one of these mornings..

ο φόβος με νίκησε ομολογώ..

το ομολογώ..

δεν θέλω να μιλάω..μου αρέσει η σιωπή γιατί δεν χρειάζεται να ακούω..γιατί αν ακούω θα πρέπει να επεξεργάζομαι..και αν πρέπει να επεξεργάζομαι θα πρέπει να αντιδρώ..και αν αντιδρώ θα πρέπει να δέχομαι τις συνέπειες..

σποράκι λοιπόν θα το ονομάσω πάλι απόψε..ένα σποράκι που το είχα πάντοτε μέσα μου..δεν θυμάμαι αν το φύτεψα εγώ ή από γεννησιμιού μου το είχα..αγοροκόριτσο όπως έτρεχα στα σοκάκια του χωριού..

και ήρθες εσύ..μια πηγή με νερό που δεν ξέρω αν είναι καθαρό..μια πηγή φωτός που έχει σκοτεινιά..μια πηγή που μόλις πότισε το μικρό μου σποράκι, κατάφερε να το μεγαλώσει και να το κάνει ολάνθιστο μοσχομυριστό λουλούδι..

φοβάμαι λοιπόν..αυτό νιώθω..αν το ομολογήσω..φοβάμαι ότι θα χαθεί η μαγεία..φοβάμαι ότι ολάκερο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να ξεραθούν τα τρυφερά μου μπουμπουκάκια..

γιατί από το μικρό μου σποράκι άνθισε η ψυχή μου, άνθισε το σώμα μου..άνθισαν οι δρόμοι που περπατώ..τα όνειρα και καθετί που επιθυμώ..

κι αν φύγεις; κι αν στερέψεις; τι θα απογίνουν όλα αυτά;

φοβάμαι λοιπόν..θέλω κάτι να με κρατάει στη γη..γι' αυτό ξεγελώ τον εαυτό μου ότι πονώ..

ενώ στην πραγματικότητα είμαι ευτυχισμένη..