φάνταζε μια συνηθισμένη μέρα, αλλά που να ήξερα ότι γυρνώντας σπίτι κακά μαντάτα με περίμεναν..
www.left.gr/article.php?id=23330
τον θυμάμαι όταν είχε πρωτοέρθει με την μαμά του στο Καστέλι..ένα πολύ ιδιαίτερο παιδί για την κλειστή κοινωνία του Καστελίου ..παρόλα αυτά έγινε γρήγορα αγαπητός από τα παιδιά..αυτήν την εντύπωση τουλάχιστον έχω..είχε πάντα μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια του..έτσι τον θυμάμαι..πάνω στο ποδήλατο..ελάχιστες φορές είχαμε μιλήσει..είχε έρθει και σε έναν αγώνα μπάσκετ για το σχολικό πρωτάθλημα για να βγάλει φωτογραφίες...θολές οι υπόλοιπες αναμνήσεις..
έτσι με βρίσκει το βράδυ να αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να κρατάς τις ισορροπίες στο μυαλό σου..όλα κρέμονται σε μια λεπτή κλωστή όταν έχεις το μικρόβιο του επαναστάτη καλλιτέχνη..όταν αγωνίζεσαι για τους άλλους και δεν αγωνίζεσαι για τον ίδιο τον εαυτό σου..όταν θες να αλλάξεις τον κόσμο και η κωλοκοινωνία δεν σε αφήνει..όταν ονειρεύεσαι, όταν επιθυμείς,όταν προσπαθείς, όταν αγωνίζεσαι..και κυριαρχεί μια αβεβαιότητα..
σε αυτήν την σκατοελλάδα ζούμε λοιπόν..που τρώει τα παιδιά της..που σε κάνει να νιώθεις μικρός και ενισχύει το απομονωμένο κλουβί σου..που πήγαν όλοι αναρωτιέμαι; ποιος φόβος μας έχει
νικήσει και έχουμε γίνει τόσο μοναχικοί; φορέσαμε παρωπίδες και κλειστήκαμε πιο βαθιά στο εγώ μας για να το προστατέψουμε...
στην ουσία όμως εκτιθόμαστε σε πιο επικίνδυνα μονοπάτια..
με αφορμή αυτό και χιλιάδες παρόμοιες καταστάσεις, με αφορμή τους ξυλοδαρμούς, με αφορμή την κρίση, τους πολιτικούς και ένα σωρό άλλες σαπισμένες πραγματικότητες του ελληνικού συστήματος..πως μπορούμε να κοιτάμε τον ήλιο κάθε πρωί; πως μπορούμε να μένουμε άπραγοι;
έχουμε πόλεμο..μα δυστυχώς δεν πολεμάμε..
www.youtube.com/watch?v=pD7pkcC4MRg
καλό ταξίδι βρε Κίμωνα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου