δεν είμαι εγώ..αυτό φωνάζουν όλα γύρω μου..και λυπάμαι για το άδειο είδωλο που ξυπνά και χοροπηδά από εδώ κι από εκεί για να κάνει όλες τις υποχρεώσεις της ημέρας, της εβδομάδας, του μήνα, του έτους..των ετών...
λυπάμαι για αυτό το είδωλο που κάνει ό,τι μπορεί για να πάρει σάρκα και οστά..λυπάμαι για μένα που δεν το πολεμά..
δεν είμαι εγώ..
δεν πρέπει να γίνει εγώ..
λυπάμαι όμως και τα άλλα είδωλα που με σκουντούν για να μπουν στο μετρό, στο λεωφορείο, στο δρόμο..
έκλεισα τα μάτια σφιχτά..ταξίδεψα..
αυτή ήμουν ψιθύρισα..έπαιρνα ένα τρένο, ένα λεωφορείο, ένα καράβι..βρισκόμουν όπου είχα ανάγκη..γιατί τότε είχα ανάγκη..
τώρα;
φυλακισμένη σε ένα άδειο κονσερβοκούτι, να κάνω τι;
τίποτα μάλλον...
και οι ηλιαχτίδες που άλλοτε ζέσταιναν το σημαδεμένο μου πρόσωπο κρύφτηκαν από τα πρέπει της επιβίωσης..
αυτή είναι η ζωή στην Αθήνα..
ένας αγώνας επιβίωσης..
ποιος θα φτάσει όμως πρώτος στο τέρμα;
και δειλά αναρωτιέμαι..
μήπως έφτασε η ώρα να αποχωρίσω από αυτήν πόλη...?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου