salonica..

αφήνει η νύχτα τα πέπλα της και φαίνονται σαν δάκρυα στο πρόσωπο..το κυνηγητό ποτέ δε σταματά..ο χορός πάλι άρχισε και όλα τρέχουν να προλάβουν να γίνουν τα βήματα σωστά..

από Θεσσαλονίκη γράφω..

ποτέ δεν κατάλαβα γιατί όταν πίνουμε ξυπνούν τα θαμμένα..είναι τόσο παράξενα τα συναισθήματα..δεν μιλώ για νοσταλγία απλά..είναι ένας πόνος διαρκείας, που μοιάζει με θεριό όταν το ταίζεις με λίγο αλκοόλ παραπάνω..μοιάζει με δαίμονα που θυμώνει στον εξορκισμό..που δεν δαμάζεται με ύπνο..που δεν ξεχνιέται εύκολα..σαν γρίππη γυρνά αδυνατίζοντας τα λιγοστά υγιή κύτταρά μου..
όμως καμιά φορά το ονομάζω καθαρτικό γιατί βάζει την ψυχή να εξομολογηθεί στην αλήθεια..πόσο δύσκολο είναι..

έχουμε το υποσυνείδητο, το θυσαυροφυλάκιό μας..η τεφροδόχος της δειλίας μας λοπόν..όταν ανοίγει απρόοπτα και οι στάχτες μας σκορπάνε προς πάσα κατέθυνση..εκεί λοιπόν..πως μπορείς να βρεις τις ισορροπίες σου ξανά?..

απόψε οι δυνάμεις μου έμειναν στο pause, δεν με εγκατέλειψαν απλά μετατράπηκαν σε αγαλματάκια ψυχρά αποστασιοποιημένα από τυχόν ψυχικά σύνδρομα..

νιώθω γυμνή..είμαι γυμνή..νιώθω το κρύο να τρυπάει το δέρμα μου..ακουμπώ στα παγωμένα νερά και πρέπει να αναδυθώ..αλήθεια?..πόσο τρομαχτικό είναι να ξέρεις ότι θα αισθανθείς ζωντανή μόνο μετά από ακραίες μονόδρομες στιγμές?..

μμ..ένα βράδυ είναι..αύριο..θα ζεσταθεί η καρδιά..