η στιγμούλα μου..

σφήνωσα σε μια στιγμούλα ξεχασμένη στο κελί του τώρα..

εκεί στάθηκα για την αιώνια εξόρμησή μου..

δεν κοίταξα ξανά πίσω..δεν τόλμησα να κοιτάξω μπροστά..

με τα μάτια χαμηλωμένα ήλπισα σε ανέφικτα γεγονότα..

με τα μάτια πλημμυρισμένα θέλησα να ζήσω σε ψευδαισθήσεις..

σφήνωσα στην ασφάλεια της στιγμούλας μου ότι όλα κυλούν απλά..

δεν υπάρχει δυσκολία και η άνοιξη τραγουδάει στο μπαλκόνι μου..

δεν υπάρχουν μνήμες και ούτε θέλω..

δεν χρειάζομαι τίποτα...η στιγμούλα μου έχει το οξυγόνο..ούτε τροφή ούτε νερό..

χώθηκα στη ζεστή αγκάλη της και χάθηκα στα μακρινά μου ταξίδια..

δεν ζητώ τίποτα..

μόνο..

μια ακόμα τέτοια στιγμούλα..

www.youtube.com/watch?v=3imebIeEtM0

...

το πρωί έβρεχε..πολύ..με τρόμαξε ο ήχος της βροχής πάνω στα κάγκελα..ξύπνησα με δυσκολία..ένιωθα τα βλέφαρα βαριά, το σώμα δύσκαμπτο και βαρύ..το ίδιο και τα σκεπάσματα..σηκώθηκα μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες..σηκώθηκα και άρχισα με βηματισμό μικρό, σέρνοντας σχεδόν τα πόδια μου, να κατευθύνομαι προς το μπάνιο..κάθε βήμα και στριγκλιά πνιχτή..αντηχούσε σε όλο το σπίτι..αηδιαστικές πνιχτές στριγκλιές μέσα στο κεφάλι μου..

έφτασα στον καθρέπτη και έμεινα να κοιτάζομαι..η ίδια εικόνα..

τούβλα..το ένα πάνω στο άλλο..τα ονομάζω ζωή..ένας τοίχος που χτίζεις πολύ προσεχτικά..με περίσσια υπομονή και στρατηγική..κάθε τούβλο με στοργή, σοφία, προσοχή, επαγγελματισμό τοποθετημένο..όλα νομίζεις πως τα ελέγχεις..όλα νομίζεις ότι περνάνε από το χέρι σου..

κι όμως δεν τα υπολόγισες όλα..υπάρχει μια βαριοπούλα που αιωρείται πάνω από τον τοίχο σου..άλλοτε τον φθείρει σε αρμονία με τον χρόνο και άλλοτε..σε ανυποψίαστη στιγμή αρχίζει να τον χτυπά για να τον ρίξει..

και εσύ..δεν έχεις επιλογή..αυτή η βαριοπούλα αποφασίζει..

f@ck..f@ck..

"Καρτερωντας το αυριο περιμενουμε θαυματα αυτα ομως γλιστρουν σαν αμμος στα δαχτυλα μας"

έπεσε το φως πάνω στις παλάμες μου και στάθηκα να τις κοιτάω σαν χαζή..δεν είχα παρατηρήσει πόσες χαρακιές έχουν πάνω τους..
γέλασα..
οι δρόμοι που δεν διάβηκα ποτέ..αυτό είναι ο τίτλος για απόψε; τι φοβάσαι; πες..

δεν χρειάζεται να ξέρεις πάντα τι ακολουθεί..είναι ωραίο να κυλιέσαι στο χορτάρι χωρίς να σε νοιάζει να λερωθείς..είναι ωραίο να βουτάς σε χειμάρρους δίχως να ξέρεις που θα σε βγάλουν..τι θες να πω; ότι όλα θα πάνε σκατά; αυτό θες να ακούσεις απόψε; να στο πω..όλα θα πάνε σκατά..

ευχαριστήθηκες; 

λες και δεν ξέρεις..ό,τι και να μας συμβαίνει σηκωνόμαστε..ό,τι και να γίνει..καλό, κακό, επιθυμητό, ανεπιθύμητο..ό,τι σκατά και αν είναι αυτά που πρέπει να λουστούμε θα το κάνουμε..
δεν σε έχω για μοιρολάτρη..μου έμαθες να λέω δεν πειράζει και τώρα το αρνείσαι; δεν το δέχομαι ούτε για ένα βράδυ..
ούτε σήμερα, ούτε αύριο..

δεν είσαι θεός..ούτε τέλειος..
άνθρωπος είσαι..και καμιά φορά είναι γαμημένα ωραία να είσαι άνθρωπος..
κι όταν αποδεχτείς την ανθρώπινη φύση σου, βραδιές όπως απόψε δεν θα σε κλείνουν πιο βαθιά στο αιώνιο κελί σου..

έχω θυμώσει τώρα..

..

