Θλίψη....

μία γνώριμη λύπη με κατέκλεισε και πάλι..για αυτά που χάθηκαν..για αυτά που δεν ζω..για αυτά που ποτέ δεν θα ζήσω..
με ειρωνεύομαι..και με περιγελώ..δεν με υπολογίζω..δεν με πάω ρε γαμώτο..δεν είναι τραγικό?
ξέρω μόνο να με κατηγορώ..και μετά κλαίω και πονάω...
δεν είναι γελοίο να τα γράφω αυτά?σαν παιδάκι νιώθω κολλημένο στην εφηβεία του..
και μετά περνούν μέρες..εβδομάδες..μήνες..να ψάχνω μια σωτηρία που δεν έχει μορφή..μια λύτρωση που ουσιαστικά δεν θα εμφανιστεί ποτέ..
Και στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω και τύψεις γιατί νιώθω ηλίθια που κάθομαι και αχολούμαι με τα υπαρξιακά μου..(εδώ ο κόσμος χάνεται και αυτή στον κόσμο της..)
Πώς να το περιγράψω;...είναι λες και ζεις σε ένα κουτί που βγαίνεις καμιά φορά γιατί έχει ήλιο,όμως την περισσότερη ώρα σου την περνάς εκεί γιατί είτε έχεις συνηθίσει είτε δεν υπάρχει ένας άνθρωπος(όπως ο σούπερμαν ας πούμε) να σε κάνει να θες να βγεις από εκεί..και ακούς φωνές και γέλια..και παραμύθια από πολλούς ότι θα σε βοηθήσουν κτλ κτλ..αλλά είναι όλα ψέμματα..γιατί μόνο από σένα εξαρτάται αν θα βγεις από εκεί..και όμως περνάει ο καιρός και μένεις πίσω,σε αυτήν την βοήθεια που ανώφελα περιμένεις..είναι γελοίο..πραγματικά..ντρέπομαι και μόνο που τα γράφω όλα αυτά..

.......................................................................................................................................................

Και αν καθόμαστε, όπως κάναμε όταν είμασταν παιδιά, μέσα σε ένα λιβάδι με παπαρούνες..και κοιτάμε ψηλά τον ουρανό..και αν έχουμε τα όνειρα μέσα στο καλαθάκι μας..και κοιτάμε απέναντι την θάλασσα..και αν έχουμε ανέβει στον πιο ψηλό βράχο και κοιτάμε την αυγή..θα περάσει αυτή η θλίψη;...