γελάω..γελάω με τα ρεζιλίκια μου..σαν κοριτσάκι που κοιτάει από το παράθυρο την βροχή..σαν κοριτσάκι που ακούει παραμύθια και περιμένει τον πρίγκιπά της..σαν κοριτσάκι που κλαίει αθόρυβα κάτω από τα σκεπάσματα..
ποιος φταίει τελικά?για να ρίξω και εγώ κάπου τις ευθύνες..οι άνθρωποι φταίνε?τα παραμύθια?τα ηλιοβασιλέματα και οι πανσέληνοι?οι ευχές στα αστέρια?
ποιος φταίει?
η ψυχή που αποζητά ρομαντισμό για να μην μείνει άψυχη? άχρωμη? μόνη?...
τόσες κουβέντες με το άλλον τον εαυτό σου..τον κρυφό..τον σκληρό και λογικό..αυτός φταίει μάλλον...
τα μάτια φταίνε..κοιτούν εκεί που δεν πρέπει..ψάχνουν για χαραμάδες..για δέσμες φωτός που δειλά μπαίνουν στο σκοτεινό δωμάτιο σου..για να σε ξεγελάσουν με λίγες ελπίδες..
τα βήματα φταίνε..όταν έπρεπε να αλλάξουν βηματισμό..να βιαστούν για να προλάβουν..να αργοπορήσουν για να γλιτώσουν..τα βήματα..κάπου τα έχασαν στον συχρονισμό με τον χρόνο..
το σώμα φταίει..δεν ήταν δυνατό για να κρατηθεί όρθιο..και έπεσε..
όμως..φταις και εσύ λίγο..δεν ήσουν δίπλα μου να με κρατήσεις..
γελάω...ναι..γελάω..κάθομαι στην γωνιά μου και κοιτώ τους αντικατροπτισμούς μου που σαν βελινεκή χορεύουν άβουλα στα ίχνη σας κύριοί μου..και κυρίες..
θα σηκωθώ όμως..έχω σταμπάρει την έξοδο κινδύνου μου..δεν φοβάμαι πια..απλά περιμένω το σινιάλο..και απλά θα αποχωρήσω..είναι κάτι που κάνω καλά..
4 σχόλια:
Τη μόνη και τελευταία ελπίδα για το παρόν μας μου τη δίνει ένας ποιητής:
άμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες
Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι σίδερο
με τι πέτρες, τι αίμα, τι φωτιά
χτίζουμε, ονειρευόμαστε και τραγουδάμε!!
Στο κείμενό σου, βλέπω εν μέρη τον εαυτό μου...
Πολύ όμορφη στροφή..αν και δεν είμαι λάτρης της ποίησης,θα ήθελα να μάθω από ποιο ποίημα είναι..
Ένας από τους αγαπημένους μου ποιητές, ο ελύτης λέγεται "ο ήλιος ο πρώτος", απόσπασμα ΧVI...
πραγματικά πολύ όμορφο..ευχαριστώ!
Δημοσίευση σχολίου