full of love...

http://www.youtube.com/watch?v=CiVDzTT4CbE

ακούγοντας αυτό το τραγούδι δίπλα από το στολισμένο δέντρο..με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί..με κεριά αναμμένα στο πάτωμα...

νιώθω τόσο ερωτεύσιμη...

the end of an era..

κύκλοι ανοίγουν..κύκλοι κλείνουν...

βέβαια, αυτός ο κύκλος έπρεπε να είχε κλείσει καιρό τώρα..αλλά τι να κάνουμε..δεν ήταν στο χέρι μας...πήραμε το πτυχίο μας..αυτό ήταν..

τέρμα και επίσημα η Πάτρα..δεν έχουμε την φοιτητική ιδιότητα πια..τέρμα επίσημα το δωματιάκι μου στην εστία..έφυγα και άφησα ένα άδειο κρεβάτι..γυμνό από την μπορντό παπλωματοθήκη..άφησα άδεια την ντουλάπα μου..άφησα άδειο ένα κομμάτι της ψυχής μου...

Όταν κλείνει ένας κύκλος, πρέπει να προχωρήσουμε στο μεταβατικό στάδιο δημιουργίας του επόμενου..για να είμαι ειλικρινής θέλω ένα διάλειμμα..δεν θέλω να κάνω βαρυσήμαντα πράγματα..θέλω να κατέβω Κρήτη και να μείνω στο χωριό για λίγες μέρες..μακάρι να ήταν για πολλές..το ξέρω όμως ότι δεν γίνεται..θέλω καθαρό αέρα και ηρεμία..θέλω να μυρίζω το χώμα μου και να κοιτάξω την θάλασσά μου..θέλω η καινούρια χρονιά να μου φέρει ό,τι κράτησε η προηγούμενη..και ίσως να μην το θέλω απλά..ίσως να το απαιτώ...

γυρνώντας το βλέμμα μου πίσω,  με πιάνει μια όμορφη γλυκιά νοσταλγία και κουλουριάζομαι στο κρεβατάκι μου μαζί με όλες τις εμπειρίες που μου έδωσαν την σοφία να κλείσω συνετά τον κύκλο μου..και έκλεισε..το λέω πολλές φορές για να το πιστέψω..το λέω πολλές φορές γιατί πρέπει να βρω τα εφόδια να αρχίσω να σχεδιάζω τον επόμενο...

όπως είχε πει κι ένας φίλος μου..φοβάμαι την ημιτέλεια...και η ατμόσφαιρά έχει το άρωμα της ημιτέλειας...

new home...old stuff..

τρίτη μέρα στο καινούριο σπίτι..

μου έρχεται στο μυαλό εκείνη η σοφή κουβέντα πως ότι κι αν αλλάξει από έξω, αν δεν αλλάξει το μέσα δεν γίνεται τίποτα ουσιώδες...

και ναι, ακόμα και στο καινούριο σπίτι οι καβγάδες με την αδερφή μου είναι αναπόφευκτοι και ανυπόφοροι..όλα όσα αντιπαθώ σε έναν άνθρωπο, τυγχάνει να τα έχει το "αίμα" μου..σε τόσο βαθμό που η συνύπαρξη στον ίδιο χώρο μετατρέπεται σε βομβαρδισμένη περιοχή με εκτοξευμένα λόγια που θέλουν να πονέσουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο..

Τώρα βέβαια έχω το δικό μου δωμάτιο, οπότε ανά πάσα ώρα και στιγμή κλείνω την πόρτα και δεν μου καίγεται καρφί για την παρουσία της και τα ύφη της..και πάντα λέω ότι δεν θα την αφήνω να επηρεάζει την ψυχολογία μου κι όλο διαπιστώνω ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο..

σε δυο μήνες από τώρα, αυτή η απόδραση στους τέσσερις "δικούς' μου τοίχους θα οδηγήσει σε μια σχέση τυπική που οι συνομιλίες της θα αφορούν ερωτήσεις πρώτης ανάγκης..-ποιος θα μαγειρέψει? -ποιος θα πλύνει τα πιάτα? - ποιος θα καθαρίσει? - ποιος θα πετάξει τα σκουπίδια? κτλ...

και η ανάγκη μου να πάρω ένα κατοικίδιο όλο μεγαλώνει γιατί βλέπω ότι θα είναι το μοναδικό ζωντανό ον σε αυτό το οίκημα που ουσιαστικά θα με περιμένει χωρίς γκρίνια και μιζέρια...

χμ....ωραία ζωή...

clean and hopeful...

βρέθηκα σήμερα στο καινούριο άδειο διαμέρισμά μας..

να καθαρίζω ντουλάπες, καλοριφέρ και τζάμια και να σκέφτομαι αν θα μπορούσα, με δραστικά καθαριστικά, να απαλύνω το μυαλό από βρώμικες στάμπες..

κάποτε φοβόμουν τις αλλαγές..τους αποχωρισμούς από αναμνήσεις..

τώρα απλά ανυπομονώ να έρθει μια οποιαδήποτε αλλαγή..ακόμα και αυτή η αλλαγή στο "τόπο" διαμονής, είναι τόσο σημαντική για μένα..θα έχω τον προσωπικό μου χώρο, διακοσμημένο όπως θέλω και με πράγματα δικά μου, που θα ψεκάζουν το άρωμά μου και θα αντιπροσωπεύουν τον χαρακτήρα μου..

όλο παραπονιόμουν ότι δεν υπήρχε κάτι οικείο σε αυτήν την πόλη..νομίζω ότι έγινε μια αρχή..και ελπίζω να υπάρχει και συνέχεια..

future(less)...

τέθηκε η εξής ερώτηση από την αδερφή μου: εσύ τι φοβάσαι?..

εκείνη την στιγμή της απάντησα δεν ξέρω, αλλά προχθές που πήγαινα στην δουλειά, κοιτώντας έξω από το παράθυρο του λεωφορείου μου ήρθε η απάντηση...

φοβάμαι τον χρόνο..

μπορεί να μην φοβάμαι τις αράχνες, τα ποντίκια και τα φίδια..μπορεί να φοβάμαι πάρα πολύ το σκοτάδι..αλλά ακόμα περισσότερο φοβάμαι τον χρόνο..

αυτή η συνεχής προσπάθεια να χωρέσουμε όλη την ζωή μας σε έτη, μήνες και δευτερόλεπτα νομίζω ότι είναι κάτι παραπάνω από άδικη προς εμάς από το σύμπαν..δεν ξέρω τι νόμισαν ότι κατάφεραν όταν ανακάλυψαν τα ηλιακά ρολόγια και τι ένιωσαν όταν μπόρεσαν να ξεχωρίζουν το πρωί απο το μεσημέρι..εγώ νομίζω ότι με μπερδεύει και με βάζει σε μια αναγκαστική συνεχής ροή ως προς τον γαλαξία για να τον ακολουθώ σε κάθε αλλαγή του..και τις περισσότερες φορές να μην μπορώ να επέμβω..

δεν ξέρω τι τελικά φοβάμαι από τον χρόνο..αυτόν τον αόριστο φόβο τον νιώθω έντονα τους τελευταίους μήνες γιατί όπως πολύ συχνά λέω, μερικές φορές με προσπερνά χωρίς να με αγγίζει..και δεν θέλω σε 5 έτη από σήμερα με μια ανασκόπηση του παρελθόντος να μην βρω κάτι ουσιώδης σκαλίζοντάς το..

κι αν τώρα στα 24 έτη, 10 μήνες, 1 εβδομάδα και 1 ημέρα λέω ότι δεν ζω..ότι δεν μπορώ να ζήσω όπως θέλω και όπως έχω ανάγκη...

ποιο θα είναι το μέλλον μου?..

κι ο κόμπος φτάνει στον λαιμό μου και δεν με αφήνει να ρωτήσω: πότε θα είναι και το τέλος του μέλλοντός μου?

αισθάνομαι μαριονέτα λοιπόν..κ αφού (ας το πάρω επιτέλους απόφαση) άλλος κινεί τα σκοινιά μου...

με τι κουράγιο να σηκώνομαι κάθε πρωί και να λέω μια καινούρια μέρα ξεκινάει?ας την ζήσω!

με τι κουράγιο να κάνω όνειρα όταν βλέπω ότι συναντούν τοίχους και μακρινούς δρόμους που στην πορεία τους τα μεταλλάσουν?

άνθρωποι...

 http://www.youtube.com/watch?v=yvtciIUZNFo

Κάθε φορά που συναντιόμαστε φεύγω γεμάτη όμορφα συναισθήματα και πολλές σκέψεις..δεν ήταν τυχαίο που γνωριστήκαμε..κάτι πρέπει να αφήσεις πάνω μου..ίσως ήδη να έχεις αφήσει..ένα μικρό σποράκι που καθώς μεγαλώνει, μου δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε ρομποτάκια..κι ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξυπνάνε και κοιμούνται για τα συνηθισμένα..

υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα που ονειρεύονται ότι πιο αγαθό, αγνό και υγιές μπορεί να ονειρευτεί ένα ζωντανό ον σε αυτόν τον πλανήτη..και άνθρωποι σαν εσένα με ηρεμούν και με κάνουν να χαμογελάω γιατί δεν νιώθω τόση μοναξιά..

και με φοβίζεις πολύ..με φοβίζεις γιατί μου δείχνεις ένα άλλο νόημα ζωής που ίσως να μην έχω την χαρά να βιώσω..να μην έχω την τύχη να ποθήσω..με φοβίζεις γιατί μου δίνεις την αμφιβολία για το εγώ μου και το όραμα της ζωής μου..με φοβίζεις γιατί με κάνεις να ονειρεύομαι..  

 σ' ευχαριστώ...

-μποίνγκ........+μποίνγκ.........