μία και άλλη μία..

τις μετρώ..πλησιάζω στον καθρέπτη και τις βλέπω..έχουν αρχίσει να χαράσσονται για τα καλά στα σοκάκια του προσώπου μου..πάω λίγο πιο πίσω να δω αν φαίνονται από μακριά..προς το παρόν είμαστε εντάξει ξεφυσώ με ανακούφιση..

πλησιάζω πάλι..τις κοιτώ πιο προσεχτικά..σκέφτομαι μία για την γνώση, άλλη για την θλίψη, άλλη για άγχος, για προσμονή, για σκέψη, για χαρά, για γέλιο, για πίκρα,για δάκρυα, για επιθυμία, για έρωτα, για προσπάθεια..

μαζεύτηκαν πολλές..

σκέφτομαι..

ο χρόνος είναι ο χειρότερος φόβος μου..δεν θα τον ξεπεράσω ποτέ..

one of these mornings..

ο φόβος με νίκησε ομολογώ..

το ομολογώ..

δεν θέλω να μιλάω..μου αρέσει η σιωπή γιατί δεν χρειάζεται να ακούω..γιατί αν ακούω θα πρέπει να επεξεργάζομαι..και αν πρέπει να επεξεργάζομαι θα πρέπει να αντιδρώ..και αν αντιδρώ θα πρέπει να δέχομαι τις συνέπειες..

σποράκι λοιπόν θα το ονομάσω πάλι απόψε..ένα σποράκι που το είχα πάντοτε μέσα μου..δεν θυμάμαι αν το φύτεψα εγώ ή από γεννησιμιού μου το είχα..αγοροκόριτσο όπως έτρεχα στα σοκάκια του χωριού..

και ήρθες εσύ..μια πηγή με νερό που δεν ξέρω αν είναι καθαρό..μια πηγή φωτός που έχει σκοτεινιά..μια πηγή που μόλις πότισε το μικρό μου σποράκι, κατάφερε να το μεγαλώσει και να το κάνει ολάνθιστο μοσχομυριστό λουλούδι..

φοβάμαι λοιπόν..αυτό νιώθω..αν το ομολογήσω..φοβάμαι ότι θα χαθεί η μαγεία..φοβάμαι ότι ολάκερο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να ξεραθούν τα τρυφερά μου μπουμπουκάκια..

γιατί από το μικρό μου σποράκι άνθισε η ψυχή μου, άνθισε το σώμα μου..άνθισαν οι δρόμοι που περπατώ..τα όνειρα και καθετί που επιθυμώ..

κι αν φύγεις; κι αν στερέψεις; τι θα απογίνουν όλα αυτά;

φοβάμαι λοιπόν..θέλω κάτι να με κρατάει στη γη..γι' αυτό ξεγελώ τον εαυτό μου ότι πονώ..

ενώ στην πραγματικότητα είμαι ευτυχισμένη..

time..

χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ..περνά περνά η μέλισσα, περπατώ περπατώ εις το δάσος..

κάπου εκεί θα ήθελα να με αφήσει ξεχασμένη ο χρόνος που δεν συγχωρεί..δεν σου χαρίζει..

ό,τι δώρο μπορεί να σου προσφέρει μπορεί και να το πάρει πίσω..εύκολα, χωρίς ενδοιασμούς..
δεν τον αφορά αν πονάς, αν φωνάζεις..δεν ακούει..

σκληρός ο χρόνος..εχθρός μου απόψε..
τον εμπιστεύομαι όμως..

αν..αυτό ψιθυρίζω..δεν τολμώ να ξεστομίσω το τέλος της πρότασης..
αν..

αφήνομαι στην χρυσή του γνώση και με ταξιδεύει όπου θέλει..με τα πρέπει τα δικά του..
δεν έχω δικαίωμα να επιθυμήσω τίποτα..μόνο ακολουθώ τυφλά..ακολουθώ πιστά..

καλό ταξίδι πάλι απόψε..

fights

και να...
να σου...
βρέθηκα πάλι στο μικρό κουτάκι μου να πολεμώ με τα ίδια και τα ίδια..κ αυτό να στενεύει..να βρωμάει ο αέρας και από τα μεγάφωνα να ακούγονται οι ίδιοι ήχοι..να με τρυπάνε και να με ματώνουν..οι ίδιες τσιριχτές φωνές..με τα ίδια αιχμηρά λόγια..

δαίμονες και ανασφάλειες για αυτά που δεν μπορώ να καταλάβω, να δω, να αντιληφθώ..είναι πιο ψηλά από μένα και δεν μπορώ να τα φτάσω..
μόνο να τα σκέφτομαι..μόνο να τα εικάζω..

ξέρω..έχω το σπαθί στην άκρη..δεν θα το χρησιμοποιήσω..όχι τώρα..προτιμώ να πονέσω λίγο ακόμα..
μόνο έτσι μεγαλώνω..

www.youtube.com/watch?v=qgov4mxXMKU