Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009

Υ. Γ.

ήθελα πριν πέσω για ύπνο και επιχειρήσω συμφιλίωση με τον Μορφέα..να γράψω το υστερόγραφο αυτής της νύχτας..

είδες?..έτσι όμορφα και ήσυχα περνάει η ζωή πίσω από τα παρασκήνια..
σαν κομπάρσος να ζω το κάθε λεπτό έντονο..
η κάθε στιγμή βουής του κόσμου, να είναι σιωπής για μένα αντίστοιχα..έντονης σιωπής..
δεν βαρέθηκα όμως..έχει καλύτερη θέα από εκεί πίσω..
και όσοι νομίζουν ότι ζουν..καρικατούρες που αναπνέουν..

απλά μου αρέσει εκεί πίσω..παίζω με τους ήχους..ανάσες αδιάφορες..θροΐσματα παραπλανητικά..φρεναρίσματα επιδεικτικά..όλα γύρω μου απλόχερα αραδιασμένα..και τα ζω!
αυτή η σιωπή είναι ένα μεγάλο μέρος του δικού μου βόμβου..

Υ.Γ. αφιερώμενο στο αποψινό βράδυ..


Κάτω απ' το μαξιλάρι
είναι ένα βαθύ πηγάδι
που μέσα κατοικούν
οι ψυχές που σ' αγαπούν.
.............................................
Κι όταν σ' αναταράσσει
-για τα σκάρτα που 'χεις πράξει-
κύμα φαρμακερό,
να σου δίνουν φυλαχτό.

Μουσική, στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

απουσίες..

Είναι που οι μέρες με βροχή ξεπλένουν όλες τις κρυμμένες επιθυμίες μου και εγώ μένω γυμνή και μόνη στην μέση του κόσμου μου..να παλεύω με το κρύο και τον αέρα..
και μένοντας γυμνή, το μόνο που ίσως να με σώζει είναι εκείνες οι στιγμές που έχουν χαρακτεί στο σώμα μου..δεν τις λέω αναμνήσεις..είναι σημάδια που ο χρόνος έχει ανεξίτηλα αφήσει πάνω μου και με κρατούν ψηλά να μην βουλιάξω..
είναι που οι ήχοι από τις σταγόνες με κρατούν ρυθμικά στο χορό της ζωής να ταλαντεύομαι ερωτικά με την νύχτα..
είναι που καμιά φορά θα ήθελα τα πράγματα να κυλούν χωρίς περιορισμούς στην ζωή μου..όσο γεναιόδωρα τα δίνω..οι μελωδίες να γλυκαίνουν τα μονοπάτια που ακολουθώ..
και τα χείλη που ενώνονται να είναι παθιασμένα..όχι διστακτικά..
το απλό να ακουλουθεί τους κανόνες του παιχνιδιού μου και το περίπλοκο να με περιμένει στην γωνία για μία μόνο παρτίδα..
οι σκέψεις να μην τριγυρνάνε ύπουλα στο μυαλό και οι φοβίες να απουσιάζουν..
μόνο για απόψε..ένα βράδυ να κοιμηθώ ήσυχα..
αφού δεν έρχεσαι...ποτέ δεν έρχεσαι..
η φιγούρα μου να μην είναι τσαλακωμένη..τα χέρια να μην είναι γεμάτα παράπονο..
μόνο οι δυο μας.. στο κρυφτό το δικό μας..
με τις σκιές μας..
το ταξίδι μας χωρίς καπετάνιο..τα τραγούδια μας χωρίς τα κρυφά μηνύματα..
όλα απλά..
να μην σε περιμένω..να μην θέλω να ακούσω τα βήματά σου..να σε έχω δίπλα μου..
μόνο για απόψε..οι ασθήσεις μου διεγερμένες..τα μάτια κλειστά..και ο λαιμός μου, ελεύθερος στόχος για τα φιλιά σου..
μόνο για απόψε..


καληνύχτα..

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

partially alive..

Είμαστε κατασκευασμένοι να μην βλέπουμε ολόκληρη την εικόνα..αλλά μόνο ένα κομμάτι.. μάλλον τσιγκουνευόμαστε στην αλήθεια..κι αν αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που προσδοκούσαμε να δούμε απλά φεύγουμε..δεν πληρεί τα στάνταρ μας...δεν το χρειαζόμαστε..
μπορεί ο πληγωμένος μου εγωισμός να γιατρευόταν όταν επιτέλους αποκτούσε νόημα η εικόνα.. γιατί εγώ..δεν της γυρνώ την πλάτη..απλά ψάχνω τα κομμάτια της αποσπασματικά..χωρίς βιασύνη..και ελπίζω, ενδόμυχα, ότι κάποτε θα τα βρω..κι έτσι θα έχω βρει το νόημα..

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

hurt...

I hurt myself today
to see if I still feel
I focus on the pain
the only thing that's real
the needle tears a hole
the old familiar sting
try to kill it all away
but I remember everything
what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

I wear this crown of thorns
upon my liar's chair
full of broken thoughts
I cannot repair
beneath the stains of time
the feelings disappear
you are someone else
I am still right here

what have I become?
my sweetest friend
everyone I know
goes away in the end
and you could have it all
my empire of dirt

I will let you down
I will make you hurt

if I could start again
a million miles away
I would keep myself
I would find a way

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

fragility..

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που τις βιώνω έντονα και νιώθω τόσο εύθραυστη..σαν πορσελάνινη κούκλα..ή κρυστάλλινο βάζο..και αυτές οι στιγμές είναι οι πιο επικύνδυνες γιατί νομίζω είμαι στο παραπέντε να σπάσω..πόσο φοβάμαι..
αναζητώ λίγο φως στη σκοτεινιά..κ ψάχνω πίσω στο χαρούμενο χτες..κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι ένα χαρούμενο αύριο..κ ξεγελώ τον εαυτό μου για ένα χαρούμενο τώρα..
πως αγγίζουμε κάτι εύθραυστο? που προσπαθούμε να μην κάνουμε ζημιά? αυτό περιμένω κι εγώ..κι αν ξεγελιέμαι ότι το βρήκα, αργά ή γρήγορα η αυλαία πέφτει..αυτό ίσως με έχει κουράσει περισσότερο..το άδοξο κυνηγητό με την ευτυχία..
και η φράση "έχω ανάγκη" με βρίσκει κουλουριασμένη και τσακισμένη στην γωνιά μου..όταν την ξεστομίζω νιώθω ότι όλα καταρρέουν..
την μοναξιά δεν την φοβάμαι..είναι φίλη..το να είμαι όμως με κάποιον και να νιώθω μόνη..αυτό..απλά δεν το αντέχω..

(ν.σμύρνη-αθήνα)

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

mix up..

κοιτώ το πάτωμα με τα πράγματά μου πεταμένα από εδώ και από εκεί..κάπως έτσι θα περιέγραφα και την ζωή μου..να μαζεύω τα κομμάτια της τσαπατσούλικα..και να τα κρύβω όπου μπορώ για να μην φανεί πόσο άσχημα τα έχω μετατρέψει..
ξεχωριστή η προσωπική ζωή..η επαγγελματική..η κοινωνική..όλα ξέχωρα..μα το ίδιο άσχημα..

έχω απέναντί μου, την αντανάκλαση του φεγγαριού στον καθρέπτη..ξεγελώ για δευτερόλεπτα τον ευατό μου ότι το φιλοξενώ..το έχω στο δωμάτιό μου..αυτήν την ομορφιά αναζητούσα τόσα χρόνια..μα την ξέχασα στην πορεία..την άφηνα σιγά σιγά πίσω με τα κομμάτια μου..

δεν μπορώ να καταλάβω πως μπερδεύτηκαν όλα έτσι..μυρωδιές, εμμονές, συγκινήσεις, συναισθήματα, θυμοί, ζήλιες, στεναχώριες, έρωτες, ψέμματα και αλήθειες..τα άφησα..με άφησαν..δεν ξέρω..

ο άξονας κόλλησε..δεν είμαι εγώ..η αντανάκλασή μου..
έφυγε το φεγγάρι..θα φύγω και εγώ..

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

σαν να σταμάτησε ο χρόνος σήμερα εδώ..σε αυτήν την κουκκίδα..
δεν προχωράει τίποτα..η μέρα ακριβώς ίδια..
στο ράδιο ακούγεται...

"Αχ, ξέρω και τη γλυκιά χαρά
που πλάι σου θα νιώσω
κι όταν θα φεύγω μακριά
γι' αυτήν θα μετανιώσω.."

ακριβώς..σαν να μην πέρασε μια μέρα..σαν να κόλλησε ο δευτεροδείκτης..όλα τόσο ίδια που νομίζω ότι υπάρχω σε αργή κίνηση..απλός παρατηρητής κι εγώ της δικιάς μου ζωής..

Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

πληγή...

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
μονάκριβη δική μου
την ξεριζώνω απ' την καρδιά
φυτρώνει στην αυλή μου
............................................
Αγάπημενα πρόσωπα
αγαπημένα μάτια
έρχονται σαν τα κύματα
και αφήνουν κατακάθια


έτσι..ευχαριστώ μαριονέτες της γης που μου υπενθυμίζετε για ακόμα μια φορά πόσο μη γήινη είμαι..τυχαία βρέθηκα εδώ..τυχαία έμαθα την γλώσσα σας που έχει τόσο δύναμη να με γδέρνει..αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να υπομένω..εσάς και ίσως τον ίδιο μου τον εαυτό..κι αν εσείς βλέπετε μόνο το καλούπι..τι να πω..απολαύστε το θέαμα..

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Βροχή..

όχι δεν με πήραν τα κλάματα..απλά κοίταγα κατάματα την βροχή και έτρεξε νερό στο πρόσωπό μου..
όχι δεν περίμενα να με θυμηθείς..απλά ήλπιζα ότι η απουσία μου ίσως σου άφηνε ένα είδος απώλειας..
όχι δεν έκανα τα ίδια λάθη..απλά ο φόβος για το σωστό ήταν πιο δυνατός..

δεν ήθελα να γράψω..καμιά φορά οι λέξεις είναι τόσο ανούσιες..πειραματίζεσαι με αυτές μπας και μπορέσουν να αποδώσουν το τι έχεις κρυμμένο στην ψυχή..απέτυχα σήμερα..κακή μέρα..η βροχή φταίει..

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

Ανάσα..

Παίρνω μια ανάσα και αφήνομαι στα χέρια σου..πόσο δυνατός είσαι.. με πόση ευκολία βουτάς το κεφάλι μου στο νερό και με βυθίζεις..και με πόση διαλλακτικότητα με αναδύεις στην επιφάνεια..
παίζεις ε?
δεν είμαι μέρος της σκακιέρας σου..στο ασπρόμαυρο παρκέ της ζωής σου δεν θα βάλω χρώμα..δεν είμαι η βασίλισσα σου..
όμως γιατί είσαι ο πύργος μου;
στρατιώτακι σου είμαι..ένα βήμα κάθε φορά..κι αν έχω εμπόδιο μπροστά μου δεν επιτρέπεται να πάω πουθενά..άδικο....το ρουά..το ματ..οι λέξεις αυτές έχουν νόημα μόνο αν ακουστούν από τα χείλη τα δικά σου..
εγώ μόνο πατ σου προσφέρω..και μου γυρνάς την πλάτη..
με πνίγεις...το νερό που εισχωρεί στους πνεύμονές μου είναι γλυκό όμως..έτσι έμαθα να λέω..
κι αν βρίσκομαι στο πάτωμα είναι που έψαχνα να βρω ένα μέρος να κρυφτώ..να ξεφύγω από σένα..με βρήκες πάλι..
το οξυγόνο μου τελείωσε..
αυτό θες? αυτό θες από μένα? να υποφέρω? άφησε με σε παρακαλώ..
δεν είναι ελευθερία αυτό που θα μου δώσεις..ούτε χάρη θα μου κάνεις..
μου το χρωστάς..το αξίζω..το κέρδισα όταν σε βρήκα διαμελισμένο και σε ένωσα..το αξίζω για τις νύχτες που ενώ σε κοίταγα να φεύγεις ήμουν στο ίδιο σημείο και σε περίμενα να γυρίσεις..
σφίγγω τις γροθιές μου..τα χείλη ..τα μάτια..σφίγγω όλο το κορμί..δεν θα σε αφήσω να με δεις έτσι..είναι η τελευταία φορά που με κοιτάς έτσι..
τώρα φύγε.. στα είπα όλα τα κρυμμένα..άνοιξε την πόρτα και φύγε..

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

Κοίτα...

Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις
δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
πώς καταφέρνω και κρατιέμαι

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Κοίτα εγώ αν θες να ξέρεις
είμαι όλα αυτά που αναφέρεις
Μόνο που κάπου κατά βάθος
όποιος με ξέρει κάνει λάθος

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι' αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Κοίτα εγώ
Κοίτα εγώ

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγέλατος
Μουσική : Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Ιεροτελεστία..

Με βηματισμό δειλό αλλά πάντα με αποφασιστικότητα ξεκινά η επόμενη μέρα..Δεν με νοιάζει που πρέπει να κοιτάξω τον ήλιο κατάματα..ούτε που μέχρι το βράδυ τα αγκάθια θα έχουν τρυπήσει ολόκληρο το κορμί..τα χέρια θα έχουν δύναμη να κρατηθούν από κάπου..
όταν βλέπεις την ζωή σου σαν φιλμ φωτογραφικό..σε παζλ..που προσπαθείς να θυμηθείς με ημερομηνίες πότε συνέβει το κάθετί..και να ενώσεις τα κομμάτια..όταν οι κοινότυπες εκφράσεις στριφογυρίζουν στο μυαλό σου και δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι έχεις λύσει το μυστήριο του κόσμου..
ναι..κινήσαι πιστός στα χνάρια μιας αυστηρής ιεροτελεστίας που με τίποτα δεν θέλεις να παραβείς..γιατί αυτός ο ασφαλής καταναγκασμός σε κάνει να νιώθεις βασιλιάς της πιο ψηλής κορυφής..
δεν είμαι εγώ που φωνάζω τώρα..ο πόνος είναι μέρος της θρησκευτής τελετής..
και οι κανόνες παραμένουν για πάντα κανόνες..
η φωτιά δεν σβήνει..τις στάχτες θα τις πάρει ο αέρας..η ανάσα θα σιγοκαίει στην θύμησή σου..