Κοντά στα κύματα
θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες
μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα
θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες
μου φάγανε τα χρόνια
Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια
Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία
...........................................
θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες
μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα
θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες
μου φάγανε τα χρόνια
Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια
Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία
...........................................
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου
Στο πάτωμα..το σπίτι μου εκεί είναι..
χαμηλά..επίπεδα..
και ξεγελιέμαι ότι όλα είναι ψηλά..ο ήλιος..οι προσδοκίες μου..
καμιά φορά απλά πρέπει να ονειρεύεσαι ότι σκαρφαλώνεις..
9 σχόλια:
ίσως το πάτωμα... το κάθε πάτωμα πιο κάτω να είναι πιο κοντά σε μια πραγματικότητα που όλα είναι δισδιάστατα.
Θα σου πω ένα μυστικό... το δικό μου μυστικό.. Πραγματικά αν δεν υπήρχε ο έρωτας στη ζωή των ανθρώπων θα σου έλεγα πως η ζωή δεν έχει ουσία. Η τελευταία μου ελπίδα βρίσκεται εκεί... μια απογοητευμένη ελπίδα...
θα σου πω και εγώ ένα μυστικό..το δικό μου τωρινό..
τόσα χρόνια ψάχνω την ουσία αυτή..και νιώθω ακριβώς το ίδιο..μια απογοητευμένη ελπίδα..και έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι..τι αξίζει από όλο αυτό?
Ειλικρινά δε μπορώ να σου απαντησω, και από το να γράφω τόσες λέξεις και το συμπέρασμα να είναι η άγνοια, προτιμώ να σου πω πως δε ξέρω. Η τελευταία μου ελπίδα είναι εκεί και πίστεψέ με θα λυπηθώ άμα τη δω να εξατμιζεται...
ΥΓ:είχες μια βδομάδα να γράψεις και μπορώ να πω πως η απουσια δεν έγινε μόνο αισθητή αλλά έφερε αναστάτωση :)
..απάντησε αυτό..
νιώθεις τόσο αδύναμος (ίσως και αηδιασμένος) μπροστά σε όλα αυτά που απαρτίζουν την "ζωή σου" και το μόνο που ίσως σε κάνει κάποια στιγμή να νιώσεις καλά είναι να αγαπήσεις και να αγαπηθείς..ελπίζεις σε αυτό?
Νιώθω διαλυμένος και εξαπατημένος για το πως η ζωή μου συμπεριφέρεται σε μένα. Είσαι στο μυαλό μου. Ναι, στο μόνο που απελπισμένα, ελπίζω είναι αυτό, μα δεν έχει γίνει πράξη και μπορεί και ποτέ διότι όταν αγαπάω πληγώνομαι και όταν με αγαπούν τους πληγώνω και αν στην αρχή δε φαίνεται κάτι τέτοιο, σε βαθος χρόνου καταντα να γίνεται αυτοσκοπός... Για αυτλο στην αρχή έγραψα: "απελπισμένα, ελπίζω"...
...πραγματικά ήλπιζα να μου δώσεις εσύ μια απάντηση..(δεν ξέρω γιατί..)
ή έστω να πάρω μια απάντηση..
αυτοσκοπός ε;..(δεν θα μπορούσες να το περιγράψεις καλύτερα)..τι να πω..απλά σε καταλαβαίνω..
Χεχε, κι εγώ περίμενα σαφείς απαντήσεις από πολλούς , άλλα πιστεύω πως η σαφήνεια ειναι κάτι για το οποίο πρέπει να προβληματίζεσαι. Θα προτιμούσες να σου πω κάτι ψεύτικο μα σαφές? Πιστεύω στον έρωτα αλλά όπως λέει και η Δημουλά στον ανυπεράσπιστο έρωτα. Αυτό γνωρίζω μέχρι τώρα. Μπορεί μετά από χρόνια να σου μιλάω αλλιώς. Ειλικρινά δε ξέρω... συγνώμη...
μη ζητάς συγγνώμη..εγώ φταίω που ενθουσιάζομαι εύκολα με ό,τι μπορεί να φαντάζομαι ότι ίσως με βοηθήσει να λύσω τα μυστήρια του κόσμου..(δεν είσαι απαραίτητα αυτός ο σουπερ ήρωας :) )
"ανυπεράσπιστοι έρωτες.."
ακόμα προσπαθώ να δώσω ένα ορισμό σε αυτήν την φράση..
(πάντως πραγματικά απολαμβάνω τις συζητήσεις μαζί σου..)
είναι "συζητήσεις μας"... κι εσύ μου δίνες το ερέθισμα με τις σκέψεις σου ... αλλιώς δε θα σου λεγα τπτ. (Κι εγώ τις απολαμβάνω)
Δημοσίευση σχολίου