hanging out with my memories..

και ήρθε ένα χαστουκάκι από έναν φίλο μου..

πολλά είχα ξεχάσει..ή μάλλον δεν είχα δει..και οι σκέψεις μου τώρα;..πιο ευχάριστες..

νομίζω αυτό είχα ανάγκη..να ακούσω και όχι να πω..

το ξέρω ότι τον τελευταίο καιρό γράφω μαλακίες και ότι δεν είμαι εγώ..είμαι κάτι άλλο που έχει ξεχάσει..μεταμορφωμένο ρομποτάκι της μαζικής καθημερινότητας..

από παιδιά συγκεντρώνουμε ένα σωρό αναμνήσεις που μας κάνουν τους ανθρώπους που είμαστε..όσο περνάει ο καιρός αυτές οι αναμνήσεις μπαίνουν σε κουτάκια και σκουριάζουν σε σοφίτες, συρτάρια και αποθήκες..δεν λέω να είσαι συλλέκτης και να ανατροφοδοτείσαι μόνο από αυτές, αλλά είναι σημαντικές για να σε σπρώξουν σε αυτά που επιθυμείς..που έχεις ανάγκη..

αυτή η ώθηση έχει αποδυναμωθεί..

οπότε..βάζω στις βαλίτσες τις αναμνήσεις και πηγαίνω ταξίδι αναψυχής μαζί τους..τα ξαναλέμε στην επιστροφή..

:(

Προσπαθώ να μην κλάψω από το πρωί αλλά τώρα με πήραν τα ζουμιά..πάνε τα μαθήματα της Κυριακής και συνειδητοποίησα πόσο θα μου λείψουν και πόσο ανάγκη τα είχα..αλλά μαζί με αυτές τις σκέψεις κάνω και άλλες και με βρίσκει το βράδυ της Κυριακής να πολεμάω με τους δαίμονές μου και να νιώθω κουρασμένη γιατί η αισιοδοξία του Αιγόκερου δεν με αφορά και την βρίσκω ψεύτικη και μίζερη..

πονάει η καρδούλα μου..η μικρή αυτή γροθιά που άλλοτε χτυπά με ρυθμό και άλλοτε (όπως σήμερα) χτυπά καταναγκαστικά για να μην εγκαταλείψει..

έχω συνειδητοποιήσει ότι ζω ευχάριστα μόνο όταν έχω κάποιο νόημα στην ζωή μου..και νιώθω τώρα ότι έχασα το νόημα που με έκανε να περιμένω κάτι αλλιώτικο..κάτι που δεν είμαι το καθημερινό ρομποτάκι αλλά η πραγματική ανθισμένη μανόλια..

και δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο παρά να περιμένω μπας και έρθουν τα πράγματα διαφορετικά στη ζωή μου..

where???

δεν ήθελα να βγω αλλά είπα στα κομμάτια να πάει αυτή η άρνηση..ντύθηκα, στολίστηκα και έτοιμη για την έκθεση..

η αντικοινωνικότητά μου δεν έχει όρια διαπίστωσα!δεν μπορώ να απαντήσω σε αγνώστους με έξυπνες ατάκες, δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι η πειραματική μουσική μου αρέσει, δεν μπορώ να γελάσω αν δεν καταλάβω το αστείο..αυτά δεν θεωρούν in όλοι?..

επέστρεψα σπίτι και βρέθηκα μπροστά σε ένα καθρέπτη..και ξάφνου η μάσκαρα, το μολύβι και το ρουζ υγροποιήθηκαν και φάνηκε το αληθινό πρόσωπο πίσω από την μάσκα..μακάρι να μπορούσα να κρύψω τόσο καλά τις σκέψεις..κ τις πληγές..

www.youtube.com/watch?v=BBwQJfJuOII

φόρεσα κόκκινο κραγιόν ..ήθελα να γίνω η Γυναίκα..αυτή που περνάει και το χώμα απορροφά τους κραδασμούς της σαν οργασμό..κράτησα όμως την παιδική μου αθωότητα και προσπέρασα τα καρφωμένα βλέμματα..δεν ξέρω αν ήταν στόχος..δεν ξέρω αν ήταν φόβος..

επέστρεψα σπίτι και δεν με ένοιαξε που πήγε στράφι το δόλωμα..

ευτυχία/ ο κόσμος μου..

κ ψιθύρισα...ευτυχία θέλω να έχει ο κόσμος μου..μα ο κόσμος μου ποιος είναι;

(no) directions..

και να που έφτασα στο σημείο ένας κύκλος και μερικά βελάκια να αποτελούν την ταυτότητά μου..ένας φίλος μου το έφτιαξε θέλοντας να περιγράψει πως είμαι..και σκέφτηκα..ναι!!έτσι είμαι..και χάρηκα..και απογοητεύτηκα..και σκέφτηκα..σκέφτηκα...

από την μία το σκέφτομαι θετικά και λέω ποτέ δεν θα ηρεμήσει το πνεύμα μου..πάντα θα είμαι ο κυνηγός..(??)

από την άλλη το βλέπω αρνητικά και λέω ποτέ δεν θα γίνω ουσιαστικά ευτυχισμένη γιατί είναι τόσες οι κατευθύνσεις που με εξιτάρουν που θα νιώθω μια ανολοκλήρωτη "ικανοποίηση"..(??)

αλλά πάλι κάπου στη μέση του κύκλου με βρίσκω να προσπαθώ να βρω χώρο για να φυτρώσει ένα ακόμα βελάκι..

http://www.youtube.com/watch?v=hz8EoMOVHBM&feature=related

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΡΕΛΑΣ

σήμερα βρέθηκα στην ακρόπολη και αναγκάστηκα να κατέβω την αεροπαγείου αν και δεν ήθελα γιατί είχε πολύ κόσμο..βαθιά μέσα μου χάρηκα γιατί σκέφτηκα ότι μόλις βγει ο ήλιος ξεπηδάμε σαν μελίσσι..βέβαια από την άλλη συνειδητοποίησα ότι μάλλον δεν θα μπορούσα να ζήσω στην Σουηδία..κ εκεί σε ένα λοφίσκο κάτω από την Ακρόπολη σχεδόν, που δεν ξέρω πως λέγεται (αν θα έπρεπε να ντρέπομαι γι' αυτό καθόλου δεν με αφορά..) είδα πολύ κόσμο να κάθεται στα βραχάκια με τις λίγες πρασινάδες της άνοιξης..έμοιαζαν όπως στις ξένες ταινίες που πηγαίνουν και κάθονται στα πάρκα..όχι ότι μπορούν να συγκριθούν, αλλά μια σκέψη έκανα..

μου αρέσει ο ήλιος..τέλος..θέλω φως..πολύ φως..

celebrating my life..

δεν μπορώ να γράφω πια..αυτή είναι η αλήθεια..αυτό που κάνω έντονα είναι να φωτογραφίζω με το μυαλό μου εικόνες και να πλάθω ολόκληρες ιστορίες..μακάρι να είχα τον χρόνο να αποτυπώσω αυτές τις ιστορίες..

ντυμένη σαν τον λέτσο καθώς πήγαινα στο φιλοζωϊκό, όλοι με κοιτούσαν και σκέφτονταν θαρρώ: "αίσχος!πως είναι ντυμένη έτσι!" και άλλοι έδειχναν να λυπούνται "κοπελίτσα σαν τα κρύα τα νερά..ποιος ξέρει που έχει μπλέξει;"

τι να κάνω κι εγώ?μπαίνω στο τραμ και συμπεριφέρομαι σαν πρεζάκι..είναι από τις στιγμές που τραβώ όλα τα βλέμματα πάνω μου και γίνομαι η πρωταγωνίστρια που πάντα ονειρευόμουν..γουστάρω όλη τη φάση σκέφτομαι..
απέναντι κάθονται η άρτα με τα γιάννενα..ακούω την συζήτηση..δεν σχολιάζω, ούτε επικρίνω..

έχει πολύ ήλιο και χαίρομαι..αντανακλάται στην θάλασσα και με στραβώνει..κ όσο τυφλώνομαι τόσο πιο πολύ θέλω να τον κοιτάω..

είναι από τις μέρες που θέλω να αγκαλιάσω και να φιλήσω όλο τον κόσμο..να τραγουδώ και να χορεύω με όλους..μια γιορτή είναι όλα..πότε θα το καταλάβω επιτέλους???

www.youtube.com/watch?v=Trzb1eQEQI8

sunday thoughts...

..πέρασε γρήγορα η εβδομάδα..το ίδιο γρήγορα θα περάσει και αυτή φαντάζομαι..

μπήκα στο σπίτι και μυρίζει κανέλα..συνήθως έχει αυτήν την μυρωδιά του καινούριου σπιτιού που ακόμα δεν έχει απορροφήσει το άρωμά σου, αλλά μου άρεσε πολύ που είχε το άρωμα κανέλας και ζάχαρης..μπισκοτάκια για την ανιψιά..

σήμερα ξεπέρασα πολύ τον εαυτό μου..δεν θέλω να τελειώσει ο Μάρτης γιατί ξέρω ότι τα μαθήματα της Κυριακής θα σταματήσουν..μόνο που το σκέφτομαι με πιάνει τρέμουλο για τις αδιάφορες Κυριακές που θα ακολουθήσουν..γαμημένα λεφτά λέω..βρίζω πολύ το τελευταίο διάστημα και δεν είναι ωραίο...αλλά είναι σαν εθισμός..

είμαι μόνη στο σπίτι και γουστάρω τρελά..μακάρι να διαρκούσε περισσότερο..περιμένω πως και πως τις διακοπές του Πάσχα για να μείνω πάλι μόνη..κατεβάζω την νεκρή νύφη του Τιμ Μπάρτον να την (ξανά)δω..Παυλίδης στην playlist...

δεν θέλω να έρθει η Δευτέρα..θέλω για λίγο να παραμείνει Κυριακή..

a passionate mess

ναι..όλοι το έχετε καταλάβει..δεν είμαι καλά..έχω αυτό το αναθεματισμένο μυαλό που με προδίδει συνεχώς και με μπλέκει όλο σε σκέψεις που αντί να με βοηθούν, με στενοχωρούν και με τραβάνε πίσω..

ξέρω ότι όχι μόνο εγώ αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πέσει σε μια μορφή κατάθλιψης λόγω της επικαιρότητας..

και έτσι, οι σκέψεις με βρίσκουν να αναρωτιέμαι πόσο θα αντέξω να σκέφτομαι έτσι?πόσο θα αντέξω να ζω με αυτό το βάρος στην καρδιά μου..και θέλω πολύ να μιλήσω στους γύρω μου αλλά κάτι πάλι μου κλείνει το στόμα..δεν θέλω να γίνομαι φορτική..

νιώθω πιεσμένη..νιώθω πνιγμένη..έχω βουτήξει σε μια βαθιά θάλασσα και παλεύω να μείνω στην επιφάνειά της αλλά.....αλλά...

και είναι τόσα αυτά που ονειρεύομαι να κάνω αλλά όλο τοίχους συναντάω και πάλι ρε πούστη σκέφτομαι ότι μήπως μόνη μου υψώνω τους τοίχους?έχω τόσα όνειρα και νιώθω άχρηστη γιατί δεν έχω πραγματοποιήσει ούτε ένα..ζω κλεισμένη σε κλουβί..ζω για την κάθε μέρα, αλλά δεν ζω για την Μανωλία..ο δευτεροδείκτης πιστός στο ραντεβού του και οι ημερομηνίες συνεχώς μετακινούνται αλλά εγώ νιώθω ότι δεν κάνω τίποτα..επαγγελματικά, προσωπικά, καλλιτεχνικά..

φοβάμαι τόσο πολύ..φοβάμαι να σηκωθώ από το κρεβάτι μου γιατί ξέρω ότι θα ζήσω την ίδια ακριβώς μέρα με την προηγούμενη..κ έχω βάλει διάφορα διαλείμματα ενδιάμεσα στην εβδομάδα μου για να την βαπτίσω ενδιαφέρουσα αλλά φοβάμαι ότι είναι καθρέπτης για να ξεγελώ τον εαυτό μου ότι είναι χρήσιμος..

και δεν ξέρω αν θέλω να μάθω την αλήθεια..δεν ξέρω αν θέλω να ζω στο ψέμα..

δεν ξέρω τίποτα..δεν ξέρω τι θέλω..δεν ξέρω πως θα μπορούσα να αλλάξω αυτά που νιώθω..δεν ξέρω με τι θα γινόμουν ευτυχισμένη και χρήσιμη...ΔΕΝ ΞΕΡΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

ουφ.....

σκ@τ@

κέρδισες λέω..είναι μία και ακόμα δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί αυτό το άδειο κεφάλι που κουβαλώ βάρυνε και είναι έτοιμο να πέσει και να κυλήσει στις σκάλες τις πολυκατοικίας και έπειτα να βγει έξω..να πάρει τους δρόμους..να περάσει από τις κρύες γειτονιές...

να φύγει θέλει το άτιμο..

ναι..το παραδέχομαι..ζηλεύω..ζηλεύω όλες αυτές τις καρικατούρες που κυκλοφορούν έξω και χαμογελάνε..ζηλεύω όλες αυτές τις διάνοιες που παίρνουν νόμπελ..ζηλεύω όλους αυτούς που παίρνουν όσκαρ..ζηλεύω όλους αυτούς που έχουν τα κότσια να περπατάνε χέρι χέρι..

και με βρίσκει η μέρα να είμαι ένα τιποτένιο και δυστυχισμένο ανθρωπάκι που δεν ξέρει τίποτα..που απαξιεί να μάθει..και να αναρωτιέται για πόσο ακόμα;..

έλεγα ότι μεγάλωσα, μα οι νύχτες με βρίσκουν μωρό παιδί που ψάχνει το στήθος της μάνας του..και όλο λέω ότι θέλω να φύγω μα όλο στο εδώ γυρνάω..και όλα σκατά, μα όλα καλά πρέπει να λέω ότι είναι..

και συνεχίζω να αναπνέω ρε πούστη μου...