δεν μπορώ να γράφω πια..αυτή είναι η αλήθεια..αυτό που κάνω έντονα είναι να φωτογραφίζω με το μυαλό μου εικόνες και να πλάθω ολόκληρες ιστορίες..μακάρι να είχα τον χρόνο να αποτυπώσω αυτές τις ιστορίες..
ντυμένη σαν τον λέτσο καθώς πήγαινα στο φιλοζωϊκό, όλοι με κοιτούσαν και σκέφτονταν θαρρώ: "αίσχος!πως είναι ντυμένη έτσι!" και άλλοι έδειχναν να λυπούνται "κοπελίτσα σαν τα κρύα τα νερά..ποιος ξέρει που έχει μπλέξει;"
τι να κάνω κι εγώ?μπαίνω στο τραμ και συμπεριφέρομαι σαν πρεζάκι..είναι από τις στιγμές που τραβώ όλα τα βλέμματα πάνω μου και γίνομαι η πρωταγωνίστρια που πάντα ονειρευόμουν..γουστάρω όλη τη φάση σκέφτομαι..
απέναντι κάθονται η άρτα με τα γιάννενα..ακούω την συζήτηση..δεν σχολιάζω, ούτε επικρίνω..
απέναντι κάθονται η άρτα με τα γιάννενα..ακούω την συζήτηση..δεν σχολιάζω, ούτε επικρίνω..
έχει πολύ ήλιο και χαίρομαι..αντανακλάται στην θάλασσα και με στραβώνει..κ όσο τυφλώνομαι τόσο πιο πολύ θέλω να τον κοιτάω..
είναι από τις μέρες που θέλω να αγκαλιάσω και να φιλήσω όλο τον κόσμο..να τραγουδώ και να χορεύω με όλους..μια γιορτή είναι όλα..πότε θα το καταλάβω επιτέλους???
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου