2010..

www.youtube.com/watch?v=VpmOTGungnA

λίγα λεπτά πριν ο καινούριος χρόνος ανοίξει την πόρτα του σπιτιού μου κ ο παλιός με ένα χαμόγελο με αποχαιρετήσει νοσταλγικά..

κανένας απολογισμός δεν θα ακουστεί σήμερα..ό,τι πέρασε πέρασε..τα έβαλα στο κουτί του 2010 και είναι η κληρονομιά που είμαι περήφανη που απέκτησα..

δεν θα ακουστούν ευχές..δεν θα ακουστεί τίποτα όμοιο..

καλή χρονιά να έρθει..με υγεία..με χαμόγελα..με καλή καρδιά..με ενέργεια για ζωή..να είστε όλοι καλά..
παρόντες και απόντες..

disjointedness...

www.youtube.com/watch?v=HLNwY3jo70A

Είναι φορές που στην καρδιά δεν κυλά ζεστό αίμα..
μόνο παγωμένο νερό από την πιο κρύα πηγή..
πηγή που ο άνθρωπος δύσκολα βρίσκει..αλλά όταν την βρει αλλάζει ολοκληρωτικά..και καμιά φορά χωρίς επιστροφή..

τι φοβάμαι λοιπόν..?το κακό έγινε..η καρδιά πάγωσε..όλα όσα φάνταζαν ερωτικά..όσο και αν φλέρταρα με αυτό που αποκαλούν ζωή..όλα ξαφνικά πάγωσαν και σταμάτησαν σε μια παγίδα του χωροχρόνου που ενεργοποιείται από τα σημερινά δεδομένα μου..

δεν με κοιτώ στον καθρέπτη πια..αυτή η φιγούρα με ανατριχιάζει..

λέξεις όπως αγάπη,έρωτας,φιλία, επιθυμία,αισιοδοξία,δύναμη..και άλλα τέτοια μαγειρέματα..
μας τελειώσαν..και λέω μας διότι εγώ και ο κρυμμένος εαυτός μου,αυτό το άλλο εγώ που ποτέ δεν υποχωρεί..απλά βουτήξαμε στον λάκο που χρόνια σκάβαμε για την μιζέρια..

και αν υπάρχει ένα τρίτο ασυνείδητο εγώ που συλλέγει υποχθόνια κάθετί υπόλλειμα..

φόρεσα την κατάλευκη πανοπλία μου με καρφιτσωμένο το κόκκινο τριαντάφυλλο στο στήθος..

και είμαι έτοιμη να λερωθώ..

indifference...

κρύο είπαν στις ειδήσεις...

δεν με νοιάζει λέει το ενημερωτικό καθημερινό μου φυλλάδιο...βασικά τίποτα άλλο εκτός από μένα δεν με αφορά..ντύθηκα το εγωκεντρικό ανθρωπάκι που η γη γυρνάει γύρω από αυτό μονάχα..

τόσο καιρό παλεύω..παλεύω..και ναι, προφανώς αυτό θα συνεχίσω να κάνω..απλά σήμερα θέλω να παραπονεθώ..να σπάσει λίγο η πανοπλία μου..να βγει το κρυστάλλινο αίμα..
δεν θέλω για σήμερα την λογική..ασ' την πάλι για αύριο..θέλω ένα ώμο να κλάψω γιατί έχω ξεχάσει από που βγαίνουν τα δάκρυα..και έχω ανάγκη να κλάψω..

θέλω να παραπονεθώ και κανείς να μην μου πει " εντάξει μωρε..αμαν πια..χαλάρωσε..είσαι υπερβολική"

θέλω να με ακούσει γιατί έχω πάλι εκείνο το μπαλόνι..εκείνο το αναθεματισμένο βαρίδιο που με κρατά κολλημένη σε μια γωνιά και δεν μπορώ να προχωρήσω..και ναι!τώρα δεν έχω κάτι θετικό να σκεφτώ..δεν έχω δουλειά..η πτυχιακή δεν προχωράει..με φιλοξενούν και με συντηρούν οι αδερφές μου..δεν μπορώ να προχωρήσω και πρέπει να σκεφτώ μια λύση..αλλά δεν ξέρω που και πότε να την βρω!..

και πρέπει πάλι να το παίξω δυνατή να μην τα παρατήσω..αλλά δεν έχω δυνάμεις..για σήμερα κατέρρευσα..και δεν με νοιάζει..το χρωστάω σε μένα μια μέρα να μην αστράφτω από γαλήνη, σοφία και θάρρος..

αφήστε με να λυγίσω μια μέρα..το δικαιούμαι..

αύριο πάλι θα γίνω ο γνώριμος στα μάτια σας γελωτοποιός..

snowballs...

Με στολισμένο το δέντρο..σε μια γωνιά να φαίνεται..μπάλες μεγάλες..χρυσές,άσπρες, κόκκινες..

κοιτώ από την κουρτίνα θολά το γέρο χρόνο..αυτόν που έφυγε και μου άφησε πληγές που με πονούν με την αλλαγή του καιρού..

σωστά..πάλι εδώ στην ίδια γωνιά να αποτυπώνω τα...
δεν βρίσκω λέξεις..τις έχω πει όλες..απομεινάρια, μνήμες,κατακάθια, σημάδια..όλα τα έχω γράψει..τα έχω ξαναπεί..όλα..

είναι που πλησιάζει ένας αγχωτικός απολογισμός και με βρίσκει να προσπαθώ..να μην ζω..απλά να προσπαθώ να ζήσω..

αυτός ο ανταγωνισμός με το πέρυσι..να ξεπεράσω τα περσινά ρεκόρ μου..όμως δεν γίνεται αν τα ερεθίσματα που δέχομαι είναι ένα χαζοκούτι και τέσσερις βαρετοί άσπροι τοίχοι..

ξέρω..όλα τα ξέρω..φάση είναι..σε αυτό το μάθημα έχω πάρει δέκα..δυστυχώς ξέρω πως για να ανέβω ένα σκαλοπάτι πρέπει να αφήσω το προηγούμενο..έχω κολλήσει στο ενδιάμεσο..σε μια σχισμή φωτός που νόμισα ότι θα με ελευθερώσει αλλά με κράτησε η σκιά της και με βάρυνε..με έκανε αργό βηματιστή..

πως να φύγουν οι σκιές όταν ο ουρανός είναι θολός..

είμαι μαχητής λέω και χαμογελώ..

ο ήλιος θα ανατείλει προς τα εκεί..ας πηγαίνω σιγά σιγά και εγώ..

salonica..

αφήνει η νύχτα τα πέπλα της και φαίνονται σαν δάκρυα στο πρόσωπο..το κυνηγητό ποτέ δε σταματά..ο χορός πάλι άρχισε και όλα τρέχουν να προλάβουν να γίνουν τα βήματα σωστά..

από Θεσσαλονίκη γράφω..

ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όταν πίνουμε ξυπνούν τα θαμμένα..είναι τόσο παράξενα τα συναισθήματα..δεν μιλώ για νοσταλγία απλά..είναι ένας πόνος διαρκείας, που μοιάζει με θεριό όταν το ταίζεις με λίγο αλκοόλ παραπάνω..μοιάζει με δαίμονα που θυμώνει στον εξορκισμό..που δεν δαμάζεται με ύπνο..που δεν ξεχνιέται εύκολα..σαν γρίππη γυρνά αδυνατίζοντας τα λιγοστά υγιή κύτταρά μου..
όμως καμιά φορά το ονομάζω καθαρτικό γιατί βάζει την ψυχή να εξομολογηθεί στην αλήθεια..πόσο δύσκολο είναι..

έχουμε το υποσυνείδητο, το θυσαυροφυλάκιό μας..η τεφροδόχος της δειλίας μας λοπόν..όταν ανοίγει απρόοπτα και οι στάχτες μας σκορπάνε προς πάσα κατέθυνση..εκεί λοιπόν..πως μπορείς να βρεις τις ισορροπίες σου ξανά?..

απόψε οι δυνάμεις μου έμειναν στο pause, δεν με εγκατέλειψαν απλά μετατράπηκαν σε αγαλματάκια ψυχρά αποστασιοποιημένα από τυχόν ψυχικά σύνδρομα..

νιώθω γυμνή..είμαι γυμνή..νιώθω το κρύο να τρυπάει το δέρμα μου..ακουμπώ στα παγωμένα νερά και πρέπει να αναδυθώ..αλήθεια?..πόσο τρομαχτικό είναι να ξέρεις ότι θα αισθανθείς ζωντανή μόνο μετά από ακραίες μονόδρομες στιγμές?..

μμ..ένα βράδυ είναι..αύριο..θα ζεσταθεί η καρδιά..

εδώ Πολυτεχνείο..εδώ Πολυτεχνείο..

σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών..των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων..Έλληνες αγωνιστείτε..μην φοβηθείτε την Χούντα και τα όργανά της..


η γιορτή του Πολυτεχνείου..έτσι την λέγαμε στο σχολείο..και θυμάμαι ότι ρομαντικά την αναβιώναμε εκείνη την μέρα..(προφανώς μόνο εγώ..)

για μένα ίσως να είναι από τις πιο σημαντικές στιγμές τις ιστορίας μας..ίσως γιατί είναι από τα πιο "πρόσφατα" γεγονότα..ίσως γιατί να ήθελα να ζήσω εκείνη την εποχή (μεγάλα λόγια ίσως κι αυτά..)ίσως..ίσως..

Ταξίδεψα από την Κρήτη μια μέρα νωρίτερα για να πάω στην πορεία λέει..να πάω στο Πολυτεχνείο λέει..και πήγα..τρομάρα μου..πόσο ντράπηκα..

στην είσοδό του..οικοδεσπότες εγκάρδια να προσφέρουν τα αγαθά τους αφιλοκερδώς,προσφορά μεγάλη στους νεκρούς...


στο μυαλό μου ήρθε η ιστορία με τον Χριστό που πήγε σε ένα ναό της Ιερουσαλήμ και ήταν απέξω διάφοροι πωλητές (αν θυμάμαι καλά) και τους είπε ότι εδώ είναι οίκος προσευχής και όχι σπήλαιο ληστών..Κάτι τέτοιο ένιωσα και εγώ..βεβήλωσαν τον "ιερό" χώρο του Πολυτεχνείου..(ελπίζω να μην ακούγομαι υπερβολική)

Σταθήκαμε αρκετή ώρα στην κεντρική πύλη εκεί που πριν από 37 χρόνια ήταν κρεμασμένοι από τα κάγκελα φοιτητές...





γελοίο δεν είναι?ή μόνο εγώ το βλέπω!?από πότε χρωματίστηκε πολιτικά το πολυτεχνείο?τόσο ανίδεη είμαι πια? γιατί σήμερα από τα μικρόφωνα έβγαζαν πομπώδεις λόγους διάφορες παρατάξεις?βγείτε στον αγώνα φώναζαν..λευτεριά στους φυλακισμένους..

γιατί να μην σιωπούν ευλαβικά?

μπορεί να σκέφτομαι λάθος..συγχωρέστε με..μάλλον δεν γνωρίζω αρκετά την ιστορία..οι φοιτητές τότε αγωνίστηκαν ο καθένας για την παράταξη τους..είχαν βαφτεί πράσινοι, μπλε, κόκκινοι και αγωνίζονταν για την πάρτη τους..όχι για όλους..και όλος ο κόσμος που μαζευόταν εκεί, εκείνες τις μέρες, με τα κόμματά τους πήγαιναν..σωστά?

γιατί τότε, από τα μικρόφωνα δεν ακουγόταν 'είμαστε άοπλοι", "αδέλφια μας στρατιώτες δεν θα σηκώσετε όπλο και δεν θα πυροβολήσετε, δεν θα σκοτώσετε τα αδέρφια σας", "απόψε σκοτώνουν τα παιδιά σας"..

ανεβήκαμε λοιπόν και πάνω...


από την δεξιά και αριστερή μεριά αντίστοιχα αυτά τα αριστουργήματα στους τοίχους..διευρύνουν τους ορίζοντές μας..με την ευχάριστη μυρωδιά φρέσκων ούρων..

πραγματικά πόσο ντρέπομαι..



αυτός ο κόσμος ήταν εκεί..να καταθέτει στεφάνια και γαρύφαλλα..να αντιπροσωπεύει τα ιδεώδη που άλλοι πολέμησαν για εμάς..και εμείς τώρα..μια χαρά δεν τα καταφέραμε?..

τελικά στην πορεία δεν πήγα..τι να κάνω εγώ η άσχετη ανάμεσα σε τόσους γνωστικούς?

(1)

http://www.youtube.com/watch?v=mRgbTtfmB5w

κάθομαι ώρα στο κρεβάτι και κοιτώ το δρόμο χαζεμένα..

δεν θέλω να κάνω τίποτα σκέφτομαι σήμερα..απλά να καθήσω κ να μην κάνω ΤΙΠΟΤΑ..αυτό προϋποθέτει και να μην σκέφτομαι τίποτα..

είναι που πάντα μια αρχή πρέπει να σε βρίσκει να κάνεις απολογισμούς για ένα τέλος..?από την αρχή ενός μήνα,ενός έτους..μιας σχέσης..μιας δουλειάς..ακόμα και μιας απραξίας..?

έτυχε χθες να διαβάσω τις περσινές αναρτήσεις..14 στον αριθμό τον Οκτώβρη και 13 τον Νοέμβρη..όλες μία και μία!η αλήθεια είναι ότι στεναχωρήθηκα που ένιωθα τόσο άσχημα..και δεν είχα την δύναμη να το αλλάξω, αν και μπορούσα..

μια γεμάτη χρονιά πέρασε από τότε..συγκινούμαι όχι γιατί μου λείπει αυτή η εποχή..απλά ήταν η εναρκτήριός μου δύναμη για να φτάσω εδώ που είμαι..(έστω κι αν επιλέγω να κάθομαι στο κρεβάτι σήμερα)..να πάω πέντε σκαλοπάτια πιο πάνω..να δω την θέα και από λίγο πιο ψηλά..

ίσως τελικά πρέπει να ζούμε εκείνες τις στιγμές που τις καταριόμαστε σαν τις χειρότερες..ίσως τελικά αυτά τα μισητά νοήματα να πρέπει να παλέψουμε για να τα βγάλουμε..

(ένα) τέλος λοιπόν..δεν έχω δύναμη να κουβαλώ στις πλάτες μου την μιζέρια των ανθρώπων..

και εγώ σαν πόλη αφήνομαι...

no tittles...

Τελευταία μέρα του μήνα..

αποστασιοποιημένη από μικρές καταθλιπτικές στιγμές..με καθαρό μυαλό και σώμα..

ήρθε η εξιλέωση σε μια εποχή που αν με ρωτήσεις πως σχεδιάζεις το μέλλον σου θα απαντούσα ότι έχω ένα κομμάτι χαρτί, πολλές ιδέες αλλά δεν έχω πρώτη ύλη για να τις αποτυπώσω..

αυτό το "δε βαριέσαι" με έφαγε όλα αυτά τα χρόνια..νόμιζα ότι ήμουν πολεμίστρια..κοιμισμένη διαπιστώνω ότι ήμουν..

σάββατο βράδυ..μπύρα στο ένα χέρι..νατσος στο άλλο..εκεί κατάντησα σκέφτομαι..

είμαι τόσο περήφανη καταβάθος όμως..το παλεύω πάντα..

νικήτρια ή ηττημένη..απλά το παλεύω..το αποτέλεσμα ποσώς με ενδιαφέρει..

είναι σαν να έχω πάρει το ασανσέρ και ανεβαίνω σε έναν ουρανοξύστη με τους ατελείωτες ορόφους..έχω πάρει φόρα να κατακτήσω όλον το κόσμο αλλά έχω συγχρόνως αυτήν την γελοία υπομονή να ζυγίζω την κάθε κατάσταση..

αγαπώ την λογική..μου αρέσει να ζω προσγειωμένα, χωρίς χαζά χαμογελάκια..

μου αρέσει να ζω με ενδιαφέρον, με πάθος..μισώ την σταθερότητα..την ωριμότητα που όμως με διαβάλει κ με καταβάλει καθημερινά..

καινούριος μήνας μπροστά μας..ας συνεχίσει αυτή η υπέρτατη θέληση για το καλύτερο να υπερισχύει του φόβου μιας αποτυχίας..

μια καληνύχτα και μια καλημέρα..

μα η λαχτάρα μου για σένα είναι πόνος..

αγαπημένο μου ημερολόγιο..

γράφω από Πάτρα..
πολλές οι αναμνήσεις και δεν μπορώ να τις αντέξω..

ερχόμουν από κέντρο στο ζεστό δωματιάκι μου..ένας άντρας μιλούσε μόνος του..δίπλα του ένα ζευγαράκι ναρκομανών αγκαλιά..αναρωτήθηκα..η κακία των ανθρώπων ήταν αυτή που τους οδήγησε να επιλέξουν αυτούς τους κόσμους?..

σάββατο βράδυ..πολλές μπύρες..τραγούδια που έχουν καιρό να ακουστούν..κι αυτές οι αναμνήσεις..οι ακίδες της ψυχής μας..πως πονάνε οι άτιμες..

κι αν αυτή την στιγμή τα δάχτυλά μου χορεύουν άβουλα πάνω στο πληκρολόγιο..δεν με αφορά..

απόψε..μόνο για τα βράδια λοιπόν..μόνο για εκείνα τα βράδια μετατρέπομαι σε μικρό κοριτσάκι..να ζητά προστασία από σένα..απο εκείνο τον αέρα που άλλοτε με αγκάλιαζε τρυφερά..σαν εραστής ακουμπούσε γύρω από τον λαιμό μου..τα φιλιά σου γλυκά..τα αγγίγματά σου δύναμη που εξουσίαζε όλες τις αδυναμίες μου..

πόσο μου λείπουν αυτοί οι πόλεμοι που παίζαμε μεταξύ μας..εσύ να αγαπάς την ζωή σου..και εγώ να την μισώ..γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να γίνω μέρος της..

έχει περάσει τόσος καιρός..ποτέ βέβαια δεν κατάφερα να τον μετρήσω..

είμαι η ίδια..ίσως και καλύτερη..

κι αν βλέπω την ζωή καλύτερη..

ήσουν ο δάσκαλος μου..χωρίς να ξέρεις τίποτα..μου έμαθες όλα όσα έπρεπε:

αξίζω περισσότερα..

fighting inertia..

τι κάνεις αν το μυαλό έχει μετατραπεί σε φωτογραφική μηχανή που αποτυπώνει φωτογραφίες που ο ίδιος εκούσια θες να ξεχάσεις?..

πως μπορείς να τις διαγράψεις από τη κάρτα μνήμης?..

τι κάνεις αν η φράση "ξαναγεννιέμαι από τις στάχτες" δεν βοηθά?εσύ ο ίδιος κλαις από πάνω τους και έχουν γίνει λάσπη..

τι κάνεις αν η negative feedback είναι οι λέξεις που μαζοχιστικά θες να αποτυπώνεις στα ξεφτισμένα σου υπαρξιακά οράματα?..

..

καθισμένη πάλι μετά από καιρό στην θέση που με ξεκούραζε από στιγμές καθημερινής βαρβαρότητας..

επέστρεψα πάλι Πάτρα..για λίγο βέβαια αλλά το λίγο αυτήν την φορά είναι υπεραρκετό..

Πήγα σε ένα σεμινάριο το σαββατοκύριακο για την δομημένη εκπαίδευση παιδιών με διάχυτες αναπτυξιακές διταραχές..
αυτό που κατανόησα βαθύτερα για αυτά τα παιδιά είναι ότι μέσα από τις στερεοτυπίες που έχουν, ζουν την καθημερινότητά τους σε λιγότερο αγχώθη βαθμό..ο φόβος του απρόσμενου..αυτός είναι ο στόχος μας να εξαλείψουμε..

αυτές τις μέρες το σκεφτόμουν έντονα..πόσο εμείς οι "φυσιολογικοί" τους μοιάζουμε..

αντιστεκόμαστε στις αλλαγές που βιώνουμε..ο φόβος του απρόσμενου μας καθιστά αδύναμους..
οι στερεοτυπίες οι δικές μου..από τον τρόπο που σηκώνομαι το πρωί..μέχρι τον τρόπο που βλέπω τον χαοτικό κόσμο γύρω μου..
οι δικές μου στερεοτυπίες λοιπόν, τα αναπαυτικά μου μαξιλαράκια, πόσο με βγάζουν από τον κόπο να προσπαθήσω να βελτιωθώ..όχι να αλλάξω αλλά να μάθω να δέχομαι τα διαφορετικά δεδομένα της ζωής και να προσπαθώ με αισιοδοξία να τα προσαρμόσω στην Μανωλία..
χωρίς πισωγυρίσματα..

hopscotch

περνάνε και φεύγουν οι μέρες..

έτσι πέρασαν και οι 6 μήνες..
το τέλος μια εποχής- αν μπορεί να χαρακτηριστεί εποχή κάτι σχετικά βραχυπρόθεσμο-

πρέπει να κάνω απολογισμό σκέφτομαι όλη μέρα..εγώ δεν ήθελα..με ανάγκασαν..

να βάλω κάτω τα υπέρ και τα κατά κι ας ξέρω πως η μάχη είναι άνιση..αλήθεια?..πόσες τέτοιες μάχες πρέπει να δώσω ακόμα?..

είναι ο πόλεμος που γίνεται μέσα σου για να διαπιστώσεις ένα κομμάτι του είναι σου..το πιο σημαντικό μέχρι στιγμής τουλάχιστον..

έτσι κι εγώ..πολέμησα τους δαίμονές μου..σκέψεις που θέλουν να σε ξεγελάσουν και να σε βάλουν στην αφετηρία ενώ εσύ έχεις κάνει τα δύο τρίτα του ταξιδιού σου..πολέμησα ανθρώπους που συνεχώς αντανακλόταν στα μάτια τους η αποτυχία όταν με έβλεπαν..πολέμησα...ξανά και ξανά..

και μέσα σε όλα κλήθηκα για ακόμα μια φορά να βρω δύναμη για να σκεφτώ..να αποβάλλω..να επεξεργαστώ..να ελπίσω..να αναστηθώ..

πλάκα δεν έχει όταν από το μηδέν προσπαθείς να φτιάξεις το άπειρο?πόση πίστη πρέπει να έχεις φυλαγμένη για τα όνειρά σου?πόση πίστη πρέπει να έχεις για αυτά που θες να κατακτήσεις?

παίζω κουτσό τόσα χρόνια..ασταθή βήματα γύρω από ένα στόχο που ξεφτίζει με τον καιρό..κ λέω ακόμα δεν είναι η ώρα να κατεβάσω κ το άλλο πόδι..

μα πότε επιτέλους θα είναι?...

χμ..

τέλος κ η Αθήνα έτσι όπως την έζησα..πάλι Πάτρα έχει το παιχνίδι..

το πεπρωμενον φυγειν αδυνατον..?

το περσυ= με το φετος..

με ξεβρασε του χρονου το παραπονο εδω..σε αυτην την ακρογιαλια..κολλημενη σε κινουμενη αμμο..να χορευω με τα κυματα..να αγκαλιαζω τους βραχους..

σε αυτο το εδω μακρια απο το εκει..μακρια απο το μπορει..το ευτυχως και το θα 'θελα..

στους οικειους ηχους να τρεχω να σωθω..

φορτωνω το σακιδιο στον ωμο και ολο ταξιδευω..ατιθασα τα ονειρα ατακτα στριγμωμενα στο μυαλο..

μια τρελα με λουζει..

ακυβερνητο το κορμι παλι..η ψυχη παλι διψασμενη..

σε μια σαχαρα μονη να περπατω..να πολεμω το ανυπαρκτο κισμετ μου..

...

κυριακή...

ποτέ δεν κατάλαβα αν είναι η αρχή της εβδομάδας ή το τέλος..

δεν θα πω ψέμματα..πολλά είναι που δεν καταλαβαίνω..σε άλλα προσποιούμαι..χωρίς νόημα βέβαια όλα αυτά..άλλα τριγυρνάνε στο μυαλό συνέχεια και με προκαλούν να βρω μια λύση..

έχει πλάκα να δίνεις λύσεις..τυχαίες σκέψεις τοποθετημένες χωροχρονικά που να οδηγούν σε εφήμερα συμπεράσματα..

ας βρω λοιπόν μια λύση απόψε..

lost and found..

το πένθος..

έχει πέντε στάδια..είναι γνωστό..δεν αφορά όμως την απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου..

αφορά τις απώλειες της ψυχής μας..

αυτό ήταν ο περσινός χειμώνας για μένα..ένα συνεχές πένθος..πενθούσα τις χαρές..εμένα..τις αλήθειες..τους φίλους..τα ανύπαρκτα και υπαρκτά..

πέρασα από όλα τα στάδια..ένα ένα..ατελείωτα..στο αίμα κυλούσε κάθε σκέψη..κάθε συναίσθημα..στον υπέρτατο βαθμό..

άρνηση..τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται..είναι καλύτερα..κι αν δεν είναι..θα φτιάξουν..

θυμός..το καζάνι της ψυχής μου να βράζει..όλα να μου φταίνει αλλά να ξέρω ότι ουσιαστικά φταίω εγώ..κ εκεί φώλιαζαν οι κολλητές μου φίλες...

ενοχές..να παγιδεύομαι στον αέρα που αναπνέω γιατί δεν το αξίζω..να κοιτάω με βλέμμα που να μην αξίζω..να μιλάω με φωνή που δεν μου αξίζει..να έχω φίλους που να μην μου αξίζει να τους αποκαλώ έτσι..ενοχές..που σε τρώνε και σε οδηγούν στην..

κατάθλιψη..δεν υπάρχουν πια χαμόγελα..όλα τα πήρες εσύ..όλα τα πήρε ο χρόνος..δεν μου άφησες τίποτα..τα όνειρα εξαφανίστηκαν..τα δικαιώματά μου..όλα έφυγαν πάλι χωρίς να μου δώσουν σημασία..αλλά δεν είχα δικαίωμα να ζητήσω τίποτα..ο πόνος και η μοναξιά ήταν φίλες εκούσιες...καρδιακές..έτσι πίστευα μέχρι που ήρθε η ...

αποδοχή..ο άνθρωπος πρέπει να πονά..να βιώνει τις εκάστοτε καταστάσεις...να κλαίει..να τρυπιέται από τα αγκάθια..όλα αυτά είναι η ζωή..όλα αυτά αποτελούν μαθήματα που καλώς ή κακώς..πρέπει να παρακολουθούμε..

και για μένα πιο πολύ μετράει η δύναμη να θες να αλλάξεις..να αγαπάς το καλύτερο..να αγαπάς την αλλαγή..να αγαπάς το εγώ σου..δεν είναι κακό να κοιτάζεις και τι λαχταρά η ψυχούλα σου..

αυτά τα 5 στάδια λοιπόν πέρασα..

μου πήρε 23 χρόνια..ποτέ δεν είναι αργά όμως ε?..

καλή αρχή..η πόρτα άνοιξε..ελευθερώθηκα...

rainy Athens..

θα βρέχει σήμερα!έτσι είπαν στις ειδήσεις..

τι να κάνω κι εγώ?...Έβαλα τα καινούρια μου σανδάλια..φόρεσα το μεγάλο ψάθινο καπέλο..τα γυαλιά ηλίου..είπα να δοκιμάσω κι εκείνο το λουλουδάτο παρεό...

και ξεχύθηκα στους δρόμους της Αθήνας..

είχα ξεχασμένο από χθες το χαμόγελο στα χείλη..το πονηρό βλέμμα..

και παρατηρούσα τις σκιές των περαστικών..

κανείς δεν είπε τίποτα..ούτε το σχολίασε..(μάλλον είχαν τις έννοιες τους)..

όμως..:)

νομίζω είναι ωραίο να βλέπεις με ζεστασιά την δροσερή ψυχή της πόλης..

not a veil..freedom..

κλείνεις μάτια σφιχτά..είναι από εκείνες τις εικόνες που θες να διαγράψεις από τη μνήμη σου..από τις μνήμες σου..

σφιγμένη και η γροφιά..θες να σπάσεις το τζάμι μπροστά σου..ο φόβος είναι χειρότερος από τον πόνο.."άστο για σήμερα λες.."

ο θυμός καλύτερος από την απραγία..

περνάνε οι μέρες..η γροθιά γίνεται όλο και πιο χαλαρή..μέχρι που η παλάμη στέκει ορθάνοιχτη και κοιτά προς άλλη κατέθυνση..

το βήμα μπροστά είναι καλύτερο από το βήμα πίσω.."έτσι έμαθα λες.."

χαίρομαι..

νομίζω είναι καλύτερο από το να λυπάμαι..

Ακούω..

νομίζω είναι καλύτερο από το να σιωπώ..

αισθάνομαι..

είναι σίγουρα καλύτερα από το να κρύβομαι..

απολαμβάνω..

ζω..

πονάω...

και ας φοβάμαι...

" Έφη..δικό σου λες.."

cheers darling..

www.youtube.com/watch?v=8rluU6BGpKw&NR=1

είναι βραδιές που σε γεμίζουν με ανεξήγητες δυνάμεις..ο αέρας που σε χτυπάει στο πρόσωπο είναι ελαφρύς..δροσερός..όλα εναρμονίζονται στους χτύπους της καρδιάς σου..το σύμπαν, σου ανοίγει την πόρτα που άλλοτε ήταν σφαλισμένη..όλα κινούνται όπως τα δάχτυλα του χεριού πάνω στο πιάνο..

όλα χορεύουν όπως το κρασί τις ώρες της ζύμωσής του..

πέρασε ένα καλοκαίρι που με βρήκε διασκορπισμένη από εδώ και από εκεί..μεταφορικά και κυριολεκτικά..

φέτος είπα να πάρω το κοφίνι μου..τον σουγιά..και να μαζέψω τα σταφύλια μου..τους καρπούς των παρατημένων ονείρων, των επώδυνων αναμνήσεων..την διαμελισμένη Μανωλία ως απόρροια της ακούσιας κακοποίησης..επέστρεψα πίσω στο χρόνο ενώ ουσιαστικά τα δευτερόλεπτα κυλούσαν..

τρύγησα το αμπέλι..έφτιαξα το μούστο..όλα αυτά με την εμπειρία χρόνων..με την καλή μου διάθεση να μεταμορφώνω τα ανούσια σε ουσιώδη..

τον έβαλα στο βαρελάκι του..δώρο από το πάθος μου να μην παύω να αναζητώ το φως στην σκοτεινιά..

και ήσυχα..έγινε η ζύμωσή του..χρονοβόρα διαδικασία..έπρεπε να δηλώνω συνεχώς παρούσα κι ας ήμουν απούσα..

όμως τελικά..

βρέθηκα να βάζω στο ποτήρι μου το χυμό του..ο ουρανίσκος μου να παραδίδεται παρθενικά στον οργασμό τούτης της συνεύρεσης..

είναι που στα 23 μου χρόνια νιώθω σαν να βρήκα το ελιξήριο της αιωνιότητάς μου..

είναι που αρχίζουν να ωριμάζουν μέσα μου κομμάτια ενός θυελλώδους πολέμου με τα στοιχειά της φύσης..τα βήματα γίνονται σταθερότερα και η κρυμμένη μου πραγματικότητα αποκτά υπόσταση..

surveying the winter..

ώρα..: 4:18

επιστροφή στην Αθήνα..
ξημερώνει κυριακή..αρχή μιας νέας εβδομάδας..συζήτηση με ένα φίλο μου για τα ερωτικά μας.."οι γέφυρες του Μάντισον" στο Σταρ..

ωραία υποδέχτηκα τον "χειμώνα"..

δεν θα κάνω απολογισμούς..ποιο το νόημα πάλι άλλωστε!?ήπια και στην υγειά του δρόμου που με περιμένει..χαλάω εγώ ποτέ χατίρι σε κανέναν?

είναι οι ίδιες σκέψεις που έχω βαρεθεί και να σκέφτομαι πλέον..είναι οι ίδιες σκέψεις που μπλογκάρουν το μυαλό και δεν το αφήνουν να πάει παρακάτω..

ζω δεν σημαίνει ότι βιώνω..και εγώ θέλω να βιώσω..και ίσως έτσι τελικά επιβιώσω..

memories..

μνήμες..

μαύρες κουκίδες σε θολά φόντα..

γυρνάς σελίδες χωρίς να είναι αριθμημένες..ούτε αρχή ούτε τέλος..κάπου στο ενδιάμεσο ψάχνεις να σε βρεις..

μνήμες..

ακόμα κ μαύρες κουκίδες σε λευκά τοπία..ακόμα κ άσπρες σε μαύρα αντίστοιχα..

σημάδια αιώνια..

μνήμες..

το borderline της ζωής σου..ανάμεσα σε δύο κόσμους..άλλοτε να φαντάζουν αληθινοί..και άλλοτε ψεύτικοι..

η λεπτή σου γραμμή ανάμεσα σε πραγματικότητες και ουτοπίες..

μνήμες..

χρονικά απροσδιόριστες..

τοπικά επώδυνες..

summertime...

www.youtube.com/watch?v=MqrFlOS669s

ένα όμορφο βράδυ περνάει απόψε..

η αφετηρία των θερινών διακοπών..με σκέψεις που θα μας πάνε παρέα στα πρώτα μπάνια εκτός Αθηνών..
Σέριφο λοιπόν...με τους φίλους που πάντα ήθελα να έχω..

με μυαλό που αν και απαρνιέμαι, ευχαριστώ τον Θεό, που το κουβαλάω..

με ένα κουβάρι σκέψεις..που δεν έχω σκοπό να ξεδιαλύνω..

ένα ακόμα καλοκαιράκι στο ιστορικό των μέχρι τώρα καλοκαιριών..

(αναρωτιέμαι γιατί εμείς οι άνθρωποι ψάχνουμε συνεχώς τους καθρέπτες μας στους γύρω..η ανάγκη μας για αποδοχή και αναγνώριση είναι μεγαλύτερη από την άρνηση ότι δεν χρειαζόμαστε τίποτα..)

δεν συνεχίζω άλλο..τα ρακόμελα δεν βοηθούν στην σκέψη..

καλό καλοκαίρι λοιπόν.. :)

not lost..just a survivor..

www.youtube.com/watch?v=GX4HWci1nA4&NR=1

ποτέ δεν περίμενα να νιώσω τόσο εξοικειωμένη με την αλήθεια..να την πίνω σαν το γάλα από της μάνας μου τα στήθια..να είμαι μωρό πάλι..αθώο πλάσμα ευκολόπλαστο για τα μέτρα του κόσμου ετούτου..

είναι πολύ ωραίο να μπορείς να κοιτάς οποιονδήποτε καθρέπτη και να μπορείς να βλέπεις μέσα την ψυχή σου..

να!με κοιτώ..κάνω τα πρώτα μου βήματα πάλι..πλασματάκι από πλαστελίνη με ένα τεράστιο χαμόγελο..με δυο κουμπιά για μάτια..πλεξίδες στα μαλλιά..

όμορφο κοριτσάκι..

η ομορφιά συνώνυμη της αλήθειας..γιατί όταν ξέρεις την αλήθεια ο κόσμος γύρω σου γίνεται πιο όμορφος..

μου έρχεται να κλάψω..έχω ένα μπαλόνι μέσα μου έτοιμο να εκραγεί..ποτέ δεν ένιωσα πιο αληθινή..ποτέ δεν κοίταξα τόσο ψηλά στον ουρανό..θα έρθουν κ οι μέρες που θα τις περάσουμε ζώντας τες..

uniqueness

στις ζωές μας καμιά φορά πιστεύω πως ο αριθμός: 1 κυριαρχεί..

1 αναπνοή και 1 εκπνοή για να ζήσεις
1 μεγάλη κ αξέχαστη αγάπη
1 εραστής που θα θυμάσαι
1 φιλί που θα νοσταλγείς
1 χωρισμός που θα σε αλλάξει
1 απόφαση που θα καθορίσει την ζωή σου
1 απώλεια που θα στοιχήσει
1 πισωγύρισμα που θα μετανιώσεις

1 χρώμα που θα σου αρέσει
1 φαγητό που θα θυμίζει σπίτι
1 μαξιλάρι που θα σε βολεύει
1 τραγούδι για κάθε σου σκέψη
1 βιβλίο που λες σε όλους να διαβάσουν
1 ταινία που θα έχεις δει άπειρες φορές
1 μεθύσι που δεν θα θες να ξανακάνεις

1 οικογένεια που θα αγαπάς όσο και θα αντιπαθείς
1 μέρος που θα φυλάς τις αταξίες σου
1 κουτί που θα διατηρείς τις αναμνήσεις σου
1 μυστικό που δεν θα το μάθει κανείς
1 επιτυχία που θα είσαι πραγματικά περήφανος
1 τηλεφώνημα που δεν έγινε ποτέ
1 μήνυμα που δεν ήρθε ποτέ

μπορεί να ισχύουν, μπορεί και όχι..

αυτή η μοναδικότητά τους είναι που τα κάνει τόσο σημαντικά..ευχάριστα ή δυσάρεστα..αυτό το ένα ή η μία φορά..ήταν που μας κάνει τα πρόσωπα που συστηνόμαστε στους γύρω μας..
αυτό το ένα ή η μία φορά ήταν ο λόγος που δεν θα υπάρξει δεύτερη..

ναι..μπορεί καμιά φορά να μην γουστάρουμε να μάθουμε μέσα από μία κατάσταση..
μπορεί να μισούμε αυτό το 1..αλλά νομίζω ότι είναι η αρχή του μετρήματός μας..είναι η αρχή του σκαλοπατιού μας.κ. τολμώ να πω είναι ωραίο να ανεβαίνεις..

exit -->

www.youtube.com/watch?v=iOwyD0uhGQw&feature=related

Προφήτη Ηλία χθες με μια αγαπημένη φίλη..δροσερό παγωτάκι..υπέροχη η θέα..

ανοίξαμε τις καρδιές μας..περισσότερο εγώ..είπα τις κρυφές αλήθειες μου για ένα καλά θαμμένο κομμάτι του εαυτού μου που με είχε καταβάλει..είχα ενοχές που το είχα ζήσει, που το είχα απαρνηθεί..πραγματικά νιώθω πιο ανάλαφρη..ουσιαστικά πιο ανάλαφρη..αφαίρεσα ένα βαρίδιο από την ζώνη μου..

πιεζόμαστε από καταστάσεις που φτιάχνουμε στο μυαλό μας..δεν ξέρω αν φταίει η ανθρώπινη φύση μας..δεν θέλω να ξέρω τίποτα απόψε..

έχω στο ιστορικό μου έναν άκρως εκπαιδευτικό χειμώνα που βασικά...μόλις χθες συνειδητοποίησα τι έχω κερδίσει..

βρήκα την exit από αυτό το κεφάλαιο..

σήμερα ήταν μια όμορφη ημέρα..αύριο μια ακόμα καλύτερη..

how much does it cost?..

το μυαλό γυρίζει..κ γυρίζει..

σκέφτεται..αλλά δεν ψάχνει λύση..

η αρχή..μια λέξη..: λεφτά..

δεν έχει σημασία αν είναι χαρτονομίσματα..ή κέρματα..ο άνθρωπος που τα έχει στην τσέπη του νιώθει δυνατός..αυτό ποτέ δεν μπόρεσα να το καταλάβω..

είναι δυνατόν να αλλοιώνονται έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις?να καθορίζουν τα λεφτά την ποσότητα αγάπης που θες να δέχεσαι..κ την ποιότητά σου σαν άνθρωπος..?

πως γίνεται να πιστεύει κάποιος πως επειδή έχει κάτι μηδενικά στην τράπεζα..σημαίνει ότι έχει δικαίωμα να επεμβαίνει στην ζωή των γύρω του?..

πως γίνεται να ξεχνάς τους δεσμούς αίματος σου?δεν το χωρά το μυαλό μου..

εξουσία..αυτό προσδίδουν?μερικές κάλπικες λύρες για να γεμίσουν την κάλπικη ζωή τους..

λεφτά..λεφτά..
όλοι νομίζουν ότι έχουμε την ανάγκη τους..μια χαρά επιβιώνουμε κ χωρίς αυτά..τις υλικές ανάγκες ικανοποιούν..ΜΟΝΟ..

τα κενά τις ψυχής δεν γεμίζουν ποτέ..κι ας φορούν μαργαριτάρια..κι ας πίνουν σε πανάκριβα ποτήρια..αυτά τα εφήμερα..

μόνο να μπορούσαν να μιλήσουν..να έλεγαν ιστορίες από ανθρώπους που τα άγγιξαν..πολύ θα ήθελα να τις ακούσω..

προσπαθώ να τελειώσω αυτό το κείμενο 3 μέρες τώρα..κ λέω γιατί..

το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι δεν έχουν ρομαντική πλευρά τα άτιμα..δεν μπορείς να δημιουργήσεις με αυτά..

τα λεφτά ωραιοποιούν την πραγματικότητα όσων δεν μπορούν να ωραιοποιήσουν τα όνειρά τους..

δεν τα θέλω..μόνο κακό μας έχουν κάνει..

ΕΚΤΑΚΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Απαγόρευση της θεατρικής παράστασης «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie

Ο δήμαρχος της Ηλιούπολης Γιάννης Αναγνώστου απαγορεύει την παρουσίαση της παράστασης «Το όνομά μου είναι Rachel Corrie» στο δημοτικό θέατρο Ηλιούπολης, διότι, όπως ο ίδιος δήλωσε, θεωρεί την κίνηση αυτή «πολιτική κίνηση».

Aντιπρόσωποι πολιτιστικού φορέα της Ηλιούπολης σε συνεργασία με το επίσημο πολιτιστικό κέντρο το δήμου ενδιαφέρθηκαν για το ανέβασμα της παράστασης στο δήμο Ηλιούπολης. Η παράσταση είχε προγραμματιστεί για τις 7 Ιουλίου 2010. Είχαν συμφωνηθεί όλα τα διαδικαστικά, είχαν οριστεί οι ημερομηνίες των τεχνικών προβών και διευθετούνταν τα επιμέρους τεχνικά ζητήματα.

Ο πολιτιστικός φορέας του δήμου έδωσε διορία στο δήμαρχο και τον αντιδήμαρχο να αναθεωρήσουν τη θέση τους μέχρι την Κυριακή 28 Ιουνίου. Η θέση όμως του δημάρχου δεν έχει αλλάξει.

Ακυρώνει προγραμματισμένη θεατρική παράσταση απαγορεύοντας την φιλοξενία της στο δημοτικό θέατρο. Απαγορεύει την παράσταση "Το όνομά μου είναι Rachel Corrie", μία παράσταση της Μάνιας Παπαδημητρίου που παρουσιάστηκε όλο το χειμώνα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, μία παράσταση που πήρε δύο παρατάσεις και που θα συνεχίσει να παρουσιάζεται και για δεύτερη χρονιά.

αναδημοσίευση από : http://smallbreaths.blogspot.com/2010/06/blog-post_29.html

all we need is love?...

www.youtube.com/watch?v=H7BRpmbfPk0

Γεμάτη η σημερινή μέρα.ευχάριστα γεμάτη..και μια ιστορία αγάπης στο τέλος της..που της έδωσε γεύση πικραμύγδαλου..

αγάπη..τι είναι ποια αυτή η λέξη?ψάχνω την μορφή της για να δώσω κάτι απτό στον εαυτό μου, να τον πείσω ότι δεν ονειρεύομαι..υπάρχει..πάντα υπήρχε..επιλεκτικά όμως εμφανίζεται..

αγάπη?ποιος αλήθεια την δίνει πια?άκουσα κάποιον σήμερα να την έχει δώσει..ολοκληρωτικά..αυτή η λέξη του ταιριάζει..δεν σκέφτομαι το τέλος της ιστορίας..απλά το ταξίδι της..

κλείνω σφιχτά τα μάτια..σφιχτά..

ποιος την δίνει πια?αυτό είναι το μόνο που χρειαζόμαστε..μόνο αυτό..σήμερα μου το ξανάπαν ότι μόνο αυτό χρειαζόμαστε, μα δε το πίστεψα..

ποιος ανοίγει τις αγκάλες του να απλωθεί η θάλασσα ανάμεσά τους..και να είναι κ σωσίβιο σε κάθε τρικυμία..

ποιος ξεχνά τις μαθηματικές πράξεις?..καμιά αφαίρεση,πρόσθεση,διαίρεση..ένα ίσον βάζεις στο τέλος..1=1..

ποιος αγαπάει πια του ταίρι του τον πραγματικό εαυτό..μα ποιος θα το περίμενε να αγαπάει και τον άλλον..που κυριαρχεί το ασυνείδητο..οι εμμονές και οι ψεδαισθήσεις..

ποιος έχει υπομονή να ανέβει την σκάλα της αγάπης?γιατί νομίζω σκάλα είναι..κ ανεβαίνεις αργά το κάθε σκαλοπάτι..το ανεβαίνεις γιατί προσπάθησες πολύ..αφοσιώθηκες..δόθηκες..άφησες τον εαυτό σου πίσω στο τελευταίο σκαλί..απαρνήθηκες φοβίες, το εγώ κ τα όνειρά σου..άδειασες αλλά ήσουν έτοιμος να γεμίσεις αμοιβαία..

αγάπη είναι η δύναμη να κάνεις το μαύρο να φαίνεται φωτεινό..
η αγάπη φέρνει δημιουργικότητα..ονειρεύεσαι..εύχεσαι..χαμογελάς..

η αγάπη σε βοηθά να ζεις..

μα τι γίνεται όταν φεύγεις από αγάπη?..

η αγάπη είναι κ φυγή..πως να μην είναι?..
κ αποζητάς την ελευθερία της..

..But I'm just a soul whose intentions are good..

γουστάρω τις βραδιές όπως την χθεσινή..

να πίνεις μέχρι να μην θυμάσαι που είσαι..να κλαις γιατί απλά είσαι ο εαυτός σου..να γελάς και να μιλάς γιατί βαρέθηκες την βουβαμάρα της πόλης..

κ μέσα σε όλα.. να γράφεις κάτι ασυνάρτητο με ορνιθοσκαλίσματα στο πλαστό τετράδιό σου..

"Με James και Beirut αυτό το βράδυ Παρασκευής..Τι νόημα έχει να ψάχνεις λύσεις..Με μπύρα..τεκίλα..τσικουδιά..κ πάλι μπύρα..Οι απαντήσεις..Τα έχουμε πει..Δεν ανήκουν σε όλους..Δεν μας αρέσουν έτοιμες σε πιάτο..Προσπαθούμε..Ό,τι έχουμε κερδίσει..όπου έχουμε φτάσει..προσπάθεια πολύ..Να ξεπεράσουμε τους εαυτούς..τους άλλους μας..κρυφογελώ..κρυφοκλαίω..με μπύρα..τεκίλα..κ πάλι μπύρα..Η μοναξιά ο σύντροφος μου..Μιας και ξεκαθάρισα την διαφορά φιλίας και συντροφιάς..σύντροφος πια..κ γουστάρω..Αυτή η Μανωλία..απλά μου αρέσει..
25/06/10

είμαι ενοχική?..δεν ξέρω..απλά δημιουργώ φαντάσματα κ ρόλους που γουστάρω τρελά να υποδύομαι.."

...feeling good...

έβρεξε..
....

βράχηκαν όλα..οι στεγνές ψυχές.. τα ξερά συναισθήματα..

πλημμύρησαν όλα..οι επιθυμίες..οι φοβίες ..

κόπασε η μπόρα τώρα..σώπασε..

η αγκαλιά μου πάντα ανοιχτή..ήρεμο λιμάνι..αιώνια εκεί για σένα..
η υπερβολική αγάπη μου.. η κομμένη ανάσα μου..εκεί..όλα εκεί..

στην ατέλειωτη απουσία σου..σε όλα όσα δεν σε αποτελούν..σε όλα όσα δεν θα σε πραγματοποιήσουν..σε όλα όσα δεν σε ξεχνούν..

παντού παρών..και απών..

τα αν και τα ίσως..όλα αυτά μαζί απόψε..σε προσθέσεις και πολλαπλασιασμούς..

ακολουθώ την βροχή..μπόρα ήταν..ξαφνική..πάει..πέρασε..

κλείνουμε τα μάτια πάλι..ακολουθούμε τον ρυθμό..

μέχρι πάλι να μαζευτούν τα σύννεφα..

....Oh freedom is mine.....

sun-day..

βόλτες στην Ακρόπολη πάλι σήμερα..όπως σχεδόν κάθε Κυριακή..τόση ηρεμία που νόμισα ότι δεν ήμουν Αθήνα..

τόσοι κινούμενοι στόχοι περνούσαν..

μπόρεσα και είδα λίγο από την ευτυχία τους..με διάφορες μορφές..

..χέρια να κινούνται ,αγκαλιασμένα, ρυθμικά με το βραδυνό αεράκι..

..βλέμματα που αποζητούσαν θεατή απέναντί τους..

..στοργή..χάδια..γέλια..

ήταν τόσο ήσυχα που σκέφτηκα ότι ίσως οι άνθρωποι να μην είμαστε τόσο κακοί τελικά..

ακούσαμε μελωδίες που άλλαζαν στα διαφορετικά ύψη του δρόμου..σαν να είμασταν όλοι μια αγκαλιά..κ χωρέσαμε παντού..κάτω από τον ίδιο ουρανό..




μόνο αυτοί οι στίχοι μου έρχονται στο μυαλό.."πώς να σωπάσω μέσα μου, την ομορφιά του κόσμου..."

www.youtube.com/watch?v=8oekf7rRnUc&feature=related

είναι από τις βραδιές που μου θυμίζουν πόσες ομορφιές έχω συναντήσει.. κ άλλοτε αγαπήσει..

δεν σφραγίζω τα μάτια για να μην τις ξεχάσω..είμαι σίγουρη ότι θα τις ξαναδώ..

η αυλαία να πέσει..

www.youtube.com/watch?v=8BGwEulYs8c&feature=related

έρχεται σε κάθε ξημέρωμα..η επόμενη μέρα..μια περιπέτεια σε καινούριο πανό να σχεδιαστεί..με ήρωες που ξυπνούν ανύποπτοι για το σενάριο που πρέπει να παίξουν..

μια μέρα όμοια με την προηγούμενη..ποιος μπορεί να μου το αρνηθεί..?

χμ..γυμνές οι πατούσες μου..τα αγκάθια που πατώ συνειδητά με πονούν..αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ..ειναι λες και έχω ένα μονοπάτι μπροστά μου..έχω τα αυτιά κ τα μάτια μου ανοιχτά για να γευτώ την καινούρια εμπειρία..κ προτιμώ να πατώ μόνο στα δύσκολα..να βιώνω μόνο πόνο..για να νιώθω ζωντανή..δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά..

όλες οι λεπτομέρειες που περνούν από δίπλα μου..κλείνω για λίγο τις αισθήσεις μου και τις προσπερνώ..

δεν ξέρω αν ψάχνω κάτι συγκεκριμένο στη ζωή μου..το μυαλό, μου παίζει παράξενα παιχνίδια..την μια μου λέει ότι βρήκα λύση στην αιώνια αναζήτηση..την άλλη παίζει κρυφτούλι..και ψάχνω κάποιον να πει "φτου ξελευτερία" για να αρχίσω πάλι από την αρχή..

έρχεται μετά το ξημέρωμα η επόμενη νύχτα..που κι αυτή μπορεί να είναι γλυκιά..όμως και ατέλειωτη..να μου κρατάει συντροφιά μέχρι το πρώτο πρωινό φως..χωρίς να ξέρω το γιατί..να παίζουμε αγωνία στα χαρτιά..να με αφήνει να την νικάω..να χάνω εξευτελιστικά..

είναι μέρες που πραγματικά δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν..ξεκινούν με χαμόγελο..καταλήγουν με δάκρυα..και άλλοτε πάλι..ξεκινούν με δάκρυα και καταλήγουν να με βρίσκουν ευτυχισμένη να ονειρεύομαι..

είναι μέρες που αναρωτιέμαι πως είναι να μην σκέφτεσαι τίποτα..

σε αυτό το παραλήρημα μερικές φορές βρίσκω καταφύγιο γιατί ξέρω που είναι τα όρια και η μορφή της Μανωλίας...άλλες πάλι θα προτιμούσα να κινούμαι σε ασφαλή εδάφη..απλά να ακολουθώ το πλήθος στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό..

τα σημεία τα τρωτά..αυτά θα ήθελα να αφαιρέσω..

fresh air..

Πάτρα για σαββατοκύριακο..

ένα εκπληκτικό διήμερο..με τόσους αγαπημένους φίλους δίπλα μου..με τόσες γωνιές που η κάθε μία έχει την δική της ιστορία..τόσες αναμνήσεις..δεν το χωρά ο νους μου πόσες αναμνήσεις μπορεί να έχει κάποιος από ένα μέρος..

πόσο μπορεί να τον αλλάξουν..να τον ωριμάσουν..όλες αυτές οι στιγμές που πέρασαν..χαμογελώ βέβαια πια, γιατί τώρα βλέπω ότι είχαν νόημα..ακόμα κι αυτές που τις θυμάσαι κ κρυφοκλαις..ακόμα κι αν εξακολουθούν να σε πονάνε ..

ακόμα κι αν σε οδηγούν σε ένα τέλος..σε μια απόφαση..σε μια αρχή..έζησα τέσσερα γεμάτα φοιτητικά χρόνια..περιστοιχισμένα με αγάπη..που δεν την βρίσκεις εύκολα..με κατανόηση..που είναι από τα βασικά..

νιώθω τόσο ευτυχισμένη και δυνατή γράφοντας αυτήν την περίοδο ένα καινούριο κεφάλαιο στην ζωή μου..κ έχοντας γερά θεμέλια (αυτό πρέπει να το θυμάμαι..) οφείλω να νιώθω και σίγουρη..

αυτό το παζλ που προσπαθώ να ολοκληρώσω αρχίζει κ παίρνει μορφή..

www.youtube.com/watch?v=T2SRwkELWsM

...

Συναυλία Μάλαμα χθες...

τρία αγαπημένα τραγούδια που θυμήθηκα..

www.youtube.com/watch?v=w_n8cw5_EUM

www.youtube.com/watch?v=3D5XG9r-Hwk

www.youtube.com/watch?v=7GgKVBtnBDI&feature=related


ρακόμελο στον Υμμητό κάπου..με μια περίεργη παρέα..

όμορφα..υποθέτω..

here again..

κόκκινο θολό φεγγάρι...

έντονα συναισθήματα με βρίσκουν κι αυτό το βράδυ..είναι τα χέρια που κάτι θέλουν να πουν..γιατί το στόμα πάντα κρατάει αυτήν την σιωπή..

αυτό το κόκκινο στην ψυχή..που θες να σε καθοδηγήσει..να σε οδηγήσει στο τέλος μια εποχής..ενός κεφαλαίου..

αυτή η θολότητα στο βλέμμα με θλίβει..θολότητα παντού..όχι μόνο σε μένα..δεν βλέπουμε πια εμείς οι άνθρωποι..δεν βλέπουμε..τυφλοί και μόνοι, κατ' επιλογή όμως..έχουμε τόσα απορρίματα μέσα μας που η συνείδηση δεν είναι πλέον καθαρή..κρατάμε και κρατάμε όλες τις άχρηστες πληροφορίες αφήνοντας τα απλά να μας προσπεράσουν αδιάφορα..

τα όνειρα?οι αθώες οι στιγμές?..με αυτές μεγαλώσαμε..κι όμως, αυτά μας εγκαταλείπουν πρώτα..

κ φτάνοντας κάπου εδώ στο τέλος..χωρίς φεγγάρια για συντροφιά..χάθηκαν κι αυτά ανάμεσα στις μεγαλοπρεπείς πολυκατοικίες..νέφη παντού που μαυρίζουν την ομορφιά του καλοκαιριού..

το καλοκαίρι ήρθε..σε άλλη πόλη με βρίσκει..όμως ήρθε..

το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να γεμίσω πάλι τις γωνιές μου με χαρτάκια..ραβασάκια..

..VS..

βαρεθηκα..

τα βαρεθηκα ολα αυτα..τα ψευτικα,τα δηθεν..βαρεθηκα τους τονους..τα κομματα και τις τελειες..πιο πολυ ισως τις παυλες..
βαρεθηκα τα σωστα..τις θυσιες..τις αληθειες..βαρεθηκα τους πονους..τους καταναγκασμους που γινονται ψυχαναγκασμοι..

βαρεθηκα να κοιταω..να με κοιτουν..βαρεθηκα το παιχνιδι της κρισεως που παιζουν οι μεγαλοι..οι ικανοι και δυνατοι..και αυτα τα βαρεθηκα..

βαρεθηκα να κυνηγαω το απλο..τα κλειδια..το νοημα πισω απο τις λεξεις..πραγματικα βαρεθηκα..

βαρεθηκα να ακουω και να ακουω διχως να με ακουν..μα κι αν με ακουν διχως να με καταλαβαινουν..

βαρεθηκα να περιμενω την αλλαγη..βαρεθηκα να μην ξερω ποια ειναι επιτελους..

βαρεθηκα τις ξεφτισμενες ευτυχιες..τα ανουσια φιλια..τις κουφιες φιλιες..τους ανυπερασπιστους ερωτες..

βαρεθηκα τα λογια..τις λεξεις..ολα αυτα με εχουν κουρασει..
VS
μουσικη..αυτη ναι..αυτη θελω στα αυτια μου..μα οχι αυτην που βαζουν οι θνητοι κ διασκεδαζουν..

εχω την αλλη μουσικη της ψυχης..αυτη δεν την βαριεμαι ποτε..μαλλον αυτη ειναι η ανατροφοδοτηση μου..δεν βαρεθηκα τα δακρυα..τους ελευθερωτες..ουτε να ελπιζω μαλλον..
κ ουτε να ονειρευομαι..

σκέψεις....

μετά από καιρό..λίγο πριν με χαιρετήσει ένας ακόμα μήνας..

έκλεισα δύο μήνες στην Αθήνα..που ακόμα και τώρα αν με ρωτήσει κάποιος υπάρχουν στιγμές που κλείνω τα μάτια και όταν τα ανοίγω βρίσκομαι αποπροσανατολισμένη..και νιώθω ότι είμαι στην Πάτρα..

το τριήμερο πέρασα πολύ όμορφα, με ένα ταξιδάκι στο Βόλο και προς Πήλιο..με λατρεμένες φίλες..εκεί ναι!ήμουν ακόμα η φοιτητριούλα..

τώρα σε αυτήν την πόλη..κάθε μέρα πρέπει να φοράω την μάσκα μιας άγνωστης κοπέλας από τις 14:00 μέχρι τις 21:00..κ κάπου εδώ νιώθω ότι γίνομαι πάλι παραπονιάρα επειδή δεν θέλω να γίνω ένα με το σύνολο που τόσο καιρό κατηγορώ χαριτολογώντας..

έχει περάσει ένας χρόνος από τον Μάιο που αγάπησα..που έφερε πρόσωπα στην ζωή μου, με τα οποία έζησα ευχάριστες και αλησμόνητες καταστάσεις που βαθιά μέσα μου ονειρεύομαι να ξαναζήσω..όχι πως πριν δεν είχα αυτά τα πρόσωπα..αλλά αυτό το διαφορετικό..πάντα μας ελκύει..νομίζω..

διακατέχομαι από μια φαγούρα παντού στο κορμί..για πράγματα που θέλω να πραγματοποιήσω..για μένα..αλλά η άτιμη η μέρα διαρκεί μόνο 24 ώρες..

ψάχνω να βρω σκοτεινό ουρανό πια τα βράδια για να θυμηθώ πως είναι να κοιτάς τα αστέρια και να εύχεσαι χαζομάρες..

είναι κακό που θέλω να μείνω λίγο ακόμα παιδί;..αρνούμαι να μεγαλώσω και να βάλω τα προβλήματα των ενηλίκων στο κεφάλι μου..στο πρωινό ξύπνημά μου..στο καθημερινό χαμόγελό μου..στο βραδινό μου ύπνο..

θέλω να είμαι σπιτάκι μου χωρίς αμάξια να περνάνε γρήγορα κάτω στο δρόμο..αυτοί οι φάλτσοι ήχοι να εξαφανιστούν..

θα ήθελα να είχα την δύναμη κουβαλώντας τα τρία βασικά χρώματα στην παλέτα της ψυχής μου, να μπορώ να πειραματίζομαι με αποχρώσεις ώσπου στο κέντρο του πρίσματος να με βλέπω και να νιώθω ευτυχισμένη..

whirl of dust..

www.youtube.com/watch?v=XxQPtvhLoWE

νύχτες άγριες...αναμνήσεις βουτηγμένες σε σάπια αποθέματα..

νύχια μακριά και κοφτερά να ξύνουν πληγές..

μαλλιά μακριά να σκουπίζουν ενοχές..

κρυψώνες ημέρας οι ανατολές..

φιγούρες ακατέργαστες έτοιμες προς πώληση..

αέρας που ασφυκτιάς να αναπνέεις..

ήχοι παράφωνοι..

ξεφτισμένα αρώματα..

το απόψε μπερδεμένο με την αιωνιότητα..

ένα κουβάρι η σωρός ..

κυρίες και κύριοι...
σαν ηθοποιοί ..όλοι γνωστοί..βαμμένοι..καλοφτιαγμένοι..

τα τριαντάφυλλα ακόμα στο βάζο..το φεγγάρι πάντα ψηλά..
στην τσέπη τα ίδια ψιλά..ίσα ίσα για την αγορά μιας ευτυχίας..πουλάνε πολλές άλλωστε..

ο τοίχος άδειος..το κεφάλι γερμένο προς τα πάνω..
τίποτα να μην χαθεί..

κι αφού δεν μπορεί να γυρίσει ο χρόνος πίσω..θα φτιάξω μια καταπακτή με τα απωλεσθέντα αντικείμενα..αξίζει παραπάνω από το "από δω και πέρα.."

misty recollections....

Όταν το μελάνι από το στυλό παύει να αποτυπώνει τις χαζές σκέψεις..

Βαθμολογώ την ζωή μου..

έρωτας 0
επιτυχία 1
φίλοι 10
ευτυχία ....


Θυμήθηκα ένα βράδυ που καθόμασταν στο αμάξι..από εκείνες τις μετρημένες στιγμές που έχω αναμνήσεις από σένα..Ήμασταν στον ίδιο χώρο αλλά όχι συγχρόνως..Εγώ κοιτάω το τζάμι..Έβρεχε..Οι σταγόνες ακίνητες πάνω του έστεκαν, λες και ο χρόνος σταματούσε..
το τοπίο δύσκολο να το περιγράψω..
το κλίμα όμως μέσα ψυχρό γιατί τα πιθανά κοινά σημεία μας δυστυχώς δεν τέμνονταν..

(αφιερωμένο στα βράδια ενός θολού χειμώνα..)

www.youtube.com/watch?v=WBcE7T3m77E&feature=fvst

anger...

..καλώς ήρθες Μάη..

έχω ανοίξει το κρυφό κουτάκι μου..αν επιβιώσω από τη μέρα αυτή νομίζω ότι πέρασα μια δοκιμασία καθοριστική για την ακεραιότητά μου..

άνοιξα το κουτάκι που κρατάμε θαμμένο πίσω στο μυαλό μας..ό,τι μας έχει πονέσει..ό,τι μας έχει πληγώσει..ό,τι μας έχει θυμώσει..

και εγώ τόσο καιρό τα κράταγα πολύ προσεχτικά όλα φυλαγμένα..για να μην μάθει τίποτα κανείς..

μα σήμερα δεν άντεξα..σήμερα είπα να ξαλαφρώσω κάπως..να ξαποστάσω..και το άφησα επίτηδες ανοιχτό..αλλά βγήκαν όλα μαζεμένα..και ήταν πιο πάνω από τις αντοχές μου..και άνοιξαν ποταμοί που κανένα φράγμα δεν θα μπορούσε να με προστατέψει..

η αλήθεια είναι ότι ξέρω ποιο φράγμα θα μπορούσε αλλά όπως έχω ξαναπεί..τα παραμύθια είναι για τα παιδιά..

έχω κρατήσει πολύ θυμό στην ψυχή μου..σήμερα τον άφησα να φύγει λίγο..γιατί είχαν αρχίσει να αλλοιώνονται κομμάτια του εαυτού μου..δεν με αναγνώριζα..όμως πρέπει να φύγει ολόκληρος ο θυμός..δεν ξέρω αν τα καταφέρω..δεν ξέρω αν ποτέ συμβεί αυτό..

το θέμα είνα ότι το χρειάζομαι πολύ αυτό..δεν μπορώ να περπατάω και να νιώθω το βάρος από ενοχές που πραγματικά δεν ξέρω αν πρέπει να έχω..

ή απλά θα πρέπει να μάθω να περπατάω δίπλα τους..χωρίς να τις αφήνω να με επισκιάζουν..

.. May ...

216 χιλιόμετρα...

τι είναι...?ένας αριθμός κι αυτός..


είναι από τις μέρες που νομίζεις ότι δεν είσαι 23 χρονών..

είσαι απλά ένα μηδενικό..

η αρχή σου 216 ψηφία δυτικά..

www.youtube.com/watch?v=bzDBHWRcoZw

patra's night..

ευτυχία...

"είναι υπέροχο να είσαι ευτυχισμένος!όταν είμαι ευτυχισμένος, αγαπάω τον εαυτό μου, τον προσέχω κα νιώθω τόσο σίγουρος μέσα μου!"

από ένα βιβλιαράκι που έπεσε τυχαία στα χέρια μου..εξηγεί το συναίσθημα της ευτυχίας στα παιδάκια..αυτό ήταν ο επίλογος..
μακάρι να το είχα διαβάσει 17 χρόνια πριν..

τίποτα δεν είναι το ίδιο..ούτε τα πρόσωπα..ούτε οι αναμνήσεις..τίποτα..εφόσον λοιπόν η ζωή εξελίσσεται (μου αρέσει αυτό το ρήμα..) είμαι κι εγώ μέρος αυτής της εξέλιξης..μπορεί βέβαια να είμαι και θύμα της αν δεν την ακουλουθώ κατ' επιλογήν..

επιστροφή στη Πάτρα για ένα Σαββατοκύριακο..απλό στην αρχή..περίπλοκο στην μέση και εύχομαι ευχάριστο στο τέλος..
είναι από τις βραδιές που συνειδητοποιείς ποιοι είναι πραγματικά οι δικοί σου..διαγράφεις θέσεις από την καρδιά σου, που καταλάμβαναν ανούσιο χώρο..θυμώνεις με σένα που είχες αναβάλει από καιρό να κάνεις αυτό το ξεκαθάρισμα..(έχω και αυτήν την κακή συνήθεια να δίνω ευκαιρίες.. )

ο στόχος τώρα είναι να γεμίσεις αυτό το κενό..μπορεί να αργήσεις λίγο..αλλά το κενό θα γεμίσει..

πάμε..

www.youtube.com/watch?v=E5A3yKzmS5I

στο μετρό...

κάθε φορά που κοιτάω τα απέναντι βαγόνια..αυτό το τραγούδι πάντα μου έρχεται στο νου...

www.youtube.com/watch?v=GVfa6VP4Xmk

χρονοκαθυστερημένα....αλλά ποτέ δεν ξεχνώ..

πολλά τα βράδια που έκλαιγα με αυτό στο προσκέφαλο..

έχετε δει την πλατεία στο σταθμό στο Μοναστηράκι έτσι?
Δευτέρα..4:53 γράφει το ρολόι..πέρασα ένα τέλειο διήμερο..που???στην Αθήνα!!!

Σάββατο για καφεδάκι στα Εξάρχεια και επιστροφή στο σπίτι να πιούμε κρητικό κρασάκι του μπαμπά και να μιλάμε με αγάπη για την φοιτητική μας ζωή..

Κυριακή στις 21:00 για ένα απλό καφέ στο Θησείο..η ανατροπή ήρθε ήδη από το μετρό..!με συναντήσεις που επιβεβαιώνουν ότι ο κόσμος είναι μικρός..φτάνουμε Θησείο με γέλια..περνάμε μπροστά από το "Αλουστίνες"..κοιταζόμαστε με την Έφη.."μπαίνουμε εδώ?.."

live μουσική με 3 κιθάρες..γνωριμίες αναπάντεχες..κρασάκι γλυκό..

όλα τέλεια...(να που στο λεξιλόγιό μου μπήκε και η λέξη "τέλεια" χωρίς ειρωνία!!)

τα καλύτερα λοιπόν έρχονται...καλή συνέχεια στην εβδομάδα ..

Επίσης...tip της βραδιάς: το γνωστό άσμα "αχ κουνελάκι" με την μελωδία του πορτοκάλογλου "αχ θάλασσά μου σκοτεινή!!!

:)....

η ώρα..5:10

σε αυτά που δεν θα έρθουν..

στους ρόλους που δεν θα αντιστραφούν..
στο χρόνο που δεν θα κυλήσει...
στις σιωπές που δεν θα σπάσουν..
στις ψυχές που δεν θα ησυχάσουν..
στα βράδια που δεν θα τελειώσουν..

στις ευχές που δεν θα ακουστούν..

αφιερώμενο..

στις απουσίες που δεν γίνονται παρουσίες...

not even a tittle..just me..

και έτσι εδώ πάλι...να παίζω κρυφτούλι με τις λέξεις..που μανιωδώς τις κυνηγάω μπας και μπορέσουν να μπουν σε μια σειρά για να πω κι εγώ τι νιώθω απόψε..
το αποψινό βράδυ..μακριά από όλα τα γνωστά μου μέρη..

είναι κακό που ζω μέσα στα παλιά σκουριασμένα και σκονισμένα στιγμιότυπα?

να περιμένω πάλι απόψε να έρθουν οι φίλοι μου τα φαντάσματα για να μην νικήσει η μοναξιά..μπροστά από μια οθόνη..τα μάτια δακρύζουν..ένα χαζοκούτι στο βάθος στο Mute..

το ρολόι στο τρελό χορό του..

η φασαρία του δρόμου δίπλα μου...

όλα τα ξένα να προσπαθούν να γίνουν οικεία..

....

;) ...

Κανείς δεν μπορεί να σας ελέγξει βρίσκοντας τα κουμπιά σας..
Πρώτον, δεν έχετε κουμπιά. και δεύτερον, αν είχατε, θα τα πατούσατε μόνοι σας...

Είναι από ένα βιβλιαράκι"μια θετική σκέψη για κάθε ημέρα.."

that's life..

ένα βήμα παραπάνω..ανεβαίνω το σκαλί μου..κοιτώ όμως πίσω ακόμα..το κεφάλι δεν είναι έτοιμο να στραφεί στο μέλλον..

φεύγω..αυτό ήταν..τελειώνει η ζωή στην Πάτρα..και αρχίζει μία άλλη στην Αθήνα..με πολλά "χωρίς"..

τελευταίο βράδυ στο γλυκό δωματιάκι μου..με πολλές αναμνήσεις..που γλυκαίνουν το στόμα..καμιά πίκρα να θυμάμαι..αν και ξέρω ότι γεύτηκα πολλές εδώ μέσα..με τα κλάματα να μουσκεύουν το μαξιλάρι..υπαρξιακές ατελείωτες συζητήσεις..όλα πολλά..όλα με το "με"..

αυτό το "χωρίς" λοιπόν..αυτό το "χωρίς" παίρνω μαζί μου στην βαλίτσα..

είναι αυτό που όλα τα κυνικά όντα λένε.."έτσι είναι η ζωή.."

:(

?...

ο χρόνος, ο σύντροφός μας..μας ξεγελά καμιά φορά..νιώθουμε ότι θα τον έχουμε για πάντα στο πλευρό μας..να μας σκουντά στον ώμο μετά από κάθε απογοήτευση..μετά από κάθε πίκρα..νομίζουμε ότι θα μας προστατεύει..θα μας βοηθά να ξεπεράσουμε τις λύπες..ίσως και τους ίδιους τους εαυτούς μας..

..ίσως καμιά φορά είναι καλύτερα να τον αφήνουμε να φύγει..να σηκώνεται από την πέτρα που έχει καθίσει δίπλα μας..να αδειάζει τις με σοφία γεμάτες τσέπες του, μπροστά μας..να μας ελευθερώνει..

.. έχει νόημα να τον έχουμε πάντα στο πλευρό μας?..ακόμα και όταν βγάζει το δηλητήριό του..στέκεται με το δρεπάνι του πάνω από τις στιγμές μας και δεν τις παίρνει γρήγορα..τις αφήνει να τις βιώνουμε σαν ατελείωτες σταγόνες χημικού που μας καίει επώδυνα..

και μένοντας με τα σημάδια του..προσπαθούμε να επουλώσουμε τα φαίνεσθαι..γιατί τότε νιώθουμε να μας εγκαταλείπει και η φράση "ο χρόνος θα γιατρέψει τις πληγές" ακούγεται σαν μεταλλαγμένο χιτ της εποχής..

ο καλός μας φίλος ή ο εχθρός..?

....

http://www.youtube.com/watch?v=D58WiNRskdY

απλά το ακούς..κλείνεις μάτια...και ονειροπολείς..

home sweet home..-CRETA..

http://www.youtube.com/watch?v=VMZ4SBYpeZw&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=UYNRxev8f1c&feature=related

Αγαπημένες μελωδίες..που θυμίζουν σπίτι..

όταν όλα χαμογελούν γύρω μας..τότε?..

καλή αρχή..

Υ.Γ. (αυτή η μυρωδιά της βροχής που χρόνια έχει να εισχωρήσει στα σωθικά μου, μου θυμίζει πόσο παιδιάστικα λατρεύω την αφέλειά μου..νομίζω ότι αυτή με έκανε να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου αυτές τις βροχερές μέρες..)

εδώ..

έτσι τα φέρνει περίεργα ο χρόνος..που αδιάκοπα πασχίζει να περάσει από δίπλα μου..
σαν βελόνα νιώθω που ανεξέλεχτα της βάζουν πολύχρωμες κλωστές και πασχίζει να ενώσει τρύπες που χρόνια έχουν ανοιχτεί..και δειλάζω να παραδεχτώ ότι δεν μπορεί να κλείσουν..ηχηρά κενά..χάσματα αγεφύρωτα..

αυτή η πικρία που έχει πια κατακαθίσει στην γλώσσα δεν με ενοχλεί..

εγώ εδώ είμαι..και προσπαθώ ακόμα να βρω το κλειδί μου..δεν βαριέμαι ποτέ να προσπαθώ..λέω στους άλλους ότι έπαψα να ονειρεύομαι, να προσμένω..να εύχομαι..μα ψέμα ηχεί στα αυτιά μου..είμαι η Μανωλία..ανούσια ονειροπόλα..να βρίσκει νόημα σε ανούσιες στιγμές..να στέκεται βουβή και μόνη αλλά ευχάριστα στην παρέα των άλλων..

εγώ εδώ είμαι..έτσι είμαι..η αόρατη παρουσία..δεν με ενοχλεί τίποτα πια..έμαθα..η ζυγαριά μου καλά κρατά τις ισορροπίες..όποτε το θελήσω κι αυτό..

κατ' εντολή..

εμπρός μαρς..

δύσκολο..δύσκολο..μα όχι ακατόρθωτο..

εγώ εδώ είμαι..ευτυχισμένη στην αταξία μου..ερωτευμένη με την σύγχυσή μου..ανάλαφρο αεράκι να χορεύω στον αέρα..να ξεφεύγω από τις χούφτες σας..από τις βαριές ανάσες σας..από τις κλειδαρότρυπές σας..

τρυπώνω κάτω από τα σκεπάσματα..κουρνιάζω στις γωνίτσες τους..μικρό παιδί..δεν το ξεχνάω..δεν το πολεμάω..

the last of Patras..

μετά από μέρες απουσίας..δεν το ανέχομαι η περιέργεια μου να εξηγώ τα ανεξήγητα..να θαυμάζω..να εξυμνώ..να καταριέμαι τον κόσμο γύρω μου..δεν το ανέχομαι να παραμένω στη σιωπή..γίνομαι υπόδουλος του κόσμου που παλεύω να μην μοιάσω..

