(διάλειμμα... υποσχέσεων)

αργείς..που είσαι?
ο χρόνος κυλά εις βάρος μου..οι ρυτίδες διαγράφονται στο κουρασμένο πρόσωπό μου..έχει σκαφτεί από την αλμύρα των δακρύων..σημάδια που δείχνουν ό,τι δεν έζησα..

αργείς..που είσαι?
έχω στρωμένο το τραπέζι με τριαντάφυλλα..από αυτά που έκλεβες από τους κήπους της καρδιάς μου..

αργείς..που είσαι?
είχα μυστήρια βαλμένη στα όνειρά μου αγάπη..για σένα..

και εσύ αργείς..αργείς..

και εγώ εδώ..εδώ..
στο σκονισμένο συρτάρι..πεταμένο ανθρωπάκι που δυσκολεύεται να ανασάνει..καταχωνιασμένο στο πίσω μέρος του μυαλού σου γιατι είσαι δειλός να παραδεχτείς ότι ανήκω στο εμπρόσθιο..

τρεχούμενη σκιά που αδιάκοπα αναζητά το βλέμμα σου..

αργείς..που είσαι?
σκοντάφτω στις μισοτελειωμένες υποσχέσεις σου..

και εγώ εδώ..εδώ..
η αυγή απλώνεται στο σώμα μου..ξημέρωσε..
κι εσύ..ακόμα να φανείς..

faith...

όσο έχω internet μάλλον περισσότερο κακό μου κάνει παρά καλό..με προκαλεί..
με προκαλεί να μπαίνω στο blog και να θυμάμαι τα παλιά..

έχω την ανάγκη να πιστεύω σε κάτι..κάτι που θα είναι οδηγός μου όταν αρχίζουν οι σκέψεις να γίνονται επικίνδυνες..να με βοηθά να είμαι σταθερή σε κάθε βήμα που κάνω μπροστά..να είναι τόσο γερό αυτό το κάτι..που θα είμαι σίγουρη για την επιλογή μου..θα έχω αυτά τα γερά θεμέλια για να αντιμετωπίσω τις βραδιές όπως απόψε που δοκιμάζομαι..

όλα είναι καλά..αυτό το ξέρω..

www.youtube.com/watch?v=bO4F9WkNyrQ

...

ο καρπός ακόμα μεγαλώνει...είμαι καλά..πραγματικά!

όμως απλά δεν μπορώ να απαρνηθώ αυτήν την ανάγκη να γράφω..τώρα δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να πω..δεν έχω κάποιες σκέψεις που με απασχολούν..δεν έχω κάτι να παραπονιέμαι..να με ενοχλεί..απλά ήθελα να γράψω..

και αυτό ευτυχισμένη με κάνει..

εις το επανιδείν λοιπόν...

the end...

Μέρες το σκεφτόμουν..πρέπει να αλλάξει η ζωή μου γιατί δεν μου αρέσει..απλά έλεγα ότι θα γίνει όταν θα είμαι έτοιμη, με πολύ χρόνο, προσπάθεια και θέληση..

μπορεί να είναι και η τελευταία ανάρτηση αυτή εδώ..δεν θέλω να γράφω έτσι..ή μάλλον πρέπει να σταματήσει αυτή η συνήθεια-ανάγκη να γράφω έτσι..

σήμερα ξεγυμνώθηκα μπροστά σε ένα καθρέπτη διαφορετικής οπτικής γωνίας και νιώθω τόσο ανάλαφρη..λες και έφυγαν οι αμαρτίες που κρατούσα στην ψυχή..λες και ξαναγεννήθηκα..

Θέλω να αρχίσω από το μηδέν..πραγματικά από το μηδέν..να ξεχάσω ό,τι έχω ζήσει..να ξεχάσω γενικά αυτήν την κοπέλα..και μαζί αυτή τη θλιμμένη ψυχή..

να βάλω ένα τέλος..ήρθε η ώρα νομίζω να προχωρήσω ουσιαστικά και με νόημα στην ζωή μου..Αρχίζω από το μηδέν..έχοντας τίποτα..χωρίς να ελπίζω σε τίποτα..μένοντας μόνη μου σε αυτό το δωμάτιο..τίποτα οικείο και η φράση "θυμάμαι" έχει διαγραφεί διαπαντώς..
γιατί από το τίποτα νομίζω μπορεί να αρχίσουν πολλά..

έχω φυτέψει ένα καινούριο καρπό στην καρδιά μου, που περιμένω να ανθίσει..διαφορετικά αυτή τη φορά..

δεν σε ευχαριστώ που με έκανες να κλάψω..είμαι πολύ θυμωμένη μαζί σου..πληγωμένη..πάλι έχω ερωτηματικά..αναπάντητα..αλλά όπως είπα..θα τα θάψω όλα σήμερα..μαζί και εσένα..

τέλος λοιπόν..καλή συνέχεια σε όλους..καλή αντάμωση..

rain in my pillow..

Κυριακή πρωί..αρχή μιας εβδομάδας..μιας νέας εβδομάδας..
Ο καιρός μουντός..το φως μπαίνει έντονα στο δωμάτιό μου..
το Rain της Griffin παίζει ατελείωτες ώρες στον υπολογιστή μου..
παρόλα αυτά ησυχία..
το παράπονο με έπιασε πάλι..άθελά μου το άφησα να κυλήσει πάνω στο πρόσωπο..δεν ήθελα να του φανερωθώ..
γελαστές και επιτυχημένες φάτσες στην τηλεόραση..

Sometimes all I can do is weep weep weep

With all this rain falling down

η θλίψη έγινε ανάσα μου..
η ανάγκη εκπνοή μου...μπαίνει στο σώμα μου..και αποβάλλεται ακούσια..

το κουρδιστό παιχνιδάκι που δίνει ελάχιστη απόλαυση στους γύρω του..
όλες ψιθυριστές φράσεις που φοβάμαι να τις ξεστομίσω..

Now I don't wanna beg you baby
For something maybe you could never give
I'm not looking for the rest of your life
I just want another chance to live

είναι κάποιες σκέψεις που δεν λέγονται..αυτές κάνω τώρα και νιώθω αδύναμη..γιατί ζητάω μια απάντηση και δεν μου την δίνει..ένα λόγο να συνεχίσω..και δεν υπάρχει..
όμως για να επιμένω..μάλλον σε κάτι έχω εγκλωβιστεί και δεν μπορώ να αποδράσω..ή απλά με κάτι έχω δεθεί και είναι δύσκολο να αποκόψω..

ζητάω την μόνιμη ευτυχία..αυτή η εφήμερη με πληγώνει..
τώρα μένει μόνο να αποφασίσω..

λαιμαργία..

το δεύτερο θανάσιμο αμάρτημα..
για μένα το πρώτο...

τα θέλω όλα..χωρίς κόπο..
όλα έτοιμα να είναι..στρωμένα στο βασιλικό τραπέζι της ζωής μου να μοσχοβουλούν..να ευφραίνουν την ψυχή..να τα καταβροχθίζω αδιάκοπα..να μην τελειώνουν..έρωτες..πάθοι..ευτυχία..

να ανοίγω ένα ένα ντουλαπάκι στο σώμα και να είναι γεμάτο από δαύτα..χωρίς να έχω προσπαθήσει καν..
οι παλμοί να ανεβαίνουν θέλοντας να απορροφηθούν όλα στιγμιαία..να μην χαθεί ούτε ψίχουλο..και εγώ να δυναμώνω όλο και περισσότερο από τα θρεπτικά τους στοιχεία..

δεν θα αηδιάσω..έχω εθιστεί σε αυτά..ο οργανισμός μου τα χρειάζεται τόσο πολύ που κινείται ανεξέλεγχτα ψάχνοντάς τα..δεν θα υπάρχει τέλος..τα θέλω όλο και περισσότερο..

μην φέρνετε αντιρρήσεις..για τις συνέπειες δεν θα είμαι υπέυθυνη..

