nipping?..

είναι ένα τσιμπηματάκι που νιώθεις καμιά φορά -σαν από καρφίτσας- δεν ξέρω που..στην καρδιά? έστω ότι συμβαίνει στην καρδιά..σε επηρεάζει όμως..παντού..
τα χέρια τρέμουν..το πρόσωπο ζαρώνει..τα μάτια μουσκεύουν..τα πόδια λυγίζουν..η φωνή ακούγεται διακεκομένη..έρχεται και φεύγει..
ένα μόνο
τσιμπηματάκι..

Το παράπονο

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Οδυσσέας Ελύτης.." Τ' αφανέρωτα "

i know what you did last year..

κοιτάω το ημερολόγιο σήμερα..26..οκτωβρίου..
μετά κοιτάω επίμονα μία γωνία του τοίχου μου..τι έκανα πέρυσι τέτοια μέρα..?

2008
ήταν κυριακή..είχε γιορτή (παραδόξως βέβαια..) η έφη.. μπορεί να είχαμε βγει την προηγούμενη μέρα επομένως μπορεί και να είχα ξυπνήσει αργά το μεσημέρι..το απόγευμα είχα πάει στην θεατρική (που άδοξα το διαλύσαμε τελικά..) και το βράδυ είχα γράψει πάλι στο blog..

2009
ξύπνησα πρωί..διάβασα..πήγα στην βιβλιοθήκη και κατέβασα κάτι άρθρα (ενθουσιάστηκα γιατί θυμήθηκα τον λόγο που έχω ερωτευτεί τόσο πολύ την σχολή μου)..πήγα στη γραμματεία για να εξυπηρετήσω μια φίλη..διάβασμα πάλι..το απόγευμα πήγα εκτάκτως στη δουλειά.. τώρα έχει πάλι διάβασμα..( το ρολόι φωνάζει 7:56)

ενδιαφέρον ε?...

τωρινές σκέψεις: (8:54)

1. νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο να μην γράφω τόσο συχνά εδώ..
2. δεν έχει αλλάξει και πολύ (βασικά σχεδόν καθόλου) η ζωή μου από πέρυσι (ή από πάντοτε!)..
3. πρέπει να σταματήσω να ζω σε παλιές ημερομηνίες και να προσπαθήσω να δω πως θα γεμίσω τις καινούριες..
4. δεν είναι καν τα γενέθλιά μου και με έπιασε κρίση προσωπικότητας! (ευτυχώς που ψιλοαργούν κι αυτά γιατί θα ήταν too much για το στομάχι μου..)
   
5. έπρεπε να είχα κάνει εκείνο το τηλεφώνημα..
6. πρέπει να τελειώσω το Donald που έχω αφήσει στη μέση του τοίχου άγχρωμο..
7. νομίζω ότι έχω πολλά "πρέπει"..( τα αντικαθιστώ με το "καλό θα ήταν")
8. http://www.youtube.com/watch?v=bWUWm2FA1YA

enough for today..

ο μονόλογος της Μ...

σκηνή πρώτη..η αυλαία ανοίγει..

(καθισμένη σε μια παλιά πολυθρόνα , η κοπέλα απευθύνεται στο κοινό..ακολουθεί ένας παράλογος διάλογος..)

-νιώθεις?
-αμέ..αν δεν ένιωθα δεν θα ήμουν ζωντανό ον..

σκηνή δεύτερη:
(η κοπέλα όρθια τώρα κοιτά το παράθυρο)

-τι νιώθεις?

-χαχα..συγγνώμη που γελάω..αλλά αλήθεια θες να μάθεις τι νιώθω?είναι γελοίο..
εϊ..ψιτ ..με ρωτάς για να με ακούσεις?χα χα...
δεν γελάς εσύ?
με θες σοβαρή?..ωραία λοιπόν..
άκου..

σκηνή τρίτη:
(η κοπέλα όρθια κοιτά τον καθρέπτη)

νιώθω ένα κενό..ένα μπέρδεμα..που αδυνατώ να το περιγράψω με απλά λόγια..
δεν θέλω να το περιγράψω με απλά λόγια..γιατί συγχρόνως θα το μετατρέψω σε κοινό..και θα χάσει την ομορφιά του..θα το καταλάβουν οι θνητοί..και δεν το θέλω..δεν είμαι θνητή..δεν είμαι..
νιώθω πολλά και παράλληλα λίγα ουσιώδη..
νιώθω ότι είμαι θυμωμένη..απογοητευμένη..ανούσια ονειροπόλα..
νιώθω ότι λανθαμένα κινούμαι στο νήμα που οι άλλοι έχουν ορίσει..
νιώθω ότι έχω ένα σκοπό και χορεύω αβημάτιστα γύρω από αυτόν χάνοντας όλη την ουσία..
νιώθω ότι όσο κι αν αδιάφορα προχωράω δίπλα σας το επιμύθιο που αντλώ είναι ότι αναζητώ το πομπώδες..είναι το δηλητήριό μου για να μείνω ζωντανή..
νιώθω ότι ανικανοποίητα και κυρίως παραπονεμένα έφυγαν όλα τα όνειρα..που ψέλλιζα κάθε βράδυ..
νιώθω ότι μπορώ να ανασαίνω τον αέρα σας..αλλά είμαι τόσο μόνη για να τον εκπνέω..

