η αυλαία να πέσει..

www.youtube.com/watch?v=8BGwEulYs8c&feature=related

έρχεται σε κάθε ξημέρωμα..η επόμενη μέρα..μια περιπέτεια σε καινούριο πανό να σχεδιαστεί..με ήρωες που ξυπνούν ανύποπτοι για το σενάριο που πρέπει να παίξουν..

μια μέρα όμοια με την προηγούμενη..ποιος μπορεί να μου το αρνηθεί..?

χμ..γυμνές οι πατούσες μου..τα αγκάθια που πατώ συνειδητά με πονούν..αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ..ειναι λες και έχω ένα μονοπάτι μπροστά μου..έχω τα αυτιά κ τα μάτια μου ανοιχτά για να γευτώ την καινούρια εμπειρία..κ προτιμώ να πατώ μόνο στα δύσκολα..να βιώνω μόνο πόνο..για να νιώθω ζωντανή..δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά..

όλες οι λεπτομέρειες που περνούν από δίπλα μου..κλείνω για λίγο τις αισθήσεις μου και τις προσπερνώ..

δεν ξέρω αν ψάχνω κάτι συγκεκριμένο στη ζωή μου..το μυαλό, μου παίζει παράξενα παιχνίδια..την μια μου λέει ότι βρήκα λύση στην αιώνια αναζήτηση..την άλλη παίζει κρυφτούλι..και ψάχνω κάποιον να πει "φτου ξελευτερία" για να αρχίσω πάλι από την αρχή..

έρχεται μετά το ξημέρωμα η επόμενη νύχτα..που κι αυτή μπορεί να είναι γλυκιά..όμως και ατέλειωτη..να μου κρατάει συντροφιά μέχρι το πρώτο πρωινό φως..χωρίς να ξέρω το γιατί..να παίζουμε αγωνία στα χαρτιά..να με αφήνει να την νικάω..να χάνω εξευτελιστικά..

είναι μέρες που πραγματικά δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν..ξεκινούν με χαμόγελο..καταλήγουν με δάκρυα..και άλλοτε πάλι..ξεκινούν με δάκρυα και καταλήγουν να με βρίσκουν ευτυχισμένη να ονειρεύομαι..

είναι μέρες που αναρωτιέμαι πως είναι να μην σκέφτεσαι τίποτα..

σε αυτό το παραλήρημα μερικές φορές βρίσκω καταφύγιο γιατί ξέρω που είναι τα όρια και η μορφή της Μανωλίας...άλλες πάλι θα προτιμούσα να κινούμαι σε ασφαλή εδάφη..απλά να ακολουθώ το πλήθος στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό..

τα σημεία τα τρωτά..αυτά θα ήθελα να αφαιρέσω..