stuck..

και μέσα σε έναν άγνωστο χώρο το κατακάθι φύτρωσε πάλι..με μουσικές, χαρές και τραγούδια..

ήθελα να αιωρηθώ αλλά δεν μπόρεσα..

ένιωσα το σώμα μου κουφάρι τυλιγμένο σφιχτά μέσα σε διάφανη ζελατίνη να ασφυκτιά..
να μπορώ να βλέπω τι γίνεται γύρω μου αλλά να μην μπορώ να κουνηθώ..να νιώθω την πίεσή της σε όλα τα μέρη του κορμιού μου,στο πρόσωπό μου..να μην βγαίνει φωνή..να μην φεύγει η εκπνοή..απλά να την καταπίνω..

κολλημένη ανυπόφορα πάνω μου να μην μπορώ ούτε καν να ονειρευτώ.. 

κάπως έτσι πρέπει να είναι οι φόβοι μας..ένα διάφανο,εύκαμπτο, πλαστικό υλικό που εφάπτεται και προσαρμόζεται τέλεια πάνω μας..
παίρνουν την μορφή μας, ενστερνίζονται τα χαρακτηριστικά μας, προσκολλούνται στο δέρμα μας κάνοντάς το δικό τους..

και τελικά τι μορφή αποκτούμε εμείς;τι γινόμαστε; 

το τέρας που φοβόμαστε;..

www.youtube.com/watch?v=31irQk0ll8Y