here again..

κόκκινο θολό φεγγάρι...

έντονα συναισθήματα με βρίσκουν κι αυτό το βράδυ..είναι τα χέρια που κάτι θέλουν να πουν..γιατί το στόμα πάντα κρατάει αυτήν την σιωπή..

αυτό το κόκκινο στην ψυχή..που θες να σε καθοδηγήσει..να σε οδηγήσει στο τέλος μια εποχής..ενός κεφαλαίου..

αυτή η θολότητα στο βλέμμα με θλίβει..θολότητα παντού..όχι μόνο σε μένα..δεν βλέπουμε πια εμείς οι άνθρωποι..δεν βλέπουμε..τυφλοί και μόνοι, κατ' επιλογή όμως..έχουμε τόσα απορρίματα μέσα μας που η συνείδηση δεν είναι πλέον καθαρή..κρατάμε και κρατάμε όλες τις άχρηστες πληροφορίες αφήνοντας τα απλά να μας προσπεράσουν αδιάφορα..

τα όνειρα?οι αθώες οι στιγμές?..με αυτές μεγαλώσαμε..κι όμως, αυτά μας εγκαταλείπουν πρώτα..

κ φτάνοντας κάπου εδώ στο τέλος..χωρίς φεγγάρια για συντροφιά..χάθηκαν κι αυτά ανάμεσα στις μεγαλοπρεπείς πολυκατοικίες..νέφη παντού που μαυρίζουν την ομορφιά του καλοκαιριού..

το καλοκαίρι ήρθε..σε άλλη πόλη με βρίσκει..όμως ήρθε..

το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να γεμίσω πάλι τις γωνιές μου με χαρτάκια..ραβασάκια..