καμιά φορά αισθάνομαι σαν εκείνο το φτερό που είδα στην είσοδο της πολυκατοικίας μου..
θέλει να βρει ένα σπιτικό μα η ελευθερία είναι πιο γλυκιά από ένα πιάτο φαΐ και ένα κρεβάτι.
δεν ξέρω πια να ζω μέσα από τις λέξεις..στέρεψε η ψυχή και γέμισε με το βρωμοτσιμέντο σας..δεν είμαι αυτή που όλοι εσείς βλέπετε..πόση δύναμη μπορούν να έχουν τα πόδια ; όλο μαζεύουν βάρη και ανούσιες βρωμοστιγμές..
έτσι δεν μας θέλετε; κακογρασαρισμένα ρομποτάκια που δεν ονειρεύονται πια..δεν αναπνέουν οξυγόνο..
πόσο μπορείς να διατηρηθείς ανέπαφος αν η κάθε μέρα σε αλλοιώνει;
σε κάνει να ξεχνάς ποιος είσαι και τι θα ήθελες να ξαναγίνεις;
πολεμάω το χρόνο..αυτό κάνω..μα ποιος αφελής μπορεί να πιστέψει ότι μπορεί και να τον κερδίσω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου