Κάπως έτσι με βρίσκει το βράδυ να αναπολώ μια στιγμή του μεσημεριού..
περπατούσα στο δρόμο και πέρασα από μια μονοκατοικία που είχε ωραία μυρωδάτα γιασεμί..δεν έκοψα ούτε στάθηκα να τα μυρίσω..
και τότε το ένιωσα..
εκείνο το τσίμπημα ,βαθιά μέσα, που δηλώνει την παρουσία του παρελθόντος..
έκλεισα τα μάτια και προσπάθησα να θυμηθώ πως ήμουν, πως αισθανόμουν και πως βίωνα την καθημερινότητά μου, αρχικά σαν παιδί, αργότερα σαν έφηβη και έπειτα σαν φοιτήτρια..και έφτασε το εδώ σαν εργαζόμενη..
δεν κέρδισα πράγματα για μένα στο τελευταίο ταξίδι..όλο μπερδεμένα μηνύματα δέχομαι και τίποτα ξεκάθαρο που να μου παρέχει ασφάλεια..
αναρωτιέμαι: τι εννοώ ασφάλεια..
ασφάλεια για μένα σημαίνει και ρουτίνα (που την φοβάμαι)..οπότε γιατί παραπονιέμαι;
δεν άφηνα μια μέρα να φύγει χωρίς να την βιώσω..το έχω πει χίλιες φορές...
τώρα απλά περνάει και δεν με νοιάζει αν ο ήλιος πέφτει στα μάτια, αν ο αέρας χτυπάει το πρόσωπο, αν τα πουλιά με ξυπνούν, αν, αν ,αν αν....
τώρα το ξυπνητήρι αποφασίζει πότε ξεκινά η μέρα και η κούραση πότε τελειώνει..
κάτι λείπει για να ανεβαίνει ο παλμός..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου