future(less)...

τέθηκε η εξής ερώτηση από την αδερφή μου: εσύ τι φοβάσαι?..

εκείνη την στιγμή της απάντησα δεν ξέρω, αλλά προχθές που πήγαινα στην δουλειά, κοιτώντας έξω από το παράθυρο του λεωφορείου μου ήρθε η απάντηση...

φοβάμαι τον χρόνο..

μπορεί να μην φοβάμαι τις αράχνες, τα ποντίκια και τα φίδια..μπορεί να φοβάμαι πάρα πολύ το σκοτάδι..αλλά ακόμα περισσότερο φοβάμαι τον χρόνο..

αυτή η συνεχής προσπάθεια να χωρέσουμε όλη την ζωή μας σε έτη, μήνες και δευτερόλεπτα νομίζω ότι είναι κάτι παραπάνω από άδικη προς εμάς από το σύμπαν..δεν ξέρω τι νόμισαν ότι κατάφεραν όταν ανακάλυψαν τα ηλιακά ρολόγια και τι ένιωσαν όταν μπόρεσαν να ξεχωρίζουν το πρωί απο το μεσημέρι..εγώ νομίζω ότι με μπερδεύει και με βάζει σε μια αναγκαστική συνεχής ροή ως προς τον γαλαξία για να τον ακολουθώ σε κάθε αλλαγή του..και τις περισσότερες φορές να μην μπορώ να επέμβω..

δεν ξέρω τι τελικά φοβάμαι από τον χρόνο..αυτόν τον αόριστο φόβο τον νιώθω έντονα τους τελευταίους μήνες γιατί όπως πολύ συχνά λέω, μερικές φορές με προσπερνά χωρίς να με αγγίζει..και δεν θέλω σε 5 έτη από σήμερα με μια ανασκόπηση του παρελθόντος να μην βρω κάτι ουσιώδης σκαλίζοντάς το..

κι αν τώρα στα 24 έτη, 10 μήνες, 1 εβδομάδα και 1 ημέρα λέω ότι δεν ζω..ότι δεν μπορώ να ζήσω όπως θέλω και όπως έχω ανάγκη...

ποιο θα είναι το μέλλον μου?..

κι ο κόμπος φτάνει στον λαιμό μου και δεν με αφήνει να ρωτήσω: πότε θα είναι και το τέλος του μέλλοντός μου?

αισθάνομαι μαριονέτα λοιπόν..κ αφού (ας το πάρω επιτέλους απόφαση) άλλος κινεί τα σκοινιά μου...

με τι κουράγιο να σηκώνομαι κάθε πρωί και να λέω μια καινούρια μέρα ξεκινάει?ας την ζήσω!

με τι κουράγιο να κάνω όνειρα όταν βλέπω ότι συναντούν τοίχους και μακρινούς δρόμους που στην πορεία τους τα μεταλλάσουν?