among pictures..

και κάπου εδώ..ανάμεσα στους ξεφτισμένους δερμάτινους καναπέδες σκέφτομαι ότι έμειναν μόλις 2 μέρες πριν το τέλος του χρόνου..

η αλήθεια είναι ότι δεν έγινε τίποτα από αυτά που είχα σχεδιάσει...δεν με ενοχλεί..νομίζω έχω συνηθίσει σε αυτήν την αβεβαιότητα του χρόνου..και του κόσμου..

η ταξιδιάρα μου ψυχή δεν θέλω να πάψει να ονειρεύεται..

www.youtube.com/watch?v=-OiobWk2_C4

πάει καιρός που αναζητούσα ως κατάλυμά μου την τέχνη..αυτό δεν πρέπει να το αφήσω να ξανασυμβεί..

Ζεστά Χριστούγεννα...

Μπήκα με την τεράστια μοβ βαλίτσα μου στο σπίτι..ξαφνικά όλες οι αισθήσεις μου ενεργοποιήθηκαν και σαν κεραίες έστειλαν σήμα σε όλο το σπίτι για να βρουν τι έχει αλλάξει και τι έχει μείνει ίδιο..

το ίδιο άρωμα της μούχλας στους παλιούς τοίχους και η ίδια αίσθηση της υγρασίας που τρυπάει τα κόκκαλα..

το φως της σκάλας αμυδρά φεγγίζει τα στριφογυριστά σιδερένια σκαλοπάτια..παλιά έπαιζα συνέχεια στην σκάλα..άλλοτε έκανα την καπετάνισσα και άλλοτε έτρεχα να ξεφύγω από τα φαντάσματα που με κυνηγούσαν...

η παγωνιά σε όλο το πάνω σπίτι έγινε γρήγορα αισθητή..άρχισα να τρέμω και σχεδόν αμέσως έβαλα τις χοντρές φόρμες με τις κάλτσες για να τρέξω στο κρεβάτι που είχε στρώσει η μαμά με τις ζεστές φλις κουβέρτες για να ξεγελάσει το κρύο..φυσικά δεν έκαναν τίποτα και όλο το βράδυ στριφογυρνούσα μπας και ζεσταθεί το καταπονεμένο κορμί μου..

το πρωί ξύπνησα και σαν παιδί πέντε χρονών έτρεξα να κοιμηθώ στο κρεβάτι των γονιών μου..τίποτα και εκεί..κρύωνα πολύ..μετά από λίγο σηκώθηκα και άνοιξα την πόρτα του μπαλκονιού..με θολά τα μάτια ακόμα από τον ύπνο, δειλά δειλά κατάφερα να τα κρατήσω ανοιχτά..απέναντι τα λευκά όρη..πίσω μου μια ξερή αμυγδαλιά..

και ψηλά..ο ζεστός ήλιος άπλωσε τις ακτίνες του σε όλα τα κύτταρά μου και τότε ναι..ζεστάθηκα...

remember and rewrite...

www.youtube.com/watch?v=I3dyahoijyQ

"Από παιδί θυμάμαι να παλεύω να κατακτήσω τον κόσμο γύρω μου..Μεγαλώνοντας φοβάμαι ότι χάθηκα σαν απροστάτευτο ανθρωπάκι μπροστά στο θεριό του χρόνου..

Μου ανήκουν οι στιγμές και ο κόσμος όλος..αυτό ήθελα πάντα να φωνάζω..αυτές ήταν οι πρώτες μου κουβέντες σαν μαθητούδι πάνω στους βράχους του χωριού μου..με σκισμένα γόνατα και άνω- κάτω τα μαλλιά, είχα τα χέρια ανοιχτά για να χωρέσει λέει όλος ο αέρας..δικός μου, φώναζα..

Όταν πια ενηλικιώθηκα και πήρα το δίπλωμα οδήγησης είπα μέσα μου: τώρα μπορώ επισήμως να οδηγήσω την αφεντιά μου εκεί που τόσα χρόνια επιθυμώ..μα φτάνοντας στους προορισμούς μου, κοιτώντας πίσω έβρισκα σε πρώτη γραμμή σκιές και τους φόβους..δικά μου είναι ψιθύριζα..

Σπουδάζοντας  μου έλεγαν: γεννήθηκες και η ζωή σου ανήκει..και επειδή μόνο μια ζωή σου δόθηκε πρέπει να την ζήσεις όσο πιο αξιοπρεπώς μπορείς τηρώντας κανόνες και μένοντας σε καλούπια..μα κανένας δεν μου εξήγησε πώς θα την ζήσω όσο πιο ελεύθερα μπορώ..και είχα κρυμμένα τα φτερά κάτω από τα σκεπάσματα και πριν πέσω για ύπνο έκανα ταξίδια μακρινά.. μα το πρωί απομεινάρια και σπασμένα κόκαλα έβρισκα..δικά μου είναι έλεγα ντροπιασμένα..

Γνώρισα πολλούς σοφούς.. μου είπαν ότι θα βρω ένα ταίρι και θα νιώσω ολοκληρωμένο ον..δικιά σου είναι η ζωή πρέπει να επιλέξεις αυτό με τα περισσότερα προσόντα..λεφτά, ομορφιά και υψηλό κοινωνικό στάτους....Δεν γεννήθηκα γι’ αυτό φώναζα εγώ..δεν  γεννήθηκα για να δώσω τα κομμάτια μου σε τρίτους..μα ο κάθε χρόνος έφευγε με χούφτες ρομαντικές αναπολήσεις..με φεγγαράκια και ηλιοβασιλέματα δοξασμένα..και έμενα με αλυσίδες στα πληγιασμένα μου πόδια ενωμένες με τις απογοητεύσεις..δικές μου είναι έλεγα πονεμένα..

Μου είπαν ότι όταν βρω δουλειά θα νιώσω πετυχημένη.. αμέτρητες ώρες απασχολούσα το μυαλό με αριθμούς και ικανοποιούμουν με ψεύτικα χαμόγελα από κουστουμαρισμένους κυρίους με γραβάτες και κυρίες με γόβες και κόκκινα νύχια..έτσι με έβρισκαν οι εποχές να ξεχνάω το χρώμα που έχει ο ήλιος..πώς μυρίζουν οι μαργαρίτες.. πώς ακούγεται η βροχή πάνω στους σωλήνες... έμαθα να ζω με ψίχουλα, να πίνω νερό από τις λακκούβες και να κοιμάμαι κάτω από τις εφημερίδες..κι αν έβρισκα ηλιαχτίδες, έπαιζα μαζί τους σαν μωρό και τις αγκάλιαζα μονολογώντας δικές μου είστε..

Ακολούθησαν πολλές μέρες και νύχτες να ονειρεύομαι ότι η ζωή μου ανήκει ..και ήρθε η στιγμή που η αλήθεια με χάιδεψε προκλητικά στο λαιμό.. γεννιόμαστε όλοι άβουλα ρομποτάκια..πεταγόμαστε από τα σωθικά της μάνας μας που μας θηλάζει  φούμαρα για ζωή με κάτοχο και σκοπό..

αποδέχτηκα όμως στοργικά ένα και μοναδικό πράγμα που μου άνηκε..το τέλος μου..και το έδωσα χαμογελώντας και τραγουδώντας δικό μου είσαι.."

αφιερωμένο σε όλα αυτά που ήμουν πριν καιρό...

9//03/2012 2:13 πμ

Once upon a time in childhood..

Καλό μήνα...

μου φαίνεται πάει καιρός που μπήκα στο κόπο να σκεφτώ..πάει καιρός που μπήκα στο κόπο να κοιταχτώ στο καθρέπτη και να αναζητήσω την ανθρώπινη πλευρά μου..

αυτό λέγεται ωρίμανση; αυτό συμβαίνει όταν μεγαλώνουμε;ξεχνάμε επιλεκτικά;

και νιώθω σαν παιδί ότι το παιχνίδι με το χρόνο δεν σταματά..μπαίνω στο δωμάτιό μου και παρακαλάω το ρολόι να σταματήσει.. να μην βιάζεται να τραγουδά το σκοπό του..

έχω αντοχές..αυτό το έχω καταλάβει τους τελευταίους μήνες..μπήκα στο χορό της μονότονης συναισθηματικά ζωής..δεν με πειράζει λέω γιατί ακόμα κ τότε χορεύω..

γελάω με μας..μας έχουν κάνει να λέμε ας έχω μια δουλίτσα και όλα τα άλλα είναι περιττά.

για μένα που είμαι παιδί τίποτα δεν είναι περιττό..θέλω να πηδάω στα πλακάκια του πεζοδρομίου..θέλω να στέκομαι στην βροχή..να τραγουδάω στο δρόμο..να χασκογελάω όταν θυμάμαι..

είμαι ακόμα παιδί..μπορείτε να μου το αρνηθείτε;;

τα μάτια μου άλλα δηλώνουν όταν το διαβολικό μου στόμα ανοίγει..

είμαι παιδί ακόμα με την αιώνια εφηβεία μου..

είμαι παιδί..

παίζουμε;

www.youtube.com/watch?v=EZHhGwqbmTM

BBFE

είναι κυριακή σκέφτομαι...

μου λείπουν πολύ οι φίλοι μου...η αθήνα φαντάζει ένα χωριουδάκι στην άκρη του κόσμου μακριά τους...

www.youtube.com/watch?v=t45yPGjWxhk

αφιερωμένο σε έναν έναν ξεχωριστά σε κάθε γωνιά του πλανήτη...

Σας αγαπώ και θέλω να βρεθούμε όλοι μαζί πάλι...

follow the rhythm..

δημιουργία νέας ανάρτησης πάτησα...

δημιουργία...δημιουργία..

τι σημαίνει αυτό προσπαθώ να θυμηθώ..γελάω βέβαια..

θα γίνει κ αυτό..υπόσχομαι πριν φύγω για Κρήτη να φτιάξω το δωμάτιό μου έτσι όπως το έχω φανταστεί..και τότε ναι..θα είναι και χώρος δημιουργίας..

if you come to love me

You would stay forever

Inside my heart

Inside my dreams

And time will fade

In time we'll love

http://www.youtube.com/watch?v=R7aQzllfTDw

Καλή μου νύχτα και καλό σας ξημέρωμα...

open...

και ξαφνικά...σε κείνο το γ@μημένο δευτερόλεπτο..εκεί αλλάζουν όλα...

την ψυχή θα πρέπει να την έχω πάντα ανοιχτή...

www.youtube.com/watch?v=KBvOIc2NyMA

secants and circles

http://www.youtube.com/watch?v=QJROBKU7bzo

βρέθηκα χθες σε έναν άγνωστο χώρο..με δυνατή μουσική , ποτά, καπνό και ανθρώπους..

κοίταζα προσεχτικά έναν έναν και σκεφτόμουν..εμένα σε σχέση με αυτούς..τον καθένα σε σχέση με τον άλλο..

είμαστε ξέχωρα πραγματάκια πάνω στον πλανήτη που από όντα πρέπει να γίνουμε συμβι- όντα..

δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια..

και ο καθένας μας αποτελεί έναν προσωπικό σκοπό..ζούμε μοναχικά κατά βάση  αλλά μπορώ να πω ότι η επαγγελματική, συναισθηματική, οικογενειακή και κοινωνική "ανάγκη", μας προτρέπει να μετατραπούμε σε όντα που ζουν ομαδικά..

..έτσι νομίζω φτιάχνουμε κύκλους με τους άλλους και μπορούμε να συμ- βιώσουμε μαζί τους μόνο όταν κάποιοι σκοποί μας τέμνονται με αυτούς των γύρω μας..

και να..κάπως έτσι ένιωσα χθες..να προσπαθώ να βρω τις τέμνουσες με τους Άλλους 

αλλά την ίδια στιγμή οι εσωτερικές μου δυνάμεις να τείνουν προς την έξοδο γιατί αυτές οι τέμνουσες στην ουσία..δεν υπήρχαν..

sss...

είναι βραδιές που τίποτα δεν υπάρχει στο δωμάτιο..έχω τέσσερις τοίχους να με κοιτούν επίμονα, την σιωπή να μου τραγουδάει και τα τετραγωνικά μέτρα να μετατρέπονται σε  χιλιάδες μίλια..

το μυαλό ταξιδεύει χωρίς να το θέλει..το σώμα παραμένει εδώ χωρίς να το θέλει..και η καρδιά δεν χτυπάει καν..

www.youtube.com/watch?v=vBWCphAu8ik

promises..

Διάβασα την περσινή μου ανάρτηση..χαμογελάω..δεν έχουν αλλάξει κ πολλά..

manoliasf.blogspot.gr/2011/10/warm-welcome.html

χαμογελάω γιατί γλίτωσα από τον κόπο να διατυπώσω πάλι τα ίδια με διαφορετικές λέξεις..

έχω δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου ότι αυτή η χρονιά θα τελειώσει όμορφα..ό,τι κι αν σημαίνει αυτό..

κ σκοπεύω να κάνω τα πάντα για να την τηρήσω..

...

πηγαίνοντας στην δουλειά αναρωτιόμουν γιατί γράφω ξανά έτσι τον τελευταίο καιρό..μάλλον θα νιώθω σκατά είπα..όμως ακούγοντας αυτό το κομμάτι.. απλά μου ήρθε..

www.youtube.com/watch?v=F-0W04AWxiE

η πηγή μου είναι η ανυπαρξία συναισθημάτων...

όσο θα περνάνε οι μέρες γρήγορα, όπως γυρνάω τις σελίδες στο ημερολόγιό μου, τόσο θα απομακρύνομαι από την πραγματικότητά μου..και θα οδηγούμαι στην κοινή θνητή ζωή της Αθήνας..

αυτός είναι ουσιαστικά ο φόβος μου..ο εσωτερικός εφιάλτης..που ξεκινάει σαν μικρό σπυράκι και μετατρέπεται σε ιλαρά..και κάθε χρόνο τον Σεπτέμβρη αυτό σκέφτομαι..γιατί τα πάντα μηδενίζονται και εγώ ξεκινάω από το τίποτα και πολεμάω να χτίσω το άπειρο..χωρίς τίποτα στέρεο να με προστατεύει..

εγώ όμως είμαι tabula rasa..θέλω να νιώσω...

εαυτέ...

www.youtube.com/watch?v=nEaKFUSRBS4&feature=related

έχω ένα κουτάκι μέσα μου..είχα πετάξει το κλειδάκι..ξάφνου σήμερα..ενώ συγύριζα το δωματιάκι μου το βρήκα ανάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο ράφι της βιβλιοθήκης..δεν ήθελα να το πιάσω γιατί όντας περίεργη ήξερα ότι δεν θα άντεχα και θα άνοιγα πάλι το κουτί της Πανδώρας..

παρόλα αυτά όμως βρέθηκε στα χέρια μου και άγγιξα βαθιές και ίσως ανοιχτές πληγές..

μα έτσι είναι..όταν ατσούμπαλα τα χώνω σε ντουλάπες, ράφια και κουτιά..

αυτά ντε..τα απομεινάρια της ύπαρξής μου..

πολεμάω..αλήθεια πολεμάω τους δαίμονες..αλλά όταν ένας άνθρωπος νιώθει μόνος δεν μπορεί να κάνει και πολλά...

laugh at me..

www.youtube.com/watch?v=R2MZ7umJO40&feature=fvwrel

κοροϊδεύω τον εαυτό μου..

φαντάζομαι λέει ότι είμαι σύννεφο και ταξιδεύω στους ουρανούς..άλλοτε νερό από κρυμμένες πηγές..άλλοτε χελιδόνι που αναζητά τον ήλιο..άλλοτε πούπουλο που μπαίνει κρυφά στα σπίτια..

άλλοτε γίνομαι το κουλουριασμένο παιδί που δεν ακούει τίποτα..

άλλοτε σκύβω το κεφάλι για να μην δω και άλλοτε το έχω τόσο ψηλά, ίσα να μπορώ να πάρω μια ανάσα..

κοροϊδεύω τον εαυτό μου..

αναρωτιέμαι..πότε επιτέλους θα αποφασίσω τι είμαι..

όχι σήμερα πάντως...

just for today...

www.youtube.com/watch?v=Mc09h0FRMGc

Ηθοποιός σημαίνει φως.
Είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ μικρός.

Μίλησε, κλαις;
Όχι δε λες.
Μήπως πεινάς;
Και τι να φας!
Όλο γυρνάς,πες μου πού πας;

Σ' αναζητώ στο χώρο αυτό,
γιατί είμ' εγώ πολύ μικρός
και θλιβερός ηθοποιός.
Θα παίξεις μια, θα παίξω δυο.
Θα κλάψεις μια, θα κλάψω δυο.

Σαν καλαμιά θα σ'αρνηθώ,
θα σκεπαστώ, θα τυλιχτώ
μ' άσπρο πανί κι ένα πουλί,
άσπρο πουλί που θα καλεί τ' άλλο πουλί,
το μαύρο πουλί.

Παρηγοριά στη λυγαριά, υπομονή!
Αχ πώς πονεί!
Κι ύστερα λες για δυο τρελές
που μ' αγαπούν γιατί σιωπούν,
γιατί σιωπούν......

Έλα στο φως, παίζω θα δεις.
Είμαι σοφός μην απορείς,
έλα στο φως, παίζω θα δεις.

Ηθοποιός, ό,τι κι αν πεις
είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ βαθύς.

Ηθοποιός, είτε μωρός, είτε σοφός
είμαι κι εγώ, καθώς κι εσύ είσαι παιδί,
που καρτερεί κάτι να δει.
Πιες το κρασί, στάλα χρυσή
απ' τη ψυχή, ως την ψυχή.

ηθοποιός..μόνο για απόψε..αυτό δηλώνω ότι είμαι..

autumn..

Βρέθηκα στη μέση του δρόμου, με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια κλειστά να παρακαλάω τις σταγόνες να με αγγίξουν..

με βρήκε το φθινόπωρο ευτυχισμένη ...

τι άλλο να ζητήσω?

www.youtube.com/watch?v=djhD40912m8&feature=related

ένα χορό ίσως..

after...

μετά από δυο παράξενες εβδομάδες..μετά από μια παράξενη βραδιά..μετά από ένα παράξενο πρωινό..

μετά...

μετά τι κάνω?

έχω υποσχεθεί πολλά..μα στο μετά δεν ξέρω τι να κάνω..στο μετά δεν ξέρω τι θα αντέξω..δεν ξέρω τι θα νιώσω..

και ζω ξανά στη ρόδα μου..κολλημένη στο χτες..αφοσιωμένη στο σήμερα και ονειροβατώντας στο αύριο..

www.youtube.com/watch?v=ltJ603e-BCE&feature=related

sleepless slope..

www.youtube.com/watch?v=zAxpMt8Qa00

καλώς ήρθες "χειμωνιάτικη" αϋπνία..

δεν ξέρω αν πιέζω τα μάτια να μην κλείσουν..δεν ξέρω αν πιέζω το μυαλό να σκέφτεται και να μην ηρεμεί..

ένα βράδυ ακόμα το αποψινό..στα τόσα αριθμημένα  "δεν ξέρω" βράδια μου..

και περιμένω τόσα πράγματα σιωπηλά..και βλέπω τόσα πράγματα στα κρυφά..και επιθυμώ τόσα πράγματα στα όνειρα..

πότε θα έρθει σκέφτομαι?η ελευθερία αργεί ακόμα?

με θέα την Ακρόπολη απόψε..δροσερό αεράκι να περνάει με το έτσι θέλω μέσα στην μπλούζα μου..και ένιωθα ζωντανή..

γελάω τώρα..κοιτάω γύρω μου το δωμάτιο..ένα χρόνο χωμένη εδώ μέσα και είναι ακόμα ακατάστατο..δεν έχω βάλει τίποτα μόνιμο, λες και αύριο θα φύγω και σκέφτομαι "τζάμπα κόπος"..

αυτό να μπορούσα να γίνω..ένας ταξιδευτής..να χώνομαι σε πολιτείες, δάση και ποτάμια..να γίνομαι ένα με την πλάση..να μην έχω αρχή, μέση και τέλος..να αφήνομαι στην στιγμή της αιωνιότητας..

anything left?

έχω μια καρδιά που άλλοτε αίμα κυλούσε..σήμερα κυλά τσιμεντένια μοναξιά..

και πολεμώ να ζεσταθεί αλλά το μυαλό το απαγορεύει διότι οι φιλοδοξίες πια έχουν πάρει τις θέσεις των ονείρων..

έχω χρόνο σκέφτομαι αλλά κοιτάω στον καθρέπτη τα σημάδια που εκδικητικά έχει αφήσει πάνω μου..

ξανά κοιτάω γύρω μου..και αναρωτιέμαι.. όλα δείχνουν πόσο άβολα έχω χωθεί σε μια ζωή που με νύχια και με δόντια πασχίζω να την ονομάσω συμβατή..

ποια είμαι και τι θέλω για μένα? τι πραγματικά θέλω από εμένα και από το τώρα? αυτό φοβάμαι να με ρωτήσω..

η απάντηση δεν είναι κρυμμένη έτσι όπως θα μπορούσα να δικαιολογηθώ..είναι πάντα δίπλα μου και δεν με αποχωρίζεται ποτέ..από την στιγμή που θα ανοίξω τα μάτια μου και μέχρι να τα κλείσω περπατάμε χέρι χέρι..

και είναι δύσκολο να έχεις δυο ζωές γιατί η ενέργειά σου μοιράζεται και οι αντοχές σου λιγοστεύουν..δεν ξέρω αν το λέω πάλι για να δικαιολογηθώ..

τι έχει απομείνει μέσα μου?αυτό δεν ξέρω να απαντήσω..και φοβάμαι ότι σε μια τέτοια πρόκληση θα παραδινόμουν..

Φιλοζωϊκό Σωματείο Παλαιού Φαλήρου..