νιώθω αυτά και άλλα τόσα..

κοιτάζεις το ρολόι σου?..πρέπει να άργησες στο ραντεβού σου..μην σε καθυστερώ άλλο..όταν πάλι μπορέσεις εδώ θα είμαι εγώ..(που να πάω..)


σκηνή τελευταία:
(η κοπέλα κάθεται πάλι στην πολυθρόνα..)

δεν είμαι εγώ αυτό που φαίνεται..δεν έχω όρια και περιορισμούς στην μορφή μου..σαν χαμαιλαίων προσαρμόζομαι στις ανάγκες της στιγμής..σαν ηθοποιός φοράω την μάσκα μου και αρκούμαι στο χειροκρότημα στο τέλος..και αφήνομαι στο δευτεροδείκτη μου..καλογρασαρισμένος με οδηγεί με ασφάλεια στο ανύποπτο..

η αυλαία πέφτει..

-χειροκρότημα..
(υπόκλιση)

a mess................

Απόψε που οι ήχοι τρελάθηκαν σε έναν μαγικό χορό γύρω από τα όνειρα..
σαν παιδιά δεν ζωγραφίζουμε πια στα αστέρια..
τις νύχτες ο άνεμος δεν χτυπά στις καρδιές για να ξυπνήσουμε..
τα βήματα δεν ακολουθούν τα χνάρια από τα ψέμματα..
οι σκέψεις δεν μπήκαν στα μονοπάτια τους..
τα μάτια δεν πιάστηκαν να ζηλεύουν..
τα χέρια δεν κρατούσαν την αγάπη τους..
τα δάκρυα δεν ταξίδεψαν στο πρόσωπο..
τα χείλη δεν άνοιξαν για να φωνάξουν..
η άρνηση δεν έχασε το δρόμο της..
ο πόνος δεν έγινε φίλος με την θύμηση..
το γέλιο δεν άργησε στο άκουσμα..
ο χρόνος δεν σταμάτησε στο πλάι σου..
και εσύ..
κι εσύ απλά δεν εμφανίστηκες...

reflections...

παίζω με τις αντανακλάσεις μου..(σου)
κρύβομαι από την πραγματικότητα..προσπερνάω εμένα (εσένα)..
κρατάω έναν καθρέπτη και παίζω με το φως του..στοχεύω ένα σημείο, τρέχω και πέφτω πάνω του..τι κι αν χτυπάω..
δεν αγγίζω τίποτα όμως..αφού ξέρω ότι όλα είναι ψεύτικα (πόσο πιο απλά να το πω..) υπάρχει κάποιο νόημα;
και δεν πονάω που όλα είναι ψεύτικα..δεν με νοιάζει που παίζω με το ανύπαρκτο..με σκιές..
ίσως και να είναι πιο ανώδυνες από την ιδέα του "πραγματικού"..τελικά...

και τρυπώνω στις χαραμάδες για να κρυφοκοιτάω εσάς..ευτυχισμένα πλάσματα..

στο μαύρο γυαλί ..εκεί κοιτάω..ρεαλισμός να υπάρχει..για να υπάρχω και εγώ..

http://www.youtube.com/watch?v=ehk1QT7jMTI&feature=related

σςσςς..

τα μάτια κλειστά..τα χέρια ανοιχτά να αγκαλιάζουν τον αέρα..
είναι τόσο όμορφο αυτό το συναίσθημα..η αλήθεια γραμμένη με τόσο απλοϊκό τρόπο που νομίζω ότι αυτή η σιωπή αντηχεί στην ψυχή μου και μου λέει όλα θα πάνε καλά..
Θα πάνε;;αναρωτιέμαι..
(τι σημασία έχει τώρα πια..)

δεν σκέφτομαι ..απλά ανασαίνω την ομορφιά..απλά περπατάω μέχρι το τέλος..
και ταξιδεύω..

επιστροφή στο σπίτι..αυτήν την φορά τα δάκρυα κόλλησαν στα μάτια..ανύπαρκτα..και αλήθεια..προσπάθησα πολύ να μουσκέψω το πρόσωπο..αλλά δεν τα κατάφερα..
είναι όλη αυτή η κούραση που νιώθω..και συνειδητοποιώ ότι είμαι πια άδεια..κενή..τίποτα ζεστό να κυλά μέσα μου..

sunday night..

καλή εβδομάδα...

tears..

αφήνω τα δάκρυα να κυλάνε ερμητικά στο δρόμο μου..και έτσι μαύρα όπως είναι μένουν σαν στάμπα πάνω του και δεν με αφήνουν να χάσω την πορεία μου..
δυστυχώς...
αμφιταλαντεύομαι μεταξύ την πηγής που μου προκαλεί πόνο και της ελκτικής δύναμης που όσο και αν απομακρυνθώ από αυτήν την πηγή..θα με γυρνάει πίσω..
οι δυνάμεις της φύσης με νίκησαν..

sunday morning..

βράδυ σαββάτου..

Όλα σε μια αταξία..αλλού το μυαλό..αλλού η καρδιά..το σώμα..η ψυχή..

και εγώ? που είμαι?

να τα κοιτάω που προσπαθούν να παραβούν τον νόμο της βαρύτητας..
οι έρωτες? οι αγάπες? μου είχες τάξει ότι θα τα φέρεις..
βρίσκομαι στην ακρογιαλιά να κοιτάω τον ωκεανό..να μου φέρει τα μηνύματα μέσα στο μπουκάλι..αυτό το απρόσμενο..
βρίσκομαι στην άβυσσο να ψάχνω την έξοδο του λαβυρίνθου..
βρίσκομαι στο κενό..στο άσπρο φόντο..η μαύρη κουκίδα που προσπαθεί να πάρει μορφή..

που είμαι?..

νιώθω σαν φλιπεράκι που περιμένει μια μπίλια για να νιώσει χρήσιμο..

η συγκομιδή τους αργεί..
και είμαι σκορπισμένη παντού και πουθενά..μα πως γίνεται??

ρε γαμώτο...που είσαι?
γονατισμένη..με δάκρυα στα μάτια..τα χέρια στα μαλλιά.. έτσι είμαι..αληθινή και σε περιμένω..
μου γυρνάς την πλάτη..πάλι..αλλά εγώ είμαι ακόμα εδώ..
νιώθω ξένη στα οικεία..
με έκανες να μην είμαι αυτό που θέλω..
και πονάω...

με ακούς; πονάω..

Πάτωμα..

Κοντά στα κύματα
θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες
μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα
θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες
μου φάγανε τα χρόνια

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια

Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το' πε αδυναμία
Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία
...........................................

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Στο πάτωμα..το σπίτι μου εκεί είναι..
χαμηλά..επίπεδα..
και ξεγελιέμαι ότι όλα είναι ψηλά..ο ήλιος..οι προσδοκίες μου..
καμιά φορά απλά πρέπει να ονειρεύεσαι ότι σκαρφαλώνεις..

sorry sir..it's too late..

περπατώντας μόνη..επιστροφή στα δικά σου..
ένα χαμόγελο πικρίας σε διακατέχει..αυτό που σου υπενθυμίζει που είσαι..τι έχεις κάνει μέχρι τώρα..ένας ήχος βγαίνει από μέσα σου..σκληρός..μονότονος..
το συγκεκριμένο γίνεται αόριστο..
και το βλέμμα στο έδαφος πια..ανύμπορο να σηκωθεί..το κοιτάς σαν αμαξοστοιχία..το "γρήγορο" έχει την σημασιολογία της φυγής..και το "χθες" απλά σε πονά..

!

Ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο μόνη..κανένα δείγμα ομιλίας στο σπίτι..κανένας ήχος που να δηλώνει ότι υπάρχει ένας άνθρωπος εδώ..μόνο η μουσική που και που έσπαγε αυτό το φράγμα σιωπής..
και (διστακτικά) συνειδητοποίησα ότι δεν με ενόχλησε και τόσο πολύ αυτή η απέραντη γαλήνη μακριά από τους υπερβολικούς θορύβους της ενεργητικότητας..

www.youtube.com/watch?v=CgYnRh8ACGQ&feature=related
www.youtube.com/watch?v=I0tMmsUEGOY&feature=related

(δυο μελωδίες που λατρεύω ιδιαίτερα..)

μάλλον..

Αυτή η νύχτα μένει..

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο
κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ
πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου
Κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό
τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο
κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι
να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα και γω κάποια βραδιά
πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη
πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουριά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι
μου'γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά
το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι


Στίχοι/Μουσική : Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Παπίου

Άλλο τραγούδι έψαχνα..άλλο βρήκα..βασικά άλλα άκουγα..απλά ήθελα να τα μοιραστώ..
(Αράχνη, Όποιος φεύγει, Του χρόνου τα σκυλιά, Ο κήπος, Μια άλλη φωνή, Δώρο του κόσμου -Μάλαμα / Πριν το τέλος- Παπακωνσταντίνου / Ο ερωτευμένος- Μάρθα Φριτζήλα

(anyway..enjoy your self..)

...

καλό μήνα..
τα μαλλιά ακουμπούν στην γυμνή πλάτη..απόδειξη ότι ο καιρός έχει ακόμα αυτήν την ζεστή διάθεση..
το παράθυρο ανοιχτό..το δασάκι μου εκεί ακόμα τοποθετημένο..
όλα σε μια σειρά..σαν αράχνη που υφαίνω αργά τον ιστό μου..
έρχεται μπόρα και το νιώθω..
και εκείνος..
όσο γρήγορα έρχεται τόσο σύντομα και αβίαστα φεύγει..χωρίς ενδοιαμούς..
ο πιο πιστός και καλός μου φίλος..
το ραβασάκι που μου άφησε στην τσέπη ακόμα δεν τόλμησα να διαβάσω..
ανίκανα τα χέρια να κρατηθούν άλλο αφέθηκα..
κ η ελπίδα μου..ο μόνος ύμνος που ηχεί μέσα βαθιά στο σώμα..