Ζεστά Χριστούγεννα...

Μπήκα με την τεράστια μοβ βαλίτσα μου στο σπίτι..ξαφνικά όλες οι αισθήσεις μου ενεργοποιήθηκαν και σαν κεραίες έστειλαν σήμα σε όλο το σπίτι για να βρουν τι έχει αλλάξει και τι έχει μείνει ίδιο..

το ίδιο άρωμα της μούχλας στους παλιούς τοίχους και η ίδια αίσθηση της υγρασίας που τρυπάει τα κόκκαλα..

το φως της σκάλας αμυδρά φεγγίζει τα στριφογυριστά σιδερένια σκαλοπάτια..παλιά έπαιζα συνέχεια στην σκάλα..άλλοτε έκανα την καπετάνισσα και άλλοτε έτρεχα να ξεφύγω από τα φαντάσματα που με κυνηγούσαν...

η παγωνιά σε όλο το πάνω σπίτι έγινε γρήγορα αισθητή..άρχισα να τρέμω και σχεδόν αμέσως έβαλα τις χοντρές φόρμες με τις κάλτσες για να τρέξω στο κρεβάτι που είχε στρώσει η μαμά με τις ζεστές φλις κουβέρτες για να ξεγελάσει το κρύο..φυσικά δεν έκαναν τίποτα και όλο το βράδυ στριφογυρνούσα μπας και ζεσταθεί το καταπονεμένο κορμί μου..

το πρωί ξύπνησα και σαν παιδί πέντε χρονών έτρεξα να κοιμηθώ στο κρεβάτι των γονιών μου..τίποτα και εκεί..κρύωνα πολύ..μετά από λίγο σηκώθηκα και άνοιξα την πόρτα του μπαλκονιού..με θολά τα μάτια ακόμα από τον ύπνο, δειλά δειλά κατάφερα να τα κρατήσω ανοιχτά..απέναντι τα λευκά όρη..πίσω μου μια ξερή αμυγδαλιά..

και ψηλά..ο ζεστός ήλιος άπλωσε τις ακτίνες του σε όλα τα κύτταρά μου και τότε ναι..ζεστάθηκα...