clean and hopeful...

βρέθηκα σήμερα στο καινούριο άδειο διαμέρισμά μας..

να καθαρίζω ντουλάπες, καλοριφέρ και τζάμια και να σκέφτομαι αν θα μπορούσα, με δραστικά καθαριστικά, να απαλύνω το μυαλό από βρώμικες στάμπες..

κάποτε φοβόμουν τις αλλαγές..τους αποχωρισμούς από αναμνήσεις..

τώρα απλά ανυπομονώ να έρθει μια οποιαδήποτε αλλαγή..ακόμα και αυτή η αλλαγή στο "τόπο" διαμονής, είναι τόσο σημαντική για μένα..θα έχω τον προσωπικό μου χώρο, διακοσμημένο όπως θέλω και με πράγματα δικά μου, που θα ψεκάζουν το άρωμά μου και θα αντιπροσωπεύουν τον χαρακτήρα μου..

όλο παραπονιόμουν ότι δεν υπήρχε κάτι οικείο σε αυτήν την πόλη..νομίζω ότι έγινε μια αρχή..και ελπίζω να υπάρχει και συνέχεια..

future(less)...

τέθηκε η εξής ερώτηση από την αδερφή μου: εσύ τι φοβάσαι?..

εκείνη την στιγμή της απάντησα δεν ξέρω, αλλά προχθές που πήγαινα στην δουλειά, κοιτώντας έξω από το παράθυρο του λεωφορείου μου ήρθε η απάντηση...

φοβάμαι τον χρόνο..

μπορεί να μην φοβάμαι τις αράχνες, τα ποντίκια και τα φίδια..μπορεί να φοβάμαι πάρα πολύ το σκοτάδι..αλλά ακόμα περισσότερο φοβάμαι τον χρόνο..

αυτή η συνεχής προσπάθεια να χωρέσουμε όλη την ζωή μας σε έτη, μήνες και δευτερόλεπτα νομίζω ότι είναι κάτι παραπάνω από άδικη προς εμάς από το σύμπαν..δεν ξέρω τι νόμισαν ότι κατάφεραν όταν ανακάλυψαν τα ηλιακά ρολόγια και τι ένιωσαν όταν μπόρεσαν να ξεχωρίζουν το πρωί απο το μεσημέρι..εγώ νομίζω ότι με μπερδεύει και με βάζει σε μια αναγκαστική συνεχής ροή ως προς τον γαλαξία για να τον ακολουθώ σε κάθε αλλαγή του..και τις περισσότερες φορές να μην μπορώ να επέμβω..

δεν ξέρω τι τελικά φοβάμαι από τον χρόνο..αυτόν τον αόριστο φόβο τον νιώθω έντονα τους τελευταίους μήνες γιατί όπως πολύ συχνά λέω, μερικές φορές με προσπερνά χωρίς να με αγγίζει..και δεν θέλω σε 5 έτη από σήμερα με μια ανασκόπηση του παρελθόντος να μην βρω κάτι ουσιώδης σκαλίζοντάς το..

κι αν τώρα στα 24 έτη, 10 μήνες, 1 εβδομάδα και 1 ημέρα λέω ότι δεν ζω..ότι δεν μπορώ να ζήσω όπως θέλω και όπως έχω ανάγκη...

ποιο θα είναι το μέλλον μου?..

κι ο κόμπος φτάνει στον λαιμό μου και δεν με αφήνει να ρωτήσω: πότε θα είναι και το τέλος του μέλλοντός μου?

αισθάνομαι μαριονέτα λοιπόν..κ αφού (ας το πάρω επιτέλους απόφαση) άλλος κινεί τα σκοινιά μου...

με τι κουράγιο να σηκώνομαι κάθε πρωί και να λέω μια καινούρια μέρα ξεκινάει?ας την ζήσω!

με τι κουράγιο να κάνω όνειρα όταν βλέπω ότι συναντούν τοίχους και μακρινούς δρόμους που στην πορεία τους τα μεταλλάσουν?

άνθρωποι...

 http://www.youtube.com/watch?v=yvtciIUZNFo

Κάθε φορά που συναντιόμαστε φεύγω γεμάτη όμορφα συναισθήματα και πολλές σκέψεις..δεν ήταν τυχαίο που γνωριστήκαμε..κάτι πρέπει να αφήσεις πάνω μου..ίσως ήδη να έχεις αφήσει..ένα μικρό σποράκι που καθώς μεγαλώνει, μου δείχνει ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε ρομποτάκια..κι ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξυπνάνε και κοιμούνται για τα συνηθισμένα..

υπάρχουν άνθρωποι σαν εσένα που ονειρεύονται ότι πιο αγαθό, αγνό και υγιές μπορεί να ονειρευτεί ένα ζωντανό ον σε αυτόν τον πλανήτη..και άνθρωποι σαν εσένα με ηρεμούν και με κάνουν να χαμογελάω γιατί δεν νιώθω τόση μοναξιά..

και με φοβίζεις πολύ..με φοβίζεις γιατί μου δείχνεις ένα άλλο νόημα ζωής που ίσως να μην έχω την χαρά να βιώσω..να μην έχω την τύχη να ποθήσω..με φοβίζεις γιατί μου δίνεις την αμφιβολία για το εγώ μου και το όραμα της ζωής μου..με φοβίζεις γιατί με κάνεις να ονειρεύομαι..  

 σ' ευχαριστώ...

-μποίνγκ........+μποίνγκ.........

