hopscotch

περνάνε και φεύγουν οι μέρες..

έτσι πέρασαν και οι 6 μήνες..
το τέλος μια εποχής- αν μπορεί να χαρακτηριστεί εποχή κάτι σχετικά βραχυπρόθεσμο-

πρέπει να κάνω απολογισμό σκέφτομαι όλη μέρα..εγώ δεν ήθελα..με ανάγκασαν..

να βάλω κάτω τα υπέρ και τα κατά κι ας ξέρω πως η μάχη είναι άνιση..αλήθεια?..πόσες τέτοιες μάχες πρέπει να δώσω ακόμα?..

είναι ο πόλεμος που γίνεται μέσα σου για να διαπιστώσεις ένα κομμάτι του είναι σου..το πιο σημαντικό μέχρι στιγμής τουλάχιστον..

έτσι κι εγώ..πολέμησα τους δαίμονές μου..σκέψεις που θέλουν να σε ξεγελάσουν και να σε βάλουν στην αφετηρία ενώ εσύ έχεις κάνει τα δύο τρίτα του ταξιδιού σου..πολέμησα ανθρώπους που συνεχώς αντανακλόταν στα μάτια τους η αποτυχία όταν με έβλεπαν..πολέμησα...ξανά και ξανά..

και μέσα σε όλα κλήθηκα για ακόμα μια φορά να βρω δύναμη για να σκεφτώ..να αποβάλλω..να επεξεργαστώ..να ελπίσω..να αναστηθώ..

πλάκα δεν έχει όταν από το μηδέν προσπαθείς να φτιάξεις το άπειρο?πόση πίστη πρέπει να έχεις φυλαγμένη για τα όνειρά σου?πόση πίστη πρέπει να έχεις για αυτά που θες να κατακτήσεις?

παίζω κουτσό τόσα χρόνια..ασταθή βήματα γύρω από ένα στόχο που ξεφτίζει με τον καιρό..κ λέω ακόμα δεν είναι η ώρα να κατεβάσω κ το άλλο πόδι..

μα πότε επιτέλους θα είναι?...

χμ..

τέλος κ η Αθήνα έτσι όπως την έζησα..πάλι Πάτρα έχει το παιχνίδι..