τικ τακ...

τικ τακ..τικ τακ..

ο χρόνος πέρασε..ή θα περάσει?

σίγουρα..πάντοτε περνά?

τικ τακ..τικ τακ..

χορεύω στον ρυθμό του..ή χόρεψα?μπορεί και να χορέψω απόψε..

τικ τακ..τικ τακ..

κι αυτά που έζησα..που ζω..που θα ζήσω..

τικ τακ..τικ τακ..

πάντα στο τρελό  χορό του..μέσα στα ταξίδια του..μέσα του..μέσα μου..

τικ τακ..τικ τακ..

τρελοχρόνε φύγε..

έλα εσύ..καινούριε..

...

μοναξιά και άγιος ο θεός ρε..γελάμε: χα χα χα
είμαστε όλοι μαζί στριμωγμένοι σε αυτόν τον πλανήτη και κανείς δεν συνυπάρχει, δεν συμβιώνει, δεν συμβάλει..

απλά καταλαμβάνει χώρο με την ηλίθια ανούσια ύπαρξή του..

γίνομαι σκληρή ε?
χέστηκα..

καλά σας Χριστούγεννα..
γεμίστε τις κοιλιές σας..

καμ του αθενς μαϊ φρεντ, καμ...

μαλακίες..δουλειά..το λεωφορείο πάλι στις 7:35 στην στάση αλλιώς με τα πόδια μέχρι το τραμ..δείχνεις αγουροξυπνημένη την κάρτα σου..καλημέρα ρεεεεε φωνάζεις στον οδηγό αλλά αυτός χαμπάρι..
που χαμπάρι ρε? στην κωλόπολη?
dream town, η πόλη των ευκαιριών και μαλακίες..

ακούτε ρε?μαλακίες..γραμμένες παντού από την ηλιθιότητα που σας δέρνει..

πότε θα ξυπνήσετε ρε? πότε?

αυτή η πόλη σας σκοτώνει κάθε μέρα..

πνίγεστε στο καυσαέριο, στην μαυρίλα των πολυκατοικιών, στο πένθος της βιοπάλης..

και ακόμα εδώ μένετε...

μαζί και εγώ...

www.youtube.com/watch?v=jdSq9UMDTKs

fly...

γελώ χαμογελώ γελάω..

κι αυτά που συνέβησαν κάποτε..
τώρα σαν ψέμματα στέκονται στους άδειους τοίχους;

αυτά κι αυτά κι τ'άλλα..

όλα όσα σε απαρτίζουν..σε μεταμορφώνουν, σε δυναμώνουν, σε πονούν..

αυτά τα ανώνυμα, τα επώνυμα, τα ψεύτικα..

οι ουτοπίες..οι ψευδαισθήσεις..

αυτά κι αυτές λοιπόν..

κάπου ή κάποτε θα 'ρθει η ελευθερία ξανά..

κ θα φύγω..

www.youtube.com/watch?v=H7BRpmbfPk0

...

(09/12/14)

τα λόγια που μας λένε άραγε..

αυτά..τα γλυκόλογα..

που πάνε; 

εξατμίζονται; 

απορροφώνται από το σώμα μας κ ποτέ δεν βιοδιασπώνται;

κ άραγε σαν έρθει η ώρα που κάποιο άλλο στόμα όπως το πρώτο ξεστομίσει γλυκές, βαρύγδουπες κουβέντες, τι γίνεται;

...

το συννεφάκι που έχει συσσωρεύσει την αγάπη ανοίγει το κουτί της Πανδώρας ξανά;

κ εσύ τι εύχεσαι;

 να είναι το τελευταίο ή γελάς γιατί ξέρεις ότι κι αυτό.. 

εφήμερο θα 'ναι;..

www.youtube.com/watch?v=rJ0FQovU0Ws

 

αυτοβιογραφία...

δεν είμαι εγώ..αυτό φωνάζουν όλα γύρω μου..και λυπάμαι για το άδειο είδωλο που ξυπνά και χοροπηδά από εδώ κι από εκεί για να κάνει όλες τις υποχρεώσεις της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα, του έτους..των ετών...

λυπάμαι για αυτό το είδωλο που κάνει ό,τι μπορεί για να πάρει σάρκα και οστά..λυπάμαι για μένα που δεν το πολεμά..

δεν είμαι εγώ..

δεν πρέπει να γίνει εγώ..

λυπάμαι όμως και τα άλλα είδωλα που με σκουντούν για να μπουν στο μετρό, στο λεωφορείο, στο δρόμο..

έκλεισα τα μάτια σφιχτά..ταξίδεψα..

αυτή ήμουν ψιθύρισα..έπαιρνα ένα τρένο, ένα λεωφορείο, ένα καράβι..βρισκόμουν όπου είχα ανάγκη..γιατί τότε είχα ανάγκη..

τώρα; 

φυλακισμένη σε ένα άδειο κονσερβοκούτι, να κάνω τι; 

τίποτα μάλλον...

και οι ηλιαχτίδες που άλλοτε ζέσταιναν το σημαδεμένο μου πρόσωπο κρύφτηκαν από τα πρέπει της επιβίωσης..

αυτή είναι η ζωή στην Αθήνα..

ένας αγώνας επιβίωσης..

ποιος θα φτάσει όμως πρώτος στο τέρμα;

και δειλά αναρωτιέμαι..

μήπως έφτασε η ώρα να αποχωρίσω από αυτήν πόλη...?

www.youtube.com/watch?v=ufVRMP2BQ00

χα και χο και σκ@τ@...

ψέμματα πάλι..σηκώθηκες πρωί πρωί ξεστομίζοντας ένα κάρο αλαμπουρνέζικα με μια νόστιμη σάλτσα από πάνω και όλοι θεώρησαν ότι είσαι κουλ και πρώτος κτλ κτλ κτλ...

ψέμματα πάλι όμως είπες αφού μόνο αυτό ξέρεις να κάνεις..και το κάνεις καλά..συγχαρητήρια ξέχασα να σου πω! κοιτάς τον καθρέφτη και λες Yeah baby..ας κατακτήσουμε τον κόσμο πάλι σήμερα...good morning Athens..Good morning my wonderful word..

σε έχω δει καημένε μου όμως..όταν γυρνάς το βράδυ πίσω και βγάζεις όλες τις μάσκες, τα προσωπεία και τις τηβέννους..

σε έχω δει ξεγυμνωμένο να σέρνεσαι από μία γωνιά στην άλλη ζαρωμένος και άσχημος...

κι εγώ εκεί χάμου γελώ..

καημένε μου εαυτέ...

πότε θα πεις την αλήθεια;

.................

έκλεισα τα μάτια μου..σφιχτά..να μην τολμά ούτε μια δέσμη φωτός να τρυπώνει ανάμεσα από τα φλέβαρα..

τα έκλεισα και βρέθηκα στο χωριό μου..στους πρόποδες του λόφου μου..ένιωσα τον δροσερό αέρα να διαπερνά το κορμί..το στήθος μου να ανοίγει..πήρα βαθιά ανάσα..τα μαλλιά μπλέκονταν..άκουγα τα στάχυα να παλεύουν μεταξύ τους..τα χέρια μου κοιτούσαν τον ουρανό..ακίνητη..ανίκητη..

ο χρόνος έγινε φίλος και παράτησε το παιχνίδι εξουσίας του πάνω μου..

ανοίγοντας τα μάτια μου χάθηκαν όλα..

που πήγε εκείνο το κορίτσι?θα γυρίσει ποτέ πίσω ξανά;

....

ο χρόνος με καίει σαν τη λάβα..
το ηφαίστειό μου έτοιμο να εκραγεί.. φτύνοντας άχρηστες σκέψεις και συναισθήματα..για όλα αυτά που δεν μπορώ να κατανοήσω..
όλα τα ερωτηματικά ξεχύθηκαν στους δρόμους μου..
και έμεινα εδώ με τα γουργουρητά γύρω μου να προσπαθώ να καταλάβω πώς οι δρόμοι που διάλεξα με έφεραν σε αυτήν την αδιέξοδο..

και με το σακίδιο στην πλάτη..ένα βαρύ φορτίο για το ποια είμαι, ή μάλλον για το ποια ονειρεύομαι ότι είμαι..για το ποια θα ήθελα να είμαι..
με αυτό το βαρύ φορτίο να περπατάω στους σκοτεινούς δρόμους της πρωτεύουσας..δεν είμαι η ίδια..
δεν είμαι η ίδια..με σκέπασε ένα πέπλο..
λες να φταίει η πόλη?εδώ κανείς δεν χαίρεται το χρόνο, τα χρώματα, τις στιγμές..
εδώ η ζωή κυλά σε διαδοχικά κουτάκια που μπαινοβγαίνεις ρομποτικά..

όλο τα ίδια αναμασώ..όλο τα ίδια...

καημένε μανολίτο..

κάποτε ήμουν ένα ασταμάτητο παιδί..με έβαζες στο μηδέν και έφτανα στο άπειρο..
κάποτε ήμουν παιδί..καμιά φορά παραμυθιάζομαι ότι ακόμα είμαι..

αρνούμαι..αρνούμαι την ίδια την ζωή..

που πήγαν όλοι?
γιατί αυτή η σιωπή τρυπά το κορμί μου?

www.youtube.com/watch?v=j-oNUff37YE

...

αυτοκαταστροφή..

σε τρια δύο ένα..τέλος..

το Τέλος..

και μπορεί να είναι το ποτό..το τσιγάρο..οι ουσίες..ο ίδιος σου ο εαυτός που γεννά απόβλητα..

αυτοκαταστροφή σου λέω..στο σκατοκάζανό σου να βράζεις τα βρωμερά ζουμιά σου..

πότε επιτέλους θα συγχωρέσεις την ύπαρξή σου;

θα την αγαπήσεις;..θα βγεις από μέσα της, θα την κοιτάξεις κατάματα;..

θα σηκώσεις τα χέρια να την αγκαλιάσεις και όχι να την τρυπήσεις όπως έκανες τόσο καιρό..

θα έρθει αυτή η μέρα?

άντε πάλι..

..ελευθερία..

θα 'ρθεις?..

www.youtube.com/watch?v=PQDK6x1i8jY

...

πνίγηκα..μέσα στην ίδια μου την φούσκα..είναι όμως λες και κάποιος άλλος έβαλε τα βρωμερά υγρά..μπορεί να ήμουνα και εγώ τελικά σκέφτομαι..

και τώρα?προς τα που είναι η αρχή? 

λίγο χαμένη..λίγο αποπροσανατολισμένη..

από κάπου πρέπει να πάω..λέω γελώντας δακρυσμένη..

σήμερα δεν μπορώ..καλύτερα να μείνω ακίνητη..

αύριο..

ίσως αύριο..

.....

φόβος..με κυρίευσε χθες βράδυ..είδα εφιάλτη στον ύπνο μου..τελικά αυτά που θέλουμε είναι χιλιόμετρα μακριά από αυτά που μπορούμε να έχουμε..

πέρασε ένας μήνας ξανά..στην ίδια ρόδα μου να προσπαθώ να επιβιώσω..

η Αθήνα βρωμάει μοναξιά..πρέπει να έχεις γερό στομάχι για να ζεις εδώ..και όταν μάθεις επιτέλους να ζεις μόνος,  πως είναι εύκολο μετά να μάθεις να συμβιώνεις αρμονικά με τον άλλον; αφού είσαι μονάδα..είσαι ένας και μοναδικός στον μικρόκοσμό σου..δεν χωρά εύκολα άλλος πουθενά σε ό,τι σου ανήκει..σε ό,τι κόπιασες μερόνυχτα για να λες μου ανήκει..

και έτσι κλείνεις τα μάτια στα τυχαία χαμόγελα στο δρόμο..κλείνεις τα αυτιά στις εκκλήσεις βοήθειας..κλείνεις την καρδιά σου στην αγάπη..γιατί μάλλον η μοναξιά μας νικάει..γινόμαστε πιο δυνατά όντα. αυτόνομα, χωρίς δισταγμό, πάθη και τύψεις..

δυνατά όντα εξωτερικά..άτρωτα..όμως..από μέσα γινόμαστε κενοί..

κενοί στην ψυχή, στην καρδιά, στο μυαλό..

μοναχικά ρομποτάκια λοιπόν..

καλώς ήρθες φθινόπωρο..

www.youtube.com/watch?v=IrTB-iiecqk

αλλαγές...

αλλαγές..έτσι βρωμοκοπάει το σύμπαν..είναι από εκείνες τις αλλαγές που σάπιζαν εβδομάδες στα σωθικά σου και είπαν να ξεμυτίσουν επιτέλους..bad timing που λένε και στην Πολυρρήνια..αλλά πότε είναι και σωστό?

μόνη πλέον στο σπίτι..μόνη αλλά όχι άσχημα μόνη..άφοβες μουσικές να γεμίζουν τα άδεια δωμάτια..ελεύθερα κουδουνάκια να αντηχούν σε όλα τα δωμάτια..θα γεμίσει και αυτό με τα δικά μου αρώματα..τις δικές μου στιγμές..θα γίνει δικό μου..με όλη την κτητικότητα που μπορεί να έχει αυτή η λέξη..το έχω ανάγκη σε αυτήν την κωλόπολη...
κάτι να μοιάζει με εμένα..κάτι να ταιριάζει..

...

στα σκονισμένα σοκάκια των φόβων βρέθηκε πάλι εκείνο το κοριτσάκι..
ο χρόνος είναι εχθρός και η στασιμότητα φίλη..
τι να συμβεί άραγε μετά από τρεις μήνες ψιθυρίζει?έχει νόημα?..μπα..απαντά..τίποτα πια δεν έχει νόημα..
φεύγει ο χρόνος από πάνω της..χωρίς να ζει..φεύγει όπως πέφτουν τα φύλλα από το μωβ δέντρο με τα πρωτοβρόχια..όπως φεύγουν τα χελιδόνια..όπως κρύβεται ο ήλιος πίσω από το βουνό κάθε απόγευμα..όλα φεύγουν..φεύγουν και εκείνο το κοριτσάκι τα κοιτά καθιστό στο παγκάκι..εκείνο το παγκάκι στο παρκάκι πίσω από την τσιμεντένια πολυκατοικία..σε εκείνο το παρκάκι λοιπόν..εκεί που όλα φαντάζουν μακρινά..τρέχουν και δεν τα φτάνει..
στην αρχή λοιπόν ξανά..δεν το είχε υπολογίσει το κοριτσάκι..
το καημένο..

εικόνες..

οι εικόνες σου λείπουν..

το συνειδητοποίησες όταν έκοβες βόλτες στο κέντρο τρεις τα ξημερώματα..

και υπήρχαν παντού αλλά η μνήμη σου σε εγκαταλείπει σιγά σιγά..

πόσες να χωρέσει αναρωτιέσαι..

τα στενάκια στην Πλάκα..τα αρχαία..ο φωτισμός της Ακρόπολης το βράδυ..και εκείνο το μπουκάλι που καταλάθος κλώτσησες και κύλησε μέχρι το δέντρο..το νερό που κύλησε ανάμεσα στα πόδια σου και με μαεστρία το απέφυγες..οι άδειοι δρόμοι..τα παλιά κτίρια..

όλα μια εικόνα από πολλές μικρότερες..

και αιωρήθηκες πολύ..η παρέα ήταν αδιάφορη και πέταξες πάνω από όλους..

οι ήχοι απέκτησαν άλλη σημασία..τα φώτα άλλο νόημα..όλα εκείνα τα μικρά, τα αδιάφορα μετατράπηκαν σε σημαντικά σου..

αιωρήθηκες αλλά κανείς δεν το κατάλαβε..

χαμογέλασες λυπημένα..

δεν χρειαζόταν άλλωστε να το καταλάβουν..

μόνη σου στην μεγαλούπολη..
μόνη σου..

...

το μπαλόνι σου ξεφούσκωσε από το νερό που είχες βάλει για να φαίνεσαι ευέλικτη σε ένα κόσμο άκαμπτο, ίσιο και ορθό..

έβαλες φωτιά που δεν λέει να σβήσει γιατί μπλέχτηκε με λόγια, με αναμνήσεις, με πόθους που δεν λένε να σωπάσουν..

και αυτή η φωτίτσα που έχεις μέσα σου άλλοτε φουντώνει κ γίνεται πυρκαγιά και άλλοτε μικραίνει ώστε να σε κρατά ζωντανή,ζεστή, σε φυσιολογική θερμοκρασία..

και πέρασε ο καιρός αλλά στα ίδια εμμένεις..πιστή σκλάβα της καρδιάς σου..του κάδρου που με μαεστρία παιδεύεις ένα χρόνο τώρα..ένα χρόνο..

και οι εικόνες άλλοτε θολές..άλλοτε ξεκάθαρες...άλλοτε μπερδεμένεις..

από παραμύθι ξεκίνησε..
το παραμυθάκι σου..

??

αναρωτιέμαι...

πότε;που; με ποιους?
μόνοι ή με παρέα..χθες, αύριο ή σε έναν μήνα..

πότε λοιπόν; και φεύγει ο χρόνος από πάνω μου..δεν τον κυνηγάω εγώ πια..
αυτός με ακολουθεί..κι όσο κι αν τον θάβω σε γωνίτσες αυτός βγαίνει ψηλά..κολλά στους τοίχους μου και μπαίνει μέσα στις τσάντες μου..τον κουβαλώ μαζί και με βαραίνει..

πού λοιπόν; σε αυτά τα τετραγωνικά; σε αυτά τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη; σε αυτήν την στρατόσφαιρα και σε αυτόν τον πλανήτη..?

με ποιους λοιπόν..?γελάω..οι γνωστοί και άγνωστοι χάνονται σε αυτόν τον τόπο..στα απρόσωπα πλήθη που σε προσπερνούν..με ποιους λοιπόν..?
μόνοι μας..μόνοι μας..

αναρωτιέμαι πάλι απόψε..

αναρωτιέμαι..

www.youtube.com/watch?v=QkrLmeeCrhY

α χα χα χα αχ...

γελάω με εκείνα που με επισκιάζουν..που με κάνουν να φαίνομαι μικρή, τρωτή, αδύναμη..

γελάω που με γονατίζουν όσα δεν περνάνε από τα χέρια μου..

γελάω που μέσα μου λέω δεν μπορώ..

γελάω που σκέφτομαι ακόμα τα ίδια και τα ίδια..είναι εκείνα που με κάνουν να φαίνομαι μικρή, τρωτή, αδύναμη..

γελάω που αυτή η σκάλα με οδηγεί ψηλά την ίδια στιγμή που με βουτά στο βαθύ πηγάδι..

αλλά δεν βγαίνουν οι λέξεις εύκολα πια..έχουν εγκλωβιστεί στο σώμα μου, στο σπίτι μου, στην δουλειά μου..στα ίδια και στα ίδια..στους φαύλους κύκλους μου δηλαδή..

αλλά το τέλος δεν ήρθε ακόμα..μπορεί να μην το είπες ακόμα εσύ..ή εγώ..ή και οι δύο μαζί..

γελάω λοιπόν..γελάω σε αυτήν την ωραία γειτονιά..

γελάω μα πονάω..

www.youtube.com/watch?v=6YLS5S-TPs4

σβούρα..

την κοιτάω λοξά..την αγγίζω..είχα καιρό..την είχα στριμώξει στην μολυβοθήκη και της έριχνα που και που κλεφτές ματιές..

όμως την Δευτέρα ξύπνησα με μια παράξενη αίσθηση που την Τρίτη μεγάλωσε και μετατράπηκε σε άγχος και ανασφάλεια..την χρειαζόμουν..και έτσι από τότε την έχω στα χέρια μου όλη την ώρα να την χαϊδεύω και να την γυρνάω απαλά στην παλάμη μου..ο σύνδεσμος με την πραγματικότητα..όταν την φέρνω στα χείλη μου με επαναφέρει η κρύα αίσθησή της..

αυτό σκεφτόμουν και ήθελα να στο πω..αλλά κάθε φορά που ξεκινούσα το μετάνιωνα ..γιατί άλλωστε..είσαι εκεί και εγώ εδώ..και οι συντεταγμένες θα αργήσουν να γίνουν κοινές..και να γίνουν πάλι σύντομες θα είναι..το λέω με παράπονο αυτό..κάποια στιγμή θα πω δεν πειράζει..έτσι δεν μου λες να λέω? και έκλαψα πάλι σήμερα..είχα καιρό?δεν ξέρω..

και ναι..από την Δευτέρα νιώθω ανάλαφρη, διάφανη..σαν φτερό..σαν πούπουλο..σαν λουλούδι από τον κλέφτη..ακολουθώ το αεράκι..περνάω την θάλασσα και τα βουνά..αιωρούμαι..αυτό κάνω..άυλη..άδεια..

θα ξαναγεμίσω άραγε?

www.youtube.com/watch?v=yZOBjZgCrus

στην αρχή ξανά..

βρέθηκα στην αρχή..στο ένα πάλι..

στο ένα..κι αν προσθέσω κι άλλο ένα χαζά υπολογίζω ότι μας κάνει 2..μα έμεινα στο ενάμιση..

Ιούνιος λοιπόν..δεν ξέρω πότε ήρθε..νομίζω ότι ο χρόνος με κοροϊδεύει..και οι μυρωδιές από το καλοκαίρι τρυπώνουν πονηρά στις μπλούζες μου..ο αέρας χαϊδεύει τα μαλλιά μου και το δέρμα αλλάζει χρώμα..

στην αρχή λοιπόν..εκεί βρίσκομαι..για λίγο καιρό ακόμα εκεί θα είμαι..σε έναν ακόμη φαύλο κύκλο μου..μα το σύμπαν ξέρει..ξέρει κι ας μην μου το λέει..

www.youtube.com/watch?v=qmcR-632-zs

θολά..

όλα θολά..κλείνω τα μάτια σφιχτά να θυμηθώ αλλά το μυαλό αρνείται να ξαναμπεί σε αυτές τις αναμνήσεις..έχουν μπει σε μέρη άβατα..και απαγορευμένα..

όλα θολά..σκιές που σου τραγουδούν παλιές ιστορίες..και αναρωτιέσαι άραγε τις έζησες ή ήταν όνειρο;

έχω ανάγκη να βγω από αυτό το σώμα..να το παρατήσω κάπου..δεν με νοιάζει που..να το δω σωριασμένο και εγώ από πάνω να πετάω..να ταξιδεύω όπως το φως..τον αέρα..τα πουλιά..τους ήχους..με βαραίνει αυτό το τομάρι..με περιορίζει..με κρατά με σιδερένια δεσμά, βαθιά χωμένα στο έδαφος..

πνίγομαι..μαζεύω εφήμερες στιγμές..εφήμερα σημαδάκια που εξατμίζονται..εφήμερα..σύντομα..ίσα που να σε μπερδέψουν..ίσα που να σε σκουντήξουν..

μα η πληγή ακόμα ανοιχτή να αιμορραγεί..και με χάνω..

με χάνω..

www.youtube.com/watch?v=zvs2tRIqjnw

τίποτα..

συναισθήματα..

βάλθηκα να τα στριμώξω σε κουτάκια λες και θα δραπέτευαν από την πραγματικότητά μου..

και έμεινα εδώ να σχηματίζω τον κύκλο μας..και έκανα πολλά σχέδια..πολλούς κύκλους..τα χαρτάκια πετούσαν σαν πουλιά δίπλα μου, πάνω μου, πίσω μου..παντού..όμως δεν μπορούσα να αποφασίσω σε ποιο σημείο του κύκλου μας είμαστε ακριβώς..στην αρχή?στην μέση?στο τέλος?..

και τι μου έμεινε λοιπόν?μια μικρή δειλή κουκκίδα πάνω στο χαρτί που σε περιμένει μήπως τελικά αποφασίσεις εσύ..

γιατί εγώ δεν μπορώ..

δεν μπορώ..

www.youtube.com/watch?v=yUTi4ngjhSg

....

βαλίτσες..πακετάρισμα..τι να πάρω μαζί μου για 5 μέρες..5 μέρες..

και μετά θυμήθηκα πέρασαν 8 μήνες..8 μήνες..

και πρόσθεσα +1 , και  άλλο 1..+1..+ 1..

σπίτι μου..ναι..όμορφη λέξη..ηρεμία..ησυχία..σπίτι μου..

στα βαριά σκεπάσματα κουλουριασμένη να προσπαθώ να κερδίσω χρόνο από τον χαμένο..

πως θα είναι η ζωή μου άραγε μετά από 8 μήνες..

στ' αλήθεια δεν θέλω να απαντήσω..

www.youtube.com/watch?v=N4xo_rkAgS0

....

Καλημέρα σας..

μιας και άρχισαν οι συστάσεις σε αυτό το καρναβάλι να πω και εγώ το όνομά μου..

κλέφτης στιγμών λέγομαι..

ζω τμηματικά..στο εδώ, στο εκεί, στο παραπέρα, στο παραπίσω..ζω εφήμερα..στο χθες..στο αύριο, ίσως λίγο και στο σήμερα..μπορεί και στο μεθαύριο..ζω λίγο..ένα λεπτό..ίσως και είκοσι..μα όχι ώρες..

κλέφτης στιγμών..

είμαι η εφήμερη ύπαρξη για όλα αυτά που δεν περνάνε από τα χέρια μου..που δεν μπορώ να ελέγξω..

κλέφτης στιγμών..μισοτελειωμένα λόγια και πράξεις..ημιτέλειες..ανολοκλήρωτα σχέδια..ανεκπλήρωτα όνειρα..

κλέφτης στιγμών..

www.youtube.com/watch?v=xSB74LZDNr0

...

όνειρο..

όνειρο ήταν..

χώθηκε βιαστικά στην ροή του χρόνου μου..βίαια έσπασε τα δεσμά και με χαστούκισε..

κάπως έτσι είναι η ζωή..

κάπως έτσι ψιθυρίζω είναι το να νιώθεις ζωντανός..παρατηρείς το αίμα που πέφτει από τις πληγές σου και σαν σκυλί το γλείφεις..ένας ακόμη φαύλος κύκλος μονολογείς..

κάπου στη σκοτεινή γωνίτσα μου υπάρχει η μικρή δέσμη φωτός..μένει μόνο να την ακολουθήσω..

δεν είμαι έτοιμη ακόμα..

φοβάμαι..φοβάμαι ό,τι δεν ζω..

φοβάμαι..

..

και έτσι πέρασαν οι μέρες..και κάπως έτσι θα περνάνε..
σιωπή.. θέλω κρυμμένα πίσω από οθόνες..λόγια που ποτέ δεν φτάνουν στα αυτιά..σκέψεις που δεν τολμούν να φύγουν από τα κορμιά..χιλιόμετρα που ποτέ δεν λιγοστεύουν..
έτσι λοιπόν..

καλή καληνύχτα..

...

Θυμώνω..θυμώνω με αυτά που δεν ξέρω..αυτό το άγνωστο που με ξυπνά κάθε πρωί και μου γελά..αυτή η σκιά που με έχει βάψει μαύρη..αυτό το χαλί κάτω από τα πόδια που χορεύει..
και σε αυτήν την κινούμενη άμμο που πατάω θυμώνω ακόμα πιο πολύ γιατί καταβάθος ξέρω ότι απολαμβάνω αυτό το βύθισμα..

θυμώνω λοιπόν..θυμώνω με τον καιρό, με εσένα, με εκείνες, με αυτούς..τους ηλίθιους εαυτούς..με τα κτίρια, τα τσιμέντα, τους οδηγούς και τα τρένα..θυμώνω και εκεί που θέλω να σταθώ στην μέση του δρόμου να πετάξω όλα τα άχρηστα αντικείμενα από πάνω μου και να αρχίσω να φωνάζω..
θυμώνω ακόμα πιο πολύ γιατί σωπαίνω..τα κουβαλάω όλα σιωπηλά και πληγώνουν τα άκρα μου..

θυμώνω λοιπόν..θυμώνω..

www.youtube.com/watch?v=bd2B6SjMh_w

repeat..

ξεσκόνισα χθες κρυμμένα θησαυροφυλάκια και ανάμεσά τους, πολλές φορές διπλωμένο, ένα κομμάτι από γυαλιστερό χαρτί..χωρίς ημερομηνία και κάτι να θυμίζει το μέρος, την ώρα..

" κι αν δεν μπορείς να πολεμήσεις την ζωή σου καλείσαι από τις στιγμές να σταθείς σαν καλός στρατιώτης υπέρ τους και σαν καλός ηθοποιός να υποδυθείς τον ρόλο του γελαστού υποκειμένου σε έναν κόσμο με θεμέλια κούφια και ηλιοβασιλέματα από τέμπερες..
........................................................
τα φώτα του δρόμου πάντα σε έλκυαν..
φώναζαν έλα..
αλλά εσύ..με πόδια δεμένα παρέμενες κολλημένη στο εδώ σου και τρεφόσουν με ανεκπλήρωτα όνειρα και έρωτες.."

www.youtube.com/watch?v=1mbKjV5OChA

τότε..

κι από δυο απομακρυσμένα βλέμματα 
βρεθήκαμε στη μια ανάσα..

κι από δύο κρύα ξένα σώματα 
γίναμε ενωμένα..

κι από δύο σιωπηλά χείλη
γίναμε υγρά..

μέσα μου..μέσα σου..

γιατί το τίποτα υπήρχε 
και βρεθήκαμε στο κάτι..

τότε..

τότε..

όχι σήμερα..

όχι πια..

www.youtube.com/watch?v=7VM7eXUK8MM

stuck..

και μέσα σε έναν άγνωστο χώρο το κατακάθι φύτρωσε πάλι..με μουσικές, χαρές και τραγούδια..

ήθελα να αιωρηθώ αλλά δεν μπόρεσα..

ένιωσα το σώμα μου κουφάρι τυλιγμένο σφιχτά μέσα σε διάφανη ζελατίνη να ασφυκτιά..
να μπορώ να βλέπω τι γίνεται γύρω μου αλλά να μην μπορώ να κουνηθώ..να νιώθω την πίεσή της σε όλα τα μέρη του κορμιού μου,στο πρόσωπό μου..να μην βγαίνει φωνή..να μην φεύγει η εκπνοή..απλά να την καταπίνω..

κολλημένη ανυπόφορα πάνω μου να μην μπορώ ούτε καν να ονειρευτώ.. 

κάπως έτσι πρέπει να είναι οι φόβοι μας..ένα διάφανο,εύκαμπτο, πλαστικό υλικό που εφάπτεται και προσαρμόζεται τέλεια πάνω μας..
παίρνουν την μορφή μας, ενστερνίζονται τα χαρακτηριστικά μας, προσκολλούνται στο δέρμα μας κάνοντάς το δικό τους..

και τελικά τι μορφή αποκτούμε εμείς;τι γινόμαστε; 

το τέρας που φοβόμαστε;..

www.youtube.com/watch?v=31irQk0ll8Y

a lift..

www.youtube.com/watch?v=WhpjruHV4v4

κάτι άλλαξε..ο ήλιος καίει το δέρμα..τα μάτια τυφλώνονται..η ψυχή ζεσταίνεται (ίσως)..

κάτι άλλαξε..το νιώθω (είπε)..παρόλο που η ροή του χρόνου παραμένει αμετάβλητη..

το νιώθω (είπε) στον κορμό μου..άνοιξα το στήθος για να μπει περισσότερο φως..τα χέρια μάκρυναν..άνοιξαν κι αυτά..έγειρα προς τα πίσω ώστε το κεφάλι να μπορεί να χαρεί τον ήλιο περισσότερο..

δεν με νοιάζει που όλα γύρω μου κινούνται (είπε) .. δεν με πειράζει που στέκω στο ίδιο σημείο..όλα αλλάζουν συνεχώς θέση χωρίς νόημα τις περισσότερες φορές..

δεν με νοιάζει που στέκω στο ίδιο σημείο πάντα..

οι αισθήσεις άνοιξαν (είπε) ..μπορώ να νιώσω πιο έντονα κάθε τι που με προσπερνά..ο αέρας έχει άλλη ορμή..το χώμα έχει άλλη υφή..το φως άλλη μυρωδιά..το νερό άλλη γεύση..

κάτι άλλαξε..

μα γιατί κανείς δεν με πιστεύει (είπε) ;

...

Και η κραυγή με έπνιξε γιατί η κραυγή δεν βγήκε..και μέσα στο λεωφορείο, στο μετρό, στον δρόμο, στην τάξη , στο σπίτι όλα φαίνονται στενά..όλα φαίνονται γκρίζα.όλα φαίνονται απόμακρα..

γιατί ζω για τον χρόνο..και εκείνος βιάζεται να προχωράει αλλά έχω μείνει στο πριν από λίγο και εκείνος έχει πάει ήδη στο μεθεπόμενο..και φεύγουν έτσι γρήγορα οι μέρες..και μένω να προσπαθώ..να προσπαθώ..να προσπαθώ..γιατί δεν θέλω κανείς να πει ότι δεν προσπάθησα..

άφησα το κουβάρι στην άκρη χθες..το άφησα και έγινα το μικρό κοριτσάκι..κουλουριάστηκα στα σκεπάσματα..και έμεινα ώρα πολύ με τα παράπονά μου στο προσκέφαλο..

πολλές αλήθειες έλεγαν..

πολλές...

www.youtube.com/watch?v=V-SKLOaTUlU

χμ..

είναι μέρες που οι λέξεις ξεπηδάνε σαν πεταλουδίτσες από το στόμα και εγώ με την απόχη τρέχω πότε από εδώ και πότε από εκεί για να τις πιάσω!

είναι μέρες όμως που οι λέξεις κολλάνε στα δόντια και τραβάω με δύναμη για να βγουν αλλά εκείνες με πείσμα σφηνώνουν μέσα μου και δεν λένε να βγουν..

δεν ξέρω ποια μέρα είναι σήμερα..

www.youtube.com/watch?v=uSmo5PBLkxU

τώρα..σήμερα και χθες..

πάει ο γενάρης..έτσι μου είπαν..
στάθηκα για λίγο κ το σκέφτηκα; που "πάει" άραγε? κι όταν "πάει" εννοούμε ότι δεν μπορεί να ξαναγυρίσει τίποτα στο σήμερα; 
κ αιωρήθηκα ξανά..
έγινα το κορίτσι που τρέχει σχεδόν όπως το φως και πηδάει στο πριν ένα δευτερόλεπτο, στο επόμενο, στα δυο στα τέσσερα..και χορεύει με τον χρόνο..και όλα αυτά που έγιναν χθες, πριν 6 μήνες και όλα όσα θα συμβούν αύριο, του χρόνου σε δέκα χρόνια..
όλα φαίνονται σαν σποράκια που τα χώρεσα στην τρύπια τσέπη μου..και έτσι όπως τρέχω σαν το φως σκορπίζονται..

συνεχίζω όμως..συνεχίζω..
γιατί τι μένει τελικά; τίποτα..μόνο το τώρα.. 
μόνο το τώρα..

www.youtube.com/watch?v=bAPprG-oWd8

..

με πρόδωσαν τα μάτια..ξέχασαν πως βλέπουν..η αντίληψή μου περιορίστηκε σε αυτά που βλέπουν και οι υπόλοιποι..τυφλώθηκα λοιπόν..
τυφλώθηκα..
και πνίγηκα σε αυτά που άλλοι ονομάζουν αναποδιές..
θα τις ονομάσω καθημερινότητα..
που θα πάει..
θα ομορφύνει η κωλοαθήνα..

www.youtube.com/watch?v=YmFy86wMMoY

...

και στάθηκα ακίνητη..να μην κοιτώ στην ουσία τίποτα..

ακίνητη λες και μόνο έτσι η ζωή γύρω αποκτά νόημα..

και έτσι άγαλμα όπως ήμουν θυμήθηκα..

θυμήθηκα αλλά δεν γέλασα..αντίθετα τα μάτια θόλωσαν από την υγρασία..

και έτσι ακίνητα όπως θέλησαν να παραμείνουν τα έσφιξα δυνατά και ο ουρανός μου..

βράχηκε..

www.youtube.com/watch?v=tH2w6Oxx0kQ

spinning...

και έμεινα στην στάση να κρατάω την σβούρα..τον καινούριο θησαυρό μου..έτριβα συνεχώς τον αντίχειρα περιμετρικά της..πάνω σε κάθε κύκλο της..την κοιτούσα..την κοιτούσα..

με φαντάστηκα να κρατιέμαι από πάνω της όταν γυρίζει..πόσο γέλασα..

το καταλαβαίνω τώρα πια..πνίγομαι μέσα στο ίδιο το κουφάρι μου..μέσα στην ίδια μου τσακισμένη υπόσταση..

κι  όχι..δεν θα πετάξω..δεν νομίζω να είμαι άνθρωπος που του αρέσει να πετά..όσο κι αν σιχαίνομαι την μονοτονία..

ξέρω πως μόνο σε αυτά που επαναλαμβάνονται είμαι καλή..γι' αυτό και στα λάθη πάντα συνεπής..

www.youtube.com/watch?v=Z80tU3WXGaU

...

έριξα τα ζάρια και στάθηκα να τα κοιτάω..γυρνούσαν και γυρνούσαν λες και μια ανώτερη δύναμη δεν ήθελε να τα κάνει να αποφασίσουν..

τελικά το πρώτο σταμάτησε στη γωνιά μεταξύ του τραπεζιού και του τοίχου..λες και κάποιος το στρίμωξε εκεί πέρα και αναγκαστικά, μη έχοντας αλλού να διαφύγει, παραιτήθηκε..
το άλλο ήταν πιο επίμονο..έκανε σβούρες, πότε πιο γρήγορες και πότε πιο αργές..έφερε βόλτα το τραπέζι,φλέρταρε με το απλανές βλέμμα μου..ακούραστο να επιμένει να γυρνά, να γυρνά γύρω από τον εαυτό του..να γυρνά σε ένα μονότονο χορό με έναν μονότονο ρυθμό..ώσπου κουράστηκε..και παραιτήθηκε..

τα κοίταξα..τα μέτρησα..έβγαλα το σύνολο..και άρχισα να περπατάω μηχανικά στο ταμπλό..

www.youtube.com/watch?v=Z80tU3WXGaU

βαθιά..

κ ήθελα να σκάψω σε εκείνο το χώμα που κοιτούσα ώρα πολύ..ήταν μαλακό σε μια ήσυχη γειτονιά..να σκάψω βαθιά και να κρυφτώ εκεί μέσα..να μην με βλέπει κανείς, να μην με αναζητήσει κανείς..να με αφήσουν στην ησυχία μου..κουράστηκα με τα γρήγορα φώτα της τσιμεντένιας πόλης..κουράστηκα από την γρήγορη ψεύτικη ζωή της..κουράστηκα από τους δυνατούς ήχους της..

να κρυφτώ σε μια γωνίτσα και κανείς να μην ενοχλήσει το κουρασμένο σώμα μου..να μην μου μιλήσει και να μην με βοηθήσει..

μόνη μου..θέλω μόνη να βρεθώ για μια στιγμή με την σιωπή μου..μόνη μου..

με κούρασαν τα σας, τα σε και τα θα..

κουράστηκα...

ριμέικ (2) ...

(6/10/13)

αφέσου σε μένα..έτσι μου ψιθύρισε στο αυτί..
ανατρίχιασα σε όλο το κορμί..πως γίνεται να αφεθώ αναρωτήθηκα..
μην σκέφτεσαι..απάντησε στην σκέψη μου..

έτσι έκλεισα τα μάτια και όλα έγιναν αβίαστα..

το πρωινό που ακολούθησε ήταν σύντομο..όπως και το βράδυ..έτσι συνέβη και με την επόμενη μέρα..εβδομάδα..μήνα..