Σάββατο βράδυ και η ώρα να μην περνάει..μια ζωή που δεν την ζεις σου χαμογελά ειρωνικά και άλλη μία που σε περιμένει στην αγκαλιά της όταν πέσετε και οι δύο στο κρεβάτι..

περνάνε οι μέρες και τα ίδια ερωτήματα στριφογυρίζουν στο κεφάλι..μου είπε η Έφη..μήπως είσαι εσύ το πρόβλημα τελικά?νομίζω έχει δίκιο..στην θέλησή μου να προχωρήσω έχασα τον έλεγχο, την λογική και τις ισορροπίες που φημίζομαι ότι με διακατέχουν..και έπαιξα σαν κοριτσάκι που δεν ξέρει τους κανόνες..

κάπου κάπου νιώθω ότι πρέπει να χάνονται οι ισορροπίες γιατί μέσα από τις απώλειες ανακαλύπτονται καινούρια πράγματα..κάπου κάπου όμως νιώθω ότι και οι συνήθειες καλές είναι..

αυτό είμαι λοιπόν..

ένα ελατήριο που χοροπηδάει πότε ψηλά και πότε στον πάτο..

και μάλλον δεν κουράζεται ποτέ να χορεύει προκλητικά με την τύχη του..

f@ck them all....

είσαι έτοιμος να κατακτήσεις το Έβερεστ..έχεις τον τέλειο εξοπλισμό..έχεις προετοιμαστεί τόσο καιρό και κυρίως έχεις όρεξη...

και φραααααααπππππππ...έρχεται η σφαλιάρα και σε προσγειώνει..πέφτεις και σαστισμένος κοιτάς από που σου έχει έρθει...από την πουτάνα την ζωή φωνάζεις..

τόλμησες να μην παίξεις με τους κανόνες της, φωνάζει κι αυτή..

μα πως...τα όνειρα είναι για τους ονειροπαρμένους..για κοίτα κι εδώ στο χώμα τι γίνεται..ο καθένας έχει από την στιγμή της γέννησής του μια ταμπέλα δυστυχώς..με ένα στίγμα γεννηθήκαμε όλοι..οι τυχεροί επιβιώνουν και αφήνουν το άστρο τους ψηλά στον ουρανό..και οι υπόλοιποι πολεμούν και προσπαθούν εφ' όρου ζωής να κρατήσουν τον χτύπο της ζωής τους ρυθμικό, το νόημά τους ειλικρινές και το κεφάλι τους ψηλά..

κι έτσι..πεσμένος αντί να σηκωθείς, σέρνεσαι στην λάσπη και στα υπολείμματα των ΙΣΧΥΡΩΝ και κάποια στιγμή όταν η ζωή το αποφασίσει, θα σου επιτρέψει να απλώσεις το χέρι για την γαμημένη βοήθειά της..

72...

πέρασαν τρεις μέρες γρήγορα και όμορφα..

Παρασκευή πρωί για καφεδάκι..το μεσημέρι για μια συνέντευξη για δουλειά, το απόγευμα μάθημα και το βράδυ στην παράσταση "Μια τεράστια έκρηξη"..τελευταία στιγμή στέλνω στον Παντελή και του λέω δεν πάμε?συναντήσαμε τυχαία τα παιδιά από την υπόλοιπη ομάδα και ξαφνικά βρέθηκα σε καινούριο κύκλο γνωριμιών..άγνωστοι μέχρι πρότινος, τώρα με χαιρετούν, με ρωτάνε τι κάνω και σχολιάζουμε μικρές κοινές μας στιγμές..όμορφα...

Σάββατο πρωί πήγαμε να δούμε το σπίτι..δυστυχώς το τρίτο υπνοδωμάτιο φτιάχτηκε για νάνο..δεν πειράζει..με ενθουσιάζει η ιδέα ότι μπορεί σε δύο μήνες να έχω το δικό μου δωμάτιο..κάτι οικείο σε αυτήν την πόλη..το μεσημέρι τελείωσα ένα καινούριο σκουφάκι και το απόγευμα πήγα στο μάθημα..ευχάριστη εμπειρία..
το βράδυ πήγαμε στο Booze με το Ριτσάκι..ντύθηκα, στολίστηκα και είπα να βγω αργά..έχω ξεχάσει πως είναι η Αθήνα το βράδυ..

Κυριακή...12:15 πετάγομαι..με πήρε ο ύπνος...έχασα το λεωφορείο, πήρα τραμ και μετρό και πήγα στο μάθημα ελαφρώς καθυστερημένα...νομίζω ότι τελικά αγαπώ τα μεσημέρια τις Κυριακής κυρίως τις ώρες 13:00-15:00..πολλά πολλά τηλέφωνα όλη την υπόλοιπη ημέρα..

72  ώρες (σχεδόν) σε τρελή εγρήγορση που δεν μου επιτρέπουν να σκεφτώ και να μελαγχολήσω..που μου προσφέρουν την γλυκιά ψευδαίσθηση ότι είμαι ζωντανή..

november in fast forward..

απλά δεν ξέρω...

δεν ξέρω αν άφησα τον χρόνο να με αγγίξει..τρέχω πολύ να προλάβω ό,τι δεν κατόρθωσα τον τελευταίο χρόνο..τρέχω λες και δεν θα υπάρξει αύριο..και είμαι ανοιχτή για να ζήσω αλλά δεν ξέρω αν η ζωή συμφωνεί με τις δικές μου ταχύτητες..

γιατί τώρα δ λέω "όλα θα γίνουν όταν και όπως πρέπει'..

κάνω τα πάντα για να προλάβω αυτό το πρέπει..