Αστέρια...

Μια σωστή ερώτηση μου τέθηκε..εσύ πότε ξέρεις ότι πέφτουν;
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ξέρω πότε θα πέσουν..θυμάμαι πάντα να κάθομαι με τις ώρες στο μπαλκόνι και να κοιτώ τον ουρανό μπας και πέσει κανένα για να κάνω αυτήν την πολυπόθητη ευχή..
η απάντησή μου ήταν: έχω υπομονή και περιμένω..
στο μυαλό μου, μου ήρθε ευθύς αμέσως ο Μικρός Πρίγκιπας..ένα παιδί φεύγει από το αστέρι του γιατί έψαχνε το κλειδί της δικής του ευτυχίας..και ήρθε στον πλανήτη μας!!!
εγώ θα ήθελα ακριβώς το αντίθετο..να αλλάξω ακόμα και γαλαξία για να βρω το κλειδί της δικής μου ευτυχίας..
βασικά δεν ξέρω..κλειδί..τριαντάφυλλο..αλεπού...όλα ίδια μου μοιάζουν..
περνάνε οι μέρες μας ψάχνοντας είτε για κλειδιά..είτε για πτήσεις προς το όνειρο..είτε τα απομεινάρια μας στην άμμο..
και ρωτάω πάλι..περνάνε οι μέρες τόσο άσκοπα? θα βγει κάτι από όλο αυτό το κυνηγητό?
ή θα με βρει η αυγή πάλι να κλαίω για τις Περσίδες που άδικα άφησαν την σκόνη τους εδώ..;
θα έχω αφήσει το παράθυρο ανοιχτό..η σκόνη μαζεύεται...τα δάκρυα φοβάμαι πως όχι...