κοιτώ το πάτωμα με τα πράγματά μου πεταμένα από εδώ και από εκεί..κάπως έτσι θα περιέγραφα και την ζωή μου..να μαζεύω τα κομμάτια της τσαπατσούλικα..και να τα κρύβω όπου μπορώ για να μην φανεί πόσο άσχημα τα έχω μετατρέψει..
ξεχωριστή η προσωπική ζωή..η επαγγελματική..η κοινωνική..όλα ξέχωρα..μα το ίδιο άσχημα..
έχω απέναντί μου, την αντανάκλαση του φεγγαριού στον καθρέπτη..ξεγελώ για δευτερόλεπτα τον ευατό μου ότι το φιλοξενώ..το έχω στο δωμάτιό μου..αυτήν την ομορφιά αναζητούσα τόσα χρόνια..μα την ξέχασα στην πορεία..την άφηνα σιγά σιγά πίσω με τα κομμάτια μου..
δεν μπορώ να καταλάβω πως μπερδεύτηκαν όλα έτσι..μυρωδιές, εμμονές, συγκινήσεις, συναισθήματα, θυμοί, ζήλιες, στεναχώριες, έρωτες, ψέμματα και αλήθειες..τα άφησα..με άφησαν..δεν ξέρω..
ο άξονας κόλλησε..δεν είμαι εγώ..η αντανάκλασή μου..
έφυγε το φεγγάρι..θα φύγω και εγώ..
2 σχόλια:
Σε σχέση με ό,τι είπες πριν, θα ήθελα να σου ευχηθω ( έστω κι αν ξέρω πως αυτό δε θα γίνει σχεδόν ποτέ ), τις στιγμε΄ς που θα νομίζεις ότι το φιλοξενείς, να αισθάνεσαι πολύ γλυκά με τη παρουσία του και να βρίσκεις σκοπό σε αυτό. Μη ξεχνάσεις όμως να σταματησεις το χρόνο εκει.... Σ αυτή τη ομορφιά που αξίζει αν τη πιστέψεις.
πως? γίνεται να σταματήσεις τον χρόνο? είμαι ονειροπόλα..το παραδέχομαι.. αλλά ίσως όχι και τόσο χαζή..η ομορφιά δυστυχώς είναι εφήμερη..
Δημοσίευση σχολίου