....

ο χρόνος με καίει σαν τη λάβα..
το ηφαίστειό μου έτοιμο να εκραγεί.. φτύνοντας άχρηστες σκέψεις και συναισθήματα..για όλα αυτά που δεν μπορώ να κατανοήσω..
όλα τα ερωτηματικά ξεχύθηκαν στους δρόμους μου..
και έμεινα εδώ με τα γουργουρητά γύρω μου να προσπαθώ να καταλάβω πώς οι δρόμοι που διάλεξα με έφεραν σε αυτήν την αδιέξοδο..

και με το σακίδιο στην πλάτη..ένα βαρύ φορτίο για το ποια είμαι, ή μάλλον για το ποια ονειρεύομαι ότι είμαι..για το ποια θα ήθελα να είμαι..
με αυτό το βαρύ φορτίο να περπατάω στους σκοτεινούς δρόμους της πρωτεύουσας..δεν είμαι η ίδια..
δεν είμαι η ίδια..με σκέπασε ένα πέπλο..
λες να φταίει η πόλη?εδώ κανείς δεν χαίρεται το χρόνο, τα χρώματα, τις στιγμές..
εδώ η ζωή κυλά σε διαδοχικά κουτάκια που μπαινοβγαίνεις ρομποτικά..

όλο τα ίδια αναμασώ..όλο τα ίδια...

καημένε μανολίτο..

κάποτε ήμουν ένα ασταμάτητο παιδί..με έβαζες στο μηδέν και έφτανα στο άπειρο..
κάποτε ήμουν παιδί..καμιά φορά παραμυθιάζομαι ότι ακόμα είμαι..

αρνούμαι..αρνούμαι την ίδια την ζωή..

που πήγαν όλοι?
γιατί αυτή η σιωπή τρυπά το κορμί μου?

www.youtube.com/watch?v=j-oNUff37YE