Διέγραψαν την παλιά μας Σελίδα..Το Διοικητικό αποφάσισε ότι οι προσωπικές αντιπαραθέσεις είναι πιο σημαντικές από την ευζωία των αδέσποτων..Χάθηκαν σημαντικά δεδομένα αλλά δεν πτοείται το ηθικό μας!! Η καινούρια μας σελίδα είναι 

Φιλοζωική Δράση Εθελοντών Παλαιού Φαλήρου

Δεν αντιπροσωπεύει το Σωματείο του Π.Φαλήρου. Είμαστε ανεξάρτητοι φιλόζωοι και μερικά μέλη του Σωματείου!

Το παρακάτω κείμενο το είχα γράψει πριν ένα χρόνο:

Ξέρω ότι είναι πολύ περίεργο από πλευράς μου να μην γράψω πάλι για το εγώ μου και για τα υπαρξιακά μου κολλήματα...

Ανέκαθεν με θυμάμαι να αγαπώ την φύση..και τα αγαθά της..μέσα σε αυτήν την αναζήτηση του εαυτού μου αποφάσισα να συμμετέχω σε ένα φιλοζωϊκό σύλλογο στο Παλαιό Φάληρο και έτσι αποφάσισα να τους φτιάξω μια σελίδα στο Facebook, όχι ότι ξέρω πολύ καλά να την διαχειρίζομαι αλλά τουλάχιστον έκανα μια αρχή

και ελπίζω να γίνει αφορμή για να βρουν οι φιλοξενούμενοι του χώρου ένα ζεστό σπίτι γιατί το αξίζουν..

Πήγα η ίδια σε αυτόν τον σύλλογο και τα είδα..37 πανέμορφα σκυλιά..άλλα φοβισμένα από την κακοποίηση που έχουν δεχτεί..άλλα πολύ φιλικά..παιχνιδιάρικα..αλητάκια..πιστά..κουτάβια και "ηλικιωμένα"..

και όλα περιμένουν ένα σπίτι..

παρακαλώ στειρίξτε αυτήν την προσπάθεια τους..με ένα κλικ..ευχαριστώ πολύ..

Φιλοζωϊκό Σωματείο Παλαιού Φαλήρου..

--------><--------

www.youtube.com/watch?v=0UKNYb94Kqo&feature=related


πετάω και περπατάω..φυσάει νηνεμία..αγαπάω μισητά..απουσιάζω με την παρουσία μου..
κλείνω μάτια για να δω..αγκαλιάζω απομακρυσμένα..

collapse

το μυαλό ταξιδεύει..το σώμα παραμένει..η καρδιά χαμογελάει..η ψυχή ονειροβατεί..τα χέρια χορεύουν..το στόμα ανοίγει..τα πόδια παραλύουν..

και εγώ; κάπου χωμένη ανάμεσα στο πέρυσι, το φέτος και του χρόνου..ανάμεσα σε σένα, σε μένα και στο μαζί..

και όλα κινούνται γύρω μου..μπαλαρίνα που κρέμεται από ένα σκοινί και μετατρέπεται σε ακροβάτισσα που φοβάται τα ύψη..

όλα μυρίζουν καμμένη σάρκα και λιγοστεύουν τον καθαρό αέρα..

μα πώς μπορεί ο αέρας να είναι τόσο δηλητηριασμένος;

μα πώς μπορεί η γη να είναι τόσο άβατη;

μα πώς μπορεί ο ουρανός να είναι τόσο σταθερός;

www.youtube.com/watch?v=SRLxzrdeZTA

nice life..

Μπήκε ο Ιούλιος χθες και ξαφνικά βρέθηκα να λέω ότι είναι 20..τελειώνω την δουλειά στις 23 και φεύγω για καλοκαίρι..ήταν τόσο όμορφες αυτές οι 18 μέρες..έχω τόση ενέργεια μέσα μου που αυτό το καλοκαίρι θέλω να είναι γεμάτο..έρχεται σε λίγο ο Σεπτέμβρης και ας αργεί αριθμητικά..

θέλω να συνεχίσω να γράφω, να παίζω, να ζωγραφίζω, να ονειρεύομαι, να προσπαθώ, να γελώ, να νιώθω, να συμμετέχω, να δουλεύω..θέλω να συνεχίσω να ζω..δημιουργικά..γιατί τότε μόνο νιώθω ευτυχισμένη..

μόνο έτσι πρέπει να ζει και να νιώθει κάποιος..

an endless fairytale

ποιο είναι το παραμύθι μου;δεν θέλω να έχω έναν πρίγκιπα και ένα δράκο..δεν θέλω η βασιλοπούλα να είναι δεσποσύνη σε κίνδυνο..

που είναι το παραμύθι μου;έχω χρόνια τώρα που προσπαθώ να το τελειώσω αλλά εμφανίζεται ο κίνδυνος και ανατρέπει την ροή της ιστορίας.. θέλω να το τελειώσω;; σκέφτομαι..

που είναι το παραμύθι; το μια φορά και ένα καιρό γίνεται κάθε στιγμή όπως πάντοτε..

για κάθε ηρωίδα που έκρυβα μέσα μου..

Ήταν καλοκαίρι 1998..Στην βιβλιοθήκη της αδερφής μου στην Αθήνα..Πιάνω ένα βιβλίο.."Ο θησαυρός της Βαγίας"..το διαβάζω μονορούφι..ακολουθεί "Τα στενά παπούτσια"..Αμέσως μετά "Όταν ο Ήλιος..."..Κατεβαίνω Κρήτη..Ανοίγουν τα σχολεία..Στην Δανειστική Βιβλιοθήκη του σχολείου μας διαβάζω "Το Ψέμα".."Τα Χέγια".."Το παραράδιασμα".."Κόκκινη κλωστή δεμένη…".."Τα γενέθλια"..

..έχουν περάσει 14 χρόνια..τα έχω μέσα στην καρδιά μου....με πήγαν ένα βήμα παραπέρα στην πιο τρυφερή μου ηλικία..βοήθησαν τον ερασιτέχνη αδέξιο συγγραφέα που απατώμαι ότι είμαι..ταξίδεψα, έκλαψα, έμαθα, δικαιώθηκα..

αυτό δεν είναι ο σκοπός ενός βιβλίου;

καλό ταξίδι...

Ζωρζ Σαρή, «Ο καθένας γράφει όχι για να σώσει τους άλλους, αλλά τελικά για να σωθεί ο ίδιος», εφ. Μεσημβρινή, 16 Σεπτεμβρίου 1980

trick yourself..

ξεγελάω τον εαυτό μου, λέω πικραμένα..

πολλά λείπουν πάλι και το δύσκολο είναι να ζεις με τις απουσίες τους..

μια φράση ξεστομίζω χρόνια τώρα αλλά πια έχει χάσει την ουσία της..

η ανακάλυψη μιας άλλης ζωής είναι σκοπός που βλέπω ότι αργεί..και φοβάμαι ότι ό,τι καθυστερεί χάνει και την ομορφιά της προσμονής..μετατρέπεται σε ποτέ και το ποτέ πονάει..

δεν θέλω να πολεμάω..δεν θέλω να προσπαθώ..θέλω να ηρεμήσω και να απολαύσω..

δυστυχώς αυτή η συμβατή ζωή δεν μου ταιριάζει γιατί το εδώ με έχει στοιχειώσει και με κρατάει πίσω..ενώ το άρρωστο μυαλό μου είναι πολύ μπροστά..πώς λοιπόν να συμβαδίσω με την πραγματικότητα?

θέλω απόσταση από τα πάντα..γίνεται;χρειάζομαι απόσταση γιατί δεν με ικανοποιεί το τώρα, το εδώ και το εκεί που ταλαντεύομαι..ονειρεύομαι το αλλού και όσο περνάει ο καιρός χάνεται η γλυκιά του έλξη..χάνεται η δυνατή του ανάγκη και αρχίζει να αχνοφαίνεται όπως οι αναμνήσεις από την παιδική μας ηλικία..χάνεται η μορφή του και το αρχικό του πάθος..και αρχίζει να προσαρμόζεται στην τωρινή ανύπαρκτη ζωή..και δεν το θέλω αυτό γιατί με κάνει να ξεχνάω..

αλλά δεν υπάρχει λήθη σε αυτά που έχουν χαρακτεί στο κορμί..και τα σημάδια φαίνονται..και δεν θέλω να τα καλύψω..

αδιαφορία..

σχέδια που αναβάλλονται..σχέσεις που τελειώνουν..τσακωμοί ατελείωτοι..φιλίες ανεκτίμητες..άνθρωποι ανύπαρκτοι..διαφωνίες που δεν λύνονται..επιπλήξεις από αφεντικά..ένα διαλυμένο φιλοζωικό..

και ξυπνάω κάθε πρωί για να κάνω αυτά που κάνω κάθε μέρα χωρίς παράπονο..

και ξυπνάω νιώθοντας ότι το σύμπαν με εκδικείται για κάτι που έκανα..ίσως με εκδικείται που άφησα έτσι τα πράγματα να κυλήσουν..

ίσως με εκδικείται η ζωή που αρχίζει στις 8 και τελειώνει στις 11..

ίσως με εκδικούμαι εγώ κάνοντας όλα τα αντίθετα από αυτά που αντέχω..

www.youtube.com/watch?v=QZ0f5_rz4u4

ποιος κερδίζει;άντε καλοκαίρι..αργείς...

a piece of peace

έτσι όπως περνά ο καιρός συνειδητοποιώ τα ανεξίτηλα σημάδια που ο χρόνος έχει αφήσει πάνω μου..και δεν με ενοχλούν..δεν με πικραίνουν..μια γλυκιά όψη έχουν που μου θυμίζουν ότι από παιδάκι έγινα κοπέλα..και από κοπέλα έγινα γυναίκα..

από το"κρυφτό" βρέθηκα στο "κυνηγητό" και τώρα στον "αυτοσχεδιασμό"..

μεταμορφώθηκα..και ίσως (απ)ελευθερώθηκα από τους δεσμούς της πραγματικότητας..

γιατί δεν έχει σημασία η πληγή αλλά η ψυχή..δεν έχει σημασία να πέφτεις αλλά να χοροπηδάς..δεν έχει σημασία να λες αλλά να ζεις..

www.youtube.com/watch?v=bsO756lqfVM&feature=relmfu

..αγάπησα τους δαίμονές μου..

i do remember..

www.youtube.com/watch?v=hz8EoMOVHBM

Το είπα και το έκανα λοιπόν..κατέβηκα στο σπιτάκι μου..μόνο στο σπιτάκι μου..δεν είδα σχεδόν κανένα..δεν πήγα πουθενά..μόνο στο χωριό μου..hanging out with my memories..άφησα το Νεφελάκι μου ελεύθερο και πήρε τον ρόλο της πολύ σοβαρά..κρίμα που δεν την έβγαλα φωτογραφία..ήταν συνεχώς στην καγκελόπορτα και γάβγιζε τους ξένους..έχουν ήδη αρχίσει να επισκέπτονται το χωριό μου αρκετοί..

την Μ.Παρασκευή πήγα με τον πατέρα μου στα ξώσπηλια για να τον βοηθήσω με κάτι σύρματα..είμαι ένα περήφανο παιδί του χωριού..κρίμα που δεν έχω φωτογραφίες ούτε από την θέα εκεί αλλά όπως είπα..παιδί του χωριού είμαι και δεν χωράνε τα gadgets..αλλά και πάλι σκέφτομαι μια φωτογραφία δεν θα μπορούσε με τίποτα να αποτυπώσει τον δροσερό καθαρό αέρα..τον πονηρό ήλιο..τους φωτεινούς καταπράσινους λόφους..τα λευκά όρη απέναντι..και πιο πολύ το παιδικό μου συναίσθημα από αυτά που αντίκρισα μετά από καιρό..

 Στολίσαμε τον επιτάφιο και εμείς ξανά..μετά από πολλά χρόνια..αυτή είναι η "Παναγία"..έτσι λέμε την εκκλησία..την έχουν ανακαινήσει και είναι πιο fashionable για να υποδεχτεί τους εκατοντάδες καλεσμένους τον δεκαπενταύγουστο..

 

Αυτό είναι και το επίτευγμά μας..ωραίος δεν βγήκε; το βράδυ μάλιστα ψάλαμε..θυμάμαι δημοτικό πήγαινα όταν μας ξαναάφησαν να ψάλουμε τους ύμνους...το απόλαυσα..

 

Καθώς ψαχούλευα τα πράγματά μου για να δω τι θα αφήσω πάλι πίσω και τι θα έχω σε κοινή θέα στο δωμάτιο της Αθήνας, είδα στον καναπέ αυτό το μαξιλαράκι..το είχα πάντα στο κρεβάτι μου και τα τελευταία χρόνια η μάνα μου το είχε εξαφανίσει και είχα χάσει τα ίχνη του..είναι το μαξιλαράκι που είχαν βάλει τα μαρτυρικά της βάπτισής μου.. για χάρη όμως της εγγονής, η μάνα μου το ξέθαψε..

έτσι, πριν φύγω σκέφτηκα να ξεφυλλίσω τα άλμπουμ μου για να βρω φωτογραφίες του Πάσχα..οι γονείς μου δεν ασχολούνταν καθόλου και πάλι καλά που η θεία μου είχε μια φωτογραφική και μας αποθανάτιζε..έτσι, για να έχω αποδείξεις ότι υπήρξα παιδί!

 

Πάσχα του '90..15-4 νομίζω..

αυτή η πόζα με έκανε να γελάσω.."είναι πολύ πόζα θείας- Χρυσούλας" σκέφτηκα..μια ολόιδια πόζα έχει και η αδερφή μου η Χριστίνα..

και έτσι όπως ξεφύλλιζα το άλμπουμ είδα και αυτήν..αυτό το φορεματάκι ήταν το αγαπημένο μου..εδώ είμαι στο Ζάππειο..δεν ξέρω πιο καλοκαίρι..ας πω του '91..η θεία παρέλειψε να γράψει ημερομηνία..(πραγματικά με άφησε speechless..)

 και αυτή είναι η αγαπημένη μου αποκριάτικη στολή..νομίζω αποκριές του '95..(κάπου εκεί) η μεγαλύτερη αδερφή μου με έχει βγάλει.είμαι πολύ όμορφο εδώ..το ξέρω εγώ και ας μην φαίνομαι καλά..θυμήθηκα το σπίτι της γιαγιούλας μου..είχε μια μεγάλη μουριά στα αριστερά όπως κοιτάτε την φωτογραφία και είχε μια κούνια..πιο πίσω είχε κάτι πέτρες..είχα πέσει εκεί και έχω ακόμα το σημάδι στο κούτελό μου..όλα γύρω εκεί έχουν αλλάξει..

είχα πάρα πολλές που ήθελα να ανεβάσω αλλά δεν πειράζει..ίσως μια άλλη φορά..

αυτό ήταν το ταξίδι μου το Πάσχα..πήγα πολύ μακριά..ξεσκόνισα ευλαβικά τα απομονωμένα μου μέρη και ένιωσα γαλήνη, χαρά και συγκίνηση γιατί θυμήθηκα ποια ήμουν και χαίρομαι που διαπίστωσα ότι δεν έχω αλλάξει και πολύ από τότε..καμιά φορά παρασύρομαι από τις στιγμές αλλά πάντα..

αυτό το παιδί με τις αφέλειες είμαι..

hanging out with my memories..

και ήρθε ένα χαστουκάκι από έναν φίλο μου..

πολλά είχα ξεχάσει..ή μάλλον δεν είχα δει..και οι σκέψεις μου τώρα;..πιο ευχάριστες..

νομίζω αυτό είχα ανάγκη..να ακούσω και όχι να πω..

το ξέρω ότι τον τελευταίο καιρό γράφω μαλακίες και ότι δεν είμαι εγώ..είμαι κάτι άλλο που έχει ξεχάσει..μεταμορφωμένο ρομποτάκι της μαζικής καθημερινότητας..

από παιδιά συγκεντρώνουμε ένα σωρό αναμνήσεις που μας κάνουν τους ανθρώπους που είμαστε..όσο περνάει ο καιρός αυτές οι αναμνήσεις μπαίνουν σε κουτάκια και σκουριάζουν σε σοφίτες, συρτάρια και αποθήκες..δεν λέω να είσαι συλλέκτης και να ανατροφοδοτείσαι μόνο από αυτές, αλλά είναι σημαντικές για να σε σπρώξουν σε αυτά που επιθυμείς..που έχεις ανάγκη..

αυτή η ώθηση έχει αποδυναμωθεί..

οπότε..βάζω στις βαλίτσες τις αναμνήσεις και πηγαίνω ταξίδι αναψυχής μαζί τους..τα ξαναλέμε στην επιστροφή..

:(

Προσπαθώ να μην κλάψω από το πρωί αλλά τώρα με πήραν τα ζουμιά..πάνε τα μαθήματα της Κυριακής και συνειδητοποίησα πόσο θα μου λείψουν και πόσο ανάγκη τα είχα..αλλά μαζί με αυτές τις σκέψεις κάνω και άλλες και με βρίσκει το βράδυ της Κυριακής να πολεμάω με τους δαίμονές μου και να νιώθω κουρασμένη γιατί η αισιοδοξία του Αιγόκερου δεν με αφορά και την βρίσκω ψεύτικη και μίζερη..

πονάει η καρδούλα μου..η μικρή αυτή γροθιά που άλλοτε χτυπά με ρυθμό και άλλοτε (όπως σήμερα) χτυπά καταναγκαστικά για να μην εγκαταλείψει..

έχω συνειδητοποιήσει ότι ζω ευχάριστα μόνο όταν έχω κάποιο νόημα στην ζωή μου..και νιώθω τώρα ότι έχασα το νόημα που με έκανε να περιμένω κάτι αλλιώτικο..κάτι που δεν είμαι το καθημερινό ρομποτάκι αλλά η πραγματική ανθισμένη μανόλια..

και δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο παρά να περιμένω μπας και έρθουν τα πράγματα διαφορετικά στη ζωή μου..

where???

δεν ήθελα να βγω αλλά είπα στα κομμάτια να πάει αυτή η άρνηση..ντύθηκα, στολίστηκα και έτοιμη για την έκθεση..

η αντικοινωνικότητά μου δεν έχει όρια διαπίστωσα!δεν μπορώ να απαντήσω σε αγνώστους με έξυπνες ατάκες, δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι η πειραματική μουσική μου αρέσει, δεν μπορώ να γελάσω αν δεν καταλάβω το αστείο..αυτά δεν θεωρούν in όλοι?..

επέστρεψα σπίτι και βρέθηκα μπροστά σε ένα καθρέπτη..και ξάφνου η μάσκαρα, το μολύβι και το ρουζ υγροποιήθηκαν και φάνηκε το αληθινό πρόσωπο πίσω από την μάσκα..μακάρι να μπορούσα να κρύψω τόσο καλά τις σκέψεις..κ τις πληγές..

www.youtube.com/watch?v=BBwQJfJuOII

φόρεσα κόκκινο κραγιόν ..ήθελα να γίνω η Γυναίκα..αυτή που περνάει και το χώμα απορροφά τους κραδασμούς της σαν οργασμό..κράτησα όμως την παιδική μου αθωότητα και προσπέρασα τα καρφωμένα βλέμματα..δεν ξέρω αν ήταν στόχος..δεν ξέρω αν ήταν φόβος..

επέστρεψα σπίτι και δεν με ένοιαξε που πήγε στράφι το δόλωμα..

ευτυχία/ ο κόσμος μου..

κ ψιθύρισα...ευτυχία θέλω να έχει ο κόσμος μου..μα ο κόσμος μου ποιος είναι;

(no) directions..

και να που έφτασα στο σημείο ένας κύκλος και μερικά βελάκια να αποτελούν την ταυτότητά μου..ένας φίλος μου το έφτιαξε θέλοντας να περιγράψει πως είμαι..και σκέφτηκα..ναι!!έτσι είμαι..και χάρηκα..και απογοητεύτηκα..και σκέφτηκα..σκέφτηκα...

από την μία το σκέφτομαι θετικά και λέω ποτέ δεν θα ηρεμήσει το πνεύμα μου..πάντα θα είμαι ο κυνηγός..(??)

από την άλλη το βλέπω αρνητικά και λέω ποτέ δεν θα γίνω ουσιαστικά ευτυχισμένη γιατί είναι τόσες οι κατευθύνσεις που με εξιτάρουν που θα νιώθω μια ανολοκλήρωτη "ικανοποίηση"..(??)

αλλά πάλι κάπου στη μέση του κύκλου με βρίσκω να προσπαθώ να βρω χώρο για να φυτρώσει ένα ακόμα βελάκι..

http://www.youtube.com/watch?v=hz8EoMOVHBM&feature=related

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΡΕΛΑΣ

σήμερα βρέθηκα στην ακρόπολη και αναγκάστηκα να κατέβω την αεροπαγείου αν και δεν ήθελα γιατί είχε πολύ κόσμο..βαθιά μέσα μου χάρηκα γιατί σκέφτηκα ότι μόλις βγει ο ήλιος ξεπηδάμε σαν μελίσσι..βέβαια από την άλλη συνειδητοποίησα ότι μάλλον δεν θα μπορούσα να ζήσω στην Σουηδία..κ εκεί σε ένα λοφίσκο κάτω από την Ακρόπολη σχεδόν, που δεν ξέρω πως λέγεται (αν θα έπρεπε να ντρέπομαι γι' αυτό καθόλου δεν με αφορά..) είδα πολύ κόσμο να κάθεται στα βραχάκια με τις λίγες πρασινάδες της άνοιξης..έμοιαζαν όπως στις ξένες ταινίες που πηγαίνουν και κάθονται στα πάρκα..όχι ότι μπορούν να συγκριθούν, αλλά μια σκέψη έκανα..

μου αρέσει ο ήλιος..τέλος..θέλω φως..πολύ φως..

celebrating my life..

