...

το πρωί έβρεχε..πολύ..με τρόμαξε ο ήχος της βροχής πάνω στα κάγκελα..ξύπνησα με δυσκολία..ένιωθα τα βλέφαρα βαριά, το σώμα δύσκαμπτο και βαρύ..το ίδιο και τα σκεπάσματα..σηκώθηκα μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες..σηκώθηκα και άρχισα με βηματισμό μικρό, σέρνοντας σχεδόν τα πόδια μου, να κατευθύνομαι προς το μπάνιο..κάθε βήμα και στριγκλιά πνιχτή..αντηχούσε σε όλο το σπίτι..αηδιαστικές πνιχτές στριγκλιές μέσα στο κεφάλι μου..

έφτασα στον καθρέπτη και έμεινα να κοιτάζομαι..η ίδια εικόνα..

τούβλα..το ένα πάνω στο άλλο..τα ονομάζω ζωή..ένας τοίχος που χτίζεις πολύ προσεχτικά..με περίσσια υπομονή και στρατηγική..κάθε τούβλο με στοργή, σοφία, προσοχή, επαγγελματισμό τοποθετημένο..όλα νομίζεις πως τα ελέγχεις..όλα νομίζεις ότι περνάνε από το χέρι σου..

κι όμως δεν τα υπολόγισες όλα..υπάρχει μια βαριοπούλα που αιωρείται πάνω από τον τοίχο σου..άλλοτε τον φθείρει σε αρμονία με τον χρόνο και άλλοτε..σε ανυποψίαστη στιγμή αρχίζει να τον χτυπά για να τον ρίξει..

και εσύ..δεν έχεις επιλογή..αυτή η βαριοπούλα αποφασίζει..