snowballs...

Με στολισμένο το δέντρο..σε μια γωνιά να φαίνεται..μπάλες μεγάλες..χρυσές,άσπρες, κόκκινες..

κοιτώ από την κουρτίνα θολά το γέρο χρόνο..αυτόν που έφυγε και μου άφησε πληγές που με πονούν με την αλλαγή του καιρού..

σωστά..πάλι εδώ στην ίδια γωνιά να αποτυπώνω τα...
δεν βρίσκω λέξεις..τις έχω πει όλες..απομεινάρια, μνήμες,κατακάθια, σημάδια..όλα τα έχω γράψει..τα έχω ξαναπεί..όλα..

είναι που πλησιάζει ένας αγχωτικός απολογισμός και με βρίσκει να προσπαθώ..να μην ζω..απλά να προσπαθώ να ζήσω..

αυτός ο ανταγωνισμός με το πέρυσι..να ξεπεράσω τα περσινά ρεκόρ μου..όμως δεν γίνεται αν τα ερεθίσματα που δέχομαι είναι ένα χαζοκούτι και τέσσερις βαρετοί άσπροι τοίχοι..

ξέρω..όλα τα ξέρω..φάση είναι..σε αυτό το μάθημα έχω πάρει δέκα..δυστυχώς ξέρω πως για να ανέβω ένα σκαλοπάτι πρέπει να αφήσω το προηγούμενο..έχω κολλήσει στο ενδιάμεσο..σε μια σχισμή φωτός που νόμισα ότι θα με ελευθερώσει αλλά με κράτησε η σκιά της και με βάρυνε..με έκανε αργό βηματιστή..

πως να φύγουν οι σκιές όταν ο ουρανός είναι θολός..

είμαι μαχητής λέω και χαμογελώ..

ο ήλιος θα ανατείλει προς τα εκεί..ας πηγαίνω σιγά σιγά και εγώ..