Σάββατο βράδυ και η ώρα να μην περνάει..μια ζωή που δεν την ζεις σου χαμογελά ειρωνικά και άλλη μία που σε περιμένει στην αγκαλιά της όταν πέσετε και οι δύο στο κρεβάτι..

περνάνε οι μέρες και τα ίδια ερωτήματα στριφογυρίζουν στο κεφάλι..μου είπε η Έφη..μήπως είσαι εσύ το πρόβλημα τελικά?νομίζω έχει δίκιο..στην θέλησή μου να προχωρήσω έχασα τον έλεγχο, την λογική και τις ισορροπίες που φημίζομαι ότι με διακατέχουν..και έπαιξα σαν κοριτσάκι που δεν ξέρει τους κανόνες..

κάπου κάπου νιώθω ότι πρέπει να χάνονται οι ισορροπίες γιατί μέσα από τις απώλειες ανακαλύπτονται καινούρια πράγματα..κάπου κάπου όμως νιώθω ότι και οι συνήθειες καλές είναι..

αυτό είμαι λοιπόν..

ένα ελατήριο που χοροπηδάει πότε ψηλά και πότε στον πάτο..

και μάλλον δεν κουράζεται ποτέ να χορεύει προκλητικά με την τύχη του..

f@ck them all....

είσαι έτοιμος να κατακτήσεις το Έβερεστ..έχεις τον τέλειο εξοπλισμό..έχεις προετοιμαστεί τόσο καιρό και κυρίως έχεις όρεξη...

και φραααααααπππππππ...έρχεται η σφαλιάρα και σε προσγειώνει..πέφτεις και σαστισμένος κοιτάς από που σου έχει έρθει...από την πουτάνα την ζωή φωνάζεις..

τόλμησες να μην παίξεις με τους κανόνες της, φωνάζει κι αυτή..

μα πως...τα όνειρα είναι για τους ονειροπαρμένους..για κοίτα κι εδώ στο χώμα τι γίνεται..ο καθένας έχει από την στιγμή της γέννησής του μια ταμπέλα δυστυχώς..με ένα στίγμα γεννηθήκαμε όλοι..οι τυχεροί επιβιώνουν και αφήνουν το άστρο τους ψηλά στον ουρανό..και οι υπόλοιποι πολεμούν και προσπαθούν εφ' όρου ζωής να κρατήσουν τον χτύπο της ζωής τους ρυθμικό, το νόημά τους ειλικρινές και το κεφάλι τους ψηλά..

κι έτσι..πεσμένος αντί να σηκωθείς, σέρνεσαι στην λάσπη και στα υπολείμματα των ΙΣΧΥΡΩΝ και κάποια στιγμή όταν η ζωή το αποφασίσει, θα σου επιτρέψει να απλώσεις το χέρι για την γαμημένη βοήθειά της..

72...

πέρασαν τρεις μέρες γρήγορα και όμορφα..

Παρασκευή πρωί για καφεδάκι..το μεσημέρι για μια συνέντευξη για δουλειά, το απόγευμα μάθημα και το βράδυ στην παράσταση "Μια τεράστια έκρηξη"..τελευταία στιγμή στέλνω στον Παντελή και του λέω δεν πάμε?συναντήσαμε τυχαία τα παιδιά από την υπόλοιπη ομάδα και ξαφνικά βρέθηκα σε καινούριο κύκλο γνωριμιών..άγνωστοι μέχρι πρότινος, τώρα με χαιρετούν, με ρωτάνε τι κάνω και σχολιάζουμε μικρές κοινές μας στιγμές..όμορφα...

Σάββατο πρωί πήγαμε να δούμε το σπίτι..δυστυχώς το τρίτο υπνοδωμάτιο φτιάχτηκε για νάνο..δεν πειράζει..με ενθουσιάζει η ιδέα ότι μπορεί σε δύο μήνες να έχω το δικό μου δωμάτιο..κάτι οικείο σε αυτήν την πόλη..το μεσημέρι τελείωσα ένα καινούριο σκουφάκι και το απόγευμα πήγα στο μάθημα..ευχάριστη εμπειρία..
το βράδυ πήγαμε στο Booze με το Ριτσάκι..ντύθηκα, στολίστηκα και είπα να βγω αργά..έχω ξεχάσει πως είναι η Αθήνα το βράδυ..

Κυριακή...12:15 πετάγομαι..με πήρε ο ύπνος...έχασα το λεωφορείο, πήρα τραμ και μετρό και πήγα στο μάθημα ελαφρώς καθυστερημένα...νομίζω ότι τελικά αγαπώ τα μεσημέρια τις Κυριακής κυρίως τις ώρες 13:00-15:00..πολλά πολλά τηλέφωνα όλη την υπόλοιπη ημέρα..

72  ώρες (σχεδόν) σε τρελή εγρήγορση που δεν μου επιτρέπουν να σκεφτώ και να μελαγχολήσω..που μου προσφέρουν την γλυκιά ψευδαίσθηση ότι είμαι ζωντανή..

november in fast forward..

απλά δεν ξέρω...

δεν ξέρω αν άφησα τον χρόνο να με αγγίξει..τρέχω πολύ να προλάβω ό,τι δεν κατόρθωσα τον τελευταίο χρόνο..τρέχω λες και δεν θα υπάρξει αύριο..και είμαι ανοιχτή για να ζήσω αλλά δεν ξέρω αν η ζωή συμφωνεί με τις δικές μου ταχύτητες..

γιατί τώρα δ λέω "όλα θα γίνουν όταν και όπως πρέπει'..

κάνω τα πάντα για να προλάβω αυτό το πρέπει..

an end..

http://www.youtube.com/watch?v=Q5wAK3LVq1E

ένα τέλος λοιπόν ήρθε...ένα ταξίδι έφτασε στον προορισμό και βάζω σιγά σιγά την άγκυρα στη θάλασσα...αποβιβάζομαι και ψάχνω καινούριο καραβάκι για να με πάει κάπου αλλού..

παρουσιάσαμε την πτυχιακή....όλα αυτά που πέρασα τον τελευταίο καιρό είναι μια ανάμνηση..τα ξεχνώ και προχωράω..έτσι μου λέει η ροή του χρόνου..

έχω μια ακίδα στην ψυχή μου όμως..

πως συμβολίζεται ένα τέλος?τι μορφή παίρνει στην καρδιά μας?πως διαχειριζόμαστε τα σημάδια που μας αφήνει?η Πάτρα ήταν, είναι και θα είναι πάντα το σπίτι μου..δεν την ξεχνώ γιατί με μεταμόρφωσε σε έναν άνθρωπο που αγαπάω όταν μου έδωσε την ζεστασιά της παρά την ασκήμια μου..

αποχαιρέτησα πολλά σήμερα..πιο πολλά απ' όσα μάλλον θα μπορούσα να αντέξω..πιο πολλά απ' όσα θα μπορούσα να εκφράσω με λόγια..

πρέπει να είμαι χαρούμενη και περήφανη..ένα καινούριο ταξίδι με περιμένει...

και γι' αυτό το ταξίδι ζω...

για σένα...

αγαπητέ μου...

τα συναισθήματά μου δεν λειτουργούν με διακόπτη on-off για να κάνουν την ζωή μου ευκολότερη...

όταν σε βλέπω είναι ένας πόλεμος γιατί ξυπνάνε όλες οι αναμνήσεις, ο πόνος, οι απογοητεύσεις (γιατί δυστυχώς ήταν πολλές) αλλά και οι λίγες όμορφες στιγμές που σε κρατάνε ακόμα χαραγμένο σε σημεία του κορμιού μου..

θέλω κάποιο διάστημα να προσαρμοστώ ότι είσαι δίπλα μου για λίγες ώρες και να έχω στο μυαλό μου ότι θα φύγεις όσο γρήγορα θα έρθεις..

και αυτό για μένα δεν στηρίζεται στην απλή έλξη που νιώθουμε ο ένας για τον άλλον..προφανώς στηρίζεται σε κάτι βαθύτερο που εσύ μπορεί να μην το νιώθεις καν..

είναι που το μυαλό ενός "απλού" ανθρώπου τα βλέπει απλά..αλλά το δικό μου μυαλό δεν λειτουργεί απλά..έχει πολλούς μηχανισμούς που το έχουν βοηθήσει να κρατηθεί όσο πιο υγιές γίνεται και να μην τρελαθεί, παρόλο που έχει φτάσει πολλές φορές στα όριά του..το δικό μου μυαλό έχει μάθει να σκέφτεται περίπλοκα γιατί τίποτα για μένα δεν ήρθε εύκολα και έτσι είναι ένας τρόπος δύναμης και άμυνας μαζί..

και έτσι με βρήκες απόψε με ένα τοίχο πελώριο μπροστά σου.. αλλά το παραθυράκι στην άκρη δεν το είδες για να το ανοίξεις..πάντα υπάρχει το παράθυρο εκεί για σένα..

εύχομαι να ήταν τα πράγματα αλλιώς..να είχαμε την ευκαιρία μας..
κ είναι τόσο δύσκολο για μένα να ξέρω ότι δεν μας δόθηκε μία αληθινή ευκαιρία..

a year ago.....

www.youtube.com/watch?v=FzJNgCFkI-k

Περνά ο καιρός...
αυτό ήταν το μόνιμο παράπονό μου..κι αν βρίσκομαι σε τούτη τη στιγμή παρατημένη..με δευτεροδείκτες και δείκτες να παραβιάζουν τα προσωπικά μου όρια..Δικό μου σφάλμα είναι..Δεν τα ζύγισα σωστά..Δεν υπολόγισα τις τρύπιες, στημένες αποδείξεις μου ότι πέρασα από εδώ, όμως δεν άφησα κληρονομιά..
Κι αν ανέκαθεν έψαχνα την αγάπη..τώρα..γελώ κρυφά πίσω από τις μπάρες του μικρόκοσμού σας..Δεν ελπίζω σ' αυτήν..όχι γιατί με εγκατέλειψε (που το έχει κάνει) αλλά γιατί η δικιά μου αλήθεια δεν βρίσκει αντίκρισμα στην ηχώ του κόσμου ετούτου..
κ η δικιά μου αγάπη..
πέρα για πέρα αληθινή
πεθαίνει αργά, στα βασανιστικά
ψέμματά σας..

