστευες ότι θα ζήσεις..

είναι αυτές οι στιγμές που σε κάνουν να μισείς την πραγματικότητα και να αναρωτιέσαι πως θα ήταν αν...

γλυκές στιγμές που αφήνουν χαζά κρυφά χαμογελάκια να αιωρούνται στους δρόμους που περπατήσατε μαζί..

κλείνεις τα μάτια σφιχτά γιατί δεν θέλεις να τις ξεχάσεις..τις βιώνεις ξανά και ξανά για να τις κρατήσεις ζωντανές..και μαζί με τις στιγμές και τα συναισθήματα..

έτσι είναι λοιπόν η ζωή μας..ο κουμπαράς μας των στιγμών..

www.youtube.com/watch?v=uOtL9h00DEU

Καλοκαίρι..

άυπνη για μέρες..

δεν περίμενα τίποτα η αλήθεια είναι να συμβεί..και ίσως για αυτό μου προσφέρθηκε απλόχερα..

το καλοκαιράκι τελειώνει σιγά σιγά και ένα χαμόγελο σκάει στην άκρη των χειλιών..

γιατί τα φύλλα χορεύουν στην μουσική του αέρα, γιατί τα αστέρια φωτίζουν τον ουρανό..

ένα λιθαράκι στο κουμπαρά μου μπήκε..

σε ευχαριστώ..

τίτλοι αρχής..

και να σου.. πως ξεφυτρώνει κάτω από τα πόδια σου ένα κλαράκι πράσινο, μυρωδάτο με μπουμπουκάκια έτοιμα να ανθίσουν..

ποιο το νόημα λέω τόσο καιρό; ποιο το νόημα; 

κι όμως..ανάμεσα στα ξερόκλαδα και τα παλιόχορτα..κάτι σαν να είδα..κάτι σαν να διέκρινα..

δεν θέλω να το χάσω..κι είναι εκεί που λες..το παίρνω μαζί μου ή το αφήνω στο pause..

μπα..σκέφτομαι..ετοιμάζομαι για ταξίδι και το χρειάζομαι..

έτσι ξαφνικά..

και να σου..κοίτα πως ξεγλιστρά το φως μέσα από την χούφτα μου...τρυπώνει μέσα στην καρδιά μου..εκεί λέει..θα μείνω για πάντα εκεί..

μα μετά το μετανιώνει και σβήνει  για λίγο..κουράστηκα μου λέει..δεν μπορώ άλλο..έχει πολύ σκοτάδι εκεί μέσα και δεν φτάνω να φωτίσω τόσο βαθιά..

και να σου..κοίτα πως ηχεί..πως αντηχεί στα σωθικά μου αυτή η κραυγή..άλλοτε θυμίζει κελάηδισμα αηδονιού και άλλοτε ξεκούρδιστο πιάνο..

έρχεται κρυφά τις νύχτες στο αυτί και μου τραγουδά για να με ξεγελάσει..θέλει λέει να ξεχαστώ..να αφήσω λίγο το μυαλό στη θέση του και να ταξιδέψω με το υπερεγώ..

και όλα γίνονται φωτεινά χρώματα..αρπάζω λέει το πινέλο μου και κάνω μια και δυο γραμμές, ίσιες ή στραβές..κύκλους και μπερδεμένα σχήματα..

δεν με νοιάζει που δεν έχει νόημα..δεν με νοιάζει που δεν καταλαβαίνω..

τότε μόνο δεν πονά..

www.youtube.com/watch?v=7dnRTvBqZnI

δεν μιλάμε πια..

δεν μιλάμε πια για αυτά..δεν μιλάμε..

σκέφτηκα..σκέφτηκα..σκέφτηκα..

όχι δεν μπορώ να το πω..δεν μπορώ ακόμα..και πότε θα ανοίξω το αναθεματισμένο στόμα..

γιατί αυτά που δεν λέγονται γράφονται μέσα στην ψυχή μας..και κάθε μέρα τα διαβάζουμε ώσπου τα μαθαίνουμε παπαγαλία..δεν τα επεξεργαζόμαστε..τα λέμε..τα ξαναλέμε..και στο τέλος τα πιστεύουμε..

γιατί αυτά που γράφονται μέσα στην ψυχή μας γίνονται ταυτότητά μας που δεν την αποχωριζόμαστε ποτέ..

γιατί αυτά που γράφονται στην ψυχή μας δεν είναι μόνο αναμνήσεις..είναι σκιές και φόβοι..κι όταν ξημερώνουν οι δύσκολες μέρες το κουτί της πανδώρας ανοίγει πολύ εύκολα..και μας σκεπάζουν..μας παγώνουν όλα αυτά που έχει μέσα..

δεν μιλάμε λοιπόν..

τυφλοί και μόνοι στο παιχνιδάκι της ζωής..να προσπαθείς..και προσπαθείς..θα προσπαθείς..

επιβίωση, συμβίωση, διαβίωση, αναβίωση, απεβίωση...

www.youtube.com/watch?v=lczn_c51LXA

σε άλλη διάσταση..

έχω μπει στην χρονομηχανή μου..ταξιδεύω στο χθες και στο αύριο..

στο πολύ μακρινό χθες..
θυμάμαι το σπίτι μου..θυμάμαι το λιβάδι που παίζαμε και που τον Μάιο γέμιζε τεράστιες μαργαρίτες και γινόμουν εξερευνήτρια μέσα στην πυκνή τους βλάστηση.
θυμάμαι να γυρνώ άφοβα από γειτονίτσα σε γειτονίτσα..να παίζω να γελώ και μόνη μου έγνοια μην νυχτώσει και πρέπει να πάω να κοιμηθώ..
μυρίζω τον αέρα, κοιτώ τον ουρανό και ονειρεύομαι..

στο πολύ μακρινό αύριο..

δεν ξέρω πως φαντάζομαι το σπίτι μου.δεν ξέρω βέβαια αν θα έχω σπίτι..μπορεί αντί για τοίχους να έχω κάγκελα..αντί για σπίτι ένα κελί..αντί για ρούχα στολή...με φαντάζομαι σε μια σειρά, με χαμηλωμένα κεφάλια να πηγαίνω στις δουλειά..με ένα τσιπάκι να καταγράφουν την λειτουργία του εγκεφάλου..μόλις σκεφτώ λίγο διαφορετικά, αν υπάρξει μια διαφορετική εγκεφαλική λειτουργία..θα μεταφέρομαι σε άλλη πτέρυγα για περαιτέρω εξετάσεις..και θεραπείες..
δεν ξέρω πως να φανταστώ τον τόπο μου..ένα ξερότοπο, κατεστραμμένο..σπίτια δεν θα υπάρχουν πια..ίσως να υπάρχουν εργαστήρια για την παραγωγή ελεγχόμενων τροφίμων.. 
κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι τα κόμιξ που έχω διαβάσει κατά καιρούς..αυτά της επιστημονικής φαντασίας..δεν μου ταιριάζει η λέξη φαντασίας πια..μάλλον πραγματικότητας..

life

www.youtube.com/watch?v=_DxjFs_dsR8

όλα κρέμονται από μια λεπτή κλωστή..και εσύ στο βάθος με το ψαλίδι να θες να τα τελειώσεις όλα νωρίτερα..

θα ήταν πολύ πιο εύκολο λες..να ήταν πολύ πιο εύκολο θες..

δεν ξέρω τι μας κάνει να σηκωνόμαστε από το κρεβάτι μας..

νιώθω ρομπότ..δεν με αναγνωρίζω πια..δεν με θυμάμαι καν..μια φιγούρα θολή παρατηρώ από αντανακλάσεις..

που πήγαν όλα αυτά τα θέλω;τα λαχταρώ;τα ποθώ;

έχω βαρεθεί να αναμασώ τα ίδια και τα ίδια..

φταίει η γαμημένη η ζωή που πρέπει να ζούμε..?

αερικό...

www.youtube.com/watch?v=0daJ3PsOI2I

ταξίδια..

ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί μου άρεσαν (και μου αρέσουν) τα ταξίδια..

καμιά φορά σκέφτομαι δεν είναι τόσο το μέρος που θα πάω και θα γνωρίσω όσο το μέρος που θα αφήσω..

σαν κυνηγημένη μια ζωή..σαν κυνηγημένη...

τι μας απωθεί από το σπίτι μας..?ο φόβος της μονιμότητας και της ασφάλειας;

ο φόβος του αποκλεισμού από το άγνωστο;

ο πόνος για αυτό που δεν έχει έρθει ακόμα? 

η αναζήτηση για καθετί καινούριο που θα σε κάνει να αισθάνεσαι ζωντανός;

τι μας κάνει να αγαπάμε τα ταξίδια;

βαρέθηκα να λέω ανοίγουν το μυαλό..

τι πραγματικά μας κάνει να αγαπάμε τα ταξίδια;

δεν είμαστε ευτυχισμένοι στο εδώ;

ή μήπως η ευτυχία δεν έχει να κάνει με το μέρος;

δεν θα πάψω να αναζητώ ένα λιμάνι..

σε κάθε πόλη μου..

...

γελάω..

www.youtube.com/watch?v=ZZud4M9uu0A

τίποτα δεν έχει νόημα..όσο και να θες να δώσεις νόημα..τίποτα δεν έχει..

και οι τοίχοι σου πάντα μένουν άσπροι και στενοί..και ο ήλιος πάντα θα ανατέλλει και θα δύει..εσύ θα σηκώνεσαι από το κρεβάτι και θα ζεις το ωρολογιακό σου πρόγραμμα..όλα χωρίς νόημα..

κουράστηκες πια να το αναζητάς..συνειδητοποιείς ότι έψαχνες απλά για να νιώσεις ζωντανός..ίσως να μην υπήρχε εσωτερική ανάγκη για ύπαρξη νοήματος..ίσως να τα ήθελες όλα μπερδεμένα στο μυαλό σου..

αφού αυτό δεν σε έκανε πιο έξυπνο..δεν σε έκανε πιο χαρούμενο..πιο ονειροπόλο..δεν έκανε πιο εύκολη την ζωή..

γιατί να συνεχίζεις να ψάχνεις?

ας υπάρχει κάτι μπερδεμένο στο μυαλό σου..δεν θέλεις όλα να είναι βαλμένα σε ράφια..ακόμα και εκεί ράφια;

όχι..καλύτερα καρφίτσες μέσα σε αχυρώνα..

ίσως να είναι πιο ανώδυνο..ίσως πιο εύκολο..

γελάω...και πονάω...

τσακ..τσακ...

και ένα..άλλο ένα..ακόμα ένα.. προσθέτω..βάζω..ξαναβάζω..μέσα..μέσα..άλλο ένα..ακόμα ένα..

το σώμα μου έγινε δοχείο και οι σκέψεις μου σποράκια..

και έτσι φτωχό σπουργίτι όπως νιώθω προσπαθώ να γεμίσω την λιτή ζωή μου..

www.youtube.com/watch?v=aeOmZbvyGpY

παραμύθι παραμύθι..το κουκί και το ρεβίθι..

Κάπως έτσι..γυρνώντας σπίτι μετά από μία γεμάτη μέρα..χάζευα προηγούμενες αναρτήσεις του Μαρτίου κ Απριλίου..

πρέπει να ρισκάρεις μου είπαν..μα πως λέω εγώ??

είμαι πολύ ρομαντική και δεν θέλω να καταστρέψω το παραμύθι μου..είσαι βολεμένη μου είπαν..

όντως πρέπει να ρισκάρουμε..(?)

αυτή είναι η πρώτη μου συμβουλή για όλους τους άλλους..αλλά όταν έρχεται η σειρά μου κάπως διστακτική με βρίσκω..