κλείνω τα μάτια..εκστασιασμένη από την ηδονή τους..

δεν με ντροπιάζει η γύμνια μου..δεν με ντροπιάζει που το ομολογώ..
θέλω να ζήσω..να ζήσω..

Παντοπωλείο η ελπίς..

Η θέα από εκεί ψηλά πάντα μου άρεσε..με έκανε να αισθάνομαι μόνη και δυνατή μακριά από τις ψεύτικες ζωές των άλλων..
κι όταν τ'αποφάσιζα..
κατέβαινα σιγά σιγά στην πόλη με το πάσο μου και ψώνιζα από κάτι παλιατζίδικα καπνό ευτυχίας..για μια τζούρα στα κρυφά..έβαζα στο καλαθάκι μου καραμελίτσες για να πιπιλίζω γλυκά τον εαυτό μου ότι αυτήν την γεύση έχει η ζωή μου..

έπειτα πήγαινα πίσω πίσω..κοντά στην αποθήκη για να ψάξω άχρηστα πράγματα μπας και μπορέσω να τα μετατρέψω σε χρήσιμα..για να δώσω ένα αξιοπαίνευτο νόημα..

όταν τελείωνα τα άκρως απαραίτητα ψώνια έκανα και ένα τελευταίο γύρο για να ελέγξω μήπως και έχω παραμελήσει κάτι που θα με έκανε ιδεατά χρήσιμη..

γύριζα σπιτάκι μου περήφανη για τα λάφυρα που φάνταζαν σωτήρια λύση στην μονοτονία μου..το παλτουδάκι δεν το έβγαζα τόσο γρήγορα ..δεν ήταν ζεστό το σπίτι..

με την κρυάδα του χειμωνιάτικου καιρού φρόντιζα να τακτοποιώ τ' αποκτήματα καταναλωτισμού..

ώσπου μια μέρα δεν άντεξα..είπα: "βαρέθηκα.."

"δεν θέλω να αναλώνομαι σε κάλπικα κατασκευάσματα ευτυχίας.."

τα επέτρεψα κακήν κακώς όλα.."δεν τα χρειάζομαι πια..δεν τα χρειάστηκα ποτέ η αλήθεια είναι.."
ήδη μισοχρησιμοποιημένα..έχοντας χάσει τα λεφτά μου..

έχοντας χάσει την ουσία..έψαξα στις τσέπες και βρήκα καταχωνιασμένη την ελπίδα..ανάμεσα στο ακριβό και στο ανεκτίμητο..

μπορεί να μην έχει όλα τα καλά η καρδιά..το παντοπωλείο μου..αλλά από ελπίδα..δεν ξεμένουμε ποτέ..

οπότε..πάρε κόσμε..σε τιμή ευκαιρίας..

ούτε την καληνύχτα σου δεν έχω απόψε..αυτήν την γλυκιά ηχώ που με σκέπαζε τα βράδια μακριά σου..

η "καλημέρα" και η "καληνύχτα" σου ήταν ζωτικής σημασία για μένα..η ζωή μου θα άρχιζε και θα τελείωνε με τις δυο αυτές σου λέξεις..βλέπεις..η ζωή μου ήσουν εσύ..

τώρα που έφυγες και με άφησες σεντούκι γεμάτο αναμνήσεις θάφτηκα πίσω στους σκοτεινούς αποθηκευτικούς σου χώρους..

δεν με πειράζει..εσύ να είσαι καλά..

άλλη εποχή ξεκινήσαμε..καλοκαίρι..το σώμα ζεστό..οι γεύσεις δροσερές..
τώρα..;που δεν θα έχω αποκτήσει χειμωνιάτικες στιγμές μαζί σου..αν και της ονειρεύτηκα..κουλουριασμένοι κι οι δυο στο κρεβάτι..
τώρα; τι θα κάνω..

..κλαίω κλαίω..κάποια στιγμή δεν θα έχω δάκρυα πια..
φωνάζω φωνάζω..κάποια στιγμή δεν θα βγαίνει ήχος από εκεί..

θα έρθει κι η σειρά μου όμως που θα ακουμπήσω αυτό το πόμολο που τώρα καίει ακόμα..και δεν θέλω να πληγωθώ άλλο..ούτε να μου μείνει κάποιο σημάδι..

(εφούλα όλο δικό σου..)

http://www.youtube.com/watch?v=cCSpfE8bzhk&feature=fvw

ραντεβού..

Με κυνηγάς κρυφέ μου πόθε..εγώ είμαι!ο μικρός φλεγόμενος στόχος σου..
..ακριβώς στην καρδιά με πετυχαίνεις..
Τσακισμένη νιώθω..από την "Καλημέρα".. "Τι κάνεις?"
όλα απαραιτήτως ίδια..μα συνάμα αναγκαιοτήτως διαφορετικά..
περπατάω τρέχοντας και κλαίω γελώντας γιατί σε ξεγελώ..
απόψε το βράδυ είναι δικό μου..αφιερωμένο σε ανθισμένες μανόλιες που ακουστικά παραποιούν το όνομά μου για όποιον δεν με ξέρει..τι κι αν τυχαίνει να έχω μαραθεί..το άρωμά μου σε ξεπερνά..φανερέ μου πόθε..
εραστή μου και καλύτερέ μου φίλε..

είμαι πιο άδεια και από την απλότητα της νύχτας..πιο απλή και από τις δύο σημαντικές σου λέξεις..πιο ασήμαντη και από την συνιστώσα δυναμή σου..

ξέρω..στα λέω πάλι μπερδεμένα..μα ο γρίφος ο δικός μου δεν ψάχνει μια τυχαία λύση..αιωρείται στους δρόμους που περπάτησες για να την βρει από μόνος του..εσύ θα του την δώσεις...
σε καληνυχτίζω..αγαπημένε αδελφέ..

αύριο σε περιμένει το κεφάλαιο που θα γράψεις για την αφετηρία σου..θα είμαι εκεί..να ξεκινήσουμε παρέα..

απόψε όμως..είναι δικό μου βράδυ..είσαι δικός μου πόθος..

(αφιερωμένο στα μπερδεμένα βράδια..στην παρέα που λείπει..στους πόθους που δεν ημερεύουν..)

προς αποστολή..

η δύναμη να βλέπουμε την αλήθεια...κατάματα..
να διώχνουμε τον πόνο που νιώθουμε τώρα..να πολεμάμε τα κακά πνεύματα..να σηκωνόμαστε άθικτοι από τις κακές εμπειρίες..

αυτό πρακτικά πρέπει να επιδιώκουμε..
να έχουμε θέσει εμείς του κανόνες του παιχνιδιού μας και να παίζουμε χωρίς ζαβολιές..δίκαια..
στο λέω απλά..στο λέω με όλη την ειλικρίνειά μου..
είμαι ερωτευμένη..ναι είμαι!όμως αυτό μου κάνει περισσότερο κακό από καλό..δεν έχεις να μου δώσεις τίποτα..και εγώ αξίζω πολλά..τα αξίζω..δεν τα διεκδικώ..

είναι όλα αυτά που τόσα χρόνια περίμενα και θα περιμένω..και ας μην έρθουν ποτέ..

καθώς διαβάζεις αυτό το γράμμα να ξέρεις ότι είσαι χαμένος..χαμένος γιατί άφησες ό,τι με δολιότητα οι άλλοι σου είχαν καταστρέψει, να εκδικηθείς σε εμένα για να νιώσεις έτσι -ζώντας στην ψευδαίσθηση - δυνατός..

ζώντας στο καβούκι σου κατ' επιλογή..εγώ θα γελάω..θα γελάω γιατί ελευθερώθηκα από σένα που με έγδαιρνες αργά και βασανιστικά..σε έβλεπα τα βράδια ωραίε μου εφιάλτη ..ζούσα με τα απομεινάρια σου..τα αποφάγια σου..που τα έφτυνες πάνω μου και εγώ τρεφόμουν από σένα..

με πονάς..με πόνεσες..και θα με πονάς..θα το αντέξω όμως..είμαι πιο δυνατή από όσο φαντάζεσαι..είμαι στην άκρη μου τώρα..έχω τα στοιχεία της φύσης στο πλευρό μου μα τα πολεμάω γιατί μπορώ να το κάνω..μπορώ και θα τα καταφέρω..

έχω τον ήχο από το πληκτρολόγιο να με συνεπαίρνει..με ωθεί στα άκρα μου..να σου ανοίξω την ψυχή μου μπας και δεις..βρεις το φως σου από την σκοτεινιά που άφησες να σε κατακλείσει..

δεν με είδες ποτέ..ποτέ όπως πραγματικά ήμουν..όπως σου φανερώθηκα εκείνο το πρωινό..γιατί εγώ αγαπάω την ημέρα..το φως ..τον ήλιο..τις μουσικές της ζωής μου..τα αγάπησα όλα αυτά..ξέρω να αγαπάω..
ενώ εσύ όχι..σε λυπάμαι..πόσο σε λυπάμαι..
τρέμουν τα χέρια μου..θέλω να προλάβω να στα πω όλα..πριν μου γυρίσεις ξανά την πλάτη..δειλό πλάσμα..και φύγεις..μόνο αυτό κάνεις..
δεν θα ζω όμως πια στην απουσία σου..στα ανύπαρκα σ'αγαπώ σου..στα αφανέρωτα θέλω σου..

έχω πνοή..είμαι από ευέλικτη ύλη κατασκευασμένη και μπορώ να προχωράω στην ζωή μου..ξέρω να ξεπερνώ τα όρια μου..και τώρα καταλαβαίνω την δύναμη αυτής μου της ικανότητας..
είσαι ο τελευταίος που μπαίνεις στην ζωή μου και που επιτρέπω να παραποιήσει έτσι..
είμαι ακάθαρτη..αναμάρτυτη..έχω τα ηλιοβασιλέματά μου ακέραια..
είμαι εδώ..

εδώ..

ενώ εσύ μου άφησες σκιές..σκιές να με αμαυρώνουν..
δεν τις θέλω πια..πάρτες..κουράστηκα..

πρέπει να φύγω..

η έξοδός μου άνοιξε..

ανάποδα..

μπερδεμένα αρώματα απόψε.. οι αναμνήσεις ήρθαν και με χτύπησαν..ίσως και κάτω από τη μέση..
ανόητα τηλεφωνήματα..ανόητα φιλιά και αγκαλιές..

τα ψέμματα με πήραν από το χέρι και μου έδειξαν τι είχα αφήσει σε μια γωνιά..

τελικά τι είναι αυτό που βιώνω τώρα; έχει κάποιο νόημα αυτό το χαζό κυνηγητό με την ευτυχία; έχω αρχίσει και βαριέμαι τις ίδιες λέξεις κάθε φορά..

είμαι τόσο ίδια με τους υπόλοιπους ανθρώπους..τόσο ανιαρή και προβλέψιμη..και πίστευα τόσο καιρό πως ήμουν διαφορετική..

και έχω ανάγκη εσένα..να βρίσκεσαι πλάι μου..ξαπλωμένος να ακουμπάς το κορμί μου..και το ανύπαρκτο εσύ με κάνει να σε θέλω όλο και πιο πολύ..μάλλον σε αυτό το σημείο είναι που μοιάζω με άνθρωπο..

και αυτό που ζητάω είναι τόσο απλό αλλά τόσο δύσκολο για σένα..

"έχω χάσει περισσότερα από όσα έχω κερδίσει"..αυτό φοβάμαι ότι θα ξεστομίσω ένα πρωινό..

φτάνει..τέλος πια..

δεν υπάρχει κάποιο νόημα που είναι εύκολο να κατανοηθεί..θέλω να ελπίζω..να ονειρεύομαι..υπάρχει η σάρκα μου που χρειάζεται..που αδημονεί..να μετατρέψει τα θέλω σε ζωή..να ρισκάρει και να χάσει..να ρισκάρει και να κερδίσει..
τα φθινοπωρινά απογεύματα..κ τα χειμωνιάτικα τοπία να τα βλέπω το καλοκαίρι..γιατί ο κόσμος μου θα είναι ανάποδος..

χαχα....τι γράφω θεέ μου..
όλα θέλω να τα ζήσω από το τέλος..γιατί υπάρχουν πάντα τόσα ξεκινήματα που όταν βλέπω πως οδηγούν σε αδιέξοδο..πρέπει να ανακαλύπτω τρόπους να ξεφεύγω..και η εφευρητικότητά μου έχει αρχίσει να εξαντλείται..

Is anybody there?

κάνω σκέψεις..

δεν ξεκινούν από βαθιά μέσα μου για να καταλήξουν στο στόμα για να γίνουν φωνή να ακουστώ..ακολουθούν την αντίθετη πορεία..

συσσωρεύονται στις άκρες των ποδιών μου και τις βαραίνουν..έπειτα δυσκολεύουν το βάδισμά μου ώσπου δεν μπορώ να περπατήσω άλλο και έτσι μένω πίσω..

ένα πλαστικό χαζοκούτι που απαρνιέμαι την ηχώ μου..

κλεισμένο σε δωμάτια με λάμπες που φωτίζουν αδιάκριτα την ζωή μου..

αυτό που συνειδητοποιώ είναι..ότι πάντα..ξέρω ότι θα έχω και μια έξοδο κινδύνου..

καιρός είναι λοιπόν να την περάσω..

........................exit

όρια..

το ρολόι δείχνει περασμένες 2 .. ύπνος? ....δεν θέλω..δεν θέλω να κοιμηθώ..θα χάσω στιγμές από σένα..

αγκαλιά μου είσαι..ακουμπώ πάνω σου και σε αναπνέω..το πρόσωπό μου στο μπράτσο σου..το καταφύγιό μου μακριά από την σκληρότητα του εαυτού μου.. νιώθω τόσο ζωντανή..τα δάχτυλά μου εξερευνούν τις άκρες του προσώπου σου, που ορίζει το φως του φεγγαριού..αυτό μου αρκεί να σε γνωρίσω καλύτερα..να σε αποτυπώσω στην μνήμη μου..

τα σώματα κόλλησαν και χορεύουν ενωμένα στους ρυθμούς που ορίζει η επιθυμία μας ..

τα λεπτά περνάνε και με τιμωρούν που δεν μπορώ να κρατήσω την στιγμή αυτή..τις στιγμές μαζί σου..

πάλεψα για σένα..στα όρια της τρέλας...

η αναζήτησή σου ήταν δύσκολη..ζαλισμένη από οάσεις τριγύρω..χάθηκα..στα όρια της μοναξιάς..

κάπου άρχισα να φωνάζω.. στα όρια της αφωνίας..

γιατί δεν σε έβρισκα..

κυνηγάω τα σημάδια σου στο κορμί μου..μετατράπηκα σε καμβά..που ξέχασες να ονομάσεις..να ολοκληρώσεις..στα όρια της φαντασίωσης..

συνέχισα με αυτό που μου άφησες..μια χούφτα φωτογραφίες από στιγμιαία ψέμματα και υποσχέσεις.. στα όρια του πόνου..

«μου λείπεις» ..ψιθυρίζω.. στα όρια της σιωπής..

με άφησες να ζω..στα όρια της πραγματικότητάς σου χωρίς να θες να συμμετέχω σε αυτήν..

προχωράω στις νοητές γραμμές που επιδέξια έχεις σχηματίσει γύρω μου..

αφορούν το «εσύ» και το « εγώ»..δεν θα γίνουν ποτέ «μαζί»..

κοιτάω τις παλάμες μου για να δω τα όρια της ζωής μου..

κοιτάω γύρω μου απογοητευμένα..

αναρωτιέμαι.."άραγε η καρδιά μπορεί να ξεπεράσει τα όρια που θέτουν τα μάτια;.."

(http://www.youtube.com/watch?v=pFbjE7NFmUI)