βυθός...

πως μπορεί αυτό ο πόνος που νιώθω να λυθεί...έχει σφραγίσει την ύπαρξή μου και με έχει κλειδώσει σε ανύπαρκτες στιγμές..

πως μπορούν τα θέλω να συμβαδίσουν με την αδύναμη υπόσταση που πολεμά για λιγοστά φτηνά λεπτά ζωής?

www.youtube.com/watch?v=wtSY-ughIYQ

είχα καιρό να φτάσω τόσο χαμηλά...μα πιστέψτε με..έχω ξεχάσει πως ανεβαίνουν...

κακό...

ιησους χριστος νικαει και ολα τα κακα σκορπαει...

αυτό μου έλεγε η γιαγιά μου να το λέω καθώς σταυρώνω το μαξιλάρι μου..φεύγουν τα κακά πνεύματα και κοιμάσαι καλύτερα..

η αλήθεια είναι ότι το χρειάζομαι πολύ απόψε για να διώξω τους δαίμονες που με πολιορκούνε από το πρωί..δεν ξέρω γιατί σκαλίζω τα περασμένα..δεν ξέρω αν είναι πληγές ή στιγμές..δεν ξέρω καν αν με ενδιαφέρει να μάθω..

το μόνο που ξέρω είναι ότι απαιτώ η επόμενη μέρα να είναι καλύτερη...

a warm welcome..

Δεν είχα σκοπό να γράψω σήμερα..έτυχε να διαβάσω τις αναρτήσεις του Οκτωβρίου των τελευταίων τριών ετών και παρατήρησα ότι είχα γράψει την πρώτη του Οκτώβρη και τις τρεις αυτές χρονιές..Λέω να μην χαλάσω την παράδοση και να πω κάτι σήμερα κι ας μην είναι τόσο σημαντικό..κι ας μην έχει συνοχή..

Forrest Gump Piano Theme....

πήγα στην Πάτρα για την πτυχιακή..ακούστηκε από το στόμα του καθηγητή κάτι για παρουσίαση..δεν το πιστεύω βέβαια αυτό..μετά από ένα χρόνο αναμονής, τρέλας και απόγνωσης μας είπε ότι θα παρουσιάσουμε..και λέει το χαλασμένο μου μυαλό ότι μπορεί να αποκαλούμαι πτυχιούχος..να ψάξω για κανονική δουλειά πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μου..θέλω να γελάσω ειρωνικά αλλά είναι που αποφεύγω να γρουσουζέψω το κάρμα μου..

Diary of hate- Michael Nyman....

και με βρίσκει ο καινούριος μήνας στην πρωτεύουσα ξανά..να προσπαθώ να χτίσω μια εφήμερη ζωή γιατί ποτέ δεν θα γίνει μόνιμη..και ίσως να μην θέλω..όνειρο είναι τα ταξίδια και η φυγή..δεν θέλω να το κάνω κάλπικα..δεν θέλω το σώμα να είναι εδώ και το ασυνείδητο πάνω από τα σύνορα..

καινούρια πρόκληση ξεκινά στη ζωή μου..και αφού χόρτασα την μιζέρια μου και τα παράπονά μου για την τόσο μονότονη ζωή μου..είναι καιρός λοιπόν να αποδείξω στον εαυτό μου ότι η καλή μου φίλη η συνήθεια δεν με βούτηξε στους λάκκους του φόβου και της αποτροπής..

The Painted Veil- Gnossienne No.1

καλό μου ταξίδι λοιπόν..το καλάθι το έχω έτοιμο για την συλλογή καινούριων στιγμών..το παλτό έτοιμο στο χέρι για την αλλαγή του καιρού..και η ομπρέλα ανοιγμένη για να τραγουδήσω στην βροχή...

....

όλα άγνωστα για μια στιγμή..και την στιγμή αυτή όλα κενά..και όπως είναι αυτή η στιγμή φυλακισμένη παγώνει γύρω ο κόσμος για να μείνει ανέπαφο του χρόνου το παιδί..

κι αυτή η σιωπή στο πηγάδι της στιγμής αντηχεί στα σωθικά και σιγοτραγουδάει..

το εκεί παραμένει ίδιο με το εδώ και δεν προχωρά στο πέρα...

explosion....

τα κύτταρά μου έχουν πάρει φωτιά...έχω ένα ηφαίστειο στο κεφάλι μου μέσα που θέλει να εκραγεί...

το άκουσα και αυτό σήμερα...: "Βρήκα το τέλειο"

Δεν το έχω ακούσει ποτέ ξανά και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν περίμενα να το ακούσω..Κι αν το άκουγα..θα έλεγα..ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΟΣ..και χαζός......

και στο μυαλό μου διάφορα κοινότυπα σενάρια τριγυρνούν...μα καλά...ποιος ορίζει επιτέλους την τελειότητα?και γιατί αυτή η τελειότητα να είναι ο σκοπός της ζωής μας?και στην τελική..αν έχουμε στο μυαλό μας ΜΟΝΟ αυτήν την τελειότητα όλα τα υπόλοιπα που θα ζούμε θα υστερούν?και τι θα μας κάνει μετά αυτό?...δυστυχισμένους??..

κι αν κάποιοι υποστηρίζουν ότι την έχουν γευτεί..αυτοί τι θα απογίνουν?ανικανοποίητοι, μίζεροι..και αθεράπευτα ελπιδοφόροι??(δικός μου όρος)

μήπως η τελειότητά μας, λειτουργεί με χρονοδιακόπτη?μπαίνει στις εκάστοτε στιγμές και δημιουργεί ψευδαισθήσεις?ή αυτή η θεωρία είναι για τους αδύναμους?έστω ότι οι άνθρωποι δεν είναι παμφάγα και άπληστα όντα, τότε σκοπός τους θα ήταν ένα πράγμα..η αναπαραγωγή!(?)

νομίζω όμως ότι είναι παμφάγα και άπληστα όντα, οπότε σκοπός τους είναι η συλλογή αγαθών..υλικών και μη..άρα η τελειότητα δεν θα ήταν μέρος της κάθε διάθεσης τους?και επομένως θα μεταβαλλόταν με κάθε εμπειρία και συλλογή των δεδομένων τους?

και δειλά, ψιθυριστά και σχεδόν τραυλίζοντας αναρωτιέμαι...μήπως γνώρισα το ένα και μοναδικό άνθρώπινο όν στο πλανήτη που δεν έχει αυτόν τον σκοπό??και περιμένει απλά και ειλικρινά την τέλεια αγάπη?ο ίδιος δηλώνει ότι την είχε βρει..(το τι ακολούθησε θα το δούμε σε άλλο κεφάλαιο διότι οι τελειότητες δεν συμβαδίζουν απ' ότι συμπέρανα..)

(αφιερωμένο σε έναν καινούριο φίλο..)

singing in the rain.....

Άρχισε να βρέχει στην Αθήνα..παλιά η βροχή μου έφερνε και μυρωδιές..τώρα εδώ η μυρωδιά είναι πέτρινη..
βγήκα έξω στο μπαλκόνι και κοιτούσα -μα τι άλλο;- τις απέναντι πολυκατοικίες και με φαντάστηκα άγαλμα από αλάτι στη μέση της πλατείας Συντάγματος να κοιτώ τους ανθρώπους που θα τρέχουν πανικόβλητοι μόλις τους αγκαλιάσουν οι πρώτες σταγόνες τις βροχής..
ποτέ δεν το κατάλαβα..γιατί τρέχουν όλοι στη βροχή?
θυμήθηκα τον Gene Kelly στο Singing in the rain..κάτι παρόμοιο θέλω να κάνω και εγώ..μόνο που δεν είμαι ερωτευμένη!..

το έλεγα και θα το λέω..θέλω η βροχή να ξεπλένει όλα τα κρυμμένα μου..να με βαπτίζει και να εξαγνίζει τους δαίμονές μου..και έτσι γυμνή από αγνότητα που θα μένω, όλα αυτά που θέλω θα αντανακλώνται στα μάτια και στο σώμα μου..
και μετά έχει ο Θεός..

greed...

Πήγα για καφέ σήμερα το πρωί στο Ν.Κόσμο..κοίταγα γύρω μου..

όλα φαίνονται να κυλάνε ήρεμα αλλά το νιώθω..το αισθάνομαι όπου και να πάω..στις παρέες μου..στους παππούδες του τραμ..στις μητέρες από τη δουλειά..

βιώνουμε μία ζωή που δεν την περιμέναμε και που δεν αξίζουμε εμείς..οι νέοι..έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε "αφού δεν τρώω από τα σκουπίδια είμαι καλά.."
όλοι λέμε να βρούμε οποιαδήποτε δουλειά ακόμα κι ας μην πληρωνόμαστε καλά, ίσα ίσα να βγει το μεροκάματο..για μια μπουκιά ψωμί να θρέψει όλη την οικογένεια..αγχώθηκαν όλοι οι γονείς να μας στείλουν για σπουδές, στερήθηκαν οι ίδιοι για να μην στερηθούμε εμείς αλλά ποιο το νόημα?κάπου έχει κολλήσει ο τροχός..και λένε όλοι να καεί το μπουρδέλο η Βουλή όμως ποιο το νόημα?

Οι Έλληνες έχουν στο πετσί τους την κατάχρηση της εξουσίας, τη διαφθορά και την κλεψιά..λες και μετά την κατοχή (που πείνασαν πολύ) είπαν με μιας να καταπιούν ό,τι μπορεί να φαγωθεί για να επιβιώσουν οι ίδιοι..και όχι οι μετεγενέστερες γενιές..έτσι φάγανε..φάγανε..φάγανε..και δεν βάζω μόνο τα διοικητικά στελέχη..βρείτε μου έναν Έλληνα που να μην έχει καταχραστεί μία δωρεάν παροχή του κράτους..από το τηλέφωνο που θα πάρει στο σπίτι για να δει αν έφαγε το παιδί του..από τις κόλλες Α4 του γραφείου του (γιατί ήταν πολλές, ποιος θα το καταλάβει?)..από το να μην κάνεις σωστά τη δουλειά σου γιατί είσαι στο δημόσιο..

όλοι κοίταγαν τα στομάχια τους αν είναι γεμάτα και ποιος την πλήρωσε?ποιος θα την πληρώνει?

και όλοι κατηγορούν τουν ανωτέρους αλλά όλοι είμαστε υπεύθυνοι για αυτήν την κατάσταση..δεν ξέρω τι θυσίες θα πρέπει να γίνουν..δεν ξέρω τι παιχνίδια παίζονται παγκοσμίως..

το μόνο που ξέρω είναι ότι είμαι κ εγώ ένα ρομποτάκι τους και έχω αρχίσει να φοβάμαι πολύ...

need....

www.youtube.com/watch?v=qe1XonkVU48

Πάνω στα λυτά σου τα μαλλιά
φωλιάζουν λαμπυρίδες
Πάνω στα λυτά μαλλιά

αχ την αγάπη μου είδες

Είδες το γέλιο του ουρανού
του γερακιού το ράμφος
Είδες το πρώτο πέταγμα
της αφορμής το άνθος

Είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια..απλά σήμερα μέσα στο συγκεκριμένο κλίμα μόλις το άκουσα ξεχύθηκαν χιλιάδες συναισθήματα και ανάγκες μου που τις είχα παραμελήσει και για να είμαι ειλικρινής κρύψει...

Πάνω στο λευκό σου το λαιμό
πέφτει πυκνό το χιόνι
Πάνω στο λευκό λαιμό
χέρι ζεστό ζυγώνει
Φέρνει τα πέντε δάκτυλα
φέρνει τα δέκα χάδια
Φέρνει και σώμα δύστροπο
που έμαθε στα σκοτάδια

Αυτοί οι στίχοι έχουν καρφωθεί στο μυαλό και δ λένε να φύγουν..μιλούν για μια ανάγκη (μου)..μιλούν για το μαζί που τόσο αποφεύγω..κ αναρωτιέμαι μήπως ήρθε ο καιρός να σκεφτώ ότι στο δεξί μου χέρι λείπει ένα συμπλήρωμα..

Πάνω στα ματόκλαδά σου ζει
στυλίτης ξεχασμένος
Πάνω στα ματόκλαδα
εσύ είσαι ανεβασμένος
Παίζεις λαούτο με φτερό
και εγώ τα μάτια κλείνω
Γλιστράς από τα βλέφαρα
και στην καρδιά σε αφήνω
Πάνω στα ματόκλαδά σου ζει
στυλίτης ξεχασμένος..

θέλω να ακούει αυτό το τραγούδι με την καρδιά..
για να 'ρθει να μου το τραγουδήσει στη ψυχή..

...

επέστρεψα...

δεν γνωρίζω τον τόπο..

πάνω από την απέναντι πολυκατοικία το φεγγάρι..

στο σπίτι εφήμερη σιωπή..

η κίνηση κάτω στο δρόμο θορυβώδης..

φθινόπωρο καλώς να ορίσεις τη ζωή μου..

πάλι με τα ίδια αγκαλιασμένη..

Σιωπή...

αυτή είναι η λέξη μου αυτές τις μέρες...

θέλω να απέχω από τα καθημερινά..τα ρουτινιασμένα..θέλω να φύγω όπως δεν έχω ξαναφύγει ποτέ...
θέλω να μην μιλάω σε κανέναν..να απενεργοποιήσω την ηλεκτρονική απάνθρωπη ζωή μου και να χαρώ σαν παιδάκι τον τόπο μου..χωρίς ενοχές και αναμνήσεις...
θέλω να ανέβω στο βράχο μου..στο λόφο μου..να αναπνεύσω καθαρό αέρα..αρκετά με τα δηλητήρια και τις ανούσιες αναζητήσεις για ηλιοβασιλεύματα..

το καλοκαίρι λοιπόν..έφτασε κι ας είμαι στην μέση του..κι ας μην είναι όπως θα ήθελα να είναι..κι ας μην είναι με τους ανθρώπους που το έχω συνδυάσει...

καλό μου ταξίδι ..καλή αντάμωση...

erotical(ly) (in)compatible

ανθρώπινες σχέσεις λοιπόν...

πάντα με πλήγωνε το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν και δυστυχώς όχι την πραγματικότητα...και μέσα σε αυτό το άδικο κρυφτό κατάλαβα ότι ελάχιστοι διαθέτουν χρόνο για να γνωρίσουν το κάθε είδος ανθρώπου που τυχαίνει να συναντήσουν..

πέρα από τις φιλικές σχέσεις που πια θεωρώ ότι είμαστε σε ηλικία που τις επιλέγουμε..οπότε τις υποστηρίζουμε και παλεύουμε για αυτές..

υπάρχουν και αυτές οι ερωτικές (αλήθεια πόσα είδη σχέσεων υπάρχουν??) που απ' ότι έχω καταλάβει παίζουν το σημαντικότερο ρόλο στην ζωή των κοινών θνητών..

όλα στη ζωή μας είναι εμπειρίες..πόσο όμως πρέπει να αφήνουμε αυτές τις εμπειρίες να καθορίζουν την ζωή μας?εξελισσόμαστε μέσω αυτών (οι φυσιολογικοί άνθρωποι)..όμως δ θεωρώ ότι πρέπει να γίνονται σταθμός για κάθε επόμενο βήμα..πόσα πράγματα μπορείς να ζήσεις με τον ίδιο άνθρωπο?πόσο μονογαμικά όντα μπορούμε να γίνουμε?μάλλον για πόσο καιρό μπορείς να ζήσεις με τον ίδιο άνθρωπο και για πόσο καιρό μπορείς να είσαι μονογαμικός?

γιατί πρέπει μέσω των ερωτικών σχέσεων να μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου?η μοναξιά?γιατί να μην είναι ο μόνος και ο καλύτερος δάσκαλος?..
οι σχέσεις αυτές μήπως είναι φόβοι που απλά τους αντιμετωπίζουμε με ευφήμερους έρωτες, αγκαλιές και φιλιά που λειτουργούν σαν τσιρότο στα υπαρξιακά μας κολλήματα?

και όταν μας τραβήξει κάποιος γρήγορα το τσιρότο και η πληγή μας, μείνει ανοιχτή κ ευάλωτη?βάζουμε πάλι άλλο τσιρότο?για πόσο καιρό όμως και αυτό?

ποιος μας ορίζει ότι είμαστε έτοιμοι για μία σχέση?οι φίλες μου πάντα μου έλεγαν: "Μανωλία, όταν θα κάνεις σχέση, θα καταλάβεις τα καλά που κερδίζεις?"

εγώ γιατί ποτέ δεν συμφώνησα?αν δεν γνωρίσεις μόνος σου τον εαυτό σου, να δεις τα όρια σου..αν δεν έχεις αυτοπεποίθηση και ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι, γιατί να μπεις στη διαδικασία " έχω σχέση"? αυτό μου ακούγεται περισσότερο σαν δεκανίκι από ότι ανάγκη συμβίωσης, εξέλιξης και αναβάθμισης!..

μήπως τελικά οι ερωτικές σχέσεις είναι το επίδομα αναπηρίας που παίρνουμε για τα αποτυχημένα όνειρα, τους ανεκπλήρωτους πόθους και τα εξαγορασμένα μας θέλω?

parental(ly) (in)compatible..

επιστροφή στο σπίτι...πολλές οι σκέψεις...

ανθρώπινες σχέσεις...
μόνο μια τελεία μπορώ να σκεφτώ..μέχρι εκεί πάει ο νους..

(?) είμαστε δέσμιοι ανύπαρκτων και ασυνείδητων αλυσίδων που υποχρεώνουν και ορίζουν το είδος, το μέγεθος και το βαθμό των σχέσεών μας με τα ανθρώπινα όντα...
συμπεριλαμβάνονται και οι οικογενειακοί δεσμοί...
σε αυτούς τους δεσμούς είναι που φοβάμαι να δώσω ορισμό...

Απο την αρχή της πορείας της ζωής μας, από τόσο δα σποράκια, είναι προκαθορισμένο ποιο μέρος τους ανθρώπινου είδους θα ονομάσουμε μητέρα και ποιο πατέρα..και θα πρέπει για την υπόλοιπη ζωή μας να κουβαλάμε στην πλάτη μας τη δική τους ζωή, διότι η φράση "αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα" με βρίσκει απολύτως σύμφωνη..

Αυτοί λοιπον οι άνθρωποι μας πέρνουν από σποράκια και μας μεγαλώνουν αντικατροπτίζοντας πάνω μας δικές τους αλήθειες, ψέμματα, βιώματα, ανάγκες και ένα σωρό φοβίες, μετατρέποντάς μας σε άσχημα είδωλα (τις περισσότερες φορές) των δικών τους καθρεπτών ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΑ....(?)

αναρωτιέμαι αν αυτό το ασυνείδητα το λέω για να τους δικαιολογήσω...
και κάπου εδώ με βρίσκω πολύ θυμωμένη γιατί απορώ πως επιλέγει κάποιος να φέρει στο κόσμο μια ψυχή όταν καλά καλά δεν τα βγάζει πέρα με τη δική του..

οι γονείς λοιπόν...

... αποτελούν από μόνοι τους ένα είδος που δυστυχώς για μένα διαιωνίζεται.. και που συμπληρώνουν τον ορισμό του εγωισμού, διότι το αποτελέσμα (στην συγκεκριμένη περίπτωση- ένα παιδί) επιδιώκεται να επιτευχθεί για να επιφέρει ανακούφιση καλύπτωντας την ανάγκη ενστίκτων (βλ. μητρικό ένστικτο)..και που δυστυχώς πολλές φορές το αποτέλεσμα παίρνει την μορφή του σοβά και χρησιμοποιείται σπάταλα για να καλύψει τρύπες και κενά...που δ καλύπτονται...

an endless fairytale....

Με μιας μεταμορφώθηκα σε μικρή πριγκίπισσα πάνω στο κάστρο περιμένοντας εκείνο τον σκονισμένο πρίγκιπα που μου είχε τάξει ο καλός μου μάγος ο χρόνος ότι θα φέρει το ξόρκι να λυθούν τα μάγια της ζωής και να έρθει η ελευθερία μαζί με χελιδόνια..να πετάξω στον μακρινό γαλαξία της μελλοντικής ευτυχίας...

φύγαν όλα τα παραμυθάκια της ψυχής μαζί με τους ανθρώπους "μου"..

βρέθηκα σε μια τσιμεντούπολη να με περικυκλώνουν πολυκατοικίες και τα ροζ συννεφάκια μου να γίνονται γκρίζα...
η μικρή κρυμμένη μου πριγκίπισσα μεγάλωσε και άρχισε να βγάζει νύχια που έγδερναν λεξούλες όπως ομορφιά, ευτυχία, αγάπη..

φόρεσε το μαύρο πανωφόρι και κυνηγάει στα δάση ξεφτισμένα όνειρα..

το παραμύθι μου χωρίς τέλος...
και έλεος..

what' s on my mind finally?...

http://www.youtube.com/watch?v=7WFk23_6yos

πάλι με βρίσκει το βράδυ να μην ξέρω πολλά..να μην ξέρω όσα θα ήθελα και όσα ίσως να έπρεπε για μερικούς..

αυτή η ανακάλυψη που ίσως θα ήθελα να γευτώ..να πέσω στα πιο σκοτεινά μέρη της ψυχής μου..και να τα μάθω..αμέσως..αυτή λοιπόν με σιγοκαίει από χθες..

δεν ξέρω αν τελικά η κοσμοθεωρία μου έχει ωριμάσει μέσα μου τόσο όσο λέω..

κι αν αυτή η ανάγκη μου και η αγάπη μου για την μοναξιά είναι ένας αναπόφευκτος φόβος για το μαζί?

πολεμάω μέσα μου και λέω πως όχι..ετοίμασα ολόκληρο μονόλογο και είχα μπροστά μου μάτια να με κοιτούν και να ακούν αυτά που λέω..το κοινό μου με πίστεψε..άρα θα υπάρχει μια αλήθεια κρυμμένη πίσω από τις λέξεις μου..

και ήρθες και μου είπες.."θα σου πω κάτι και άκουσέ με..αν σου έρθει, απλά ζήσε το"

και εγώ το σκέφτομαι από χθες αυτό....

a sleepless end..

μου είναι αδύνατον να κερδίσω αυτήν τη βουή του δρόμου..πάνε μέρες που σκεφτόμουν τα ίδια και τα ίδια...μεθυσμένα απογεύματα με ξεχασμένους φίλους και εραστές της φτηνής ύπαρξής μου...

η θερμοκρασία του σώματος εγκλωβίζει τα πραγματικά μου θέλω..πως φτάνει κανείς εδώ?
σκέφτομαι..όλοι λένε να ακολουθείς το δρόμο σου..όλοι έχουν από έναν..όμως...πότε σου λένε να σταματήσεις?

η ανάγκη μου για ένα τέλος..με κάνει τι?

χαραμάδες της κακιάς ώρας..κλέφτες των στιγμών..παρατηρητής των χρωμάτων και των σχημάτων..

και προχωράω...

...

είμαστε τόσοι δυνατοί εμείς οι κοινοί θνητοί που με τρομάζει αυτός ο εσωτερικός πόλεμος να αποδείξουμε στο χρόνο, στη ζωή των άλλων και καμιά φορά στη δική μας διάπλαση ότι έχουμε κρυμμένα αποθέματα δύναμης..

σήμερα είπα μια κουβέντα που καθώς επέστρεφα σπίτι αναρωτιόμουν πόσο το ενστερνίζομαι εν τέλει.."πιστεύω σε μένα"..ξεστόμισαν τα αδηφάγα τούτα χείλη..

κι όμως...αυτός είναι ο απολογισμός που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια..κάθε χρόνο κάνω..μόνο για το 2010 δεν έκανα γιατί ήταν τόσο φτωχή από ερεθίσματα χρονιά που το απέφυγα..τον βρίσκω αναγκαίο αυτόν το απολογισμό..βοηθά την τετράγωνη λογική μου να έχει τοποθετημένα σε ραφάκια τα εκάστοτε συμβάντα στη ζωή μου..περίεργο ε?

η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να έρθω στη θέση σου..μπερδεύτηκα πολύ απόψε..οι λέξεις έπαιζαν κρυφτό στο μικρό μυαλό μου..
αδυναμία, φόβο, χαζομάρα, ανευθυνότητα, πίκρα, αγάπη..όλα αυτά μου έμειναν..

και για άλλη μια φορά αναρωτιέμαι..έγινα τόσο πέτρινη που βιώνω τα εξωτερικά μου ερεθίσματα σαν μαθηματικές εξισώσεις?ή με ηλιθιότητα πιστεύω ότι ήρθε μια ωρίμανση αλλιώτικη από άλλες που με σοφία ζυγίζω τις καταστάσεις και που η δύναμη που τελικά (ελπίζω και εκλιπαρώ στην ύπαρξή της) έχουμε θαμμένη μέσα μας άρχισε να αναδύεται και εμμένει στην αφ' υψηλού παρουσία της?..

όλα όσα ζούμε καλοδεχούμενα..αυτό δεν έχεις καταλάβει..?
μην φοβάσαι την φωτιά..

Για το Ritsaki roz...

μετά από μια αναπάντεχη επιστροφή..

τι σημαίνουν όλα αυτά?αυτά που νιώθουμε μετά από το τέλος μιας σχέσης?..

είδα μάτια να κλαίνε και να μιλούν για το μέλλον ενώ το παρόν δεν το ζουν..δεν το κοιτούν..πόσο δύσκολο είναι να αποκοπούμε από το παρελθόν?
πολύ..το ξέρω..

γιατί όμως να υπάρχει αυτός ο φόβος της μοναξιάς?αφού είναι η καλύτερη φίλη μας..σύμβουλος και σύντροφος για τις στιγμές που το "κανένας" υπερισχύει στην ατμόσφαιρα..

αν δεν μάθουμε μόνοι μας τον ευατό μας..ποιος περιμένουμε να μας τον μάθει?ό,τι ζούμε καλοδεχούμενο..ανοίγουμε τις αγκάλες και το χαιδεύουμε τρυφερά γιατί θα είναι κομμάτι από το είναι μας..ποιο είναι μας?αυτό που ο χρόνος, ο φίλος και ο εχθρός μας, θα μας χαρίσει..

κοίταζα για πολύ ώρα τα κόκκινα μάτια σου και έβλεπα ένα κουβάρι, ένα σπουργιτάκι αβοήθητο..πόσο δύσκολο θα είναι να ξαναγεννιέσαι στα 24?όλα πια θα φαντάζουν καινούρια, θα υπάρχουν τόσα πράγματα να δοκιμάσεις..θα μάθεις σιγά σιγά να ισορροπείς και έπειτα να περπατάς..

κ έτσι μπερδεμένο όπως είσαι, κοιτάς το τέλος χωρίς να θες ζήσεις το ταξίδι μέχρι το τέλος..

δεν υπάρχει τίποτα πρακτικό..με ρώταγες να δώσω απαντήσεις στα ερωτηματικά σου και με άκουγες τόσο πιστά και ήθελες να πιστέψεις όσα έλεγα..
μα η αλήθεια είναι ότι δεν έχω λύσεις..κ όσο ωραία φάνταζαν στα αυτιά αυτά που ήθελες να ακούσεις..μόνο εσύ μπορείς να κατακτήσεις πάλι την ζωή σου..

κι αν φαίνονται όλα βουνό, είναι επειδή όντως είναι βουνό..το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τα αντιμετωπίσεις..κι όπως λέει ένας φίλος μου..

προτιμώ να πέφτω τραγουδώντας..

Lost or found?..

παίζω με τις λέξεις βελάκια..μου καρφώνεται μία στο μυαλό και έχω το βέλος στο χέρι μου και προσπαθώ να την πετύχω..

η σημερινή λέξη (ψέμματα, την σκέφτομαι εδώ και μια εβδομάδα) είναι η απώλεια..έτυχε να κατέβω Πάτρα εκτάκτως το Σαβ/κο και ήταν έντονο το συναίσθημα της ανάγκης μου να παραμείνω εκεί..ήταν έντονο το συναίσθημα της απώλειας γιατί ξέρω ότι απλά δεν υπάρχει το "ξανά"..

έβγαλα φωτογραφίες..είχε καιρό να μου αρέσει κάτι ώστε να θέλω να το αποτυπώσω..
η πατρινή μου παρέα θα καταλάβει..











σε τι μετράω τις στιγμές μου αναρωτιέμαι?..βιάστηκα να φύγω από εκεί γιατί ήθελα να ξεφύγω..τι κέρδισα όμως εδώ?..ήρθε κι ο Ιούνιος..ο μετρονόμος στη γωνία μου κρατάει συντροφιά..πόσο ψηλά μπορεί να ανέβει ο ήλιος?..πόσο βαθιά μπορεί να γίνει μια πληγή?πόση αληθινή μπορεί να γίνει η ζωή? πόσο ελεύθερο μπορεί να παραμείνει το πνεύμα?..

προσπαθώ...

Το ημερολόγιο ενός απογραφέα...

Σκεφτόμουν μέρες αυτήν την ανάρτηση..

Ήμουν και εγώ απογραφέας αυτές τι 15 μέρες..χτυπούσα πόρτα πόρτα για να μου ανοίξουν..ήμουν άμεσα διαθέσιμη σε όποιον ήθελε να απογραφεί..και η εμπειρία μου από αυτήν εδώ την γρήγορη δουλειά νομίζω ότι θα είναι αξέχαστη..

συνάντησα πολλούς ανθρώπους, μερικούς θέλω να τους ξεχάσω γιατί ντρέπομαι που ανήκουν σε ανθρώπινο είδος, άλλους θα τους θυμάμαι και θα χαμογελάω γιατί είμαι περήφανη που ανήκουν σε ανθρώπινο είδος και για άλλους νιώθω θλίψη όπως αυτήν που αισθανόταν ο John Coffey στο Πράσινο Μίλι..

ήταν λεπτές οι ισορροπίες για μένα, γιατί μου άνοιγαν την πόρτα τους και έμπαινα σε στιγμές της δικής τους ζωής..

Με ειρωνεύτηκαν, με πρόσβαλαν, με υποτίμησαν..όλοι αυτοί άνθρωποι μορφωμένοι..με μεταπτυχιακά και διδακτορικά..υπενθυμίζοντάς μου ότι τα χαρτιά δεν λένε για την παιδεία που οφείλει να έχει ο καθένας μας..

Υπήρχαν απλοί άνθρωποι, παππούδες και γιαγιάδες που μου άνοιξαν την πόρτα με ευλάβεια και πίστη στην πατρίδα, που τους έχει προδώσει όμως..

Υπήρχαν άνθρωποι που μου έλεγαν τον πόνο τους γιατί δεν είχαν κάποιον να τον ακούσει..εγκαταλελημμένοι από δικούς τους ανθρώπους..δέσμιοι της ίδιας τους τη ζωή..τόση μοναξιά σε αυτήν την πόλη..υπάρχουν 5 εκατομμύρια άνθρωποι σε αυτόν το νομό και όμως από όλα τα συναισθήματα,αυτό που κυριαρχεί είναι η μοναξιά..

αυτό που σκέφτομαι συνέχεια είναι μία φράση μιας κοπέλας που μιλάγαμε μισή ώρα.."Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της"..

Από όλη αυτήν την εμπειρία λοιπόν μου δημιουργήθηκε ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να φύγω από αυτήν την χώρα, που κυριαρχεί το χάος, που ο απλός φτωχός λαός την πληρώνει πάντα κάνοντας τους πλούσιους ακόμα πλουσιότερους..που η πατρίδα που άλλοτε μας έκανε περήφανους για την ιστορία της τώρα μας ντροπιάζει γιατί δεν φροντίζει τα παιδιά της, αλλά τα "παιδιά" όλης της υπόλοιπης ευρωπαϊκής ένωσης..
ποια είμαι εγώ όμως που μιλάει..τι έχουμε κάνει τόσο καιρό για όλα αυτά;γιατί παραιτηθήκαμε και πέσαμε άμαχοι?

δεν υπάρχει μέλλον πια..τα πράγματα θα πηγαίνουν στο χειρότερο..κι όλα κρύβουν συμφέροντα που δεν πάει το καθημερινό μυαλό σε αυτούς τους σκοτεινούς τόπους..
Δεν υπάρχει επίλογος..δεν μπορώ να σταματήσω τις σκέψεις μου και τους προβληματισμούς μου..
ίσως να είναι η πρώτη φορά που ένιωσα αυτόν τον φόβο..

?????????????????????

www.youtube.com/watch?v=LLpE58afM-U

ok...

το παραδέχομαι..τα πράγματα δεν πάνε καλά..καθόλου καλά..και αναφέρομαι σε όλα..φταίνε όλα..οι πλανήτες, τα ζώδια, οι άνθρωποι, εγώ, η Ελλάδα, το ΤΕΙ, η Πάτρα, η Αθήνα και κάποια ονόματα που δεν θέλω να αναφέρω..και πάνω απ' όλα τα κωλολεφτά..

περνάω δημιουργικές περιόδους που δεν έχουν την διάρκεια που θα ήθελα..φτάνω στο σημείο που κάνω πράγματα που αγαπώ αλλά όχι στον βαθμό που μου αρκεί για με κάνουν ευτυχισμένη..και περνάνε οι μέρες καμιά φορά χωρίς νόημα..να με βρίσκουν μπροστά από ένα υπολογιστή να προσπαθώ να τελειώσω την πτυχιακή μου..που δεν τελειώνει με ΤΙΠΟΤΑ..εδώ και ένα χρόνο..και περνάνε οι μέρες και με βρίσκω μέσα στο facebook..που εγώ ποτέ δεν έμπαινα..και που πραγματικά δεν ξέρω γιατί το έχω ακόμα..

είμαι κολλημένη σε ενδιάμεσα σκαλοπάτια και η κούραση που έχω μαζέψει τώρα πια με ενοχλεί..

και είμαι τόσο θυμωμένη που τα βάζω με ανθρώπους που αγαπώ..

και είμαι τόσο θυμωμένη που τα διέγραψα όλα στο μυαλό μου..και κυρίως φίλους που νόμιζα ότι είχα..αναρωτιέμαι..είμαι τάχα μου σκληρή ή αποφάσισα οι άνθρωποι που με πλαισιώνουν να είναι λίγοι αλλά αυτοί που μου αξίζουν?..

και είμαι ακόμα πιο θυμωμένη γιατί σε μία πόλη με τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας δεν έχω έναν άνθρωπο να πάω να πιω ένα καφέ..γιατί και οι γνωστοί ουσιαστικά έγιναν ξένοι..και νιώθω μόνη..

ίσως γι΄αυτό είμαι θυμωμένη..
νιώθω τόσο πλαισιωμένη αλλά στην ουσία...
θέλω αέρα

the denial's safety..

νιώθω τόσο όχι σήμερα..πραγματικά το όχι σαν λέξη μου ηχεί αντιπροσωπευτικά..

αρνούμαι να μπω στο παιχνιδάκι που ύπουλα με υποκινεί να συμμετάσχω..και ίσως για πρώτη φορά στην ζωή μου αρνούμαι τόσο πιστικά..τόσο αληθινά..

είχα πει ποτέ δεν ξαναγυρνάμε πίσω..αυτό προσπαθώ να κατακτήσω..

και πολεμάω ξανά..και εκτοξεύω τα όχι με όλη μου την δύναμη..δεν θέλω να είμαι το μικρό κοριτσάκι που πολεμά τα ήδη κεκτημένα..ας είμαι το μεγάλο και τρανό παραμυθάκι των ναι..

σήμερα έχω πολύ όχι μαζεμένο στις πλάτες μου..
δεν θέλω άλλο..
κουράστηκα..

welcome May...

www.youtube.com/watch?v=q-FI4dbM_1o

Σα γομολάστιχα τα σβήσανε μια μέρα,
τα σβήσαν όλα οι κουβέντες που 'πες χθες.
Τα σβήσαν όλα σαν το φύσημα του αγέρα,
μα είχες τον τρόπο κι αυτά ωραία να τα λες.

Είχες το βλέμμα της αγάπης που 'χει σβήσει,
μα εγώ κοιτούσα δυο ματάκια νευρικά.
Αχ, κι έλεγα Θέε μου, πριν την πόρτα μου να κλείσει,
να τα φιλούσα γι' άλλη ακόμα μια φορά

Γιατί δεν ήτανε για μας τους δυο ετούτη η αγάπη,
σαν τους τσιγγάνους τριγυρνάμε εδώ κι εκεί.
Άλλη μια ακόμα ιστορία στο ντουλάπι,
τώρα με άλλη θα 'μαι εγώ και μ' άλλον εσύ.

Ο έρωτάς μας το νήμα πρώτος ποιος θα κόψει,
ο έρωτάς μας ήταν εξοντωτικός,
κι όμως την ξέραμε κι οι δυο την άλλη όψη
πως κάποια μέρα θα τελείωνε κι αυτός.

Γιατί δεν ήτανε για μας τους δυο ετούτη η αγάπη,
σαν τους τσιγγάνους τριγυρνάμε εδώ κι εκεί.
Άλλη μια ακόμα ιστορία στο ντουλάπι,
τώρα με άλλη θα 'μαι εγώ και μ' άλλον εσύ.

χαζά αναρωτιέμαι πως ένα τραγούδι μπορεί να περιγράψει ακριβώς τι νιώθω..ανυπεράσπιστοι οι έρωτες τελικά ε?..αυτό το λιμάνι που κοιτώ από μακριά αλλά ποτέ δεν μπαρκάρω..πόσο δύσκολο είναι να βρεις μια πόρτα τέτοια για να ανοίξεις..πόσο δύσκολο είναι να πολεμάς για αυτά που αγαπάς..γι' αυτά που θες..
η φύση μας είναι τόσο μίζερη..καταπιεσμένα υποκείμενα κανενός αντικειμένου..κ το ρήμα απλά άκλιτο στα στήθη μας καρφωμένο..φοβάμαι..αρνούμαι..αποχωρώ..
αν όλοι κάναμε ένα βήμα μπροστά πόσο ηλιόλουστη θα ήταν η κάθε μέρα μας?..μου λείπουν πολλά από εκείνη την πόλη..και ακόμα περισσότερα από εκείνο τον καιρό..όμως...

ήρθε ο Μάιος..

moving on...

izzy bitsi timer..

είναι μια φωτίτσα μέσα μου..πέρασε το Πάσχα αλλά δεν έφυγε..κ την φυσάω να σβήσει αλλά αυτή δυναμώνει..

δ φταίω εγώ που το μυαλό δεν σταματάει ποτέ..δ φταίω εγώ που όλα φαντάζουν ίδια..δ φταίω εγώ που μισώ τον χρόνο που περνά..δ φταίω εγώ για πολλά..όμως τα ζω..όλα αυτά τα ζω..κ με βαραίνουν..όσο κ αν το αποφεύγω το βλέπω..σε όλα γύρω μου..
αυτή η προσπάθεια σταθερότητας σε μία ξένη πόλη..δ θέλω να πω ότι έχω γονατίσει..το κεφάλι είναι σκυφτό αλλά περιμένω τον Μάιο να ανθίσουν όλα ξανά γύρω μου..
είναι οι ίδιες λέξεις που με τριγυρνάνε..είναι αυτές που πολεμώ..που δεν μου αρέσουν και θέλω να αλλάξω..
είναι αυτή η αιώνια υπομονή μου που όμως τώρα πια θέλω να σταματήσει..νομίζω ότι έχει φτάσει στο κόκκινο..
δίνω μια τελευταία ευκαιρία στο χρόνο..
πρέπει να με διαψεύσει..

a searchingly life..

πολλά ήθελα να πω...αλλά δυστυχώς το μαγνητοφωνάκι του μυαλού μου τα διέγραψε με μιας λες και οι σκέψεις απλά με προσπερνούν και δεν μένουν να με συντροφεύουν στο πιο μετά από το τώρα..
ξεκίνησε ένα θέμα συζήτησης όσο είμασταν για μπυρίτσα στο Ψυρρή..μια συζήτηση με πολύ "εγώ" μέσα..κατέληξε κάπως έτσι.."θα ήθελα να πολύ να μου πεις"..

τι να πω..η μόνη λέξη που γυρνά στο μυαλό μου είναι "βιωματικός"..
πόσο βιωματική ζωή ζούμε εν τέλει?
για μένα να ζω απλά την κάθε μέρα δεν μου αρκεί..με κάνει δυστυχισμένη..
όμως το να προσπαθώ συνέχεια να βρίσκω παραθυράκια και να ονομάζω την κάθε μέρα διαφορετική είναι για μένα τόσο αναγκαίο..αυτό και από μόνο του με κάνει να νιώθω ότι έχω ένα σκοπό..
είναι λοιπόν από τις λέξεις που μου αρέσει να ξεστομίζω..βιώνω..γιατί δεν αναφέρεται στη λέξη ξυπνώ, τρώω, κοιμάμαι με αναπόφεκτο αποτέλεσμα να ζω..
συμπεριλαμβάνει ένα σωρό παράγοντες, ερεθίσματα, εμπειρίες, αγγίγματα, μυρωδιές, εναρμονήσεις..ένα σωρό ανεκτίμητες στιγμές που κάποιος τις γεύεται μία προς μία..δεν αφήνω τίποτα να με προσπεράσει απλά..θα πρέπει να με ακουμπήσει..επιβάλλεται να με ακουμπήσει γιατί μόνο έτσι απορροφώ την ενέργεια που μου δίνει..
μόνο έτσι αγαπάς τον κόσμο γύρω σου..μόνο έτσι μαθαίνεις να τον αντιμετωπίζεις και να επιβιώνεις..
και δεν περιορίζεται μόνο σε ευχάριστα συναισθήματα..ακόμα και τον πόνο τον νιώθω έντονα..αναβλύζει από την πηγή της καρδιάς μου και καταλήγει σε παραποτάμους του μυαλού που ξεδιψούν με τη σειρά τους άλλα εδάφη..

είναι μία αίσθηση όλα αυτά που δεν μπορούν να περιοριστούν αραδιάζοντας πέντε- έξι λέξεις..είναι ένα ταξίδι που όταν αποφασίσεις ότι θες να ξεκινήσεις δεν υπάρχει επιστροφή..κλείνεις μάτια και αφήνεις τον αέρα να κάνει τα υπόλοιπα..δεν υπάρχει σκέψη..δεν υπάρχει τίποτα..ξεκινάς από το μηδέν..και το μηδέν οδηγεί στο άπειρο..

Τα παράθυρα

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για νάβρω τα παράθυρα. - Οταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. -
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

not today...

And in the letter that I wrote
Were the words I never spoke
This is why I can't come home





Χθες λοιπόν..για καφέ στο Γιασεμί..ψηλά στην Μνησικλέους..θυμήθηκα το χωριό μου..τα σπίτια των γιαγιάδων μου..χώθηκα στις φωτογραφικές μου αναμνήσεις..
μετά περπάτημα στην Αρεοπαγίτου..τόσο ησυχία..δεν ήμουν Αθήνα..κάπου αλλού βρέθηκα..
περπάτημα με μυρωδιές από ευκάλυπτο..περπάτημα με συζητήσεις τι θέλω από σένα..τι θέλεις από μένα..το μαζί γιατί δεν γίνεται..πλάκα είχε..ο καθένας έχει τη ζωή του, που δεν μπορεί να αλλάξει..τι παράξενο τελικά..και αυτή η επιχειρηματολογία μας..με πιάνουν τα γέλια τώρα..χθες στεναχωρήθηκα λιγάκι..

Σήμερα με έβγαλε το τραμ Γλυφάδα..ήλιος..η θάλασσα απέναντι..μια κυρία μου έπιασε την κουβέντα και μου είπε έτσι απλά..χωρίς να με γνωρίζει.."Δούλεψα πολύ στην ζωή μου..είμαι 68 χρονών..και θα σου δώσω μια συμβουλή..μην βασίζεσαι σε κανέναν..είσαι μόνη σου..μόνη σου..να αγαπάς τον εαυτό σου.."

Δεν ξέρω αν ήθελα να το ακούσω αυτό..το ήξερα..πάντα το ήξερα..αλλά σήμερα δεν ήθελα να το ακούσω..

το μυαλό μου είναι ένα κουβάρι και παθιάζομαι..νιώθω ζωντανή..και δεν με νοιάζει να το ξετυλίξω..όχι σήμερα..

top....ful...

Πέρασε μια εβδομάδα..μία γρήγορη εβδομάδα..μία όμορφη εβδομάδα..

που έτρεχα να την προλάβω..
βγήκα πολύ..που είχα καιρό να το κάνω..πήγα στο θέατρο...βγήκα με το αγαπημένο T-shirt έξω..ήρθε για λίγο το καλοκαίρι..φόρεσα τα γυαλιά ηλίου..δημιούργησα..για δύο ώρες έφτασα στις πτυχές του μυαλού που είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν..
αυτό είναι ευτυχία..μια πλευρά της τουλάχιστον...και θέλω να κρατήσει..
γιατί αν βρίσκεσαι στην κορυφή..νομίζω ότι σου είναι δύσκολο μετά να κατέβεις..

πια..

www.youtube.com/watch?v=oX37cZZ-8BY&feature=related

ντρέπομαι...
ντρέπομαι πολύ...
πέρασε ένας ολόκληρος μήνας και χάθηκα πίσω από τις γρήγορες και ανούσιες στιγμές τις μεγαλούπολης..
υποχρεώσεις μου έμαθαν να τις λέω..
φυλακή τις αποκαλώ εγώ..
έτσι με βρήκε ο Απρίλης..
κολλημένη στην ΑΘήνα..
ποιος το περίμενε?
δυόμιση μήνες σταθερή σε έναν οριοθετημένο χώρο..
με πινακίδες και φανάρια να μου υποδεικνύουν συνεχώς ποιος θα είναι ο δρόμος μου..
γελώ τώρα..πονάω κ λιγάκι..
δεν μιλάμε πια για προσαρμογή..
έγινε κομμάτι μου πια..
και πρέπει να το αγαπήσω..όχι ακριβώς πρέπει..είναι υπόσχεση που μου έχω δώσει..να μην αφήνω τίποτα να χάνεται..να το ζω..είναι η ανάβαση που θέλω να βρίσκομαι..αυτή είναι η υπόσχεσή μου λοιπόν..
καινούριος μήνας..
έλα ήλιε πια..

nothing enough..

www.youtube.com/watch?v=NnzIrRykilA

μου αρεσει τοσο πολυ αυτο το τραγουδι

περασε παλι αρκετος καιρος.. το ιδιο παραπονο..

τελεια παλι ψιθυριζω..

απο χθες το βραδυ..μεσα σε ενα βαγονι του μετρο..αναρωτιεμαι..

ποσο καιρο μπορει καποιος XXXXXXL να αντεξει μεσα στο μικροσκοπικο του κλουβι?

(ημι)τέλειος..

ημιτέλεια...

τι σημαίνει είμαι ημιτελής;..

(ίσως) συμμετέχουμε σε ένα παιχνίδι που μάλλον έχει σχέση με την γεωμετρία..αν υποθέσουμε ότι η ζωή μας είναι μια συνέχεια κύκλων τότε όλες η εμπειρίες μας θα πρέπει να είναι ολοκληρωμένες και αυτό θα μας κάνει να νιώθουμε τέλειοι(?)..

έστω ότι νιώθουμε ότι κάτι λείπει..αυτό, μας κάνει ανεπαρκείς ή μήπως απλά δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη ο κύκλος?..

τι χρονικό περιθώριο έχουμε να μάθουμε αν το σχήμα μας είναι κύκλος και όχι ένα κακοσχηματισμένο σκίτσο..; 

η ημιτέλεια έχει σχέση και με το πως βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας?..αν τον βλέπουμε έτσι όπως θέλουμε να φαίνεται..ναι σίγουρα τότε είναι ένας σκληρός, ανεπαρκής και ημιτελής κόσμος..

αν όμως το βλέπουμε έτσι όπως είναι?σίγουρα δύσκολο αλλά όχι ανέφικτο..αν μάθουμε να ξεχωρίζουμε που υπάρχει η αρχή και που το τέλος?..αν μάθουμε να μελετάμε τα πράγματα γύρω μας που πάντα μας οδηγούν σε ένα συμπέρασμα και γιατί όχι στο τέλος ενός κύκλου..τότε ο κόσμος μας δεν θα είναι ημιτελής..θα έχει ολοκληρωμένες στιγμές..(θα μας κάνουν όμως ευτυχισμένους?)και αυτό μπορεί να διαρκεί μια αιωνιότητα..

πόσο έτοιμοι είμαστε να γευτούμε αυτήν την αιωνιότητα αν πάντα διψάμε για το τώρα..?και η υπομονή? τι ορισμό της δίνουμε?αν η ελπίδα δηλώνει δειλία..η υπομονή?

ίσως και να θέλω να γίνονται όλα με ακρίβεια πια..να έχω ένα διαβήτη και να τραβώ κύκλους με σωστές διαμέτρους..να έχω γίνει η ωμή Μανωλία..δεν ξέρω αν είναι αναγκαίο να κλείνουμε τους κύκλους μας εδώ και τώρα..δεν ξέρω καν αν ειναι επιτακτική ανάγκη να κλείνουμε τους κύκλους..γιατί το να είσαι ημιτελής πρέπει αναγκαστικά να είναι και κακό?αυτή η αναζήτηση της τελειότητας έχει να κάνει με το πόσο ματαιόδοξα πλάσματα είμαστε?ή έστω για μία φορά έχει σχέση με το πόσο ψυχικά ήρεμοι θέλουμε να είμαστε?

το τέλος ενός κύκλου σηματοδοτεί και την εξέλιξη μας?

γιατί τότε μόνο για μένα τουλάχιστον είναι σημαντικοί αυτοί οι τερματικοί σταθμοί..

(Σε ευχαριστώ βρε Δημήτρ(ακ)η μου..)

People are strange when you're a stranger...

www.youtube.com/watch?v=awi14wDTxNw

ένα βήμα μικρό για να προλάβω μην πέσει κάτω ό,τι πολυτιμότερο κρατώ..ό,τι πιο ακριβοθώρητο..κ αφού δειλά ο διασκελισμός μου ανοίγει ανάμεσα σε μια σκοτεινή σχισμή και σε μια θρασύτατη λιακάδα..οι λέξεις μου πια δεν έχουν νόημα..μα πότε είχαν άλλωστε?..και πάντα σε μια γωνιά απόμακρη από το σήμερα με θυμάμαι..να βαστώ στην χούφτα μου ξεπλυμμένες στιγμές του χτες..να ελπίζω σε οδυνηρές χαρές του αύριου...

και αφού η λαίμαργη ύπαρξή μου αγωνιά να μουτζουρώνεται με πιτσιλιές του χρόνου..αναρωτιέμαι πως μετατράπηκα σε αυτήν την γκρίζα χειμωνιάτικη μέρα..που κυλούν όλα γύρω της και αυτή περιμένει να ανθίσει η αμυγδαλιά..

καμιά φορά αναρωτιέμαι πόσα μπορούν να αντέξουν αυτά τα μάτια..πνίγονται σε ποτάμια..τυφλώνονται..ανακαλύπτουν..κοιτούν μα δε βλέπουν..

πολεμιστής και όμηρος..σε λακκούβες σκαμμένες από άλλους..

χρόνε ανίκατε μάχαν...

Που πήγαν όλοι?..

καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είμαι μόνη στο διάδρομο ή με περιμένει το κοινό..να συνεχίσουμε όλοι μαζί..

μεγαλώσαμε..περιέργα ηχεί..αλλά ο χρόνος δεν μας ξέχασε..χαθήκαμε στα σωθικά του..μας παρέσυρε.. και τώρα απλά μας προσπερνά..δεν μας θέλει κοντά του..τώρα που η ανάγκη να τον βιώνουμε έντονα είναι μεγαλύτερη..

μεγαλώσαμε λοιπόν..αυτή είναι η λέξη κλειδί που έψαχνα μέρες τώρα για την απορία που είχα..

που πήγαν όλοι..?

αυτά που νιώθαμε άλλαξαν ρότα..αυτά που ζούσαμε άλλαξαν γεύση και αυτά που θέλαμε άλλαξαν σύσταση..

και αυτά που πίστευα?αυτούς που πίστευα?..που πήγαν όλοι..?

και αυτή είναι η δυσκολία..να παραδεχτώ σε έναν κόσμο λογικής ότι δεν έπαψα ποτέ να είμαι παιδί..ότι αυτά που αγάπησα ποτέ δεν χάθηκαν..ότι για αυτά που προσπαθώ ακόμα αξίζουν..

χμ...

κάπως έτσι ξεκινάει η καινούρια ζωή..εξωπραγματικό για σένα..πραγματικό για μένα πλέον...

δεν ξέρω γιατί..πως και πότε...δεν με ενδιαφέρει το αν, το ίσως και το μπορεί...

είμαι κάπου αλλού τώρα..δεν πατάω στη γη..είμαι χαρούμενη, δημιουργική..το παράθυρο ανοιχτό..όλα ανοιχτά και φωτεινά..

τώρα ξεκινάω..μωρό παιδί που μαθαίνει να περπατάει..και το ζω..

είμαι έτοιμη πια..

www.youtube.com/watch?v=NnzIrRykilA&feature=channel

παρούσα και απούσα..

www.youtube.com/watch?v=d_Nq9fUX2WE

αναρωτιέμαι τελικά τι είναι πιο δυνατό? οι απουσίες στην ζωή μας ή οι παρουσίες?

γιατί όλα φεύγουν..και εμείς τα μετράμε σε απουσίες..
όλα φεύγουν..μα πως αλλιώς?δ γίνεται να μείνουν..

και τι θέλουμε να μείνει όμως πραγματικά?..γιατί τότε θα μετατραπούν σε παρουσίες..και οι παρουσίες μας θα πρέπει να είναι οι σωστές...

όλα γυρνάνε στο μυαλό..γιατί καλές είναι κ οι παρουσίες, δεν λέω..

αλλά όταν τα φαντάσματα των απουσιών κάθονται στον καναπέ δίπλα σου..είναι τρελό..δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω..

θα ήθελα να είχα την ζωή μου με τις απουσίες κ τις παρουσίες της..αλλά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δίνω στην κάθεμιά ένα όνομα..να έχω τις παρουσίες μέσα στις απουσίες..και το αντίστροφο..

γιατί οι παρουσίες τονίζουν την απουσίες..κ μάλλον εκεί χάνεται η ισορροπία (μου)..

an eternity moment..

www.youtube.com/watch?v=v0UNSq086gY&feature=related

πως γίνεται μια στιγμή να γίνεται άπειρη και να χωράει τόσα συναιθήματα..χωρίς αντιφεγγιές..
μια στιγμή αιώνια λοιπόν..που μέσα της χωρά τα δικά μου κομμάτια..

καθαρή..αυτούσια..δροσερή..μια στιγμή που ο κοινός ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει γιατί του είναι μεγάλη..κ δεν μπορεί να την αντέξει..

μια στιγμή λοιπόν για μένα..ήσυχη..σιωπηλή..να ακούω τους χτύπους της καρδιάς..

μια στιγμή να θυμάμαι κ να ξεχνώ ταυτόχρονα..
μια στιγμή απαλή..ελαφριά..

....

είναι που πάντα θέλω να γράψω όταν δεν έχω κάτι να πω...

πέρασε ένα χρόνος από τις πλάτες μου..περίμενα πως και πως αυτήν την μέρα σαν επιβεβαίωση σοφίας και σύνεσης..μετά από τόσο καιρό...

επισήμως 24 και 2 ημερών...

και με μιας..οι αριθμοί μετατρέπονται σε άλογα που τρέχουν μακριά από την πραγματικότητα..

ελευθερία ζητούσα..ελευθερία ζητώ..

να αναπνέω χωρίς λογοκρισία..να σκέφτομαι χωρίς περιορισμούς..

να ταξιδεύω χωρίς σύνορα..

να αγαπώ..να νιώθω..

τι πιο όμορφο από όλα αυτά;..

α double-edged sword..

είναι μέρες που σκέφτομαι ότι όλη μου η ζωή είναι δίκοπο μαχαίρι..ό,τι κι αν δω..ό,τι κ αν μυρίσω..ό,τι αισθανθώ..ακόμα κι ό,τι ίσως θελήσω να αποφασίσω πάντα έχει δύο όψεις..δύο κοφτερές πλευρές μιας λεπίδας που φοβάμαι πως είναι διαρκώς αποφασιστική..εγώ καμιά φορά δειλιάζω..

και όσο αυτή η λεπίδα πασχίζει να με εκφοβίσει να προχωρήσω στη πορεία μου..εγώ νομίζω ότι παγώνω..

είμαι Κρήτη ακόμα..οι διακοπές είναι ατελείωτες φέτος..και σκέφτομαι διάφορα..που άλλοτε δεν με απασχολούσαν..οικονομικά..ανεργία..απραξία, εθελοντισμός, τέχνες, αθλητισμός...

θα γεμίσω την ζωή μου με πράγματα που με κάνουν ευτυχισμένη??..
με έχει κουράσει αυτή η στασιμότητα..

και το πιο σημαντικό ίσως..η Αθήνα θα μπορέσει να χωρέσει την υπαρξιακή μου ανασφάλεια?..μία ευκαιρία ζητώ..