πάει ο γενάρης..έτσι μου είπαν..
στάθηκα για λίγο κ το σκέφτηκα; που "πάει" άραγε? κι όταν "πάει" εννοούμε ότι δεν μπορεί να ξαναγυρίσει τίποτα στο σήμερα;
κ αιωρήθηκα ξανά..
έγινα το κορίτσι που τρέχει σχεδόν όπως το φως και πηδάει στο πριν ένα δευτερόλεπτο, στο επόμενο, στα δυο στα τέσσερα..και χορεύει με τον χρόνο..και όλα αυτά που έγιναν χθες, πριν 6 μήνες και όλα όσα θα συμβούν αύριο, του χρόνου σε δέκα χρόνια..
όλα φαίνονται σαν σποράκια που τα χώρεσα στην τρύπια τσέπη μου..και έτσι όπως τρέχω σαν το φως σκορπίζονται..
συνεχίζω όμως..συνεχίζω..
γιατί τι μένει τελικά; τίποτα..μόνο το τώρα..
μόνο το τώρα..
www.youtube.com/watch?v=bAPprG-oWd8
1 σχόλιο:
σπορακια που δειχνουν το δρομο για οποιον θελει να γυρισει πισω η οποιον θελει να ακολουθησει. σπορακια που επεσαν και θα γινουν δεντρα που θα εχουν καρπους ζουμερους και νοστιμους, που θα τους τρως και θα χαμογελας μεσα σου. σπορακια που τα φυτεψες μεσα σε παιδικες καρδιες που σε κλοτσουσαν η σου φωναζαν η εκλαιγαν στην αγγαλια σου. σπορακια μικρα για να μεγαλωσουν. γιατι τι μενει; μενει αυτο που φτιαχνουμε.
http://youtu.be/JW4AKNjQ1FI
Δημοσίευση σχολίου