και βρέθηκα σε μία τρύπα του χωροχρόνου να ταλαντεύομαι με αναμνήσεις, πραγματικότητα και επιθυμία..

......................................................................................

 (14/10/13)

www.youtube.com/watch?v=5-MT5zeY6CU

οι λέξεις μου έγιναν σποράκια και σκορπίστηκαν σε όλη την Αττική..μετά ταξίδεψαν..ταξίδεψαν..έφτασαν σε σένα αλλά δεν τις άκουσες..πικραμένες πήραν τον δρόμο του γυρισμού αλλά αποφάσισαν να κρυφτούν μέσα στα δάση για όταν έρθω να σε δω να μην τις ξεχάσω και στις πω..

οι σκέψεις μου έγιναν φτερά.τρύπωσαν σε μπαλκόνια, γραμματοκιβώτια και αεροπλάνα..ταξίδεψαν..ταξίδεψαν..έφτασαν σε σένα αλλά δεν τις ένιωσες..πληγωμένες πήραν τον δρόμο του γυρισμού αλλά αποφάσισαν να χαθούν στη θάλασσα για όταν έρθω να σε δω να μην τις ξεχάσω και τις κάνω..

τα φιλιά μου έγιναν πουλιά να έρθουν να σου κελαηδήσουν το βράδυ που κοιμάσαι φοβισμένος..τα χάδια μου έγιναν οι δρόμοι που περπατάς και νιώθεις μόνος..το σώμα μου έγινε καράβι ολόκληρο να σε κουβαλά όταν στέκεσαι βαρύς..η ψυχή μου απόχη να σε μαζεύει όταν είσαι διαμελισμένος..

........................................................................................

(23/10/13)

μπήκα στην γυάλινη μπάλα μου..είναι ελαστική..δεν φοβάμαι ότι θα σπάσει..

σήμερα το πρωί ήταν μεγάλη και θαρρούσα πως χωρούσε όλος ο κόσμος μέσα της..το βράδυ μίκρυνε..μίκρυνε τόσο που το οξυγόνο δεν με έφτανε..μίκρυνε τόσο που αναγκάστηκα να γονατίσω και να μαζευτώ σαν έμβρυο..

ασπίδα η μπαλίτσα μου; δεν ξέρω..

το πρωί χοροπηδούσε από εδώ και από εκεί..διέσχιζε τους ατλαντικούς και τους γαλαξίες..

απόψε σφήνωσε σε μια κακή στιγμή και δεν λέει να ξεκολλήσει..σφήνωσα και εγώ μαζί της και η σκέψη έμεινε στο repeat και με ζάρωνε..ρουφούσε ενέργεια..κ εγώ μίκρυνα..μίκρυνα πολύ και παραμορφώθηκα..

μίκρυνε και η μπαλίτσα μου..με δυσκολία κατάφερα να σηκώσω το βλέμμα και είδα εσένα..

illusion...

www.youtube.com/watch?v=j-oNUff37YE

και ένιωσα σταγόνα από τον γκρίζο ουρανό που πέφτει με ταχύτητα φωτός στη γη..όμως μετατρέπεται σε φλογίτσα και εξατμίζεται στον ουρανό..και μετά πάλι σταγόνα και μετά πάλι φλογίτσα.. σε ένα ατελείωτο κυκλικό παιχνίδι...

καμιά φορά με ηρεμούν αυτές οι στερεοτυπικές σκέψεις..καμιά φορά με σπρώχνουν προς την είσοδο μιας μεγάλης πόρτας που μόλις αγγίξω το πόμολο πετάω..

..θα 'ρθεις;..

ριμέικ (1) ...

(17/12/09)

φυσάει...

έχει κρύο...

σκοτεινιάζει..

οι άνθρωποι πολύχρωμες πινέζες με τις ομπρέλες τους..ξεχύνονται στους δρόμους άφοβοι από την βροχή..ασφαλείς στα κοίλα καταφύγιά τους...και προχωρούν..πάνω κάτω..σαν γραφομηχανές..και γράφουν στους δρόμους την ιστορία τους..κουκίδα κουκίδα..περήφανοι για το αλάνθαστο ένστικτό τους..

κι όλο βρέχει εδώ..βρέχει..βρέχει..
και φαίνεται σαν να κλαίω εγώ..μα δεν το κάνω επίτηδες..δεν φταίω εγώ που με νιώθει ο ουρανός..

...........................................................

(14/02/10) 

Feel an itch..

φαγούρα..στην άκρη των δαχτύλων..μετά από μέρες απουσίας..να θέλουν κάτι να πουν..

επιστροφή..εδώ..

φαγούρα..στον σώμα..να κάθεται στην ίδια θέση..

φαγούρα..στο μάτια..να κοιτούν τα ίδια τοπία..

φαγούρα στο μυαλό..που ήλπισε...που τόλμησε να σκεφτεί..να ονειρευτεί..

...........................................................

(28/09/13)

τα πάντα εν σοφία εποίησεν..

έτσι είχα ακούσει..δεν το αμφισβητώ..μου είπαν ότι θα πέσει φωτιά να με κάψει..

περίεργα που τα φέρνει η ζωή για μερικούς ανθρώπους..κάποια ζυγαριά δεν υπολόγισε σωστά τις δυσκολίες που μπορούν να αντέξουν και παράπεσαν οι ατυχίες..
κ εσύ απλός παρατηρητής, ανήμπορος να επέμβεις, βλέπεις από απόσταση να συμβαίνουν τα δεινά..
συμβαίνουν καιρό τώρα και δεν κάνεις τίποτα..πολλές οι σκέψεις..
δεν μπόρεσες να κάνεις; το απέφυγες; το ανέβαλες; είπες δεν με αφορά;

δικαιολογίες..

και τώρα τι; τι;
τι θα κάνεις; θα το παίξεις ήρωας σε ένα παιχνίδι με σκατωμένο ταμπλό;