δεν μπορώ να γράφω πια..αυτή είναι η αλήθεια..αυτό που κάνω έντονα είναι να φωτογραφίζω με το μυαλό μου εικόνες και να πλάθω ολόκληρες ιστορίες..μακάρι να είχα τον χρόνο να αποτυπώσω αυτές τις ιστορίες..

ντυμένη σαν τον λέτσο καθώς πήγαινα στο φιλοζωϊκό, όλοι με κοιτούσαν και σκέφτονταν θαρρώ: "αίσχος!πως είναι ντυμένη έτσι!" και άλλοι έδειχναν να λυπούνται "κοπελίτσα σαν τα κρύα τα νερά..ποιος ξέρει που έχει μπλέξει;"

τι να κάνω κι εγώ?μπαίνω στο τραμ και συμπεριφέρομαι σαν πρεζάκι..είναι από τις στιγμές που τραβώ όλα τα βλέμματα πάνω μου και γίνομαι η πρωταγωνίστρια που πάντα ονειρευόμουν..γουστάρω όλη τη φάση σκέφτομαι..
απέναντι κάθονται η άρτα με τα γιάννενα..ακούω την συζήτηση..δεν σχολιάζω, ούτε επικρίνω..

έχει πολύ ήλιο και χαίρομαι..αντανακλάται στην θάλασσα και με στραβώνει..κ όσο τυφλώνομαι τόσο πιο πολύ θέλω να τον κοιτάω..

είναι από τις μέρες που θέλω να αγκαλιάσω και να φιλήσω όλο τον κόσμο..να τραγουδώ και να χορεύω με όλους..μια γιορτή είναι όλα..πότε θα το καταλάβω επιτέλους???

www.youtube.com/watch?v=Trzb1eQEQI8

sunday thoughts...

..πέρασε γρήγορα η εβδομάδα..το ίδιο γρήγορα θα περάσει και αυτή φαντάζομαι..

μπήκα στο σπίτι και μυρίζει κανέλα..συνήθως έχει αυτήν την μυρωδιά του καινούριου σπιτιού που ακόμα δεν έχει απορροφήσει το άρωμά σου, αλλά μου άρεσε πολύ που είχε το άρωμα κανέλας και ζάχαρης..μπισκοτάκια για την ανιψιά..

σήμερα ξεπέρασα πολύ τον εαυτό μου..δεν θέλω να τελειώσει ο Μάρτης γιατί ξέρω ότι τα μαθήματα της Κυριακής θα σταματήσουν..μόνο που το σκέφτομαι με πιάνει τρέμουλο για τις αδιάφορες Κυριακές που θα ακολουθήσουν..γαμημένα λεφτά λέω..βρίζω πολύ το τελευταίο διάστημα και δεν είναι ωραίο...αλλά είναι σαν εθισμός..

είμαι μόνη στο σπίτι και γουστάρω τρελά..μακάρι να διαρκούσε περισσότερο..περιμένω πως και πως τις διακοπές του Πάσχα για να μείνω πάλι μόνη..κατεβάζω την νεκρή νύφη του Τιμ Μπάρτον να την (ξανά)δω..Παυλίδης στην playlist...

δεν θέλω να έρθει η Δευτέρα..θέλω για λίγο να παραμείνει Κυριακή..

a passionate mess

ναι..όλοι το έχετε καταλάβει..δεν είμαι καλά..έχω αυτό το αναθεματισμένο μυαλό που με προδίδει συνεχώς και με μπλέκει όλο σε σκέψεις που αντί να με βοηθούν, με στενοχωρούν και με τραβάνε πίσω..

ξέρω ότι όχι μόνο εγώ αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πέσει σε μια μορφή κατάθλιψης λόγω της επικαιρότητας..

και έτσι, οι σκέψεις με βρίσκουν να αναρωτιέμαι πόσο θα αντέξω να σκέφτομαι έτσι?πόσο θα αντέξω να ζω με αυτό το βάρος στην καρδιά μου..και θέλω πολύ να μιλήσω στους γύρω μου αλλά κάτι πάλι μου κλείνει το στόμα..δεν θέλω να γίνομαι φορτική..

νιώθω πιεσμένη..νιώθω πνιγμένη..έχω βουτήξει σε μια βαθιά θάλασσα και παλεύω να μείνω στην επιφάνειά της αλλά.....αλλά...

και είναι τόσα αυτά που ονειρεύομαι να κάνω αλλά όλο τοίχους συναντάω και πάλι ρε πούστη σκέφτομαι ότι μήπως μόνη μου υψώνω τους τοίχους?έχω τόσα όνειρα και νιώθω άχρηστη γιατί δεν έχω πραγματοποιήσει ούτε ένα..ζω κλεισμένη σε κλουβί..ζω για την κάθε μέρα, αλλά δεν ζω για την Μανωλία..ο δευτεροδείκτης πιστός στο ραντεβού του και οι ημερομηνίες συνεχώς μετακινούνται αλλά εγώ νιώθω ότι δεν κάνω τίποτα..επαγγελματικά, προσωπικά, καλλιτεχνικά..

φοβάμαι τόσο πολύ..φοβάμαι να σηκωθώ από το κρεβάτι μου γιατί ξέρω ότι θα ζήσω την ίδια ακριβώς μέρα με την προηγούμενη..κ έχω βάλει διάφορα διαλείμματα ενδιάμεσα στην εβδομάδα μου για να την βαπτίσω ενδιαφέρουσα αλλά φοβάμαι ότι είναι καθρέπτης για να ξεγελώ τον εαυτό μου ότι είναι χρήσιμος..

και δεν ξέρω αν θέλω να μάθω την αλήθεια..δεν ξέρω αν θέλω να ζω στο ψέμα..

δεν ξέρω τίποτα..δεν ξέρω τι θέλω..δεν ξέρω πως θα μπορούσα να αλλάξω αυτά που νιώθω..δεν ξέρω με τι θα γινόμουν ευτυχισμένη και χρήσιμη...ΔΕΝ ΞΕΡΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

ουφ.....

σκ@τ@

κέρδισες λέω..είναι μία και ακόμα δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί αυτό το άδειο κεφάλι που κουβαλώ βάρυνε και είναι έτοιμο να πέσει και να κυλήσει στις σκάλες τις πολυκατοικίας και έπειτα να βγει έξω..να πάρει τους δρόμους..να περάσει από τις κρύες γειτονιές...

να φύγει θέλει το άτιμο..

ναι..το παραδέχομαι..ζηλεύω..ζηλεύω όλες αυτές τις καρικατούρες που κυκλοφορούν έξω και χαμογελάνε..ζηλεύω όλες αυτές τις διάνοιες που παίρνουν νόμπελ..ζηλεύω όλους αυτούς που παίρνουν όσκαρ..ζηλεύω όλους αυτούς που έχουν τα κότσια να περπατάνε χέρι χέρι..

και με βρίσκει η μέρα να είμαι ένα τιποτένιο και δυστυχισμένο ανθρωπάκι που δεν ξέρει τίποτα..που απαξιεί να μάθει..και να αναρωτιέται για πόσο ακόμα;..

έλεγα ότι μεγάλωσα, μα οι νύχτες με βρίσκουν μωρό παιδί που ψάχνει το στήθος της μάνας του..και όλο λέω ότι θέλω να φύγω μα όλο στο εδώ γυρνάω..και όλα σκατά, μα όλα καλά πρέπει να λέω ότι είναι..

