..

καθισμένη πάλι μετά από καιρό στην θέση που με ξεκούραζε από στιγμές καθημερινής βαρβαρότητας..

επέστρεψα πάλι Πάτρα..για λίγο βέβαια αλλά το λίγο αυτήν την φορά είναι υπεραρκετό..

Πήγα σε ένα σεμινάριο το σαββατοκύριακο για την δομημένη εκπαίδευση παιδιών με διάχυτες αναπτυξιακές διταραχές..
αυτό που κατανόησα βαθύτερα για αυτά τα παιδιά είναι ότι μέσα από τις στερεοτυπίες που έχουν, ζουν την καθημερινότητά τους σε λιγότερο αγχώθη βαθμό..ο φόβος του απρόσμενου..αυτός είναι ο στόχος μας να εξαλείψουμε..

αυτές τις μέρες το σκεφτόμουν έντονα..πόσο εμείς οι "φυσιολογικοί" τους μοιάζουμε..

αντιστεκόμαστε στις αλλαγές που βιώνουμε..ο φόβος του απρόσμενου μας καθιστά αδύναμους..
οι στερεοτυπίες οι δικές μου..από τον τρόπο που σηκώνομαι το πρωί..μέχρι τον τρόπο που βλέπω τον χαοτικό κόσμο γύρω μου..
οι δικές μου στερεοτυπίες λοιπόν, τα αναπαυτικά μου μαξιλαράκια, πόσο με βγάζουν από τον κόπο να προσπαθήσω να βελτιωθώ..όχι να αλλάξω αλλά να μάθω να δέχομαι τα διαφορετικά δεδομένα της ζωής και να προσπαθώ με αισιοδοξία να τα προσαρμόσω στην Μανωλία..
χωρίς πισωγυρίσματα..