Με τα χέρια γεμάτα περιστέρια -λευκά νομίζω- ανοίγω την αγκαλιά μου για να χωρέσει όλος ο κόσμος μήπως και νιώσω γεμάτη..έστω για μια φορά..
Βυθισμένη πάλι σε σκέψεις..αυτή την φορά έχω τον ήχο της βροχής και ένα καταρράκτη που ανελέητα χτυπάει τον σκουριασμένο σωλήνα της πολυαγαπημένης μου εστίας..(νιώθω λες και γράφω μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι..)
είμαι πολύ κουρασμένη..και το παράθυρο..ναι!..είναι ακόμα ανοιχτό..
και το παραμύθι μου εξελίσεται στο ίδιο μοτίβο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου