remember and rewrite...

www.youtube.com/watch?v=I3dyahoijyQ

"Από παιδί θυμάμαι να παλεύω να κατακτήσω τον κόσμο γύρω μου..Μεγαλώνοντας φοβάμαι ότι χάθηκα σαν απροστάτευτο ανθρωπάκι μπροστά στο θεριό του χρόνου..

Μου ανήκουν οι στιγμές και ο κόσμος όλος..αυτό ήθελα πάντα να φωνάζω..αυτές ήταν οι πρώτες μου κουβέντες σαν μαθητούδι πάνω στους βράχους του χωριού μου..με σκισμένα γόνατα και άνω- κάτω τα μαλλιά, είχα τα χέρια ανοιχτά για να χωρέσει λέει όλος ο αέρας..δικός μου, φώναζα..

Όταν πια ενηλικιώθηκα και πήρα το δίπλωμα οδήγησης είπα μέσα μου: τώρα μπορώ επισήμως να οδηγήσω την αφεντιά μου εκεί που τόσα χρόνια επιθυμώ..μα φτάνοντας στους προορισμούς μου, κοιτώντας πίσω έβρισκα σε πρώτη γραμμή σκιές και τους φόβους..δικά μου είναι ψιθύριζα..

Σπουδάζοντας  μου έλεγαν: γεννήθηκες και η ζωή σου ανήκει..και επειδή μόνο μια ζωή σου δόθηκε πρέπει να την ζήσεις όσο πιο αξιοπρεπώς μπορείς τηρώντας κανόνες και μένοντας σε καλούπια..μα κανένας δεν μου εξήγησε πώς θα την ζήσω όσο πιο ελεύθερα μπορώ..και είχα κρυμμένα τα φτερά κάτω από τα σκεπάσματα και πριν πέσω για ύπνο έκανα ταξίδια μακρινά.. μα το πρωί απομεινάρια και σπασμένα κόκαλα έβρισκα..δικά μου είναι έλεγα ντροπιασμένα..

Γνώρισα πολλούς σοφούς.. μου είπαν ότι θα βρω ένα ταίρι και θα νιώσω ολοκληρωμένο ον..δικιά σου είναι η ζωή πρέπει να επιλέξεις αυτό με τα περισσότερα προσόντα..λεφτά, ομορφιά και υψηλό κοινωνικό στάτους....Δεν γεννήθηκα γι’ αυτό φώναζα εγώ..δεν  γεννήθηκα για να δώσω τα κομμάτια μου σε τρίτους..μα ο κάθε χρόνος έφευγε με χούφτες ρομαντικές αναπολήσεις..με φεγγαράκια και ηλιοβασιλέματα δοξασμένα..και έμενα με αλυσίδες στα πληγιασμένα μου πόδια ενωμένες με τις απογοητεύσεις..δικές μου είναι έλεγα πονεμένα..

Μου είπαν ότι όταν βρω δουλειά θα νιώσω πετυχημένη.. αμέτρητες ώρες απασχολούσα το μυαλό με αριθμούς και ικανοποιούμουν με ψεύτικα χαμόγελα από κουστουμαρισμένους κυρίους με γραβάτες και κυρίες με γόβες και κόκκινα νύχια..έτσι με έβρισκαν οι εποχές να ξεχνάω το χρώμα που έχει ο ήλιος..πώς μυρίζουν οι μαργαρίτες.. πώς ακούγεται η βροχή πάνω στους σωλήνες... έμαθα να ζω με ψίχουλα, να πίνω νερό από τις λακκούβες και να κοιμάμαι κάτω από τις εφημερίδες..κι αν έβρισκα ηλιαχτίδες, έπαιζα μαζί τους σαν μωρό και τις αγκάλιαζα μονολογώντας δικές μου είστε..

Ακολούθησαν πολλές μέρες και νύχτες να ονειρεύομαι ότι η ζωή μου ανήκει ..και ήρθε η στιγμή που η αλήθεια με χάιδεψε προκλητικά στο λαιμό.. γεννιόμαστε όλοι άβουλα ρομποτάκια..πεταγόμαστε από τα σωθικά της μάνας μας που μας θηλάζει  φούμαρα για ζωή με κάτοχο και σκοπό..

αποδέχτηκα όμως στοργικά ένα και μοναδικό πράγμα που μου άνηκε..το τέλος μου..και το έδωσα χαμογελώντας και τραγουδώντας δικό μου είσαι.."

αφιερωμένο σε όλα αυτά που ήμουν πριν καιρό...

9//03/2012 2:13 πμ