κέρδισες λέω..είναι μία και ακόμα δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί αυτό το άδειο κεφάλι που κουβαλώ βάρυνε και είναι έτοιμο να πέσει και να κυλήσει στις σκάλες τις πολυκατοικίας και έπειτα να βγει έξω..να πάρει τους δρόμους..να περάσει από τις κρύες γειτονιές...
να φύγει θέλει το άτιμο..
ναι..το παραδέχομαι..ζηλεύω..ζηλεύω όλες αυτές τις καρικατούρες που κυκλοφορούν έξω και χαμογελάνε..ζηλεύω όλες αυτές τις διάνοιες που παίρνουν νόμπελ..ζηλεύω όλους αυτούς που παίρνουν όσκαρ..ζηλεύω όλους αυτούς που έχουν τα κότσια να περπατάνε χέρι χέρι..
και με βρίσκει η μέρα να είμαι ένα τιποτένιο και δυστυχισμένο ανθρωπάκι που δεν ξέρει τίποτα..που απαξιεί να μάθει..και να αναρωτιέται για πόσο ακόμα;..
έλεγα ότι μεγάλωσα, μα οι νύχτες με βρίσκουν μωρό παιδί που ψάχνει το στήθος της μάνας του..και όλο λέω ότι θέλω να φύγω μα όλο στο εδώ γυρνάω..και όλα σκατά, μα όλα καλά πρέπει να λέω ότι είναι..
και συνεχίζω να αναπνέω ρε πούστη μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου