ένα βήμα μικρό για να προλάβω μην πέσει κάτω ό,τι πολυτιμότερο κρατώ..ό,τι πιο ακριβοθώρητο..κ αφού δειλά ο διασκελισμός μου ανοίγει ανάμεσα σε μια σκοτεινή σχισμή και σε μια θρασύτατη λιακάδα..οι λέξεις μου πια δεν έχουν νόημα..μα πότε είχαν άλλωστε?..και πάντα σε μια γωνιά απόμακρη από το σήμερα με θυμάμαι..να βαστώ στην χούφτα μου ξεπλυμμένες στιγμές του χτες..να ελπίζω σε οδυνηρές χαρές του αύριου...
και αφού η λαίμαργη ύπαρξή μου αγωνιά να μουτζουρώνεται με πιτσιλιές του χρόνου..αναρωτιέμαι πως μετατράπηκα σε αυτήν την γκρίζα χειμωνιάτικη μέρα..που κυλούν όλα γύρω της και αυτή περιμένει να ανθίσει η αμυγδαλιά..
καμιά φορά αναρωτιέμαι πόσα μπορούν να αντέξουν αυτά τα μάτια..πνίγονται σε ποτάμια..τυφλώνονται..ανακαλύπτουν..κοιτούν μα δε βλέπουν..
πολεμιστής και όμηρος..σε λακκούβες σκαμμένες από άλλους..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου