shall I enter?

και ναι λοιπόν..έρχεται η στιγμή στην ζωή μας που πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με την έξοδο κινδύνου μας..τι υποτίθεται πρέπει να κάνουμε;

να μείνουμε στάσιμοι και να κοιτάμε την πόρτα, που περήφανα στέκεται ανοιχτή μπροστά μας, με το στόμα ανοιχτό ;..να ακούμε φωνές από το βάθος και γέλια που φτάνουν τραγουδιστά στα αυτιά μας ψιθυρίζοντας..έλα μέσα..θα περάσεις καλά..(δηλαδή να μένουμε άπραγοι)
ή
απλά να γυρνάμε την πλάτη σκυφτοί από την κούραση..να κουρνιάζουμε απέξω, έρμαια της ίδιας μας της μοίρας..να βουτάμε πονεμένοι στις λάσπες των δακρύων μας και να πίνουμε την τελευταία σταγόνα ελπίδας που κάποιος άλλος μας έχει δωρίσει;( δηλαδή να κλαίμε την μοίρα μας)
ή
κάνουμε το πρώτο βήμα και ξάφνου..βρισκόμαστε μέσα σε έναν άλλον κόσμο..πολύ διαφορετικό..τέλεια κατασκευασμένο για τα υπάρχοντα δεδομένα..όνειρα..σχέδια..(να ρισκάρουμε)

Το δίλημα είναι να κάνεις το πρώτο βήμα..να ακουμπήσεις το πόμολο της πόρτας..να βουτήξεις στο χείμαρρο της ζωής ..και πολύ απλά να κολυμπήσεις!καμιά φορά γελάω με τον εαυτό μου..δεν ξέρω καλό κολύμπι..αλλά πάντα βρίσκομαι στην επιφάνεια!
είναι μάλλον από εκείνες τις φορές που το σώμα ζητά ήλιο και αλάτι να κάψει το πρόσωπο..ανάσκελα, επιπλέοντας στην θάλασσα την δικής μας πόρτας..
είναι τόσο περίτεχνα φτιαχμένα τα πάντα γύρω μας..ακόμα και οι πόρτες!ξύλινες, αλουμίνιες, σιδερένιες..πάντα..μα πάντα....σε όποιο πολιτισμό και αν κοιτάξεις..ένα πράγμα έκαναν,κάνουν και θα κάνουν πάντοτε..
θα ανοίγουν..