δεν είναι ότι δεν θέλω ή δεν ξέρω να ρισκάρω..είναι ότι το παραμύθι μου δεν μιλάει για ρίσκα..στο παραμύθι μου όλα είναι έτοιμα και ραμμένα χωρίς να προσπαθήσω να γίνω η πριγκίπισσα..στο παραμύθι μου όλα είναι όμορφα και τέλεια φτιαγμένα..όλα είναι τόσο απλά και χωρίς κόπο..όλα είναι δυνατά και όλα κυλάνε ρόδινα..

μην μου λέτε λοιπόν ότι δεν μπορείς να ζήσεις το παραμύθι σου..μην μου λέτε ότι παραμύθια δεν υπάρχουν..μην μου αρνείστε να πιστεύω σε αυτά..

μην με σπρώχνετε στο γκρεμό της πραγματικότητας..άδικος κόπος..

έχω φτερά..και πάλι θα ξεφύγω..

i know..all i need...

www.youtube.com/watch?v=Z9IODJdi3GA

με αυτό το τραγούδι καλωσορίζω την άνοιξη...
all i need...

προσπαθείς αρκετά να ξεχάσεις ότι είσαι άνθρωπος..δεν είσαι η μαριονέτα που ήσουν..αυτό προσπαθείς να κάνεις..να ανοίξεις το ραμμένο στόμα σου για να ξεστομίσεις αυτά που σε βαραίνουν..αυτά που σε κάνουν ξένο από τη γη..

ξέρεις..ξέρεις τι θέλεις..ξέρεις..πάντα ήξερες..

πως όμως βρίσκεις το θάρρος να το ξεστομίσεις;..
γιατί αν βγει από μέσα σου..αν βγει και το ακούσεις..μάλλον θα είναι αλήθεια..μάλλον θα το πιστέψεις..κ όταν ανοίγουν συνέχεια οι πηγές των ματιών σου είναι γιατί είχες ξεχάσει πως είναι να νιώθεις..

κάπου μέσα σου δεν είσαι ρομποτάκι πια..κάπου μέσα σου τα όργανα παίρνουν ανθρώπινη μορφή..η καρδιά γίνεται κόκκινη ξανά..

δεν θες να οδηγηθείς κάπου αλλά σίγουρα ξέρεις ότι θέλεις να νιώθεις..τι θέλεις να νιώσεις..
να πονάς..να γελάς..να είσαι ζωντανή..

παράλογο..

κάτι από εδώ, κάτι από εκεί..κάτι από αυτό , κάτι από εκείνο..υπάρχει το άλλο και το αν..θέλω το ίσως και το μάλλον..θα έρθει το μετά , θα γίνει πριν..κάπου μαζί κάπου μόνη..

αυτή είναι η ζωή της κυρίας..

μιας κυρίας που δεν ξέρει τι θέλει να πει στις  τρεις τα ξημερώματα..

"ήρθε πάλι εκείνο το παλιό μοιρολόι" φωνάζει στο μπαλκόνι της..κάπου ηχούν:  μια ξενέρωτη μουσική, φρεναρίσματα και το ανεμιστηράκι του υπολογιστή με το σπαστικό βουητό του..

η κυρία κάθεται αλλά δεν ξέρει τι θέλει να πει..

η κυρία κάθεται στον κόκκινο καναπέ που έχει λερωθεί από τις τροφές που παρανόμως έχουν φαγωθεί πάνω στο βελούδινο ύφασμά του..

η γαμημένη ζωή σκέφτεται όλη την ημέρα..μόνο αυτό μονολογεί..
την γουστάρω λέει.. είναι αληθινή γιατί με κάνει να πονώ..

battles

καμιά φορά αισθάνομαι σαν εκείνο το φτερό που είδα στην είσοδο της πολυκατοικίας μου..
θέλει να βρει ένα σπιτικό μα η ελευθερία είναι πιο γλυκιά από ένα πιάτο φαΐ και ένα κρεβάτι.

δεν ξέρω πια να ζω μέσα από τις λέξεις..στέρεψε η ψυχή και γέμισε με το βρωμοτσιμέντο σας..δεν είμαι αυτή που όλοι εσείς βλέπετε..πόση δύναμη μπορούν να έχουν τα πόδια ; όλο μαζεύουν βάρη και ανούσιες βρωμοστιγμές..
έτσι δεν μας θέλετε; κακογρασαρισμένα ρομποτάκια που δεν ονειρεύονται πια..δεν αναπνέουν οξυγόνο..
πόσο μπορείς να διατηρηθείς ανέπαφος αν η κάθε μέρα σε αλλοιώνει;
σε κάνει να ξεχνάς ποιος είσαι και τι θα ήθελες να ξαναγίνεις;

πολεμάω το χρόνο..αυτό κάνω..μα ποιος αφελής μπορεί να πιστέψει ότι μπορεί και να τον κερδίσω;

+ ένας...

φάνταζε μια συνηθισμένη μέρα, αλλά που να ήξερα ότι γυρνώντας σπίτι κακά μαντάτα με περίμεναν..

www.left.gr/article.php?id=23330

τον θυμάμαι όταν είχε πρωτοέρθει με την μαμά του στο Καστέλι..ένα πολύ ιδιαίτερο παιδί για την κλειστή κοινωνία του Καστελίου ..παρόλα αυτά έγινε γρήγορα αγαπητός από τα παιδιά..αυτήν την εντύπωση τουλάχιστον έχω..είχε πάντα μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια του..έτσι τον θυμάμαι..πάνω στο ποδήλατο..ελάχιστες φορές είχαμε μιλήσει..είχε έρθει και σε έναν αγώνα μπάσκετ για το σχολικό πρωτάθλημα για να βγάλει φωτογραφίες...θολές οι υπόλοιπες αναμνήσεις..

έτσι με βρίσκει το βράδυ να αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να κρατάς τις ισορροπίες στο μυαλό σου..όλα κρέμονται σε μια λεπτή κλωστή όταν έχεις το μικρόβιο του επαναστάτη καλλιτέχνη..όταν αγωνίζεσαι για τους άλλους και δεν αγωνίζεσαι για τον ίδιο τον εαυτό σου..όταν θες να αλλάξεις τον κόσμο και η κωλοκοινωνία δεν σε αφήνει..όταν ονειρεύεσαι, όταν επιθυμείς,όταν προσπαθείς, όταν αγωνίζεσαι..και κυριαρχεί μια αβεβαιότητα..

σε αυτήν την σκατοελλάδα ζούμε λοιπόν..που τρώει τα παιδιά της..που σε κάνει να νιώθεις μικρός και ενισχύει το απομονωμένο κλουβί σου..που πήγαν όλοι αναρωτιέμαι; ποιος φόβος μας έχει 
νικήσει και έχουμε γίνει τόσο μοναχικοί; φορέσαμε παρωπίδες και κλειστήκαμε πιο βαθιά στο εγώ μας για να το προστατέψουμε...
στην ουσία όμως εκτιθόμαστε σε πιο επικίνδυνα μονοπάτια..

με αφορμή αυτό και χιλιάδες παρόμοιες καταστάσεις, με αφορμή τους ξυλοδαρμούς, με αφορμή την κρίση, τους πολιτικούς και ένα σωρό άλλες σαπισμένες πραγματικότητες του ελληνικού συστήματος..πως μπορούμε να κοιτάμε τον ήλιο κάθε πρωί; πως μπορούμε να μένουμε άπραγοι;

έχουμε πόλεμο..μα δυστυχώς δεν πολεμάμε..

www.youtube.com/watch?v=pD7pkcC4MRg

καλό ταξίδι βρε Κίμωνα..

κάτι λείπει...

www.youtube.com/watch?v=PN9n1bAahg4

Κάπως έτσι με βρίσκει το βράδυ να αναπολώ μια στιγμή του μεσημεριού..

περπατούσα στο δρόμο και πέρασα από μια μονοκατοικία που είχε ωραία μυρωδάτα γιασεμί..δεν έκοψα ούτε στάθηκα να τα μυρίσω..

και τότε το  ένιωσα..

εκείνο το τσίμπημα ,βαθιά μέσα, που δηλώνει την παρουσία του παρελθόντος..

έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να θυμηθώ πως ήμουν, πως αισθανόμουν και πως βίωνα την καθημερινότητά μου, αρχικά σαν παιδί, αργότερα σαν έφηβη και έπειτα σαν φοιτήτρια..και έφτασε το εδώ σαν εργαζόμενη..

δεν κέρδισα πράγματα για μένα στο τελευταίο ταξίδι..όλο μπερδεμένα μηνύματα δέχομαι και τίποτα ξεκάθαρο που να μου παρέχει ασφάλεια..

αναρωτιέμαι: τι εννοώ ασφάλεια..

ασφάλεια για μένα σημαίνει και ρουτίνα (που την φοβάμαι)..οπότε γιατί παραπονιέμαι;

δεν άφηνα μια μέρα να φύγει χωρίς να την βιώσω..το έχω πει χίλιες φορές...

τώρα απλά περνάει και δεν με νοιάζει αν ο ήλιος πέφτει στα μάτια, αν ο αέρας χτυπάει το πρόσωπο, αν τα πουλιά με ξυπνούν, αν, αν ,αν αν....

τώρα το ξυπνητήρι αποφασίζει πότε ξεκινά η μέρα και η κούραση πότε τελειώνει..

κάτι λείπει για να ανεβαίνει ο παλμός..

.............

δεν περίμενα την ζωή μου έτσι..και νιώθω απογοήτευση..νιώθω προδομένη..τα όνειρα μένουν πάντα μέσα μας και όταν δεν τα πραγματοποιείς σαπίζουν..και μαζί με αυτά σαπίζει και η ψυχή μας..

αυτό νιώθω τώρα.. σαπισμένη..δεν είμαι αυτό που ξυπνάει κάθε μέρα και κινείται ρομποτικά..δεν ονειρεύτηκα αυτήν την ζωή στην Αθήνα..δεν ξεκίνησε έτσι η ζωή στην τρελούπολη..

για ποιον ζω??σίγουρα όχι για μένα..

και έρχεται το βράδυ όπως έρχεται το πρωί και πράγματα που λέω θα βρω χρόνο να τα κάνω, ο χρόνος δεν έρχεται ποτέ...

τι νόημα έχει όλο αυτό;καλή και η δουλειά αλλά αν δεν είσαι ευτυχισμένος τότε τι νόημα έχουν όλα αυτά?
πάντα μου άρεσε να χάνομαι στο πλήθος..όχι όμως να χάνομαι με το πλήθος..

είμαι το παιδί που χοροπηδά στις γραμμές των πεζοδρομίων..μην μου το στερείτε και αυτό...

www.youtube.com/watch?v=1XL1d3Q6iNM

.......

www.youtube.com/watch?v=Z80tU3WXGaU

μεγάλωσα γελώ πικρά..μου αρέσει που μέσα από τις τρύπιες μέρες προσπαθώ..
μου αρέσει που ελπίζω ότι όλα γίνουν..γελώ πικρά..μεγάλωσα...
αυτά που λείπουν δεν λείπουν πια γιατί μεγάλωσα..
δεν θέλω φίλους, εραστές και αδερφές..
μεγάλωσα και εργασία είναι ο ορισμός μου..
αυτό δεν ήθελα πάντα; να μεγαλώσω, να σπουδάσω να δουλέψω;;

θα μεγαλώσει και η μέρα σε λίγες μέρες και 
και η νύχτα δεν θα έχει και μεγάλο ρόλο στην ζωή μου..

μεγάλωσα και όλα δείχνουν διαφορετικά..
λες και ψήλωσα και τα κοιτώ από ψηλά..
ή μάλλον έσκυψα και τα κοιτά από χαμηλά..
ή μήπως έκλεισα τα μάτια και τα ονειρεύομαι;

μεγάλωσα και ξέχασα πολλά..
είναι καλύτερα έτσι γιατί με τα χρόνια λιγοστεύουν τα φορτία..

και περπατάω στους δρόμους της Αθήνας μόνη
γιατί μεγάλωσα και δεν φοβάμαι την φασαρία..