μια εβδομάδα ζωής ακόμα στη Πάτρα...να δούμε..

το καινούριο παραθυράκι απ' όπου το έσκασα..θα κάνει δουλειά?..:)

poisonous..

δηλητήριο..

ρέει ακατάπαυστα από τις πηγές του κόσμου..και τυχαίνει αφελείς ταξιδιώτες να θέλουν να ξεδιψάσουν από εκεί..

λεκές στις ψυχές τους μένει..

δηλητήριο..ξεραίνει τα δροσερά χρόνια που έρχονται..που περιμέναμε να έρθουν..

σταγόνα την σταγόνα..γέμισε το ποτήρι μου..το ήπια..

το αντίδοτο?..

ένας φίλος στο νοσοκομείο εγχειρισμένος..είναι εκείνες οι μισητές στιγμές που σε κάνουν να συνειδητοποιείς πόσο αγαπάς κάποιον..πόσο τον έχεις ανάγκη..
έχω φίλους που αγαπώ..έχω ανθρώπους που αγαπώ..
γιατί δειλιάζω να τους το δείχνω..?γιατί ξεχνάω να τους το δείχνω..και γιατί τους θυσιάζω στο βωμό της εφήμερης "ευτυχίας" μου?

bad..bad girl..

enough..

βρέχει...και στο δωμάτιο..και έξω..

όλα βρεγμένα..εύκολα να σε βουλιάξουν..

βρέχει..και βρέχει..

www.youtube.com/watch?v=MP5j_Q9CZ3w&feature=related

To think I might not see those eyes
Makes it so hard not to cry
And as we say our long goodbye
I nearly do

on-off

www.youtube.com/watch?v=hoE_uJ3Hlq0

είναι από εκείνα τα βράδια που πραγματικά δεν περίμενες να ζήσεις..

καθαρές εικόνες στο μυαλό..χαμόγελα..όλα να μπαίνουν σε μια τροχιά..διαφορετική!

να συνειδητοποιείς ότι τελικά μερικά πράγματα δεν έγιναν χωρίς ουσία..όλα..μα ΌΛΑ έγιναν για ένα λόγο..για να εξελιχθείς σε καλύτερο άνθρωπο..γενικά να προχωρήσεις..

νιώθω τόσο καλά..πιο ώριμη από ποτέ..έχω έναν διακόπτη που ανακάλυψα σήμερα ότι υπάρχει..βασικά ήξερα ότι τον είχα αλλά σήμερα συνειδητοποίησα ότι το τελευταίο διάστημα τον χρησιμοποιώ πολύ συχνά..είναι λες και το οn του, βοηθάει την ψυχολογία να μην πέσει..απορροφά ό,τι καλό μπορεί να αντλήσω από κάθε κατάσταση που βιώνω(είτε αυτή είναι ευχάριστη είτε δυσάρεστη) και όταν δεν έχω κατι άλλο να αποκομίσω από αυτή..απλά πατάω το off..

έτσι νιώθω την ψυχή πιο ανάλαφρη..σε ετοιμότητα να προχωρήσει..ικανοποιημένη..και εν μέρει ευτυχισμένη..καιρό έχω να το πω..

πέρασε ο καιρός και όση πίκρα γεύτηκα απλά μετατράπηκε στην πιο νόστιμη λιχουδιά που θα μπορούσε να με φιλέψει κάποιος..

ευχαριστώ..

από αύριο..

γελάω ειρωνικά..

απόψε..

παχνιδιάρικοι διασκελισμοί να ξεφύγω από την κατάντια που εσύ με έριξες εκεί..

δεν ξέρω αν φοβάμαι κάτι..βασικά δεν ξερω τι φοβάμαι περισσότερο..τα είδωλά μου ή εμένα..την αλήθεια τους..ή το ψεύτικο ίνδαλμα που μου σερβίρουν..

δεν μπορώ να αποφασίσω απόψε πάλι..το καλύτερο για μένα είναι όλα να μου δοθούν απλόχερα..το λογικό για μένα είναι να προσπαθήσω να τα αποκτήσω..το πιο πιθανό για μένα είναι να μην αγγίξω απολύτως τίποτα..

κολλημένη στον άξονα..να γυρίζω σαν μπαλαρίνα γύρω απο τα ίδια σκηνικά..το παραμύθι χωρίς ευτυχισμένο τέλος..

στο κοινό σημείο με το πέρυσι..να ψάχνω την μη τέμνουσα με το φέτος..

θέλω να προχωρήσω..αλλά αν δεν αφήσω εσένα..δεν μπορώ..

το κουτί γι' αυτό το έχω..μόνο θάβω..δεν δημιουργώ..

a sunday smile..

γενεθλιάκια χθες..

με πολύ πολύ πολύ αγαπημένα πρόσωπα..

κάνω ευχή

ένας χρόνος στην πλάτη ακόμα!όμως...περνώ σε άλλο κεφάλαιο πια..καιρός ήταν νομίζω..

www.youtube.com/watch?v=84yBioZZwf4&feature=related

παίρνω μια βαθιά ανάσα.. φυσώ
ξεχνάω ..ό,τι πέρασε..

και σβήνω ένα ένα τα κεράκια..

χαμογελάκι κρυφό ξανά στην άκρη των χειλιών..

χθες στη δουλειά..
απλά το μάτι μου έπεσε εκεί..
-ευχάριστη- σύμπτωση...

oops!

www.youtube.com/watch?v=MjqUFE329NM

ένα βράδυ..
κι άλλο ένα..
στην πλάτη!γερμένη βέβαια αυτή πια..πόσα να αντέξει άλλωστε..

καιρό είχα να νιώσω έτσι..απερίγραπτο συναίσθημα..

να βλέπεις ότι έχεις πολλές ευκαιρίες να ζήσεις διαφορετικά..να βλέπεις όλα να ξετυλίγονται σαν από φύλλο ζύμης έτοιμο για γέμισμα..όπως αυτά που φτιάχνει η γιαγιά..περίεργος παραληρισμός!στην ζωή μάλλον έτσι πρέπει να τα σκεφτόμαστε..γλυκά του κουταλιού..ευχές σε άστρα..ζαβολιές στα παιχνίδια..

παιδιά δεν είμαστε ακόμα άλλωστε?

αφού λοιπόν γίνεται κάποιος να είναι χαρούμενος και λυπημένος μαζί..σκεπτικός και ελεύθερος..ανυπόμονος και υπομονετικός..

αφού λοιπόν τα μπερδεμένα στην ζωή μου είναι ψωμοτύρι..και το απολαμβάνω..
αφού ο τοίχος μου δεν λέει να πέσει..το κενό στην ψυχή δεν λέει να γεμίσει..

όλα αυτά δεν είναι λόγοι να είμαι ευτυχισμένη?δεν έχω βρει την άκρη του κουβαριού μου..αλλά έχω βρει την άκρη του λαβυρίνθου..

(και ναι..απόψε τα σκάτωσα πάλι..)

let me free...

περπατώ και κοιτώ..
σταματώ και φοβάμαι..
προχωρώ και αναπολώ..
αναζητώ και χάνω..

ένας χρόνος τώρα..ένας χρόνος...


η κλεψύδρα μου γεμάτη από εμένα..και την αναποδογυρίζω για να μην τελειώσει αυτός ο εφιάλτης..και είμαι στο τέλος και στην αρχή πάντα..

νομίζω έφτασε ο καιρός να την αφήσω να αδειάσει...

πάμε παρακάτω λοιπόν..καλή αρχή..

. . . . - - . . stop

εξάρτηση..
εξαρτόμαστε επιφανειακά από όλους..από όλα..stop

.. δέσιμο που μπορεί να γίνει καταστροφικό γιατί σε εμποδίζει να προχωρήσεις παρακάτω..μια λεπτή κλωστή δεμένη σαν θηλιά γύρω από το λαιμό σου, που σε απειλεί ότι το επόμενο βήμα θα είναι λανθασμένο..stop

ο ομφάλιος λώρος μου..ανατροφοδοτούμαι από εξαρτητικές σχέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον αδύναμο χαρακτήρα μου..το δυστυχισμένο καλά κρυμμένο κομμάτι της αυτοβιογραφίας μου..
και ζω..μάλλον συμμετέχω σε λευκές σελίδες προσπαθώντας -στην ουσία αποτυγχάνοντας παταγωδώς- να τις γεμίσω με λίγο χρώμα..κι αν είναι κ το αγαπημένο μου..Ω!ναι..το όνειρό μου στέκει ανεκπλήρωτο κάπου ανάμεσα στο εσείς και το όχι σας..stop

κριτική..
κρινόμαστε από όλους και για όλα..
ο σκληρός δικαστής όμως..ο ίδιος μας ο εαυτός..αυτός είναι που θα ξεστομίσει την ετυμηγορία..stop

ελπίζοντας..η αγάπη θα 'ρθει..stop

στασιμότητα..
κάθομαι πρωταγωνιστώντας στο βουβό κινηματογραφικό ντεπούτο μου..η περιπετειώδης ανίατη βαρεμάρα μου..

κυρίες και κύριοι..
παρακαλώ απολαύστε την..stop

www.youtube.com/watch?v=x2MjjkZL744

listen...

www.youtube.com/watch?v=Xv-uSjjENvw

Αφιερωμένο..σε σκιές..που ψάχνουν τους δικούς τους παλμούς.. για να αναδειχθούν..να πάρουν πνοή..στην ουτοπία τους..για να βρουν το κλειδί του παραδείσου..να νιώσουν ευτυχισμένοι..

Το μυστικό όμως τελικά μπορεί να μην είναι στα συστατικά..

www.youtube.com/watch?v=O5NYfFjjRzU

έκ-πλ(ρ)ηξη.....

ήρθα πάτρα..μετά από 33 ωρες ταξίδι...(νιώθω τόσο τυχερή..)

και βιάζομαι...ήρθε η νέα χρονιά και βιάζομαι,να προλάβω τον δευτεροδείκτη στον τοίχο..τον ήλιο την ανατολή..το φεγγάρι το βράδυ...

και πέφτουν βροχή όλα τα δάκρυα στο πάτωμά μου..όπως πέρυσι..
αλλά βιάζομαι να μην τα αφήσω..να προλάβω πριν γίνει το κακό..

χαχα..(ειρωνία..)το κακό έγινε ήδη..

οι διακοπές μου:...κηδείες..κλάματα..ατυχίες της ζωής..

και πολλές σκέψεις...

όμως οι ευχές μου είναι αλλιώτικες..από άλλο χρώμα στοκαρισμένες..και θα πολεμήσω γι' αυτές..
έψαξα σε συρτάρια..σε παλιές τσάντες..σε τσεπάκια..ένα ολόκληρο βράδυ έψαχνα και έψαχνα τα χνάρια μου..ώσπου κουράστηκα..
καμιά φορά αναρωτιέμαι..μήπως πρέπει να αλλάζουμε πορεία που κ που?..

λοξοδρομώντας λοιπόν..είμαι εδώ πάλι..και πολύ περήφανη..

Νέο έτος..καλώς όρισες..