και συνεχίζω να αναπνέω ρε πούστη μου...

no...

www.youtube.com/watch?v=84yBioZZwf4

η αλήθεια είναι πως έχω χάσει τις αλήθειες μου καιρό τώρα και κάθε μέρα για μένα είναι ένας μαραθώνιος για να βρω τα κομμάτια μου, που είναι πεταμένα από εδώ και από εκεί..

παλιότερα αυτή η συγκομιδή γινόταν με αγάπη και αφοσίωση..νομίζω πως αυτήν την περίοδο δεν υπάρχει καλή διάθεση για να με συναρμολογίσω ξανά..

και φοβάμαι...

i do not...

καμιά φορά βρίσκω τον εαυτό μου να ψάχνει τόσο πολύ την ουσία και να χάνει όλο το ταξίδι..νομίζω είμαι αρκετά μπερδεμένη..δεν ξέρω πότε έχει ήλιο και πότε σκοτάδι..δεν ξέρω αν έχει κρύο ή ζέστη..δεν ξέρω αν είμαι χαρούμενη ή λυπημένη..δεν ξέρω αν έχω ανάγκη ή απλά ζω..πολλά δεν ξέρω..πολλά δεν θέλω να δω..

και αυτή η άρνηση στο φως με βρίσκει αντιμέτωπη με τους χειρότερους φόβους μου..

και αυτή η άρνηση να ζω με βρίσκει αντιμέτωπη με την υπόλοιπη ζωή μου..

dust..

τσικνοπέμπτη ε?

θυμάμαι σαν φοιτήτρια στην Πάτρα πόσο το διασκεδάζαμε..η αδερφή μου λογικά θα πάει στο καρναβάλι με το αμόρε της και νομίζω ότι η ζήλια θα με πνίξει..

πόσο δύσκολο είναι να σκαλίζεις τις αναμνήσεις..σαν αρχαιολόγος που με τα εργαλεία του προσπαθεί να μην καταστρέψει τα ιστορικά αυτά έργα..που αργά αφαιρεί τις σκόνες τους για να μην καταστρέψει την παραμικρή λεπτομέρεια.

ένα βράδυ ακόμα με βρίσκει να αλλάζω ιδιότητα..ένα βράδυ ακόμα με βρίσκει να μην με χωράνε οι τέσσερις τοίχοι του σπιτιού..να μην με χωρά το χώμα της γης..

στην υγειά των ονείρων και των αναμνήσεων μας..άντε..καλές απόκριες..μιας και μαζευτήκαμε πολλοί μασκαράδες σε τούτον τον τόπο...

φωτιά...

κατεβήκαμε στην πορεία χθες..η ατμόσφαιρα εκτός από δακρυγόνα και χημικά είχε και πολύ  θυμό..και λίγα κάνανε..έπρεπε να "κάψουν" την Βουλή και όλους αυτούς τους "σωτήρες" που δηλώνουν ότι προασπίζονται τα δικαιώματα του Ελληνικού λαού..

είμαι 25 χρονών και μου έχουν κλέψει όλα μου τα όνειρα..τι λένε άνθρωποι 50 χρονών με οικογένεια που δεν έχουν να δώσουν ένα κομμάτι ψωμί στο παιδί τους? τι λένε 35 χρονών άνεργοι που θέλουν να κάνουν οικογένεια? τι να λένε 70 χρονών άνθρωποι που δούλεψαν από τα 7 τους χρόνια και περιμένανε ότι θα τους βρουν καλά γεράματα?Μου έρχονται στιγμές από την κατοχή, όπως την έχω διαβάσει ότι την έχουν ζήσει..θα πέφτουνε στον δρόμο άνθρωποι από πείνα?..θα ορμάνε αν  σε βλέπουν να γυρίζεις με μια σακούλα από σουπερμάρκετ?θα κλέβουν?θα πλουτίζουν πάλι οι μαυραγορίτες??δεν ξέρω...σε τέτοια κατάσταση θα φτάσουμε?

συζητούσαμε με τα παιδιά χθες για τους ματατζήδες..λέγαμε για τον παραλληλισμό με τους στρατιώτες στο Πολυτεχνείο..."είμαστε άοπλοι", "αδέλφια μας στρατιώτες δεν θα σηκώσετε όπλο και δεν θα πυροβολήσετε, δεν θα σκοτώσετε τα αδέρφια σας", "απόψε σκοτώνουν τα παιδιά σας"..

με τι μούτρα πηγαίνουν στη "δουλειά τους"???

γέμισε η χώρα προδότες..

τι να πούμε για τα ΜΜΕ?..ποιος ανοίγει τηλεόραση πλέον για να ενημερωθεί?μαριονέτες των πολιτικών..

μπορεί να μην είμαι καλή στην ιστορία αλλά πολύ φοβάμαι ότι αυτή η δικτατορία δεν έχει αρχίσει ακόμα έτσι όπως αυτοί την φαντάζονται..

και εμείς τι κάνουμε?δεν είμαι πολύ αισιόδοξη..η Έφη λέει για επαναπροσδιορισμό των αξιών..ίσως ακούγεται καλό, θα μάθουν οι άνθρωποι να ζουν με τα απαραίτητα..

εγώ λέω ότι αυτό ίσως να μην αρκεί..λέω ότι θα μας μετατρέψουν σε ένα άχρηστο γεωγραφικό κρατίδιο που θα το κόψουν και θα το μοιράσουν σαν τράπουλα..αλίμονό μας σε όποιον τύχουμε..

depth...

νιώθω ότι έχω μέσα μου ένα βαθύ πηγάδι..

και ό,τι ζω  κολλάει σαν βδέλα πάνω στο σκοινί και αυτό βαραίνει..και έτσι όσο και να τα τραβάω να βγουν έξω..αυτά δεν μπορούν..και τραβάω...τραβάω το σκοινί...αλλά δεν μπορώ...

τα κατακάθια μας λοιπόν...αυτά μας απομένουν..αυτά μας καθορίζουν σε στιγμές αδυναμίας..λες και μόνο αυτά έχουμε..λες και τίποτα άλλο δεν αναγνωρίζουμε από τον εαυτό μας..

αυτό που ίσως ξέρω είναι ότι σιγά σιγά τα κατακάθια μου με σιγοτρώνε..και πολεμάω να ανθίσω άσπρες μανόλιες πάνω τους αλλά αυτός ο πόλεμος με βρίσκει απρόθυμη..

πότε η λέξη ευτυχία θα μπει στο λεξιλόγιό μου?ξέρω ότι έχω πέσει τελευταία..ξέρω ότι με πιάνει μια τρομαχτική τρέλα και έχω επιθυμίες που με αφήνουν άφωνη..και ίσως εξαιτίας αυτών των επιθυμιών μπορώ ακόμα να αναπνέω...απλά, φοβάμαι τι στιγμή που το θνητό οξυγόνο δεν θα με φτάνει..

μπορούν οι άνθρωποι που η ψυχή τους είναι πιο βαθιά από την πληγή τους (αυτό μου το είχε πει μια φίλη και το κρατάω σαν φυλαχτό) να αντέξουν αυτόν τον κόσμο?..

αλλά όση βαθύτητα κι αν σε διακρίνει..κάποια στιγμή φτάνεις στο τέλος..κ τι κάνεις μετά??

www.youtube.com/watch?feature=endscreen&NR=1&v=O1Mr81D7afY

τα χέρια είναι αδειανά και η ψυχή μόνη...